Week 6 & 7: Tutje on the go

---

Lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Het echte avontuur is begonnen, op reis in m'n uppie. Op dit moment sta ik ergens onder een ontzettend idyllisch afdakje ergens in de middle of nowhere op een berg, te wachten tot dat de regen voorbij is. Er is dan ook geen beter moment om maar eens te beginnen met mijn volgende blog. Er zijn al 7 weken voorbij en ik kan je zeggen dat afgelopen week in m'n eentje voorbij is gevlogen. En hoewel ik het ontzettend spannend vond om in m'n eentje verder te gaan ben ik van mening dat het een van mijn beste keuzes ooit was. Tot hoe ver mijn goede keuzes reiken dan...

Enfin, voordat ik aan dit avontuur kon beginnen, moest er een project afgerond worden. Zoals ik al had geschreven in mijn vorige blog, was er een main event op zaterdag en zondag waar het een en ander voor voorbereid moest worden. En ik kan je zeggen, dat was allemaal voor niets want ik heb me nog nooit zo erg verveeld als die twee dagen. Om het even heel kort samen te vatten: we hebben meer dan de helft van de tijd zitten wachten, naar Bahasa mogen luisteren wat ik jammer genoeg nog steeds niet helemaal begrijp, maar bovenal was het gewoon echt ontzettend niet boeiend. Had ik al gezegd dat het saai was? Ja, saai dus. Het doel van het event was culture sharing wat betekende dat het tijd van voor de zoveelste presentatie over onze thuislanden. Daarnaast hadden we natuurlijk het een en ander gebouwd van gerecycled materiaal. Jammer was dat hier bijna geen aandacht aan besteed werd hoewel we er 3 dagen aan hadden gewerkt. De algemene impressie van het event was dan ook een beetje treurig aangezien het plaats vond in een winkelcentrum wat nog in aanbouw was en er niemand ander was dan de mensen van AIESEC. Gevalletje slechte marketing en organisatie dus. Uiteindelijk draait alles om zelf ontwikkeling, niet alleen voor ons maar ook voor de organisatie en ik denk dat we uiteindelijk met zijn allen toch best iets moois voor elkaar gekregen in de afgelopen 6 weken.

Afscheid nemen bestaat niet

Aan alle leuke dingen komt jammer genoeg een eind en was het tijd om afscheid te nemen van alle prachtige mensen die ik tijdens dit project heb ontmoet. En hoewel afscheid nemen ontzettend rot is, weet ik dat ik nu minstens 10 plekken op deze wereld heb waar ik terecht kan tijdens een van mijn volgende reizen. Want ja dames en heren, i am totally hooked.
Zo vertrok ik dus samen met een van mijn projectgenootjes op zondag avond richting een van de mooiste plekjes van Indonesie: Karimunjawa Islands.

Paradise

Daar gingen we dan, op naar het paradijs op aarde. We hadden een lange reis voor de boeg, eerst 7 uur in de bus en daarna nog 5 uur met de boot. En hoewel we allebei helemaal gebroken aankwamen de volgende ochtend, was het elke seconde waard geweest. Karimunjawa is dan ook niet in een aantal woorden samen te vatten. Karimunjawa bestaat uit 27 kleine eilandjes die net boven Java liggen en omringd zijn door de mooiste vissen en prachtige koraalriffen. De eerste dag hebben we dan ook de hele dag gesnorkeld en genoten van deze prachtige onderwaterwereld. Dus daar ga je dan, met een ontzettend debiele uitrusting op je kop waardoor je er zelf bijna uit ziet als een vis, op zoek naar Dory. Want nadat mijn favoriete film eindelijk in de bioscoop was verschenen na 3 jaar wachten, was het tijd voor het echte werk: Dory in real life ontmoeten. Hoewel ik ontzettend mijn best had gedaan voor het opzetten van een meet and greet wilde het niet baten en heb ik alleen Nemo kunnen zien. Gelukkig zwaaide die even wat mijn hele dag weer goed maakte.
Op dinsdag was het tijd om ook van mijn laatste projectgenootje afscheid te nemen en bleef ik in mijn eentje over op het paradijsje.

Tutje op avontuur

Toch was het op woensdag ochtend ook voor mij tijd om dit mooie plekje op aarde te verlaten en begon het avontuur pas echt. Want hoe verplaats je je in hemels naam in een land waar je de taal niet spreekt en het openbaar vervoer niet echt heel goed is geregeld? Nou ja precies, je zwaait een beetje met je handen, zet puppy oogjes op, doet alsof je er helemaal niets van begrijpt - wat je ook echt daadwerkelijk niet doet - en hoppa voor je het weet word je een random bus in geduwd op weg naar een stad met een veels te moeilijke naam. Twee uur later moest er van bus gewisseld worden want ik was onderweg naar Malang, een stadje dicht in de buurt van de Bromo vulkaan. Dus daar ga je weer met je puppy oogjes, hopend dat je in de goede bus terecht komt. Hoppa, voor 3 euro een bus die in 8 uur 350 km aflegt: LETS GO! Maar he dat gaat zo snel nog niet als je cash geld net op is. Dus wat doe je? Je word door een local op de motor getrokken op weg naar de pin automaat in het centrum van de stad. Eenmaal gepind reden we terug naar het busstation waar we de bus net weg zagen rijden. Ik schoot natuurlijk gelijk in de paniek, want wat nou als ik deze bus niet zou halen?! Gelukkig had de lokale motormuis al een oplossing bedacht en ging hij doodleuk naast de bus rijden, al zwaaiend, om aan te geven dat ik er ook nog even bij moest. Prompt stopt de bus midden op de weg, word ik van de motor gesleurd, tas in het laadruim, 20 roepies in de hand van de motormuis, ik in de bus en rijden maar. En daar sta je dan, 8 uur lang te hobbelen in een overvolle bus zonder airconditioning. Toch zou Indonesië Indonesië niet zijn als iemand na een half uur op springt als hij mij ziet, begint te zwaaien en op staat om aan te geven dat ik wel op zijn plaats mag gaan zitten. Ondertussen staan er twee super schattige oude opaatjes die in mijn ogen die plaats veel eerder zouden verdienen dan ik dus probeer ik hen op dat plaatsje te krijgen. Maar nee niets ervan, van opoe moest ik per se daar gaan zitten. Een beetje ongemakkelijk ging ik dan ook zitten en werd ik hartstikke gezellig tussen de lokale bevolking heen en weer geslingerd over de wegen van Java. Na een aantal uur werd het langzaamaan donker en stapte er een aantal muzikanten in en uit om een beetje geld te verdienen. Niet veel later kwamen er vrouwtjes de bus in met rijst rolletjes, gebakken banaan en nog veel meer lekkers om alle buikjes na een nieuwe dag vasten te vullen. Want ja het is nog steeds ramadan. Ik had niet veel honger maar kreeg van iedereen in de bus eten aangeboden wat ik moest opeten omdat ze het simpelweg niet terugnamen. Met handen en voeten probeert iedereen een gesprekje met je aan te gaan om er achter te komen waar je nou eigenlijk vandaan komt. 8 uur en een houten kont later kwam in dan ook eindelijk aan in mijn laatste tussenstop. Ik stapte uit de bus en voordat ik ook maar tijd had om mijn tas te pakken werd ik alweer aangesproken door iemand met de vraag waar ik heen ging. Toen ik ze probeerde uit te leggen dat ik naar Malang op weg was liepen deze vriendelijke man met me mee tot aan de ingang van de bus waar ze me ook nog eens hielpen met het inladen van mijn tas. En daar stond ik dan 2 uur later om 12 uur snachts op het busstation van malang. En nu? Ik had geen overnachtingsplaats geboekt dus moest ik een beetje fantasie en creativiteit gebruiken. Nog geen twee tellen later stond er al een taxi chauffeur voor me neus met de vraag waar ik heen moest. Hij keek me dan ook heel raar aan toen ik hem zei dat ik eigenlijk geen idee had. Ondertussen duwde ik hem maar mijn lonely planet onder zijn neus en wees een willekeurig hostel aan in de hoop op een goede afloop. Nog geen half uur later lag ik in een schoon, heerlijk bed in het beste hostel wat ik me maar kon voorstellen. Thank god...

Traveling alone but never lonely

De volgende ochtend was het tijd om de stad te verkennen en om de mogelijkheden te bekijken wat betreft het bezoeken van de Bromo vulkaan. Nadat ik in mijn eentje een museum had bezocht - thuis word er nu luid voor me geapplaudisseerd - belande ik in een super schattig parkje in het midden van het stadje waar ik even ging zitten om de mooie omgeving te bekijken. Niet veel later kwam er iemand naast me zitten met de vraag of ik misschien wist wat er allemaal te doen was in de omgeving want hij was net een uur geleden met de bus aangekomen. Twee uur later zaten we samen in een restaurant te eten en hadden we bedacht om te volgende dag een motor te huren om zo zelf naar de Bromo vulkaan te rijden, want al die vooropgezette tours waren toch net iets te duur. Diezelfde avond leerden we een stel uit Canada kennen en de volgende ochtend gingen we met zijn vieren op weg naar de vulkaan. Nadat we een ontzettend mooie route richting de berg hadden afgelegd kwamen we er bij het loket achter dat er voor toeristen 10 x zo veel gevraagd word als voor locals. Dat vonden we toch net iets te overdreven dus gingen we weer onderweg naar beneden. Daar kwamen we terecht in een enorme hoosbui waarin ik besloot om maar eens te beginnen met het schrijven van deze blog. Eenmaal als bezopen katjes terug aangekomen in Malang leerden we nog twee jongens en een meisje kennen waarmee we s avonds samen hebben gegeten in een restaurant waar na 7 uur een traditionele dans werd opgevoerd. Na het eten moesten er een aantal kaartspelletjes gespeeld worden onder het genot van een biertje. Jammer genoeg sloot de bar van het hostel na 10 uur en was het over met de pret. Dan maar op zoek naar een andere bar. Na 3 x opnieuw verwezen te worden na een andere bar werden we uiteindelijk door 3 super aardige gasten naar de beste bar ever gebracht, namelijk: THE AMSTERDAM. Ik was zo blij als een kind in de speeltuin want het voelde alsof ik een klein beetje thuis kwam. Nadat er voor iedereen een koud biertje was besteld begon Duitsland - Italië wat we absoluut niet mochten missen. Om half 5 in de ochtend gingen we dan ook helemaal uit ons dak toen we er achter kwamen dat Duitsland had gewonnen. Want ja, als ons eigen team het niet kan, lopen we gewoon lekker over naar de buren.
Vandaag was het tijd voor een dagje relaxen en uitvogelen wat de volgende stap zou zijn. Indonesië is zo ontzettend groot wat het bijna onmogelijk maakt om te kiezen. Na heel wat wikken en wegen heb ik mijn ei gelegd en ben ik nu op weg naar lombok, een prachtig eiland naast Bali om daar te leren surfen. Een droom die na 5 jaar eindelijk een beetje vorm begint te krijgen.

Reisgids Irma

Doordat ik nu al een tijdje in Indonesië rondzwerf heb ik al het een en ander van de cultuur mogen leren en begin ik door te krijgen hoe het hier allemaal werkt. Als meisje moet je je lichaam nou eenmaal bedekken als je jezelf een beetje wilt beschermen tegen glurende blikken. Niet omdat het viezeriken zijn maar omdat de lokale bevolking nou eenmaal niet gewend is aan meisjes met broekjes waar hun billen uithangen en croptops die hele buiken laten zien. Daarnaast zijn de mensen onzettend aardig en behulpzaam en zal iedereen je helpen als je er even niet meer uitkomt. Als je ook maar een beetje vragend in de rondte kijkt staan er na 2 tellen al 3 man om je heen om je te helpen de juiste weg te vinden. Hoewel er soms een taal barrière is, kun je met handen en voeten een heel eind komen. Ondertussen ben ik dan ook begonnen met alles wat ik weet rond te sturen naar bekenden die toevallig ook richting Indonesië gaan. Hele waslijsten komen ze tegemoet en ik sta open voor alle vragen. 'Reisgids Irma' tot uw dienst. Lekker Hollands. Toch leuk zo'n huisnaam...

Ik heb nog geen idee vanuit waar mijn volgende blog jullie tegemoet zal komen, dus dat blijft nog even een verassing - ook voor mij. Zo houden we het een beetje spannend 😉.

Hele dikke kus,

Im

---