Σταθηκα τυχερη που δεν μας εκατσε το Δελχι απο την αρχη. Αυτο ισως να ειχε αλλαξει την εκβαση του ταξιδιου και να μας στερουσε στιγμες που δεν θα αλλαζα. Ενας μηνας σχεδον που η Ινδια εγινε συνηθεια, το Δελχι με ξεπερασε. 15 εκατομυρια κοσμος σε ενα κομφουζιο, blow horn σε ολα τα οχηματα με καλλιγραφικα γραμματα και ο Θεος βοηθος. Επεμενα πολυ στο πολυ λιγο του Δελχι, και μαλλον ηταν και παλι η καλη μου Νεραιδα. Ισα για το Ταζ Μαχαλ αν ηταν δυνατον. Και παρόλο που οι ώρες δεν ηταν πανω απο 48, οτι προοδο ειχα κανει, παρε μια κλωτσια και παρεδωσε. Ξαφνικα ολα πολλαπλασιαστηκαν. Η ζεστη, λες και δεν ειχαμε παει στην ερημο, ο κοσμος λες και δεν κυκλοφορησαμε σε πολεις, η ηχορυπανση λες και δεν οργωσαμε τοσους δρομους. 15 εκατομμυρια να προσπαθουν να
... read more