Nederlandse koppigheid in Lijiang

---

---

Ondertussen hebben we weer aardig wat kilometers afgelegd per bus en vliegtuig. Vanuit Jiuzhaigou zijn we met de bus naar Chengdu gereisd, een kort nachtje daar geslapen om het vliegtuig naar Lijiang te nemen (vertrektijd 7.40 uur). Ook de bus naar Chengdu vertrok vroeg, om 7 uur moesten we klaarstaan. Even wat gedoe over wie waar moest zitten en hoe ver je stoel naar achteren kon (helaas een man voor ons die bijna de hele reis met zijn hoofd in Robberts gezicht heeft gelegen), maar het vertrek was op tijd.

Al snel werd het licht en konden we zien waar we reden: een lange weg tussen de bergen door en over bergen heen. Een hoge bergpas voerde ons door de wolken en langs sneeuw. Gelukkig was de weg beter dan de pas naar Huanglong, wel werkzaamheden maar minder kuilen, gaten en grind. De chauffeur wist van doorrijden en kon zijn claxon goed vinden (om de haverklap toeteren naar mensen op de weg om aan te geven dat we eraan kwamen, heel irritant en onnodig maar meer automobilisten en vrachtwagenchauffeurs hebben er last van). Om de 2 uur stopten we ergens, kon je even eten en als je wilde naar het toilet (ik probeer de gaten in de grond zoveel mogelijk te mijden) ook werd de watertank van de bus bijgevuld. Dit dient als koelvloeistof voor de remmen die het soms zwaar te verduren hebben op de wegen. Toen we de bergen achter ons hadden gelaten was het nog zo'n 3 uur rijden naar Chengdu. De rit duurde korter dan verwacht en even na vier uur stonden we in Chengdu (dankzij de rijstijl van de chauffeur). Omdat we de volgende dag zouden vliegen hadden we een hotel op het vliegveld geboekt, onze bus was op een ander busstation aangekomen dan wij dachten dus het was even uitvogelen hoe wij ons hotel zouden bereiken. Een taxi was niet aan te houden (werd steeds voor onze neus weggekaapt door anderen), dus zijn we op een bus gestapt. Bij een ander busstation een taxi gevonden die ons naar het hotel bracht. Erg vriendelijke receptioniste die de hotelshuttle voor ons regelde voor half 6 de volgende ochtend. Midden in de nacht drie keer wakker geschrokken met het idee dat we ons hadden verslapen, Robbert wist niet waar ik het over had en zei dat het onmogelijk al tijd kon zijn, maar om 5 uur wakker gebeld door de receptie met de wake-up call.

Op het vliegveld was alles weer snel geregeld en vertrokken we mooi op tijd naar Lijiang. Ook hier een vliegveld tussen de bergen, maar gelukkig wat minder turbulentie. Wel weer een erg korte landingsbaan op een heel klein vliegveld. Ons hotel in Lijiang hadden we de vorige avond opgezocht: midden in het oude stadscentrum, gebouwd rondom een binnentuin (komt goed uit aangezien onze kledingvoorraad niet onuitputtelijk is en de publieke wasmachine in China nog uitgevonden moet worden, dus handwassen maar). Het stadscentrum bestaat uit veel kleine steegjes en straatjes met daartussen riviertjes met bruggetjes. Ook dit staat weer op de Werelderfgoedlijst. Ons hotel is ook erg leuk, heel pittoresk eigenlijk. In het centrum zijn veel winkels met uiteraard toeristische souvenirs maar ook veel vakwerk. Handgeweven kleding, zilverwerk en houtsnijwerk. Het is druk, maar niet vervelend. Wel opvallend is dat je veel Westerlingen ziet, meer dan we tot op heden gezien hebben. Ook kunnen ze hier over het algemeen meer Engels en zijn de menukaarten van restaurants vaak ook in het Engels, je moet hierbij wel rekening houden dat de vertaling soms heel krom is. Maar tot op heden hebben we qua eten nog niet verkeerd gekozen, zelfs yak was best lekker.

Op onze eerste echte dag in Lijiang wilden we naar een berg toe van 5.500m hoog, er ging een cabinelift naar 4.500m waar je een schitterend uitzicht zou hebben en een mooie gletsjer van dichtbij kon bekijken. De bus die zou gaan (Lonely Planet) ging niet, in plaats daarvan waren er kleine taxibusjes. Moeizaam onderhandelen over de prijs, maar uiteindelijk het toch eens geworden over een retourprijs. Ook twee Chinese jongens stapte in en we konden op weg. Aan de rand van de stad nog even gestopt voor warme jassen (de Chinezen) en kleine zuurstofflesjes (de Chinezen 2, wij 1). Na een klein half uurtje rijden over verlaten wegen kwamen we bij de toegangspoort tot het gebied waar de berg ook staat. Daar overhandigde de Chinezen een bewijs dat zij de Protection Fee voor de oude stad van Lijiang hadden betaald (wij hadden dat niet, stond nergens aangegeven dat dat moest, waar je het kon betalen en waar het voor diende, alleen een bord met RMB 80 p.p.), zij kregen daarop het toegangsbewijs voor de berg gratis overhandigd. Toen duidelijk werd dat wij dat bewijs niet hadden, konden we dat kopen het vreemde was alleen dat we dan nog eens moesten betalen om het toegangsbewijs voor de berg te kunnen bemachtigen. Op onze vraag waarom kwam alleen het antwoord dat we dat papiertje niet hadden en het moesten kopen. Wij vonden het onnodig om € 16 te betalen voor de toegang en dan nog eens minimaal € 20 om de berg überhaupt op te kunnen dus wij weigerden te betalen. Toen werden we voor de keus gesteld: betalen of uitstappen. Het laatste hebben we maar gedaan. Onze taxichauffeur kreeg een gedeelte van het afgesproken bedrag en wij zijn gaan lopen. De weg was lang, stoffig, zonnig maar gelukkig wel naar beneden. Ondanks de hoogte was het aangenaam lopen, zeker in deze mooie omgeving. Een lift was moeilijk te krijgen omdat de terugweg vanaf de berg anders liep. Maar na ongeveer 9 km (later opgezocht) konden we eindelijk een bus tot stilstand brengen die ons naar Lijiang bracht, gelukkig maar want Lijiang lag een stuk verder weg dan wij gedacht hadden. Achteraf gezien waren we misschien erg strikt in onze principes (waarom zouden de Chinezen in onze taxi de toegangsprijs niet hoeven te betalen en wij wel?), maar het is een leuk avontuur om op terug te zien.

's Avonds in het hotel bleek een tourgroep Chinezen gearriveerd, deze vallen altijd al op maar nu maakten ze ook nog verschrikkelijk veel herrie. Over onze binnentuin werd geschreeuwd naar elkaar en er werd uitgebreid met deuren gesmeten, dit hield gelukkig na een half uurtje wel op maar de volgende ochtend gingen ze weer vrolijk verder. Schreeuwen gebeurd ook met name in de bus als men aan het telefoneren is, blijkbaar mag iedereen meegenieten van het gesprek.

Onze laatste dag in Lijiang hebben we deels fietsend doorgebracht, voor anderhalve euro kon je een mountainbike voor een dag huren. Onze tocht heeft ons grotendeels over het platteland geleid. Veel akkers vol met mais (meeste was al geoogst, maar de halmen lagen nog langs de weg), de kolven werden op het balkon van de huizen gedroogd in de zon. Ook werd er op verschillende plaatsen rode peper geteeld, rijst hebben we niet echt gezien, maar er was wel sprake van terrasvormig. Het boeren ging er nog relatief ouderwets aan toe, de os was voor de ploeg gespannen en de gewassen werden in manden op de rug vervoerd. De aanblik van twee Westerlingen op de fiets (met korte broek) zorgde wel voor wat ophef en de schoolkinderen riepen continu 'hello'. Terug in Lijiang hebben we nog een heuvel bestegen om een mooi uitzicht op de oude stad te krijgen, daarna de fietsen weer ingeleverd om de rest van de middag nog rustig door te brengen.

Ons avondeten bestond ditmaal uit een hele grote hamburger (Robbert had ze de avond daarvoor gezien en wilde er ook eentje hebben). Ik moet zeggen dat de burger erg lekker smaakte, een leuke afwisseling op het Aziatische eten (wel erg lekker, de Chinees in Nederland kan er nog wat van leren). De rest van de avond besteed aan het pakken van de schone was in de backpack en het schrijven van dit verhaal, op internet plaatsen gaat alleen niet wegens de slechte kwaliteit van het internet hier (kan ook komen doordat men veel tv via de computer kijkt en er erg veel onlinegames gespeeld worden). Morgen vertrekken we naar Shangri-La, verder is ons schema wegens weersvoorspellingen een beetje onzeker, hoe het verder gaat lopen horen jullie nog wel.

---