Een vleugje Tibet

---

---

De laatste ochtend in Lijiang begon zoals elke andere met een stralend blauwe lucht. Wel was het fris, maar op 2500 meter hoogte koelt het erg af 's nachts. Eerst weer ontbijt regelen, want dat is in het hotel niet verkrijgbaar. We hebben gelukkig een bakker gevonden waar ze naast veel hartige en zoete broodjes ook overheerlijke croissants hebben. Daar kunnen de Nederlandse bakkers nog wat van leren, ze smaken net zoals in Frankrijk. Helaas was ik (Robbert) nogal vroeg deze ochtend, want er lag nog niets in de winkel. Ik kon gelukkig wel een stokbrood krijgen (die was niet bestemd voor de reguliere verkoop). Na het ontbijt in de courtyard van ons hotel hebben we het nog even rustig aangedaan en zijn we naar het busstation gelopen. Daar vertrokken we om 11 uur met een minibus richting Shangri-La. Er zaten maar 4 mensen in de bus, maar we maakten nog een stop bij een groter busstation en de bus liep helemaal vol. Ook werden er nog dozen op het dak geladen, want de bagageruimte in de bus was beperkt. Andere bussen waren nog zwaarder beladen: fietsen, tonnen water en een kinder-politiescooter lagen vastgesnoerd.

De rit naar Shangri-La voerde eerst door wat heuvels rondom Lijiang. Deze leken veel op die in Zuid-Europa: dor en met veel groene naaldbomen. Daarna volgde een lange afdaling naar een vallei waar we de Yangtze River overstaken. Na een korte stop om koelvloeistof bij te tanken reden we langs de andere kant van de Dragon Snow Mountain (waar we twee dagen geleden uiteindelijk niet opgingen) en de Tiger Leaping Gorge. Dit is een diepe kloof met hoge bergen aan weerszijden. Hier wilden we ook nog naartoe gaan, maar dit hebben we overgeslagen vanwege de beperkte vrije zitplaatsen in bussen die hier passeren (deze starten in Lijiang en zitten vaak al vol als ze bij de kloof komen, dit zou betekenen dat we lang moeten wachten en niet zeker zijn dat ze twee plaatsen beschikbaar hebben). Vanaf hier ging het alleen maar omhoog langs een snelstromend riviertje en passeerden we verschillende stuwdammen. Eenmaal boven kwamen we in een vallei omringd door bergen waar Yak's in de wei stonden en ook soms voor de bus de weg overstaken.

Na iets meer dan 4 uur kwamen we in Shangri-La aan. Denk niet dat dit het paradijs op aarde is zoals de naam doet denken, het is gewoon een standaard stad met een leuk oud centrum waar ons hotel staat. Deze was even moeilijk te vinden, omdat we op het verkeerde been waren gezet door de kaart uit de Lonely Planet. Uiteindelijk heeft een taxi ons dichtbij het hotel afgezet (er mag geen verkeer in het oude centrum komen). Wederom heeft het hotel een binnenplaats, waar naast een hele dikke langharige rode kater ook een schattige puppy rondloopt. We moeten het wel rustig aandoen, want Shangri-La ligt op een hoogte van 3200 meter. 's Avonds zochten we in het oude centrum een restaurant. We kozen voor een restaurant dat wordt gerund door weeskinderen. Dit bleek een uitstekende keuze en we bestelden voor 8 Euro drinken en nog drie gerechten die heel erg in de smaak vielen. Toen wij binnen zaten werd buiten een bord geplaatst met de tekst: Closed! See you next year. Mensen die passeren bleven even bij het bord staan kijken en vroegen zich zichtbaar af wat er aan de hand was, er zaten immers toch mensen binnen? Ook werden er foto's van gemaakt. Wij snapten het ook niet, maar we zaten ook lekker te eten. Op de weg terug naar het hotel kwamen we over een plein waar door een grote groep mensen werd gedanst.

Het eerste wat we de volgende ochtend deden is op internet het weerbericht bekijken, omdat we richting Deqin wilden gaan om het voorportaal van de Himalaya te bekijken. Aangezien dit gebied nog hoger ligt en bergen kent van bijna 7000 meter zijn we van het weer afhankelijk. De voorspelling gaf alleen bewolking, sneeuw en regen af, dus we kozen ervoor om het (helaas) over te slaan. Ten eerste hebben we geen kleren bij voor hele koude temperaturen en met alleen bewolking, regen en sneeuw zullen we niet heel veel van de bergen zien. In plaats daarvan hebben we besloten we naar Dali te gaan waar het boven de 20 graden en zonnig moet zijn. We ontbeten bij N's Kitchen, voor de verandering een heerlijk bord met scrambled eggs, bacon, toast en koffie. We zaten buiten in de zon wat goed toeven was en kregen enkele tips over de omgeving van de aardige Amerikaanse uitbater.

Vervolgens gingen we naar het busstation om een buskaartje voor de volgende dag te regelen. Op internet hadden we gelezen dat er 1x per dag een directe bus naar Dali gaat die een mooie route volgt (niet via Lijiang). Zo rijden we weer een andere route, iets wat Robbert het liefste doet. Nadat we de buskaartjes gekocht hadden gingen we om een fiets en reden vervolgens door de stad naar het grootste Tibetaanse klooster in Zuidwest-China (300 jaar oud). Dat bleek nog een flinke klus te zijn op deze hoogte, zeker omdat de weg omhoog gaat en deels bestaat uit kasseien. De toegangsprijs viel tegen, 8.50 euro per persoon, een paar jaar geleden was het nog maar 1 euro. Zoveel hadden we nog niet betaald in China. Toen we eenmaal de trappen op geklommen waren naar het klooster bleek waarom de prijs omhoog was gegaan, het middelste gedeelte was afgebroken en werd herbouwd. Behalve een paar grote tempels was er niet veel te zien in het klooster en we waren dan ook al snel beneden, waar een monnik met de hand de was aan het doen was. Aan een meer tegenover het klooster hebben we geluncht, waarna we weer terug naar de stad zijn gefietst. Na een rustpauze in het hotel zijn we naar een Tibetaanse tempel gelopen die hier achter bovenop een heuvel lag. Dat was een hele klim, maar die werd beloond met vergezichten over de stad en de omringende vallei. De tempel zelf werd omringd door duizenden Tibetaanse bidvlaggetjes en een tiental kippen/hanen. Twee honden blaften heel hard naar ons, maar gelukkig konden ze niet van het dak van de tempel af. Eenmaal beneden hebben we genoten van een Chinese maaltijd en probeerden we live naar het schaatsen te kijken op internet. Helaas bleef het beeld minder dan een minuut aanstaan voordat het verdween.

---