Advertisement
Published: August 16th 2010
Edit Blog Post
Trekkende Kuchi nomaden
(bron: http://cursor.org/stories/kuchi.html) Afgelopen zaterdag en zondag kreeg ik per SMS een waarschuwing om niet de straat op te gaan, want er waren relletjes in de stad. Twee verschillende etnische groepen, de Kuchi’s en de Hazara’s, waren slaags geraakt met elkaar. De aanleiding was een ruzie over wie de rechten heeft om het vee te laten grazen op een aantal heuvels ten zuiden van Kabul. Dat liep dus helemaal uit de hand. Het kwam op mij over als een Oud Testamentisch verhaal, zo’n gevecht om de weidegronden en de waterputten voor het vee. De Kuchi is nog een echt nomadenvolk. In Afghanistan zijn er totaal 3 miljoen Kuchi waarvan 60% nog helemaal als nomade leeft. Ze zwerven met hun kudden door het land en ze hebben hun traditionele routes en weidegebieden. Vorige week bleken die heuvels ten zuiden van Kabul dus opeens bezet door Hazara’s. De Hazara’s zijn in het verleden ook altijd onderdrukt, in hun geval door de Pashtun. Hazara’s zijn Shiitische moslims net als in Iran (de rest van Afghanistan is Soennitisch moslim zoals in Saudi Arabie) en waren de bedienden en de ondergeschikten van de Pashtun. Maar nu klimmen de Hazara snel op in de pikorde, ze sturen hun kinderen naar de beste scholen, ook de meisjes, en proberen langs die weg ook eersterangs burgers te worden.
Vorige week werd er eerst gevochten door de herders op die weidegebieden zelf, en daarna trokken groepen Kuchi’s de stad in om met de Hazara’s op de vuist te gaan, de ruiten van hun huizen in te gooien, en hun winkels in brand te steken. Dat lokte natuurlijk een tegenreactie uit. In onze wijk wonen vrij veel Hazara’s, dus het geweld kwam dit keer ook bij ons in de buurt. De school van Miriam was zo benauwd dat er ook daar iets zou gebeuren, dat we uit voorzorg Miriam direct na de middag moesten ophalen. Gelukkig merkten wij niks van onrust; in ons buurtje bleef alles kalm en vredig. Later op de middag ging Corina met Leila naar een kleermaker in onze wijk om een jurk te laten maken, maar die winkel bleek gesloten vanwege het gevaar. Al eeuwen lang hebben de verschillende stammen op voet van oorlog geleefd met elkaar. Daar komt bij dat het nogal heetgebakerde lui zijn, met een geschiedenis van onderling geweld van honderden jaren. Er hoeft dus maar weinig te gebeuren of de vlam slaat opnieuw in de pan. Onze landbouwprojecten proberen steeds de verschillende stammen bij elkaar te brengen voor overleg, maar dat is een moeizaam proces.
Ook in de huiselijke sfeer is het gebruik van geweld eerder regel dan uitzondering. De Afghaanse overheid had een tijdje geleden spotjes op TV tegen huiselijk geweld, maar of dat veel helpt is de vraag. In Kabul valt de situatie nog wel mee, zegt men. Maar op het platteland is geweld in huis tegen vrouwen heel gewoon. Sommige vrouwen zijn dan ook zo radeloos, dat ze aan de opium gaan om de ellende te vergeten, of ze proberen zelfmoord te plegen. Opiumverslaving bij vrouwen op het platteland is dan ook heel gewoon. Een ziekenhuis in Kandahar meldde dat het vorig jaar zo’n 70 vrouwen binnen had gekregen die zich zelf met benzine hadden overgoten en zich in brand hadden gestoken. De meesten overleefden het niet, en diegenen die het wel overleefden hebben nu, met alle verminkingen, helemaal geen leven meer. Een erg trieste situatie. Veel internationale organisaties hebben wel speciale programma’s voor vrouwen op het platteland, maar die vrouwen zijn moeilijk te bereiken.
Gisteren kreeg ik één van onze studenten uit Wageningen op bezoek. Hij begon vorig jaar in Wageningen zijn Master opleiding, en hij is nu een aantal weken hier om veldonderzoek te doen voor zijn scriptie. Ik vroeg hem of hij niet geschrokken was toen hij voor het eerst aankwam in Nederland en zag hoe wij in Nederland met elkaar omgaan, hoe bloot de vrouwen zich kleden, hoe weinig respect wij tonen voor autoriteit, enzovoorts. Maar dat viel allemaal erg mee, zei hij. Er was echter één ding wat hem echt geschokt had: dat we in Nederland een meningsverschil of een conflict kunnen uitpraten op basis van argumenten. Dus zonder gebruik van geweld. Die ontdekking was echt een schok en een openbaring voor hem geweest, zo zei hij. Die mogelijkheid was bij hem nooit eerder opgekomen.
Als deze student na zijn studie, nadat hij terug is hier in Afghanistan, die ontdekking verder uitdraagt, is dat misschien wel belangrijker dan alle technische dingen die hij in Holland heeft geleerd.
Advertisement
Tot: 0.046s; Tpl: 0.01s; cc: 11; qc: 29; dbt: 0.0228s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Gerard Thijs
non-member comment
Een andere wereld
Een interessant verhaal. Wat ene andere wereld! Groeten aan Corina en Miriam, Gerrad