Advertisement
Published: February 23rd 2009
Senga Bay
Twee bootjes op het strand. Schitterende kleuren. Het Lake heeft telkens weer een ander gezicht. In de verte zie je Lizard Island, dat stikt van de monitor lizards.Lieve allemaal!
Na een emotioneel afscheid in Mwaya ging het richting Senga Bay. Dit is een plaatsje aan Lake Malawi, zo'n 15 km ten oosten van Salima.
Senga Bay: Klein-Indië in Malawi
Het was een rare gewaarwording toen ik van mijn minivan richting de lodges in de baai liep. Het plaatsje Senga Bay zag er erg arm uit met al haar hutjes en krotten. Als je echter de 'main road' verliet en over het strand ging lopen, stonden er allemaal kasten van huizen langs de kust. De meeste hadden zelfs meerdere verdiepingen en dat zie je hier bijna nergens, dus ik was zeer verbaasd.
De kleine paleisjes die ik gevonden had bleken bevolkt te zijn door Indiërs. De meeste van hen zijn geboren en getogen in Malawi en soms zelfs al vierde generatie. De Indiërs die naar Malawi kwamen - al is het me nog steeds niet helemaal duidelijk waarom ze destijds hier terecht gekomen zijn - hebben goed geboerd. Ze werken in het bedrijfsleven van de grotere steden - Lilongwe, Zomba, Blantyre - en hebben, in het eerste geval, een 'buitenhuis' in Senga Bay.
Ik liep met Frank, een
local, over het strand, blote voetjes in de
Mangochi
Na het definitieve afscheid van Mwaya mijn nieuwe hometown... golven, en hij vertelde me dat deze Indiërs vaak niet netjes met de lokale bevolking omspringen. De kasten van huizen staan pal aan het strand en de meeste families laten de
locals niet op 'hun stuk strand', terwijl dat toch gemeenschappelijke grond is die in mijn ogen eerst aan de Malawianen zelf toebehoort. Gelukkig was er een uitzondering op de regel en ik besloot dan ook mijn geld uit te gaan geven bij Carolina's, de tent van Andrew uit Sri Lanka, die wel zijn personeel goed behandeld. Helaas was het wel een beetje duurder dan ik verwachtte, maar dat was dan niet anders.
Achteraf bleek het in de keuken, ondanks al Andrew's mooie verhalen over koken, niet helemaal pluis, want ik ben de hele nacht ontzettend ziek geweest van de voedselvergiftiging... De volgende dag kreeg ik gelukkig wel een gratis ritje - alweer van Andrew - naar het busstation van Salima om het goed te maken. In de AXAbus had ik al snel vrienden gemaakt die me hun raampje aanboden om uit te kotsen als dat nodig was. Gelukkig was het niet nodig! Maar het was wel het toppunt van Malawiaanse gastvrijheid, denk ik...
Oud & Nieuw
In
Nieuw huis, nieuwe zon
Zonsondergang is hier misschien niet zo goed te zien als in Mwaya, maar toch nog steeds best scenic. Dit is vanaf mijn veranda. ons kamertje in Mangochi vond ik een lief briefje van Anne Marie. De meiden waren de hort op en zouden waarschijnlijk pas na mij terugkeren. "Welkom thuis! En we maken een
mango crumble om te vieren dat je terug bent." Dat was natuurlijk wel het laatste waar mijn voedselvergiftigde maag op zat te wachten, al voelde ik me een stuk beter, maar het was wel heel lief en ik was blij dat ik thuis was en dat het ook zo voelde, dankzij mijn lieve kamergenootje.
De dagen rond oud en nieuw werd er - natuurlijk - gewoon gewerkt in het ziekenhuis, maar niet iedereen dacht daar zo over. De
morning meeting werd door vrijwel niemand bijgewoond en er waren de grootste problemen en discussies rond de
ward rounds. Werd er in Chinteche op kerstavond nog vergaderd over een plan voor de invulling van het kerstreces; in Mangochi had men er klaarblijkelijk helemaal niet bij stilgestaan... Meteen weer middenin de Mangochi-realiteit geworpen dus.
Gelukkig lukte het, gesterkt door de gesprekken die ik met Marc had gehad, steeds beter om de juiste mensen zover te krijgen me mee te nemen op hun zaalrondes, poli's en
outreach clinics en ook daadwerkelijk iets te
Ziekenhuisgang
Zo op de foto lijkt de kerstversiering best leuk. Helaas stond er in elke nis een nepkerstboom met batterijen. De hele dag in het ziekenhuis rondlopen tussen de ambetante kerstmuziekjes is al vervelend, maar als de batterijen van Afrikaanse kwaliteit zijn en de liedjes ook nog kneitervals klinken wordt het extra moeilijk om niet geirriteerd te raken... Arme patiënten! leren. Stukje bij beetje... De overdracht 's ochtends gebruikte ik niet meer als overdracht, maar om mijn zinnen op een bepaalde arts of
clinical officer te zetten voor de dag en achter ze aan te rennen, zodra de overdracht voorbij was en iedereen richting zijn of haar afdeling slenterde.
Terwijl ik mijn plek begon te vinden in het ziekenhuis, brak de laatste dag van 2008 aan. Oudejaarsavond was erg interessant op sociaal gebied. Inmiddels was er naast de vier Nederlandse meisjes ook een meisje uit IJsland gearriveerd; Hildur. Samen hebben we een ontzettend lekker maal in elkaar gedraaid met alle verse heerlijkheden van de markt en we hadden zelfs een kip en een BBQ gefikst. Buiten eten met oud en nieuw was weer eens wat anders... Uit Mwaya had ik een fles mango- en een fles banana wine meegekregen als cadeautje, dus die flessen hebben we maar soldaat gemaakt.
Rond een uur of elf liepen we richting een kroeg waar we uitgenodigd waren voor een feest. Het zag er wat onbetrouwbaar uit, dus we besloten naar een andere kroeg te lopen. Helaas hield Hildur voet bij stuk dat ze niet naar binnen wilde en dat gaf een aantal zatlappen de
Emergency!
Elke affdeling is door halfhoge muurtjes verdeeld in baaien. Het is de bedoeling dat patiënten met soortgelijke diagnosen in dezelfde baai terechtkomen. Dit is een baai voor wel heel bijzondere spoedgevallen... gelegenheid zich rond die gekke azungu te verzamelen die maar niet naar binnen gingen. Om een lang verhaal kort te maken; om klokslag twaalf uur werden we weggehoond, omdat we Hildur met geen mogelijkheid naar binnen kregen en het te link werd met al die zatlappen in de buurt. We liepen terug naar het ziekenhuis.
Maar gelukkig waren de Nederlandse dames niet zo gemakkelijk uit het veld te slaan. In Nederland was het immers pas een uur later oud en nieuw vanwege het tijdsverschil. We hebben wat gin tonics - zit kinine in, altijd goed tegen de malariamug - in elkaar gedraaid en gewoon lekker met jullie Hollanders ons 'twaalfuurmomentje' meegemaakt! Dus bij deze: gelukkig nieuwjaar, allemaal! Proost!
Nieuwjaarsduik?
Op nieuwjaarsdag waren we allemaal hartstikke uitgeput. Normaal gaan we hier om een uur of acht ons nest in en gisteren was het een uur of twee geworden. Daar zijn we dus echt niet meer aan gewend, maar helaas werden we wel gewoon keihard om vijf uur met de zon wakker. We besloten Malawiaans te doen en lekker een dag vrij te nemen om niks te doen. Alle matrassen werden Jodi's achtertuin in gesleept en de bikini's werden uit
Op OK met Hope
Hope is een clinical officer op de Maternity ward. Hij laat me de eerste keer meekijken op OK bij een evacuation after abortion. de kast getrokken. Gelukkig had Hildur besloten dat ze wat
Icelandics in Monkey Bay ging bezoeken dit weekend, en dat leverde een drastisch verbeterde sfeer op na de vorige avond.
De hele dag hebben we buiten in de schaduw gelegen, maar Anna en Suus vonden dat ze de zon wel konden trotseren voor een paar uurtjes. Liters zonnebrand en pagina's in leesboeken verder draaiden ze zich om, om aan de andere kant een gezond kleurtje te kweken. Suus lag echter op haar nieuwe chitenje en die had besloten om zijn kleur los te laten. Dat leverde ons dus een
bodypainted Suus en een hoop geschater op. Het kostte wat douchebeurtjes voor het normale azungu kleurtje weer terugkwam... Hulde aan alle nieuwjaarsduikers in Scheveningen, maar een dagje zonnen in Mangochi is dus zeker ook niet zonder gevaar!
's Avonds hadden Anna en Suus koude Kuche Kuche - biertjes - meegenomen, want het was hun laatste avondje Mangochi. Zij zouden naar Zomba afreizen om daar een week met een Duitse gynaecoloog, Dr. Graff, mee te lopen. Na die week zouden we ze oppikken om samen de Mulanje Mountain te beklimmen, maar Anna is erg goed in om van een afscheid een emotioneel
Nieuw leven
Iets om blij van te worden: een gezonde tweeling. Een meisje en een jongetje. Op zijn Afrikaans direct in chitenje gewikkeld. afscheid te maken. En zolang er Kuche Kuche
involved was, hadden wij daar natuurlijk geen bezwaar tegen!
Ziekenhuis
Vrijdag en de eerste volle week in januari gingen we weer in het ziekenhuis aan het werk. Het was nog steeds hard werken om niet gefrustreerd te raken door het lange wachten - de
ward rounds beginnen doorgaans pas een uur na de
morning meeting en wat iedereen tussendoor doet is totaal niet duidelijk - en om dingen te leren - daarvoor heb je namelijk een vertalende
clinical officer nodig en die blijven schaars.
Gelukkig lukt het langzamerhand steeds beter mijn Chichewa bij te spijkeren en ik kan zelf al een beetje de anamnese afnemen voor de meest voorkomende zaken. Chiyawo, de taal van de Yawo-stam, de voornaamste in Mangochi District, blijft erg moeilijk. De Yawo zijn
bussiness men en hebben educatie niet erg hoog in het vaandel. Waarom zou je je kinderen naar school sturen als ze ook gewoon mango's of
groundnuts op straat kunnen verkopen? De meesten van hen spreken dan ook weinig tot geen Chichewa of Engels. Misschien kan ik nog wat woordjes Chiyawo gaan spronkkelen, maar het wordt wel moeilijk. De uitspraak is heel anders, omdat
Pasgeboren wondertje
Hopelijk spreekt mijn gezicht de boekdelen die ik niet in woorden neergezet krijg... de Yawo oorspronkelijk uit het Portugese Mozambique komen.
Het bijzonderste deze week was wel dat ik voor het eerst bij een bevalling aanwezig mocht zijn. Het was een gezonde tweeling die een beetje moeite had op gang te komen, maar toen we de vliezen artificieel hadden gebroken werden ze gelanceerd door moeders. Als bevallen altijd zo makkelijk ging wilde je zonder mokken zestien kinderen op de wereld zetten... De kindertjes waren gezond en Anne Marie en ik mochten ze wegen.
Ik weet niet zo goed hoe ik op moet schrijven hoe bijzonder dit voor mij was. Ik weet nu zeker dat ik gynaecologie fantastisch vind. Het is erg speciaal om op zo'n moment in iemands leven aanwezig te mogen zijn, zelfs - of misschien zelfs zeker - ook als het eens niet zo voorbeeldig gaat.
Deze woensdag was sowieso een dag van hoogtepunten, want 's middags gingen we met Bertson op pad. Hij is een
local met twee winkels in Mangochi en hij heeft een auto. Hij vindt het fantastisch dat we zijn taal proberen te leren en dat we in het ziekenhuis werken én hij vindt het leuk om zijn land te laten zien.
In zijn auto nam hij
Op weg naar Cape McClear
We rijden door bergachtig landschap, langs steile weggetjes en zo nu en dan wordt dat afgewisseld met de vlakten die zo typerend voor het landschap in Malawi zijn. En natuurlijk altijd de blauwe schaduw van de bergen in de verte. ons mee naar een
crocodile farm langs de weg naar Monkey Bay. Daar konden we grote en kleine krokodillen van dichtbij zien. Het was wel leuk, maar ik had er wel moeite mee dat deze beesten puur voor de huid gekweekt worden in kooien. Maar we wilden Bertson niet teleurstellen, dus we hebben braaf enthousiast gereageerd op alles. We hebben alletwee een krokodil geaaid en ik mocht er ook nog eentje vasthouden... Brr! Ik vond mij best een held. Gelukkig hebben we de foto's nog 😊.
Toen ging het verder naar Cape McClear, het
backpackers paradise. Bertson vond een rustig plekje aan het strand en we hebben lekker gezwommen en geluierd.
Verder heeft Anne Marie me deze week leren vaccineren op een
outreach van de
underfive clinic. De vaccinatieprogramma's kunnen wel een succes genoemd worden. Na een uurtje ambulance arriveren we in een dorpje dat te verafgelegen is om de moeders zelf naar het ziekenhuis te laten lopen - de meeste mensen in de dorpen hebben namelijk geen geld voor transport. Daar aangekomen mochten we het huis van de
chief (baas van een dorp) gebruiken en daar stonden de moeders en kindertjes al op ons te wachten. Alle kinderen werden
Minivans
De chauffeurs zijn trots op hun busjes en geven ze namen. Deze rit naar Mulanje vanaf Limbe was natuurlijk extra speciaal! Mijn TAMhart ging sneller kloppen... gewogen en gevaccineerd. Het was leuk om eindelijk zelf eens iets te kunnen doen! We zijn alleen wel bang dat we de kinderen aan een azungucomplex hebben geholpen, want die denken nu waarschijnlijk dat alle witte mensen hier komen om hun injecties te geven...
Netwerken
Dat weekend zouden we de Mount Mulanje gaan beklimmen. Dat was best eng, omdat we verhalen gehoord hadden over mensen - i.e. de
secret millionair uit mijn eerdere verhalen - die overvallen waren op deze hoogste berg van Malawi. De andere Nederlandse dames hebben me echter (gelukkig!) over mijn angsten heen weten te praten en we besloten toch te gaan. Anne Marie en ik namen een Amerikaanse kerel, Kyle, mee die we het weekend tevoren hadden ontmoet op het strand bij wijze van
body guard - niet dat hij in zijn eentje veel kon beginnen tegen de AK47's uit de verhalen, maar toch...
In Zomba pikten we Anna en Suus op die erg enthousiast waren over de Duitse gynaecoloog, dus dat beloofde veel goeds voor AM en mij. Toen ging het zuidelijker naar Limbe, een stad die tegen de oostkant van Blantyre aan ligt, waar we Lauri ontmoeten. Lauri studeert ook geneeskunde in
Bergbeekje
Even drinken en de polsen in het water voor verkoeling! Leiden en zij had de berg al gezien, maar wilde hem met ons echt gaan trotseren! Zo hadden we een leuk azungu-netwerk op weten te bouwen in een paar weekjes Mangochi.
Het bleek echt een ontzettend leuke groep te zijn. We zijn drie dagen en nachten de berg op gegaan met twee gidsen - weinig tot geen bewegwijzering en slechte kaarten zouden garant gestaan hebben voor verdwalen zonder gids... Iedereen liep op zijn eigen tempo en iedereen heeft zijn moment gekend van er doorheen zitten, maar dan was er altijd iemand anders die je er doorheen sleepte of die met je wachtte tot je er weer tegen kon.
We dachten heel wat eten meegenomen te hebben, maar aangezien dat ook allemaal getild moest worden, hebben we de eerste avond maar een driegangen menu gefabriceerd; dat scheelde kilo's. In tegenstelling tot het oorspronkelijke plan besloten Anna en Suus helaas - maar wel heel gezellig! - een nachtje extra mee te pikken, waardoor het voedseltekort nog erger werd. De derde avond hebben we dus pasta-twee-smaken-noedel-soep gegeten, wat wonderbaarlijk goed smaakte na een dag
hiken - al was het wel een beetje weinig. De laatste dag - steil naar beneden - moesten we
Regenwoud
Sommige stukken van de wandeling leek het of we in het regenwoud waren beland. Kyle (berggeit 1) en ik (berggeit 2, aldus Anne Marie en Lauri) stoppen eigenlijk te vroeg voor een foto, want later zouden er zelfs stukken met lianen volgen... het voornamelijk met koekjes doen, omdat de raven op de berg ons laatste brood hadden geconfisceerd... Eigen schuld, dikke bult; hadden we het maar niet op de veranda moeten laten liggen die twee minuten.
Mount Mulanje: Sapitwa!
Naast het vele gepraat over eten, want wat er niet is daar praat je over, was het genieten van al het moois om ons heen. De Mulanje Mountain verrijst uit een wijdse relatief vlakke valei, uit het niets. En het landschap is zeer gevarrieerd. In enkele uren zag ik de Alpen, de Ben Nevis (Schotland) en de Pyreneeën voorbijkomen. Het stikte van de heldere stroompjes en watervallen en mijn waterdichte bergschoenen kwamen dan ook zeker van pas. Er was alleen het water uit de stroompjes, dus telkens als we er weer een tegenkwamen werden alle flessen gevuld. Je wist immers niet wat de volgende gelegenheid zou zijn om bij te vullen...
Hoe hoger we kwamen, hoe wijdser het uitzicht. We konden zelfs het Zomba Plateau zien liggen. Na anderhalve dag onmenselijk klimmen en liters zweet verder bereikten we de hut juist onder Sapitwa. De hut ligt op 2.900 meter en Sapitwa is met haar 3.000 meter de hoogste top. Die laatste
Adembenemend...
Eén van de schitterende uitzichten, ergens halverweg de beklimming van de Mulanje Mountain. 100 m is echter te gevaarlijk om te beklimmen in het regenseizoen. We hadden al behoorlijk gevaarlijke paden bewandeld om dit punt uberhaupt te bereiken, zeker met in je achterhoofd dat er hier geen helikopters zijn, zoals in de Alpen, die je op komen pikken met je gebroken been. En Sapitwa is ook nog eens Chichewa voor
don't go there. Dat hebben we dus ook maar gelaten.
Vlakbij de hut waar we gingen overnachten was een ijskoud bergbeekje. Aangezien we echt aan een douche toe waren, besloten we de shampoo mee te nemen en een duik te nemen. Dat was heerlijk! De avond ervoor had Lauri weliswaar onze haren geknipt met een oude verbandschaar voor wat koele wind in onze nek, maar dat nam niet weg dat we weer behoorlijk hard hadden moeten werken en zweten. Lauri mag de volgende keer trouwens weer haar verbandschaar tevoorschijn toveren als ik aan een knipbeurt toe ben, want ze is best een talentje! Zonde dat ze dokter wil worden...
Het was trouwens heerlijk dat we zo hoog zaten, want dat betekende aangename temperaturen! We hebben een vuurtje gemaakt om bij op te warmen na het douche avontuur. 's Nachts werden we omstebeurt wakker
Op naar Ntcheu
Bepakt en bezakt op weg naar Lauri... om hout op het vuur te gooien en naast het vuur had ik ook nog mijn TAMtrui om me warm te houden, mmm! Een muskietennet was ook eens niet nodig, omdat er geen muskieten zijn als het zo lekker koud wordt 's nachts.
De volgende dag ging het dus op koekjes naar beneden. Er waren, wederom, erg gevaarlijke stukken bij. We moesten een heel stuk zonder pad op handen en voeten klauteren en klommen over wilde bergriviertjes waar wat gladde, met mos begroeide boomstammetjes overheen gevallen waren. Soms moesten we een groot stuk springen, omdat er helemaal geen brugconstructie te vinden was en dat was best eng, aangezien sommigen op hun gympies aan het wandelen waren. Dan moesten we elkaar dus wel opvangen. Ik was heel blij dat de sfeer zo goed was en iedereen elkaar zo goed hielp. Dat was wel nodig op deze trip...
Met nog ongeveer 45 minuten te gaan stuiten we op een schitterende waterval en tegen die tijd waren we alweer zo laag dat de temperatuur omhoog was geschoten. Tijd om te zwemmen dus weer! Als je uit de
pool onderaan de waterval klauterde en de rotsen beklom, kon je een sprong van zo'n zeven meter naar beneden wagen. Ik vond het best eng met al die glibberige rotsen en mijn knikkende knietjes na teveel inspanning en te weinig voedsel, maar ik heb het toch gedaan. (Sorry, mamma, heel onverantwoordelijk...) Hartstikke gaaf! Alleen een beetje jammer dat mijn oor een week lang pijn deed alsof mijn trommelvlies gescheurd was. Gelukkig heb ik daar nu geen last meer van - best relaxed met een vliegreis voor de boeg.
Eenmaal beneden vielen we als een stel hongerige boeren onze pizza's aan. Echt waar: de beste onder de schaarse pizzeria's in Malawi staat beslist in het dorp onderaan de Mulanje Mountain! Biertje erbij en daarna uitgelaten Nederlandse liedjes zingen in de minivan. Telkens als de bus stopte begonnen enkelen uit ons groepje 'mango!' of 'donut!' naar buiten te schreeuwen in de hoop dat mensen deze zaken verkochten, want we waren nog steeds hongerig. Kyle moet wel een heel gestoord beeld van het Nederlandsch vrouwmens hebben gekregen dit weekend. En de Malawianen trouwens ook... Kyle bleef echter beleefd volhouden dat hij het erg naar zijn zin had gehad. Gelukkig maar!
Nog meer reizen...
Uitgeput en terug in Zomba met Anne Marie was helaas de Duitse gynaecoloog spoorloos. We besloten dus de volgende dag naar Ntcheu te vertrekken en de volgende week terug te komen. Daar verblijft Lauri bij haar Canadese gastgezin. Ilona werkt een aantal jaar in Ntcheu District Hospital en Lauri loopt twee maanden met haar mee. Lauri wilde echter op safari naar Zambia en aangezien ik ook binnenkort het land uit moest, besloten we samen te gaan. Meer hierover volgt in een volgend verhaal...
Liefs!
Advertisement
Tot: 0.207s; Tpl: 0.016s; cc: 13; qc: 53; dbt: 0.0845s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.2mb
janita
non-member comment
heeey meis!!
heeey meid! Echt super om al je verhalen te lezen! je hebt daar echt al super veel meegemaakt! kan niet wachten om al je verhalen te horen! Tot snel, liefs