Advertisement
Published: February 10th 2009
Visarend na de regen
Zittend op een dode boom laat hij zijn vleugels drogen aan de wind.Lieve koulijers op het noordelijk halfrond!
Ik zit hier nu al voor de derde dag niet van het zweet te druipen en dat is wel even lekker! Het leek allemaal heel mooi in Mangochi - wekelijkse updates vanaf gratis internet - maar dat ging dus even niet door. Nu schrijf ik jullie vanuit Zomba mijn volgende verhaal. En er is heel wat in te halen…
Safari in Liwonde NP
Na een weekje Mangochi ging ik met de drie andere Nederlandse meisjes - Anne Marie, Anna, Suzanne - op safari in Liwonde National Park. Het regenseizoen is niet het beste seizoen voor safari, omdat de dieren niet gedwongen naar een waterbron toe moeten als er overal plassen liggen. We hebben dan ook erg ons best zitten doen, maar geen olifant gezien.
Wel waren er een hoop hippo’s en impala’s. We hebben het samen ontzettend gezellig gehad op wat muskietennet perikelen na. Anne Marie was de hare vergeten, dus hebben we een uur lopen klussen met mijn eenpersoonsnetje en twee stapelbedden.
Zij droomt echter nogal fantasierijk op haar Lariam en trapte me de eerste nacht wakker, omdat ze dacht dat ik een aap was die haar aanviel en de tweede
Boot safari
Giethoorn in het groot, maar dan met hippo's en krokodillen all around... nacht, omdat ze dacht dat ik een slang was die haar bed in kroop. Ondanks de gebroken nacht - het schoppen en schreeuwen en sussen werd uiteraard gevolgd door een nieuwe fiks-het-muskietennet-sessie - was het genoeg voer voor een hoop slechte grappen in de weken die volgden.
Het park was schitterend en na het leuke weekend was het best jammer dat ik naar het noorden af zou reizen met kerst. Gelukkig zag ik de Mangochi meiden met oud en nieuw allemaal weer terug.
Op naar het noorden
Onderweg naar het noorden kreeg de tweede minivan - van Balaka naar Salima - een klapband. Ondanks het feit dat het wonderbaarlijk is dat ik dit nog niet eerder had meegemaakt gezien de staat van menig minivan, schrok ik me kapot. Gelukkig kreeg de chauffeur ons veilig aan de kant waar op Afrikaans tempo (i.e. zeer traag) aanstalten werden gemaakt de band te verwisselen.
De volgende tegenvaller was dat de reserveband ook hartstikke lek was. Er zat dus niets anders op dan minivans aan te houden tot we een
compatible wiel te pakken hadden. Na meer dan een half uur in de brandende zon en vier passerende minivans later vonden we
Middagdutje
Anna, Suus en Anne Marie na een vermoeiend ritje in de safarikar. het juiste wiel. Tegen die tijd had ik het helemaal gehad met het Afrikaanse gebrek aan efficiëntie, dus ik begon te helpen om het tempo erin te houden.
Dat zorgde voor de nodige hilariteit: een vrouw die een band verwisselt, dat klopt natuurlijk van geen kant… De vrouwen begonnen te giechelen en te klapen en de mannen stopten prompt met werken. Als ik dacht dat ik dit kon, dan ging ik het maar lekker zelf doen en dan kon meteen voor eens en voor altijd uit de wereld geholpen worden dat vrouwen mannenwerk op kunnen knappen. Demonstratief sloegen ze hun armen over elkaar.
Jammer genoeg was dit de eerste keer in mijn leven dat ik een band verwisselde, maar ik dacht dat het zo moeilijk niet kon zijn en ik ging natuurlijk zeker niet opgeven! Gelukkig lukte het allemaal aardig vlot en toen de conducteur ging checken of ik de boel wel goed genoeg aan had gedraaid en hij kreeg het niet strakker werd hij hard uitgelachen door de aanwezige dames. De jongens vs. de meisjes: 0-1!
Lunchen en bijkletsen
Na een verder ongestoorde reis en een relaxte Franse lift vanuit Nkhotakhota kwam ik eidelijk weer aan in
Mr. Hassa uit Nkhotakhota
Hij maakte van wat restjes stof 'cadeauzakjes' voor om mijn kerstcadeautjes. Wat je al niet kunt kopen voor 50MK, ofwel 25 centen. Matete. Het voelde al helemaal als thuiskomen, omdat ik de dingen langs de weg al een tijdje herkende voordat ik het bordje Matete voorbij zag zoeven. Dit gevoel werd nog eens versterkt door het feit dat het halve dorp over de weg aan kwam rennen om me fijn te pletten toen iemand me uit de pickup truck van de Fransen zag springen. Het leek wel of ik een verloren dochter was, terwijl ik toch echt maar een weekje in Mangochi was geweest...
Ik kocht wasmiddel voor de Ripple vrijwilligers - hadden ze over gesmst - en begon, vergezeld van meerdere dorpelingen, aan mijn tocht naar Mwaya. Dit schoot natuurlijk voor geen meter op, want iedereen kwam kletsen (lekker weer in Chitonga i.p.v. mijn nog gebrekkige Chichewa) en de kinderen wilden spelen en opgetild worden.
Eenmaal in Mwaya aangekomen nam ik snel een douche - was wel nodig ook -, zodat ik enigszins geciviliseerd bij Marc, Rach en Patrick aan kon schuiven voor de lunch bij Mukhala Lodge. Dit zijn de buren die nooit gasten hebben, maar wel koude Kuche Kuche en pizza voor ons.
Het was heerlijk weer met de andere vrijwilligers te kletsen over de Mwaya beslommeringen. Het gaat
Liften!
Heel relaxed: hele matola voor mij alleen. Fijne mensen, die Fransen! niet goed bij Ripple door de financiële crisis. Alle ponden die Geoff en Liz uit de UK naar Malawi sturen zijn 30%!m(MISSING)inder waard en sommige donoren geven geen geld meer, omdat ze eerst hun eigen hachje willen redden. Dat gaat over een heleboel geld. Ripple heeft 150 lokale mensen op haar loonlijst staan en al die mensen zijn nu dus
at risk om hun baan kwijt te raken... Domweg omdat er geen geld is. Het was dus niet zo'n leuke week geweest, omdat de vrijwilligers deze mensen allemaal heel goed kennen en op die manier persoonlijk betrokken zijn geraakt.
Halverwege de lunch schoof Force aan. Hij leidt alle
environmental projects en als Geoff niet in het land is, is hij degene die als leider optreedt - omdat hij het meeste charisma heeft. Hij had een moeilijke veragdering achter de rug met alle medewerkers. Het was lastig om uit te leggen wat een financiële crisis uberhaupt inhield, laat staan wat effect ervan op kleinschalige
charities is. Het is vlak voor kerst, maar er zitten een hoop ontslagen aan te komen...
Eten en uitdelen!
Op woensdag - in aanloop naar kerstavond - zijn we met zijn vieren naar Chinteche
Chalet 'rhino' five
Buitenkant van het huisje dat Patrick en ik bevolken. gegaan. Het was hartstikke eng, want we kwamen in een minivan terecht die met een andere minivan een streetrace aan het houden was. Op de smalle, slechte wegen vol met putholes in het noorden van Malawi vrees je voor je leven als men je krakkemikkige minivan met 140 km/h door de bocht jaagt... We misbruikten onze azungu-ness, schreeuwden tegen de chauf dat we liever niet dood wilden zo vlak voor kerst en gelukkig hielp dat en vielen de overige reizigers ons bij. De conducteur was het ook met ons eens en maande de chauf tot realistischer snelheden.
Heelhuids in Chinteche togen we naar het ziekenhuis. Uit alle parcels die familie en vrienden naar Mwaya hadden gestuurd hadden we zeepjes, snoepjes, vliegtuigjes, pennen, potloden, stickers, knuffeltjes en meer klein grut opgespaard. De kinderen die met kerst in het ziekenhuis moesten liggen waren er hartstikke blij mee! Gelukkig konden de meesten zo even hun ziekte - veelal malaria - vergeten. De grote kinderen hielpen de kleine met het in elkaar zetten van de vliegtuigjes en daar hoefden we ze helemaal niet voor aan te sporen. Het was heel aandoenlijk.
Na het uitdelen van alle spullen gingen Patrick en Rach naar het internet
Zonsopzang
De vissers varen elk jaar uit op de ochtend van 24 december om kerst te vieren. Ik was vroeg wakker en besloot alvast afscheid te nemen van het strand. Ik luisterde naar het gezang en getrommel van de vissers terwijl ik dit prachtige uitzicht had. Op links kon ik zelfs van de bliksem in Tanzania genieten. Breathtaking... en naar Force om daar te helpen. Marc en ik bleven achter om de wardround te doen, zoals we dat elke woensdag deden. Dr. Scott (medical officer) was er ook weer en het was weer ouderwets gezellig. Veel moeders van de kinderen pakten nog je hand vast en bedankten je, omdat ze zo blij waren met het speelgoed dat we net aan de kinderen hadden gegeven. Dat was behoorlkijk
overwhelming en ergens ook wel weer moeilijk. Mensen hebben hier echt heel weinig en zijn zo indrukwekkend dankbaar voor elk klein gebaar.
Halverwege de wardround moest Dr. Scott naar een vergadering met de staff, omdat ze (jawel, op kerstavond) het kerstrooster nog moesten samenstellen. De regering had namelijk twee weken vakantie voor alle ambtenaren verordernd en de meestal staffmembers wilden deze vakantie ook gaan opeisen. Dat kan natuurlijk niet in een ziekenhuis, maar om tot dat besef te komen is in Malawi een uren durende vergadering nodig. Lekker Africa weer, maar ze zijn eruit gekomen, gelukkig!
Na de wardround gingen we, eveneens net als de voorgaande woensdagen lunchen bij Mum's Restaurant. Mum is legendarisch en wordt geholpen door de
little en de
big chef - die ook echt een groot lengteverschil
Tweeling Maliam en Trouble
Deze ondervoede tweeling is erg blij met het knuffeltje dat ik van Yvonne had gekregen. Ik hoop dat dit een goed genoeg doel is, Yv! hebben - en door Aunt Mary. Iedereen omhelst ons als we binnenkomen en Aunt Mary kust onze handen, omdat ze zo blij zijn dat we elke week langskomen. Er is sateliet tv (en BBC World, dus toegang tot wereldnieuws!) en ze hebben heerlijke frietjes en volledig gefrituurde kippen. Aangezien het soms lastig is aan vlees te komen hebben we hier erg van genoten!
De volgende dag werd het echter nog beter! We hadden een bijdrage van de moeder van Rach uit Australië gekregen, zodat we van Ruben uit Matete een varken konden kopen voor 5000 kwacha (dat is ongeveer 25 euro). Ruben heeft drie vrouwen - die altijd naar mijn Matete English klasje kwamen, tenzij er een begrafenis was - en zo'n 20 kinderen - ik heb ze nog nooit allemaal tegelijk gezien, maar het zijn er veel - dus we hebben hem de kop van het varken gegeven als kerstmaal. Op zijn fiets met de rest van het varken achterop kwam hij halverwege kerstochtend het erf opgereden. Ik had niet gedacht dat ik zo blij kon worden van een dood beest - mijn excuses voor alle vegetariërs onder u.
De rest van de ochtend, die al goed begonnen was
Oswell Chirwa
Kwam nog even langs voor een laatste lesje geneeskunde. 3 januari heeft hij zijn interview goed doorstaan en 4 januari hoorde hij dat hij ook, net als ik, geneeskunde mag gaan studeren! dankzij het champagneontbijt - lang leve Dan, de beste vriend van Marc uit de UK - en de kerstcadeautjes (http://www.travelblog.org/Africa/Malawi/blog-360651.html), storten Rach, Harry - de kok van de Ripple volunteers en veel vermakelijker dan tv met zijn gebrekkige Engels - en ik ons met een hoop enthousiasme op het villen van het varken. De lever en de poten gingen naar de aanwezige staff en samen met hen hebben we een kerstlunch gehad. Geddys - de dame die de was doet en schoonmaakt - had nsima (cassavemeelpap) gemaakt en het varken gekookt en we aten, net als zij, met onze vingers. Het was heel erg leuk en gezellig en ze vonden het allemaal heel bijzonder dat wij azungu met hen aan een tafel wilden eten. Ik vond het wel heel erg dat Harry halverwege opstond, omdat hij voor hij voor hij voor Ripple werkte voor veel vervelende azungu heeft gewerkt; hem was te vaak vertelt dat hij onmogelijk een gelijke kon zijn en het voelde voor hem niet goed om aan een tafel met ons te eten, hoe duidelijk we hem ook probeerden te maken dat we dat nu juist heel graag wilden...
De volgende dagen stonden volledig in het teken
Bouwen aan een nieuwe school
De kinderen laten zien dat Kapanda Secondary School nog veel groter moet worden! van HET VARKEN. We raakten er niet over uitgepraat en het raakte ook niet op. We konden dus well spreken van
a never ending pig. Roast pig, gemarineerde spare ribs, Jamie Oliver style; er was genoeg vlees om alles eens uit te proberen en niets mislukte. Ik kan er, zoals jullie merken, nog van in extase raken. Best erg eigenlijk, in een land waar zoveel ondervoede kindertjes rondlopen.
Terug naar Mangochi
Definitief afscheid nemen van Mwaya was erg moeilijk. Ik wist nu dat ik hier niet meer terug zou komen op deze reis en dat was echt niet leuk. Al die lieve mensen die de afgelopen week nog langs waren gekomen, omdat ze hadden gehoord dat ik terug was. Gewoon om even bij te kletsen. Het paradijsje dat we hier aan het strand hebben. De verse basilicum in onze tuin die we overal doorheen gooien. Marc om mee te kletsen over de ziekenhuisdingen waar ik mee zit. Rachael voor de nuchterheid en de goede grappen. En Patrick om alle frustraties in het algemeen - of de leuke en bijzondere dingen natuurlijk - voor het slapengaan mee te delen. De kindertjes en de vrouwen uit mijn klasjes die mijn
Matete roadblock
Patrick op de fiets, op de achtergrond een AXA bus (punctual, reliable, friendly) waar volgens Malawiaanse begrippen minstens honderd man met bagage en kippen (dood of levend) in passen en links een van de vissers met kampanga (catfish). naam roepen als ik door de dorpjes loop. Dat zou ik allemaal ontzettend gaan missen...
Alle staf wilde nog op de foto. Harry en ik 'vechtend' met het keukengerei; want hoe moest hij nou gaan koken zonder mij? Martha en ik met een heel chagerijnig kijkende Martha; want hoe kon ze nou gelukkig kijken op de dag dat ik voorlopig niet meer terugkwam? Geddys en ik bij de wastafels waar ze altijd mijn wasjes stond te doen met Martha. Het meest indrukwekkend was het nog wel toen Geddys, die enorm gelovig is me vastpakte, recht in de ogen keek en zei: 'God bless you, ama Anneti (lieve mevrouw Annet).' Daar moest ik echt bijna een traan om laten, omdat ik weet dat het recht uit haar hart komt. Geddys is een hele bijzondere vrouw.
Na al het afscheid nemen liepen Patrick en richting Matete. Hij moest nog wat boodschappen doen in Nelson's store. Afscheid nemen van Patrick was minder erg, omdat hij me nog komt opzoeken in Mangochi. Ik kwam Mary nog tegen - Ruben's eerste vrouw - en zij gaf me nog een fijn staaltje Malawiaans realisme mee. Toen ik haar vertelde dat ik terug in Mwaya wilde komen als ik arts was, maar dat dat nog wel een paar jaar in beslag zou nemen, antwoorde ze schokschouderend: 'Dan ben ik toch al dood.' Niet zielig, niet verdrietig, maar waarschijnlijk wel heel waar. Dat kwam best even hard aan. Soms vergeet je hier hoe laag de levensverwachting gemiddeld genomen is...
Ik liep door naar Kapanda Secondary School om nog wat foto's te nemen. Terwijl ik daar, samen met een aantal kindertjes uit het dorp, mee bezig was, kwam Emily nog langs. Ze was helemaal achter me aan gelopen, omdat Patrick haar had verteld waar ik was. Ze wilde nog afscheid nemen. Ik vond het heel lief dat ze daar zo'n eind voor wilde lopen op het heetst van de dag en het was fijn dat ik haar nog een persoonlijk kon bedanken voor haar vertaalkunsten tijdens mijn Community English klasje.
Hierna hielp Emily mij een bus te stoppen richting het zuiden. De volgende nacht zou ik in Senga Bay doorbrengen - een plaatsje aan het meer, zo'n 15 km ten oosten van Salima. Goodbye Matete, Mazembe en Mwaya. Nog een keer keek ik achterom.
Het heeft me, zoals jullie gemerkt hebben, een tijd gekost om dit verhaaltje te posten. Dat komt door de verrotte elektriciteitsvoorziening hier in het regenseizoen. Driemaal was ik alles kwijt omdat de computer crashte, en verschillende keren lag het internet eruit. Ik ben inmiddels alweer twee weken in Mangochi, een week in Zambia, twee weken in Zomba en anderhalve week in Mangochi geweest. Verder nog een weekend op de Mulanje Mountain (hoogste van Malawi) en heb een vriendinnetje bezocht in Ntcheu. Uitgebreidere updates over deze avonturen volgen, maar ik hoop nu eindelijk eens iets te posten. Nog een poging wagen om de foto's erop te krijgen dus, en publishen maar!
Heel veel liefs,
Annet
PS: Voor hen onder jullie die zich zorgen maken (ik heb geen flauw idee wat erover in het nieuws is): de cholera is hier inderdaad aangekomen. Gisteren stond er voor het eerst iets over in de krant in Malawi, maar het is al door het hele land verspreid. De helft wordt alleen niet gediagnosticeerd - als je het geen cholera noemt, is het er immers niet en hoef je het ook geen outbreak te noemen... Met mij gaat echter alles nog goed en ik pas goed op met wat ik eet. In het ziekenhuis probeer ik te helpen waar ik kan. Geen zorgen maken dus!
Advertisement
Tot: 0.172s; Tpl: 0.015s; cc: 9; qc: 57; dbt: 0.0783s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Tanja
non-member comment
Heej meissie! Superfijn om weer wat van je te horen! zat al telkens te denken dat t zo lang duurde en of alles wel goed was.. :P Wat een mooi verhaal weer! heb weer met open mond zitten lezen! Wat jammer dat je er nu voor het laatst bent geweest, maar nu komen er weer andere plaatsen met andere mensen en avonturen! :D Heb er ook weer zin in dat je weer terug bent ik Nederland hoor! Maar voor nu nog ff heeel veel plezier! Liefs Tanja