Advertisement
Published: August 18th 2007
Edit Blog Post
Na een bijna 5 maanden in francofoon West-Afrika eindelijk weer een beetje Engels praten, Ghana is het land waar ik na Burkina Faso heen ben gegaan. Officieel behoort Ghana tot de lijst met derde wereld landen, maar ik vraag me af of die stofmuis die, deze lijst heft samengesteld ooit de moeite heeft genomen in een vliegtuig te stappen en hier eens te gaan kijken, Ghana is geen derde wereld land, ten minste niet voor iemand die net uit landen als Senegal, Mali en Burkina Faso komt, ik zou het bijna willen omschrijven als Ghana is het paradijs van West-Afrika.
Hum, ik geloof dat ik te veel uren heb besteed aan het vertaalwerk van de promotie site (
www.beautifulghana.com creates TravelBlog ) waar aan ik bezig ben.
De eerste stad die we aan doen in Ghana is Tamale, de hoofdstad van de Northern regio en met z'n 220.00 inwoners de 4e stad van Ghana. Een wereld van verschil zelf vergeleken met Ouagadougou , Burkina's hoofdstad. Het hoofd trotro station waar we aan komen is een grote klioelende massa van trotro's, straatverkopers met hun waar en reizigers met hun bagage.
Buiten het station ontvouwd zich een , naar mijn iets
verlaagde standaard, geordende stad, met prima wegen met verkeerslichten, fietspaden en prima trottoirs. Gewapend met onze reisgids gaan we opzoek naar een hotelletje dat nog een beetje redelijk geprijst is, we lopen richting de goedkoopste uit de gids, de gids is een beetje verouderd, de prijzen zijn meer dan verdubbeld, ik doe maar een keer gek, ben nog steeds niet helemaal fit en heb geen zin om de stad nog eens helemaal uit te kammen opzoek naar iets goedkopers. Het is ook maar voor een nachtje morgen gaan we richting Mole National Park.
We kunnen onze rugzakken achterlaten in het hotel en licht bepakt vertrekken we richting Mole, het nationale park van Ghana, ik ben benieuwd. Het park wordt bediend door een dagelijkse lijn bus die, normaal gesproken rond 14:00u zou moeten vertrekken van af het busstation, er zijn wat problemen met de bus maar rond 16:00u vertrekken we dan toch. Dit is nu al een van de meest toeristische wat ik in tijden gedaan heb, in de bus zitten nog twee Amerikaanse stellen, twee Nederlandse meiden en twee Belgische meiden het is een hele tijd geleden sinds we andere toeristen hebben gezien en nu zowaar vier Nederlandstalige toeristen.
Een antilope
het mannetje Het eerste gedeelte van de route bestaat uit een prima onderhouden tweebaansweg, dit is de hoofdweg richting, Accra en Kumasi, het tweede gedeelte is een onverharde gravel weg, niet eens zo slecht, aardig onderhouden dus we rijden nog aardig door, het is rond 22:00u als we voor het hotel worden afgezet, het enige hotel in het park.
's Morgens om 6:00 begint de wekker op mijn telefoon te piepen, we moeten om 6:30u bij de parkreangers melden voor een wandeling door het park. Nu het licht is blijkt hoe prachtig het hotel gelegen is, boven op een niet al te hoge bergrug, met aan de voet van de helling een drinkpoel, voor de dieren, met name in het droge seizoen is dit de plek waar alle dieren samen komen om te drinken, het is nu regenseizoen, er is dus water genoeg te vinden in de rest van het park, helaas.
Onder begeleiding van een gewapende ranger, maken we een twee uur durende wandeling door het park, echt een afstand leggen we niet af het is meer een rondje rond het hotel, maar we zien en hoop dieren , of ze echt wild zijn is een beetje twijfelachtig, met
Antilopen
twee vrouwtjes name de ‘’wilde’’ zwijnen en apen die rond de nederzetting lopen lijken me behoorlijk tam.
Verder van het dorp zien we nog verschillende antilopen, in de poel drijven wat krokodillen rond en van een afstandje zien we nog wat andere hertachtige dieren. De olifanten zijn er helaas niet, maar onze ranger denkt dat ze later op de dag wel zullen komen, om te baden en te drinken, als ze komen neemt hij ons nog een keertje mee naar beneden. En inderdaad rond het middag uur verschijnen er een aantal olifanten, onder begeleiding van de ranger dalen gaan we weer naar beneden, deze olifanten komen hier elke dag en elke dag worden ze bestormd door groepen toeristen met klikkende camera's, ze zijn dus wat gewend, met als voordeel dat je redelijk dicht bij kan komen, wat een fantastisch kans bied voor een paar prachtige foto's.
Er bestaat een mogelijkheid een aan het eind van de middag met een ranger het park in te gaan, naar een hut in het park te lopen en volgende dag terug te komen, dit lijkt ons wel wat en ook de twee Belgische meiden, Nadia en Helena hebben hier wel oren naar.
Tegen het
eind van de middag vertrekken we, we zijn wat laat vertrokken om de hut te bereiken kunnen we alleen de weg volgen, anders doen we er te lang over en zijn we er niet voor het donker wordt. Als we onderweg getrompetter van olifanten horen, neemt James, onze ranger ons toch even mee van de hoofdweg af de bush in op jacht naar de olifanten, en inderdaad van een afstandje, tussen de bomen door zien we een groepje olifanten, als ze verder trekken en we ze willen achtervolgen raken we ze kwijt.
Als ik zeg dat de hutten slecht onderhouden zijn is dat een understatement , het zijn vier muren met een dak er op en iedereen lijkt er maar een nachtje te slapen en zich geen zorgen te maken over de volgende bewoners, bedden zijn er niet, het enig wat er een beetje bij in de buurt komt zijn een paar oude deuren, die zijn in ieder geval aardig schoon. We hangen onze muskietennetten op en maken onze deuren op voor het donker wordt, eten ons mee gebrachte avond eten, helaas gaat het regen geen leidjes rond het kampvuur dus. Voor het slapen gaan horen we nog wat
hyena's huilen, waarschijnlijk maar gelukkig blijft het bij horen.
De volgende morgen beginnen we aan de wandeling terug, dit keer door de bush en niet over de weg, het is regenachtig en bewolkt als we vertrekken, op zich niet erg is het ook niet zo warm, het moet een uurtje of 4 a 5 terug lopen zijn naar het hotel. We lopen al een paar uur door het natte knie hoge gras en we hebben nog steeds niks gezien behalve de sporen van bizons, antilopen en weet ik wat nog meer, we proberen ze te volgen, maar of het is moeilijk of James is niet zo'n goede padvinder. Het enige wat we zien is een baby olifantje, maar daar wordt James nog al zenuwachtig van met name omdat hij de moeder niet ziet, daar zou hij natuurlijk wel eens gelijk in kunnen hebben dus lopen we snel weer verder. Na een uurtje of vier lopen kijkt James eens een paar keer moeilijk om zich heen, kijkt eens of ie de zon kan vinden en wat iedereen al een beetje vermoede, we zijn verdwaald, normaal gesproken orienteerd James zich aan de hand van de zon, maar die hebben we nog
niet gezien vandaag. Gelukkig heeft Nicolas een kompas bij zich en weten we dat we ten oosten van de hoofdweg zijn die noord-zuid loopt, dus moeten we naar het zuiden lopen om de hoofdweg te bereiken en we gaan op weg, na een goed half uur lopen hebben we onze fout pas in de gaten en zetten we koers richting het westen, het kost ons nog een uur om de weg te bereiken en de plek waar we uitkomen is niet ver van de hut, James was echt goed verdwaald, hiervandaan is het nog een uurtje of twee terug lopen naar het hotel.
We pakken onze spullen en gaan omweg naar Larabanga het dichtstbij zijnde dorpje, het ligt op een kilometer of 6 van het hotel en transport is er niet te krijgen of tenminste niet voor een normale prijs, we gaan dus lopen, net als we op weg willen gaan begint het te gieten, we schuilen bij het kantoor van de rangers en krijgen een (betaalde) lift van iemand die die kant op gaat. Het is inmiddels te laat om door te gaan naar Tamale, we brengen de nacht door in Larabanga en gaan de volgend morgen terug naar Tamale.
Advertisement
Tot: 0.131s; Tpl: 0.012s; cc: 7; qc: 57; dbt: 0.0709s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb