Madeira door de ogen van een toerist

---

Eergisteren kwam een lang reisverslag binnen van mijn zwager, die in zijn uppie door Frankrijk, Portugal en Spanje heeft gereden afgelopen oktober.

Zoiets maakt bij mij de reislust weer wakker, maar ook de drang om weer eens wat belevenissen op “papier” te zetten.

Er is zoveel gebeurd dit jaar. Niet dat het allemaal even interessant is voor jullie, ik zal daarom proberen de krenten uit de pap te presenteren.




Wij doen nog steeds 3x per week ons best op de fitness, en ik ben nog steeds leerling Portugees. Al heeft dat laatste wel een andere wending gekregen. De taallessen voor niet-Portugees sprekende buitenlanders werden de laatste vijf jaar gesubsidieerd door de autonome regio Madeira. De leraar was daar speciaal voor aangesteld en opgeleid. Vorig jaar was het al erg moeilijk om de subsidie los te peuteren uit het budget van de minister. Dit jaar was er geen ruimte meer, zo kregen wij te horen. Dus allerlei acties op touw gezet door onze leraar Marco. Een bezoekje aan de minister door een aantal leerlingen, dat grandioos in het water viel doordat Marco geen afspraak gemaakt had, dus de minister was “niet beschikbaar”. Tja, this is Madeira, man!

Verder twee interviews met DE kranten van Madeira: Diario de Noticias da Madeira en Jornal da Madeira. Bij het tweede interview mochten twee leerlingen ook wat vragen beantwoorden. Eentje uit het vierde jaar en eentje die net een jaar les achter de rug had, dat was ik dus! Maar of het wat geholpen heeft…

We hebben intussen wel zelf actie genomen om de lessen door te laten gaan. In het geniep, want Marco heeft nu een uitkering en als bekend zou worden dat hij toch les geeft, ook al is het voor niets (we betalen een bijdrage voor materiaal en zijn reiskosten), dan loopt zijn uitkering gevaar.

We krijgen nu les in een conferentiezaaltje van een hotel, dat gerund wordt door een Russisch koppel, die allebei de tallessen volgen. Zij stellen het zaaltje gratis beschikbaar. En zo gaat het allemaal gewoon door, ook zonder hulp van de overheid, die besteden liever 8 miljoen aan een nieuwe pier voor cruiseschepen, die nu na 6 maanden welgeteld 3 keer gebruikt is. Een aantal keren hebben schepen Madeira aangedaan en weer doorgevaren omdat ze niet aan die nieuwe pieer wilden aanmeren, die blootgesteld is aan de elementen. Zodra de zee wat onrustiger is, is het lastig aanmeren hier. Maar het was een prestigeobject van de vorige president. De huidige president stemde destijds voor verlenging van de bestaande kade, en tegen constructie van deze nieuwe. Hij had gelijk, maar wat heb je daar nu aan.

Bij de les blijven! Wij vinden dat de overheid niet moet vergeten dat wij buitenlanders die hier resideren, ook voor veel toerisme zorgen. Wij zijn een soort onbezoldigde ambassadeurs van Madeira. Dus… die Portugese lessen moeten gewoon doorgaan!!!

Wij hebben in ieder geval ons best gedaan en dit jaar veel toeristen naar hier gehaald. De zoons met hun hele familie, dat weten jullie. Een stel Fransen, dat zeker mede dank zij ons wonen hier, de moed opgevat had om eens gek te doen en niet in eigen land op vakantie te gaan. Gelukkig vonden ze het allemaal fantastisch hier, de indrukwekkende natuur, de aardige mensen, en alles was zo schoon! Daar ben ik het helemaal mee eens 😉




In oktober kwam neef MM voor een paar dagen. Om even uit de dagelijkse Nederlandse sleur te zijn, wat landschappelijke schoonheid tot zich te nemen en natuurlijk om gezellig te oh-en met ons. We hebben heel Funchal rondgelopen en uiteraard diverse restaurantjes en barretjes aangedaan. En MM en ik hebben een levadawandeling gedaan. Wat was ik blij dat hij dat graag wilde, want ik zat er ook al een tijdje naar uit te kijken om weer eens zo’n wandeling te doen. Paul vond het ook prima... dat hij niet mee hoefde 😉, maar ik ga hem toch nog een keer strikken voor een uitgekiende tocht.

MM en ik deden de Levada do Castelejo, eentje van 8 km zonder al te grote uitdagingen en weinig hoogteverschil, behalve dat het hier en daar erg smal was en de afgrond diep. Later die maand is er op diezelfde levada een toerist omgekomen, de diepte ingevallen. En die man was alleen samen met zijn vrouw. Misschien evenwichtsproblemen, niet goed geschoeid, of geen wandelstok bij zich. Wij hadden een tocht uitgekozen met gids. Die deelde aan het begin wandelstokken uit voor diegenen die zo’n ding niet hadden.

Het was geweldig weer. De tocht voerde langs de flank van een berg aan de noord-oostkant van Madeira, met prachtige uitzichten. Het was een heerlijke ochtend en nog leerzaam ook.

Zo vertelde de gids dat we het woord banaan aan de Arabieren te danken hebben. Banaan betekent vinger in het Arabisch. Er wordt hier dus veel gevingerd (ja sorry, dat kon ik even niet laten).

Langs deze levada ligt veel landbouwgrond en groeit veel suikerriet, dat overigens alleen nog gebruikt wordt om aguardente (rum) van te maken, voor de poncha. De landbouwers krijgen voor een klein bedrag per jaar regelmatig een deel van het levadawater toegevoerd. De leiding naar hun stukjes grond, die allemaal onder de levada liggen, is afgesloten met een ouwe lap, zo simpel gaat dat hier. Iedere dag loopt er een overheidsdienaar langs de levada en opent en sluit de diverse afvoeren volgens een bepaald schema. Hij heeft wel een pistool bij zich, want er wil nog wel eens iemand stiekem zijn lap eruit halen terwijl hij nog niet aan de beurt is. Dan moet er opgetreden worden!

We zagen vooral de plantjes van zoete aardappelen, de gewone Madeirense variëteit, maar ook yams uit de Cariben, die planten zien er weer heel anders uit.

Verder vooral veel bloemen gezien, wild en aangeplant, en genoten van het uitzicht.

Dank je wel, MM!




Twee weken later kwamen er goeie vrienden uit NL voor een weekje Madeira. Met hen hebben we net zo genoten van de diverse eet- en drinkgelegenheden. Veel Portugese wijnen geproefd, er zijn er nog zoveel die we niet kennen. We kunnen hier nog jaren doorgaan 😊

Met hen twee dagen in een huurauto rondgetourd over het eiland. Eerst het oostelijke deel. Toen we eenmaal aan de noordoostkust waren in Porto da Cruz vielen we met ons neus in de rum. Door stom toeval (ja echt!) kwamen we niet uit in het centrum van dat vissersdorp maar bij de rumfabriek. Niet dat we dat erg vonden, leuk rond kijken in de fabriek waar alle oude machineriën tentoongesteld waren. En daarna naar de taverne ernaast om de poncha te proeven die met die rum gemaakt was. Met passievrucht, heerlijk! Onze vrienden zijn in die week helemaal verslaafd geraakt aan de poncha. En overal waar we aten moest er na het eten een poncha gedronken worden!

Helaas werkte het weer niet erg mee en al rijdend langs de noordkust werd het steeds natter en stormachtiger. Daarom snel de bergen opgezocht om terug te rijden naar Funchal. Midden in dat ruige en indrukwekkende gebergte in een plaatselijke tent hebben wij een verrukkelijke madeirense tomatensoep genuttigd, met ui en croutons en een geocheerd ei. En weer een andere witte wijn erbij geproefd.

De tocht naar het westen begon met een wegversperring vanwege een omgevallen boom op de hoogvlakte. Gelukkig werden we gewaarschuwd voor we goed en wel op weg waren, dus een andere route gekozen. Mooie tocht, met lunchstop in Porto Moniz. Terug alweer door die schitterende bergen, en ook daar weer wat nattigheid.

Maar ik heb mijn hart opgehaald aan die tochtjes. En Paul vindt het ook best, want voorlopig hou ik me weer koest.




Nu zijn er kennissen uit Engeland hier in Funchal. De man hebben we leren kennen als huurder, hij is twee keer in onze Franse gîte geweest, maar toen wij er mee stopten vond hij er ook niet veel meer aan. De laatste keer dat we hem zagen (twee jaar geleden), was hij alleen, want zijn vrouw was overleden. Nu kwam hij naar Funchal met zijn nieuwe vriendin. Hij had mij gevraagd of ik wat vakantiewoningen kon aanraden en ik had een paar aardige dingen voor hem uitgezocht. Ze zijn erg tevreden met hun uiteindelijke keuze en genieten hier met volle teugen.

Vrijdagavond waren we met ze in Funchal, waar nu van alles te beleven valt vanwege de kerst-eindejaarperiode. Eerst naar een restaurantje waar op vrijdag altijd live jazz is, dit keer zelfs met een saxofonist. En daarna een rondje door het centrum gemaakt en alles bekeken en bewonderd.



In september maakten we nog een tocht door het midden van Portugal, van Cascais, via Óbidos naar de Douro vallei. Heerlijk was dat, zelfs met slecht weer in Figueira da Foz, waar we aan het lange, brede strand logeerden, en storm en regen zo over zee zagen aankomen. De Dourovallei is een schitterend gebied en ze hebben er heerlijke wijnen. Maar om te wonen blijven we liever in Madeira, tenslotte kunnen we al die wijnen hier ook kopen én drinken!

---

Photos

baai van funchal
Pier 8 ligt daar links te liggen

levada
uitzicht naar het noorden

levada do castelejo
in de voorgrond de yamplanten en daarachter een bananenboom

noordkust
gezien vanaf Porto Moniz

zuidwest kust
gezien van de vuurtoren van ponta do pargo

figueira da foz
westkust van portugal

pinhão station
dat nu een wijnmuseum is met een klein hoekje voor de kaartverkoop voor de trein

douro vallei
gezien vanuit ons hotel

pinhão
restaurantje aan de oever van de douro

guimarães
prachtig en gezellig stadje, noordoost van porto

Comments

[Loesje Vink]

Jullie zijn toch been toerist meer !!
De rum fabriek kennen wij ook ? Kan wel lezen dat jullie het er naar jullie zin hebben ! Was weer leuk lezen je blog

[mollandaise]

Nee wij zijn geen toerist meer, Loesje, maar onze tochtjes maakten we met toeristen, vandaar de titel, want samen met mensen die Madeira niet kennen, kijk je er altijd weer even met andere ogen naar. hug voor jullie beiden!