Advertisement
Published: April 11th 2016
Edit Blog Post
Een door mij lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan, op rondreis door Zuid-Afrika. Daar heeft mijn eigen Paul zich voor in het zweet gewerkt! En dan te bedenken dat hij niet zo nodig hoefde, en het dus eigenlijk gewoon voor mij heeft gedaan. Achteraf vond hij het natuurlijk ook een prachtreis.
Maar wat altijd tegenvalt, en waar Paul meer last van heeft dan ik en ook erg tegenop zag, zijn de lange reis- en wachttijden. We hebben misschien wel een verkeerde keus gemaakt door met Emirates te gaan vanaf Amsterdam. Beter was geweest met de KLM. Emirates vliegt nl. Altijd over Dubai, en daar heb je dan weer tijd zoet te brengen op een vliegveld dat er precies uitziet als alle andere vliegvelden. Geen bal aan dus!
We hadden voor Emirates (een prima maatschappij overigens) gekozen omdat we dan vanuit Madeira komend, dezelfde dag konden doorvliegen. Anders hadden we een overnachting op Schiphol moeten doen. Hadden we toch beter wel kunnen doen, want uiteindelijk zijn we bijna twee dagen aan het reizen geweest. En door de tussenlandingen, kom je ook niet echt aan slapen toe in het vliegtuig.
De reis hadden we geboekt bij Rondreisopmaat, op aanraden
Montpellier House, Pretoria
Uitzicht over Waterkloof vanuit onze kamer van kennissen die daar goeie ervaring mee hadden. Een individuele rondreis, dus zelf met de auto en overnachten in guesthouses. Wij hebben verteld wat we in ieder geval wilden zien/doen en ook vooral wat we niet wilden (zoals musea en kerken bezoeken!). De Nederlandse manager heeft voor ons een route met een aantal leuke B&B’s uitgezocht. Autohuur ook geheel verzorgd door haar en de partnerorganisatie in Zuid Afrika zelf: African Ample Assistance (AAA).
Aankomend in Johannesburg, hadden we een transfer naar de B&B in de buitenwijken van Pretoria. Op het vliegveld wilde ik wat geld trekken uit de automaat. Dus de chauffeur bracht ons naar een ATM. Ik gebruikte mijn ABN kaart, want maestro stond ook aangegeven. Maar tot twee keer toe kon de transactie niet doorgaan. Dan maar de Portugese kaart geprobeerd, die deed het gelukkig wel.
Later bleek dat ik de autorisatie van “Europa” naar “wereld” moest veranderen, iets dat gelukkig online kon. Zoiets moet je maar net weten, hè.
We hadden een leuke B&B, prima voor een nacht, maar ver van cafe’s en restaurants. Geen minibar en ook geen drankjes. Bovendien was het beloofde internet compleet verdwenen. De beurs was net aan een flinke
daling bezig en Paul had wat trades willen doen. Niet dus. Dan maar een restaurant op zoeken. Een kilometertje of twee van de B&B was wel een restaurant, zei de eigenares. De aanwijzingen waren duidelijk, dus gingen wij lopend op stap. In het donker. Echte stomme toeristen dus. Want we waren gewaarschuwd, dat zoiets wel eens verkeerd kan aflopen. Veel Madeirensen zijn of in Zuid Afrika geboren, of hebben er familie wonen, en stuk voor stuk vertelden ze ons hoe gevaarlijk zo’n wandeling kan zijn.
Het voelde helemaal niet gevaarlijk. De mensen die we tegenkwamen waren allemaal zwart, want een blanke loopt niet, alle blanken hebben een auto. Iedereen groette ons vriendelijk. De buurt waar we liepen was een rijke blanke buurt. Alle tuinen omheind, prikkeldraad bovenop de muren, en overal plakkaten van veiligheidsdiensten met de waarschuwing: Armed Response!
Die paar kilometer leken toch wel behoorlijk lang te duren. Maar uiteindelijk vonden we het restaurant in een winkelcentrum. Een Italiaan, met hele leuke hapjes op de kaart en een lekker wijntje. Aardige mensen ook nog eens een keer, en totaal niet duur.
Dat geldt eigenlijk voor alle plekken waar we waren. Erg goed eten, en heel redelijk
geprijsd.
Na het eten vroegen we of er ergens een taxi was, want nu hadden we toch wel zin om ons te laten rijden. De eigenaar van het restaurant keek ons een aan en vroeg waar we naar toe moesten. En toen zei hij, ik breng jullie wel even.
Wat een goed begin!
De volgende dag kwam Henny van de AAA ons bezoeken om ons van de nodige papieren te voorzien, routebeschrijvingen, vouchers voor de B&B’s, en wat goede raad. Zoals vooral de auto op slot houden als je erin zit, en mocht je aangehouden worden, dan vooral een eventuele boete niet aan de agent ter plekke betalen. Dat proberen ze kennelijk wel met huurauto’s, want weten die toeristen veel. Alle boetes moet je bij een politiestation betalen. Betaal je toch aan de aanhoudende agent, dan verdwijnt dat geld gewoon in zijn zak.
Henny gaf ons een kaartje waarop dit allemaal staat. En raadde ons aan, om direct de telefoon te pakken en te bellen naar de Police24hourline, of in ieder geval te doen alsof. Dat schrikt kennelijk af en dan word je verder met rust gelaten. Later in Sabie kregen we hetzelfde advies en kaartje
Rissington Inn
Onze kamer midden in het bos van een dame op het toeristenbureau.
Intussen kregen we steeds meer honger, want ook de auto was gearriveerd, en er moest nog allerlei papierwerk verricht worden. Dit gebeurde allemaal nota bene terwijl ik net op was en Paul nog lag wakker te worden. We hadden allebei last van die twee dagen reizen zonder behoorlijke nachtrust.
Om een uur of tien konden we eindelijk gaan rijden. Op weg naar Rissington Inn in Hazyview, waar we twee nachten zouden verblijven, een rit van rond de 400 km. En aardige rit, waar we onderweg meteen met dat grappige Afrikaans kennismaakten toen we stopten voor een tosti (zie foto).
De inn leek meer een landelijk en lieflijk hotel dan een B&B. Geweldig eten daar en waardeloos internet. Alleen in de bar (!) en bij het zwembad kon je af en toe wat vangen. De volgende ochtend ging ik zwemmen en internetten, want ik moest iets met de bank doen. Mis ik me toch een bezoek van een troep aapjes, die uitgebreid Paul in de badkamer aan het bekijken waren.
Die ene volle dag dat we in Hazyview waren viel de elektra uit! Dat gebeurt wel vaker, geprogrammeerd door het electriciteitsbedrijf;
ze noemen het Load Shedding. Om te voorkomen dat het net overbelast raakt. En dan wordt de ene of de andere stad even op 0 gezet. Kan een uurtje duren, of een hele dag. Wij hadden de pech net een hele stroomloze dag te treffen in Hazyview. De staf was eraan gewend want die legden meteen overal handdoeken tegen de koelkasten in de kamers aan om het lekwater op te vangen.
Maar wat ik niet begrijp, is dat ze geen zonnepanelen gebruiken. De aanschaf schijnt in ZA niet goedkoop te zijn, maar zoiets brengt toch zijn geld wel op, zou je denken. Het bushcamp waar we de volgende dag naar toe gingen, had wel alle elektra op zonne-energie en warm water op gas. En ook nog eens goed internet, midden in de bush!!!
We wilden niet veel rijden omdat we daar even genoeg van hadden, maar een ritje in de buurt en een bezoekje aan een paar watervallen leek ons wel wat. De watervallen bleken net genoeg water te hebben om de rotsen nat te maken, want er heerste al een aantal maanden grote droogte. Nou ja, het was een aardig ritje.
De volgende ochtend zat ik
natuurlijk vanaf 7 uur paraat… geen aap gezien! Ik had ook iets zonder mouwen aan 😉.
Wat geeft het, zei Paul, we gaan de bush in. Een korte rit van 150 km naar Umlani bush camp in Timbavati, een private nature reserve liggend in het Kruger park.
Grappig was dat we onderweg veel apen zagen, en ik kon dus mijn hart ophalen. Daar waar picnicplekken waren of etensstalletjes langs de weg, zaten altijd apen in of onder de bomen. Er schijnen aardig wat apen aangereden te worden, omdat ze vaak roekeloos oversteken als ze denken dat er aan de overkant hapjes te halen vallen.
Aan de grens van het Krugerpark werden we aangehouden en moesten we onze bestemming opgeven en ook wanneer we weer terugkwamen. Dat werd genoteerd en we mochten doorrijden. We kwamen langs het vliegveld waar we drie dagen later de auto zouden inleveren om dan naar Kaapstad te vliegen.
Daarna kwam er weer een hek en werd er door een breed lachende parkwachter een papier ingevuld met naam, nummerbord van de auto, aankomstdag en -tijd, verblijfplaats in Timbavati en datum van vertrek. Tegen betaling van R140 (ong. €8,50) kregen we een vergunning om het
park in te rijden.
Wij hadden overigens ongelooflijk geluk dat de Rand net een flinke deuk opliep vlak voordat wij de reis moesten betalen en dat scheelde echt aanzienlijk.
Na dat hek mochten we nog maar 50 km/u rijden, over een lange rechte asfaltweg met allemaal onverharde zijwegen, en veel impala’s en zebra’s en apen in de bush langs de weg. Na een aantal kilometers, kwam het bord Umlani rechtsaf. Toen gingen we een zandweg op en mochten we nog maar 40 km/u rijden. Na iets meer dan vier km zagen we de ingang van het kamp liggen. Het avontuur ging beginnen, zo voelde het voor mij!
Wordt vervolgd
Advertisement
Tot: 0.056s; Tpl: 0.011s; cc: 11; qc: 29; dbt: 0.0261s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb