Advertisement
Published: February 9th 2008
Edit Blog Post
Copán Na alle ruines in Mexico en Guatemala ontbrak er nog één belangrijke Maya stad op mijn lijstje; Copán. Ook al ligt het in Honduras, het is vanuit hier gemakkelijk te bereizen en in de krant stond een weekendtrip die ook een aantal andere bezienswaardigheden aandeed. Dus zaterdagochtend om 5 uur stond ik samen met mijn oom (die zo goed was om mij op dat onchristelijke uur weg te brengen) te wachten bij de Texaco bij de 'Salvador del Mundo'. Vanuit de duisternis kwam er ineens een wel zeer schaars geklede dame heupwiegend voorbij! Er waren zeg maar niet veel plekken waar ze haar verdiende dollars kon bewaren... Ze wenste ons een goede morgen.
Even later werden we opnieuw begroet, maar dit keer door een heel wat degelijker dame; de reisleidster Evelyn. Samen met zo'n 20 Salvadorenen werd ik de bus in geleid; zo'n oude, gele Amerikaanse schoolbus, de voorplecht getooid met groene neonlampen en een soort stroboscoop. En als hij remde lichtten er binnenin een soort groene Night Rider lampen op! Evelyn vertelde het programma en sloot af met een gebedje voor een behouden vaart. De toon was gezet!
Later ontpopte ze zich verder als een reisleidster 'oude
Hotel Madrugada in Copán
Let op het detail van de ingestorte vloer bij de buren... stijl' met koekjes en verfrissingen uit een grote Tupperware doos. De Salvadorenen vonden mij, als vreemde eend, wel interessant en waren heel aardig. Ik stond binnen no time bekend als 'Don Antonio'! 's Middags bezochten we de ruines van Copán. Toch weer heel anders dan de andere Maya steden en beslist de moeite waard. Er waren veel gedetailleerd gebeeldhouwde
stelae en in het museum was een tempel nagebouwd en beschilderd in de originele kleuren. Eén vrouw uit het gezelschap sprak me plots aan en vroeg subtiel: "Heb je mijn dochter eigenlijk al ontmoet?" om ons daarna (tevergeefs) aan elkaar voor te stellen.
Chiquimula Op de zondag gingen we eerst naar Chiquimula, de attractie daar bleek de goedkope markt. We reden het stadje binnen en ik dacht nog 'Just another market', maar daar dachten mijn reisgenoten anders over! Ze hingen bijna uit het raam alsof er geld werd uitgedeeld. "Kijk die 'Papaya gigante'!" werd er onder andere geroepen! Eén vrouw kocht door het raam van de nog rijdende bus een grote zak met beschilderde paaseieren. Dit tot groot vermaak van de anderen. Deze paaseieren blijken gevuld te zijn met confetti en worden tijdens de 'Semana Santa' (week voor pasen) voor
Rosalila tempel
nagebouwd, dat wel de lol tegen elkaar aan gegooid. Semana Santa is een groot feest en met de voorbereidingen kan je blijkbaar niet vroeg genoeg beginnen! Het valt half maart en we spreken nu over 3 februari!
We kregen hier een uur van Evelyn. Er klonk plotseling een vaag bekend geluid dat me een maand of twee geleden eens om 5 uur gewekt had in Co
Ban. Dus op onderzoek uit en ja hoor: het was een zingende predikant. Woorden schieten te kort om dit fenomeen te beschrijven, maar ik was acuut fan! Heb me een breuk gelachen om deze kruising tussen een open-lucht pastoor en André Hazes in zijn goede tijd. Zie het filmpje!
Esquipulas Daarna voerde de reis naar Esquipulas. Dit bedevaartsoord staat bekend om de
Christo Negro; een beeld van een zwarte Christus, aan wie wonderen worden toegeschreven. Dat moest ik zien! Bijna moest ik zelf om een wonderbaarlijke genezing vragen toen ik op de kerktrappen uitgleed over een verse klodder... kaarsvet!
Als een echte backpacker wilde ik geheel onopvallend opgaan in de plaatselijke cultuur, dus ik sloot gelijk aan in een rijtje voor een loket. Dit bleek al snel voor het inzegenen van voertuigen. Er was ook nog
een rijtje voor de biechtstoel! Desondanks stond ik even later met honderden hulpbehoeftige gelovigen in de brandende zon te wachten in een rij die qua lengte beter paste bij de reputatie van dit wonder. Christus is hier nog populair, in Nederland zie je zo'n rij alleen nog voor concertkaartjes van Madonna!
Met stijgende spanning heb ik uiteindelijk ruim anderhalf uur naar voren geschuifeld (tsja, als je er eenmaal een half uurtje staat, dan stap je niet zomaar de rij weer uit)! Maar iedereen kreeg dan ook tijd voor zijn eigen elevator pitch bij de Christo Negro én daarna liep iedereen
achteruit(!) terug! Iets met eerbied... Ja beste lezer, ook hier heb ik heel schijnheilig aan meegedaan (het eerste stukje tenminste). Ik wilde immers dat mijn verzoek aan Christus werd ingewilligd! Wat ik heb gevraagd? Ik dacht eerst, heel onbescheiden (want zonder groot eigenbelang) aan wereldvrede. Maar dat leek me toch iets te megalomaan en heb daarom toch maar egoïstisch gekozen voor iets dichter bij huis...
Er hing toch wel een hele bijzondere sfeer, vooral toen op het laatst vrijwel iedereen in de rij liederen begon te zingen. Toen ik door deze enorme toeloop met 10 minuten vertraging, als
laatste, de bus binnenliep, slaakte men een zucht van verlichting en begon men te applaudiseren! Humorvol volkje hoor, die Salvadorenen. Al met al ineens een grappig weekend met veel religie en een kijkje in de plaatselijke cultuur!
Advertisement
Tot: 0.104s; Tpl: 0.014s; cc: 10; qc: 53; dbt: 0.053s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
ton en vic
non-member comment
schone trip
Ja dat begon al spectaculair! Toen Kit het vertelde kwam ze niet meer bij!! Don Antonio in Salvodor. Ja voor die Zwarte Christus moet je wél in de rij maar toch indrukwekkend zo allemaal. Die papegaaien op het hek waren die in het wild? Werd je nu voorgesteld aan de dochter omdat ze jou een goede partij vinden? Pas maar op!! Nog veel plezier daar!!