Advertisement
Published: August 20th 2007
Ortiz
Het supermarktje waar wij onze inkoopjes doen ;)Nouw dit was me het weekje wel! Voor het eerste mee geweest naar aantal projecten, een kookcursus in Monterrey en een pannenkoekenfestijn in Ichoca en sieraden maken met de kinderen van Los Pinos!
Afgelopen woensdag ging ik met Ine naar Monterrey waar een kookcursus is voor vrouwen in Monterrey. Het gerecht voor die dag Risotto!
Eerst boodschapjes doen en dan op naar Monterrey! Mijn eerste keer buiten Huaraz sinds mijn aankomst...
Eenmaal daar aangekomen zaten er al twee moeders in het ‘kooklokaal’, we plaatsten onze boodschappen op en tafel en Ine stelde me voor.
Na de kennismaking ging ik met Ine naar het klooster en ontmoette ik een aantal nonnen en madre Ines! Madre Ines hielp ons aan Risotto, toen ze hoorden dat we niet zoveel hadden.
Tijdens het koken waren er vijf vrouwen aanwezig, één jongere, 2 kinderen, Ine en ik aanwezig.
De vrouwen gingen helemaal op in het maken van Risotto en het eindresultaat was fantastisch!
Met zijn allen, inclusief Madre Ines en een non hebben we het opgesmuld. Aan het eind bracht de non koffie en ‘Ecco’ mee. Ik heb voor het eerst koffie gedronken zonder cafeine erin (Ecco), nu begrijp ik ook waarom de kinderen de
Ecco dronken, zonder cafeine en....met 3 scheppen suiker.
Na onze maaltijd hielp ik mee met het afwassen en na de vergadering van Ine en Madre Ines, vertrokken wij, Ine en ik, richting Huaraz.
In Huaraz moesten we nog een stukje lopen naar het vrijwilligershuis en het was al een beetje schemerig aan het worden.
In een weggetje dichtbij een park was een muur met een stalen deur. Toen we er langs gingen leek het of er wild aan de deur werd gerameld, alsof er iemand opgesloten was en dat mensen op straat er geamuseerd naar zaten te luisteren.
Opeens renden mensen de straat op en kwamen mensen uit winkeltjes lopen en keken allemaal naar boven of naar de huizen in straat. Een man kwam uit zijn winkel rennen en stond met vragende ogen naar me te kijken.
Ik vroeg me af wat er gaande was, Ine ook en ze vroeg het aan een vrouw die tussen de menigte stond.
De vrouw vertelde in het rapido Spaans dat er een aardbeving bezig was! En inderdaad zodra we stil stonden voelde we de grond schudden evenals de gebouwen en de lantarenpalen! Dat dit echt gebeurdde! Ine vertelde dat we beter even
in park konden wachten tot de aardbeving voorbij was omdat dit een vrij veilige plek was.
Om ons heen stonden mensen in verdriet te wachten op wat er komen zou, vooral omdat zij een de jaren zeventig een verwoestende aardbeving hadden meegemaakt in Huaraz! De aardbeving duurde twee minuten en met twijfel liepen we verder naar het vrijwilligershuis nadat we Tamara, ook een medewerker van Stichting Weeskind, hadden gebeld. Zij bevond zich samen met, Wil, Esther en Almer in het vrijwilligerhuis.
In het huis aangekomen, werd gelijk de radio aangezet...Het bleek dat het centrum van de aardbeving zich ver van ons bevond. Er kwamen telefoontjes van over heel Peru op de radio en de meesten dachten dat de aardbeving had plaats gevonden in Lima en die wij helemaal voelde. Zelfs in het uiterste noorden van Peru voelde de mensen de aarbeving en ook mensen in Colombia zouden het hebben gevoeld.
De aardbeving scheen sterker te zijn geweest, ongeveer 7.6 op de schaal van richter, dan de aardbeving die in de jaren 70 in Huaraz.
Niet wetend of ik het nou interessant moest vinden of heel eng, verloor ik toch wel mijn gelukkige gevoel dat het niet zo erg was in
Een nette straat in Huaraz
De straat waar Carolina woont Huaraz. Merendeel omdat er waarschijnlijk ergens in Peru mensen minder geluk hadden.
Met als einde van mijn dag sloot ik af met mijn Spaanseles, die uiterraard bijna volledig ging over de aardbeving.
We wisten niet echt veel over de toestand van de plaats van de aardbeving.......
De volgende ochtend nadat ik ’s nacht werd gewekt door een smsje van mijn ouders, om te vertellen dat ze mijn smsje hadden ontvangen en blij waren dat ik me niet in Lima bevond, kregen we te horen dat het niet in Lima was geweest maar aan de kust van Ica, wat nog verder naar het Zuiden ligt. En beetje bij beetje kregen we te horen hoe erg de toestand was in Ica en naburige plaatsjes.
Gister scheen er nog een naschok te zijn geweest van 6.7. Ik hoop dat velen mensen de aardbeving wel hebben overleefd!
Goed, terug naar iets anders, minder levensbedreigend...Gister ben ik met die ganze grupe naar Ichoca en Los Pinos geweest.
Voor Ichoca, hadden we de avond ervoor met z’n allen vele pannekoeken gemaakt voor het pannenkoekenfestijn van de volgende dag. Na een mooie wandeltocht van meer dan een half uur, kwamen we aan bij Ichoca.
In
Een taxitje
Waar je voor een sole mee wordt vervoerd! het keukentje bij de school, stonden twee vrouwen schoon te maken. Zij verzorgde het eten voor de kinderen na schooltijd.
Terwijl Almer bezig of trachtte een grote pannenkoek te maken op hout vuur, probeerde Ine zorgvuldig allerlei gekleurde korreltjes te sorteren op kleur. Wat uiterraard een enorme opgave was.
Toen er een pannenkoek klaar was hebben we hem versierd met de korreltjes en marchablanca. Er stond op ‘Gracias’, die ik geprobeerd had erop te schrijven maar niet echt had ingeschat hoeveel ruimte ik had met als gevolg dat ik groot begon en klein eindigde haha!
Het was een bedankje aan een pannenkoekenhuis in Nederland die een donatie had gedaan! Nu hebben we de pannenkoek weliswaar niet verzonden met een strikje erom maar een foto van gemaakt...
Na schooltijd kwamen de kinderen naar het eetlokaal waar de kinderen samen met de leraar een spelletje deden. Als hij zei staan moesten ze gaan staan en zei hij zitten moesten ze gaan zitten, deed je het verkeerd dan was je af...
Naderhand mochten de kinderen hun maaltijd gaan halen dat bestond uit tonijn, rijst, aardappelen en sla. Ook wij, Ine, Tamara, Wil, Almer en ik, mochten mee eten en we namen plaats aan
een verschillende tafels met kinderen. Toen de kinderen het op hadden spoelde ze hun kommetje om en lepen en gingen ze weer zitten. De kinderen waren ‘vrolijk’ rumoerig en was het moeilijk om hun aandacht te trekken, staken Tamara en Ine hun hand omhoog waarna de kinderen volgde. Een stil gebaar, al snel werden alle kinderen stil.
Er werd uitgelegd wat wij zouden gaan rondbrengen, pannenkoeken! En dat ze werden versierd met gekleurde korreltjes en marchablanca. Ik mocht de pannenkoeken uitdelen en de kinderen vonden het geweldig, de pannekoeken en dat ze het mochten versieren.
Ik merkte dat ik de kinderen goed kon verstaan, maar dat ik zelf niet te lange zinnen moest maken, anders kwam ik er zelf niet meer uit haha...
Na de pannenkoeken namen de kinderen afscheid en kwam er nog een meisje het eetlokaal binnen die nog een pannekoek kreeg. Jammer genoeg liet ze het vallen waardoor het gelijk werd opgegeten door een hond, die al het lekkers van een afstandje had staan bekijken.
Gelukkig hadden we er nog twee over en die kreeg het meisje!
Op het eind van onze wandeltocht richting Los Pinos en een vrolijk wijsje te hebben gezongen, werd ik door
Ine rondgeleid door het kindertehuis Los Pinos en ontmoette ik weer andere nonnen en dan in Monterrey en Madre Wilma.
Terwijl Tamara, Esther, Wil en Almer met de kinderen de activiteit sieraden verzorgde werd ik aan de kinderen voorgesteld.
In opperse concentratie werden er kraaltjes aan elkaar geregen en mooie sieraden van gemaakt.
De meeste kinderen hadden hun lievelings trui aangedaan om daar een sieraad bij te maken, deze activiteit viel goed bij de kinderen!
Het waren twintig meisjes en één jongen, een zoon van de vrouw die kookt voor het eetlokaal Los Pinos. Hij ging al net zo precies aan het werk als de meisjes.
Na een dag vol nieuwe dingen, althans voor mij hahaha, liepen we naar beneden!
Ik heb een fantastisch eerste werkdag gehad!
Deze week ben ik ook op bezoek geweest bij vrienden van Ethel. Die vrienden hebben een dochter, Carolina, van mijn leeftijd, die een Nederlands vriend heeft. Bij binnenkomst in hun hostal, werden we ontvangen door een vriendelijk gezin. In de gezellige huiskamer zaten Israelische backpackers. Een meisje had in de jungle van Bolivia en een beest onder haar huid gekregen. De vader van Carolina, kwam met een lach op zijn gezicht en
een zakdoek in zijn hand laten zien, wat het meisje onder haar huid had zitten. Een witte, kleine, dikke worm die zich een lange baan door haar been had gemaakt.
Hier (in heel Peru weet ik niet) begroet iedereen elkaar met een kus op de wang, en met worm en al wilde de vader van Carolina me gaan begroeten. Geen probleem natuurlijk, maar hij had al aan mijn gezicht gezien dat ik de worm, die onder je huid kon kruipen niet wilde begroeten. Dus hield hij het ver uit mijn buurt.
Na een leerzame middag met Spaanse conversaties, werd ik door Carolina en haar moeder thuisgebracht en werd mij verteld dat ik maar eens moest bellen als ik op bezoek wilde komen 😊
Advertisement
Tot: 0.108s; Tpl: 0.016s; cc: 6; qc: 24; dbt: 0.0855s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
ine
non-member comment
Nou, je hebt inderdaad een bijzondere eerste werkdag gehad :-) en een wat minder positieve bijzondere ervaring met de aardbeving... Vanaf nu in ieder geval maar blijven genieten van het vrijwilligerswerk! Beso, je Co