Advertisement
Araña
De spin: een van de figuren in de woestijn bij Nazca. Na een dag of 9 in Arequipa en omgeving heb ik mijn reis voortgezet in noordelijke richting. De laatste bestemming voor ik vanaf Lima naar huis vlieg is Huaraz, aan de voet van de Cordillera Blanca. Vanuit Arequipa betekent dit een lange busreis (+24 uur in de bus zitten) met een overstap in Lima. Dat lijkt een verschrikking, maar ik vind het meevallen. De busreizen zijn, zeker in Bolivia en Peru, een belevenis op zich. Ik reis dan ook graag met de goedkopere bussen, waar ook de locals gebruik van maken. Er zijn wel luxere en duurdere toeristenbussen, maar dat is een stuk saaier.
Toen ik op het busstation in Arequipa aankwam was het een echte mierenhoop; heel wat anders dan je op een busstation in Nederland aantreft. Er is dan ook niet echt sprake van openbaar vervoer, maar er zijn tientallen private busmaatschappijen die overal en nergens naar toe rijden, en natuurlijk variëren in prijs en kwaliteit. Voor veel Peruanen is de bus de enige mogelijkheid om langere afstanden te reizen. Verder lijken de meesten van hen dat niet vaak te doen. Ze lopen verdwaast over het busstation, te zeulen met enorme zakken bagage (ik vraag me altijd
Quebrada Santa Cruz
Laguna Grande in de Quebrada Santa Cruz. af wat ze toch meeslepen). Het lijkt wel of ze hun hele hebben en houwen bij hebben.
Nadat ik mijn kaartje voor de nachtbus had gekocht liep ik naar de bus, maar ik moest ergens anders heen met mijn bagage. De meeste locals schenen dat ook niet te weten, tot dat een van de medewerksters van de busmaatschappij aangaf waar we alles bij elkaar moesten zetten zodat het de bus ingeladen kon worden. Niemand die dat echt vertrouwde natuurlijk. Iedereen probeerde dan ook zijn spullen in de gaten te houden. Het gevolg is dat niemand instapt en de bus 45 minuten te laat volstroomt, nadat het duidelijk is dat de bagage toch echt onder in de bus ligt. Mevrouw van de busmaatschappij natuurlijk helemaal in paniek (vamos! vamos!), maar ze staat in de tussentijd wel even vrolijk voor eigen rekening maté te verkopen. Op het moment dat we aan dreigen te gaan rijden, staat er voor in de bus een vrouw stampij te maken over haar stoelnummer; ze zou aan het raam zitten, maar die plek is bezet en dat pikt ze niet. Blijkt meneer die op haar plek zit in de verkeerde bus te zijn gestapt. Tegelijkertijd wordt
Fuego
Kampvuur ´s avonds. er van achter uit de bus massaal geschreeuwd om meer volume voor de film die werd opgestart. Wat een kippenhok!
Naast me zit een oudere, stevige Peruaanse dame, die voor de gelegenheid is gewikkeld in een stinkende deken. ´s Nachts, halverwege de rit wordt ik wakker, terwijl mijn heerlijk ruikende buurvrouw een prima plekje heeft gevonden om te slapen: mijn schouder. Nadat ik haar hoofd vakkundig naar haar eigen stoel heb weten terug te verplaatsten, val ik weer in slaap. Een uur of wat later word ik wakker van het gebid en geprevel van mijn buurvrouw..... Het wordt langzaam licht, en dus tijd voor een plaspauze. Na de pauze rijden we aan om een even later weer te stoppen: we zijn iemand vergeten. Een paar minuten later komt het verloren schaap langs de Panamericana naar de bus gerend zodat we weer compleet verder kunnen. Iedereen is wakker natuurlijk, en van achter uit de bus zwelt het geschreeuw om volume weer aan: nu voor de radio... Heerlijk, die busreizen!
Om mijn lange reis op te knippen had ik besloten in een stop te maken in Nazca, om de beroemde Nazca lijnen te gaan bekijken. Dit zou een paar uurtjes
Pueblito
Dorpje in de Cordillera. kosten en ik zou daarna weer door kunnen richting Lima en Huaraz. De Nazca lijnen zijn ontdekt in het begin van de 20ste eeuw, toen piloten allerlei dierenpatronen in de woestijn herkenden. Deze lijnen vormen grote (dieren-)figuren in de woestijn, waarvan wordt gedacht dat ze zijn gemaakt door een volk van ver voor de Inca-tijd. Natuurlijk zijn er ook allerlei theoriën over aliëns die verantwoordelijk zouden zijn voor deze lijnen.... Ik heb het in elk geval met eigen ogen vanuit een klein sportvliegtuigje kunnen zien en moet bekennen dat het erg mysterieus is.
Daarna heb ik in de loop van de ochtend mijn reis hervat richting Lima. Dat verliep een stuk rustiger dan het eerste deel. Het is inmiddels avond geworden en na een paar uurtjes wachten op de volgende nachtbus, reis ik verder. De dag erna kom ik ´s ochtendsvroeg (36 uur na mijn vertrek vanuit Arequipa) aan in Huaraz, een stad aan de voet van de Cordillera Blanca ("het witte gebergte"). Hier wilde ik de 5-daagse Santa Cruz tocht gaan lopen. Deze tocht gaat langs de hoogste bergen van Peru. In Caraz, vlakbij het beginpunt van de tocht, heb ik voor een dag of 5 eten gekocht
Carpa
Dit is lekker wakker worden, ook al is het pas 6 uur ´s morgens. en een tent gehuurd. De dag erna op pad, en het was weer ongelovelijk gaaf! Ik ben zonder gids, maar samen met een Engelse en Koreaanse opgetrokken die dezelfde route gingen lopen. Overdag liepen we ons eigen tempo, maar ´s avonds troffen we elkaar weer om op dezelfde plek (wild) te kamperen. Wel zo gezellig. De 5 dagen, met geweldig weer, zijn voorbij gevolgen. Maar wat wil je: om elke hoek wacht weer een andere piek van meer dan 6000 meter hoog en onderweg kom je langs talloze schitterende laguna´s en gletsjers. Een aantal van de kiekjes heb ik bij dit verhaal gezet, maar eigenlijk is het nauwelijks mogelijk zo´n mooie omgeving op de gevoelige plaat vast te leggen......
Zo, dit was weer het laatste verhaal op mijn site. Zaterdagavond vlieg ik terug vanaf Lima om mijn leventje in Nederland weer op te pakken. Bedankt allemaal voor het bezoeken van mijn site en hopelijk tot gauw!
Advertisement
Tot: 0.072s; Tpl: 0.012s; cc: 11; qc: 28; dbt: 0.038s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
David en Yvonne
non-member comment
Ha Geert, Ook wij hebben je avonturen gevolgd op deze site. Heel indrukwekkend, super! Weer een ervaring rijker. Alleen de foto van de cavia op jullie bord was niet om aan te zien... haha. Geniet er nog even van, en alvast een goede terugreis. Tot snel. Groetjes David en Yvonne