Colombia, deel 2

---

Na een binnenlandse vlucht vanuit Cali hebben we op het vliegveld van Medellin een taxi genomen naar de zogenaamde Zona Rosa; een wijk op een kilometer of zeven van het centrum en duidelijk de betere buurt van de stad. Hier wonen de meeste mensen in ruime apartementen achter grote hekken met portiers. En niet onbelangrijk: hier kun je 's avonds zonder enig probleem veilig over straat.

Na een korte zoektocht hadden we een ideaal hostel gevonden: op een goede lokatie vlak bij tal van horeca en winkels, met een klein maar leuk binnentuintje en met een fijne keuken zodat we vrijwel elke avond zelf lekker hebben gekookt. Op een kwartiertje lopen van ons hostel hadden we bovendien een geweldige supermarkt gevonden. Vergelijkbaar met een supermarché zoals je die in Frankrijk vindt, maar dan zelfs nog beter en 24 uur per dag geopend. Daar liepen we elke avond dan eerst een kwartier door van die eindeloze gangpaden inspiratie op te doen voor hetgeen we vervolgens gingen maken. Het was een verademing om gewoon weer alles te kunnen vinden wat je zoekt.

Met behulp van de metro hebben we de dagen daarop de stad verkend. Allereerst zijn we naar het centrum geweest om het werk van Colombia's grote trots, Fernando Botero, te bewonderen. In een poging om nog iets van het verder veelal lelijke centrum te willen maken, is het centrale plein aangekleed met ruim twintig typerende Botero-beelden. Een recept dat overigens op meerdere plekken in de stad lijkt terug te komen met werk van andere kunstenaars en een duidelijk positieve invloed heeft op de uitstraling van de stad.

Na alle beelden te zijn langsgelopen en het aangrenzende museum te hebben bezocht, zijn we per metro doorgegaan richting het arme gedeelte van Medellin. Een gedeelte dat weliswaar nog steeds enigzins oogt als een sloppenwijk, maar waarvan we desondanks de indruk krijgen dat er een serieuze poging wordt ondernomen om de levenstandaard van de mensen aldaar te verhogen. Zo is de wijk de laatste jaren aangesloten op de metro door de aanleg van een heuse kabelbaan. Deze loopt langs de berg omhoog de wijk in. Ook lijkt een deel van de infrastructuur recent aangelegd en wordt er verder flink gebouwd. Het oogt allemaal in ieder geval hoopgevend in een continent waar de contrasten tussen arm en rijk zo duidelijk aanwezig zijn.

En net als eerder in Cali, kwam in Medellin wederom een ander interessant contrast naar voren. De populariteit van plastische chirurgie in het toch behoorlijk katholieke Colombia. Op economisch gebied is Colombia misschien nog een 'Tweede wereld land'; wat esthetische ontwikkeling betreft, behoort het duidelijk tot de 'Eerste wereld'. Zo is Colombia, samen met Brazilie, Mexico en Venezuela, één van de toonaangevende landen op het vlak van plastische chirurgie. Hoewel het een waarschijnlijk nog steeds een kleine minderheid betreft, is het, lopend over straat door de Zona Rosa, opvallend hoeveel mensen onder het mes lijken te zijn geweest. En niet alleen het gezicht of de buik worden regelmatig onder handen genomen, ook de zogenaamde 'Brazilian butt lift' oogt duidelijk in trek. Al blijven de borsten toch het meest populair. Zo populair dat zelfs de paspoppen in de winkels geregeld op dit utopische ideaal zijn afgestemd.
Eerlijkheidshalve moeten we bekennen dat we niet de moeite hebben genomen om de catechese over de 'Theologie van het Lichaam' er op na te slaan, maar op het eerste gezicht doet dit alles toch enigszins merkwaardig aan in zo'n katholiek land. Zo geloven veel mensen hier weliswaar dat ze geschapen zijn door Onze Lieve Heer en zodoende ook hun lichaam van Hem hebben gekregen. Tegelijkertijd schromen velen niet om dat lichaam, en dan ook met name de meer sexueel prikkelende delen daar van, zonder dat er sprake is van 'medische noodzaak', op niet natuurlijke wijze door de lokale Schumacher tot de meest haalbare persoonlijke perfectie te laten aanpassen.
Van gesprekken met Colombianen begrepen we dat dit waarschijnlijk samenhangt met de Latijns-Amerikaanse machocultuur waarin de vrouw kort door de bocht gezegd toch wat meer de rol van Barbie heeft.
Hoe dan ook, dit alles gaat hier vast nog interessante theologische discussies opleveren als de medische wetenschap in de nabije toekomst weer wat verder is met genetische modificatie van mensen en de gewenste aanpassingen aan bil en borst al voorafgaand aan de geboorte kunnen worden doorgevoerd.

En hoewel de lokale fauna weliswaar misschien gedeeltelijk kunstmatig verfraaid is; de lokale flora is al erg fraai van zichzelf. Zo ligt Medellin namelijk op grofweg 1500 meter hoogte en tussen de bergen. Daardoor staat de stad bekend om haar 'eeuwige lente' en heerst er heel het jaar door een zeer aangename temperatuur. Door dit klimaat en de bergen is Medellin een perfecte plek om te paragliden. Op onze derde dag zijn we dan ook een ochtend gaan paragliden boven de stad en het omringende landschap. Na een taxitit van een halfuur en een kort sprintje samen met onze instructeur om op te stijgen, vlogen we vervolgens ieder een klein half uur op een hele relaxte manier over de stad om deze van bovenaf te aanschouwen.

Na vier dagen zijn we naar een klein historisch stadje op anderhalf uur rijden ten noorden van Medellin gegaan: Santa Fé de Antioquia. Daar hebben we twee dagen weinig meer gedaan dan lekker wandelen en aan het zwembad liggen. Bijzonder relaxed dus.

Na terugkomst in Medellin zijn we die avond nog uit geweest, waarna we de volgende ochtend per vliegtuig door zijn gegaan naar het uiterste noorden. Na een uurtje vliegen bleken we de eeuwige lente te hebben verruild voor de vochtige warmte van de Caribische kust. Eenmaal in het kustplaatsje Taganga hebben we onze intrek genomen in een hostel genaamd Casa Holanda. Ook van een Nederlander net als ons hostel in Salento, maar helaas bij lange na niet zo goed.
Na een dagje duiken en een dagje relaxen zijn we vervolgens per taxi vertrokken naar het nationaal park Tyrona. Dit park bestaat uit tal van verschillende baaien waar je lekker aan het strand kunt liggen en kunt zwemmen. Ook is het mogelijk om in het park te overnachten door een hangmat te huren op de soort van hangmatcamping. Helaas stonden de meeste plekken ons alleen niet echt aan. Ze waren óf te toeristisch óf gewoon niet gezellig. Na drie 'hangmatcampings' te zijn afgeweest, besloten we ons geluk te proberen bij een inmiddels vervallen landgoed dat vroeger van een drugsbaron was. Hoewel inmiddels duidelijk vergane glorie in vergelijking met de hoogtijdagen van weleer, was het er super rustig. Zo hadden we het hele twee kilometer lange strand voor onszelf en sliepen we allebei in een hangmat onder een dak van palmbladeren. Dit laatste was een bijzonder leuke ervaring. Zodra de zon onder ging startte één groot lichtconcert van vuurvliegjes overal om ons heen. Later op de avond kwam daar nog onweer bij. Hoewel dit gelukkig ver genoeg plaats vond om geen last te hebben van de donder, zagen we een paar uur lang hoe vrijwel drie keer per minuut enorme bliksemflitsen de zwarte hemel verlichtten. Een erg apart schouwspel allemaal en daardoor een hele bijzondere nacht.

Twee dagen later zijn we per minibus naar Cartagena gegaan. Het hostel met zwembad dat we in gedachten hadden bleek bij aankomst helaas al vol. Het volgende hostel dat we bezochten was ook erg leuk, maar ruim boven budget. Na dit te hebben aangegeven, bleek de eigenaar om de hoek nog een hostel te hebben voor 30 procent minder. Hoewel de prijs inderdaad 30 procent minder was, bleek het comfort zeker 60 procent minder. Na te hebben bedankt voor het aanbod, bleek naast het te dure hotel, enigszins verscholen, nog een hotel te liggen. En hoewel bovendien nog veel leuker dan zijn te dure buurman kostte het zelfs maar de helft. Merkwaardig hoe dat soort zaken soms weer lopen.

Maar dat was maar goed ook, want uiteindelijk zijn we een week in Cartagena gebleven. In Cartagena werd eigenlijk pas voor het eerst echt duidelijk dat Colombia de grootste producent van cocaine is. Zo kregen we op vrijwel elke hoek van de straat cocaine aangeboden. Op den duur soms wel een beetje vermoeiend.

Twee dagen na ons arriveerden onze Spaanse vrienden, Elsa en Sergio, die een apartement hadden gehuurd in wat ooit het eerst hotel van Cartagena was; een enorme toren van 24 verdiepingen vergane glorie. Maar wel vergane glorie met zwembad en vlak bij het strand. Inmiddels is het gebouw min of meer omringd met tal van aanmerkelijk nieuwere en modernere hoge flats. Grofweg 80 procent daarvan lijkt niet ouder dan tien jaar. Een duidelijk teken dat er het laatste decennium veel vertrouwen is en er fors geld wordt geinvesteerd in Colombia.

Gedurende onze week in Cartagena zijn we veel met Elsa en Sergio opgetrokken. Zo hebben we samen lekker gegeten, genoten van hun zwembad en het strand, en hebben we een aantal uitstapjes gemaakt waaronder een dagje naar Isla del Rosario; een idyllisch ogend eilandje voor de kust. Ook zijn we een ochtend naar een project voor achterstandskinderen in een soort sloppenwijk van Cartagena geweest. Een project van een voormalige bewoner uit onze straat in Rotterdam die we tijdens een lunch twee dagen eerder toevallig tegen het lijf liepen en die hier naartoe bleek te zijn verhuisd. Erg leuk en interessant.
Onze laatste avond met Elsa en Sergio hebben we afgesloten met een zogenaamde salstour door de stad: een omgebouwde bus met luide muziek en onbeperkt rum en cola. Een erg gezellige avond.

De volgende dag zijn we door gevlogen naar de hoofdstad Bogota. Op aanraden van mensen die we twee maanden eerder in Peru hadden ontmoeten, hadden we gereserveerd in een hostel met uitzicht over de stad. Helaas bleek dit wel meteen het enige dat ons beviel aan het hostel, want verder zaten er iets te veel jonge toeristen die vooral kwamen om te feesten en hun neus te poederen. De twee daarop volgende dagen hebben we een aantal musea bezocht, waaronder het Botero Museum, en te voet de gedeeltelijk historische binnenstad verkend.

Na het weekend hebben we voor de tweede keer een auto gehuurd in Colombia. Ditmaal om naar het 500 km zuidelijker gelegen San Agustin te rijden. De regeling die we daarvoor in Cali hadden en waarbij alle schade was afgekocht, bleek in Bogota opeens niet mogelijk. Merkwaardig. Immers hetzelfde land, dezelfde auto, en hetzelfde verhuurbedrijf. Vervolgens moesten we het doen met een verzekering waarbij we verantwoordelijk waren voor tien procent van de schade. En dat zonder limiet. Met enigszins klamme handjes aan het stuur zijn we vervolgens op pad gegaan. Nooit eerder hadden we zo'n sterke wens om geen schade te rijden. En hoewel het opportunisme in het Nederlandse verkeer ook niet moet worden gebagatelliseerd, is de rijstijl in veel landen in Zuid-Amerika toch nog echt een stukje erger dan thuis. Op het eerste gezicht kijkt men alleen stoicijns voor zich uit. Mensen lijken uiterlijk zelden agressief te worden. Los van het feit dat een ieder weliswaar zijn epileptische handje aan de toeter heeft gelijmd, lijkt iedereen zich verder keurig te gedragen. Maar dat alles is slechts schijn. In werkelijkheid gunt men de ander geen centimeter ruimte. Genadeloos en met chirugische precisie wordt alles van de weg gedrukt. Niemand die een ander voor laat. En ookal moet je er het hele kruispunt voor blokkeren, je rijdt door tot je echt niet meer kunt. Onder geen beding laat je je ooit inhalen. Een buschauffeur al helemaal niet. Daar komt bij dat er een geheim spel gaande lijkt tussen buschauffeurs. We hebben alleen kunnen gissen naar de regels, maar de belangrijkste regels zijn iets van: voor ieder ander voertuig dat je inhaalt, krijg je één punt (in de bocht krijg je er waarschijnlijk twee), maar als een ander je inhaalt verlies je er in één keer meteen vijf.

Eenmaal in San Agustin en na een tussenstop in de Tatacoa woestijn, hebben we overnacht in een prachtige boerderij, oftewel finca, met een geweldige tuin. Hier hebben we paardgereden, beeldhouwwerken van een oude pé-Colombiaanse cultuur bezocht en natuurlijk ook vooral gewoon lekker niets gedaan en van de prachtige omgeving genoten.

Na vijf dagen zijn we weer terug gereden naar Bogota. Gelukkig geheel zonder brokken. Net als eerder in Medellin zijn we ook in Bogota nog twee dagen in de Zona Rosa verbleven, waar naast de luxe winkelcentra en apartementen ook opvallend veel Engels aandoende huizen stonden.

En na vijf weken Colombia was het tijd voor een andere plek waar we ons erg op hadden verheugd: RIOOOOOOOOOOOOO!!

---