De woestijn van Dali

---

Brrr, die slaapzakken waren geen overbodige luxe, sodeju, wat een koude nacht. Met muts op geslapen! Bovendien moesten we om 4 uur opstaan. Hallo man dat zijn toch geen tijden en al helemaal niet op vakantie man, sjongejonge. Zoals Stefan meermalen zou uitroepen bij iets wat hem verraste of irriteerde: Hallo Piet! We hadden een slaapzaaltje met zijn vieren gehad, fijn, de sfeer was inmiddels best vertrouwd, grappig hoe snel je intiem kunt worden met vreemden toch.
Zonder douche en zonder ontbijt en dus met een duffe kop, kleren aan en de jeep in. Gelukkig waren mijn darmen gekalmeerd en had ik een goede nacht gehad, in tegenstelling tot de andere 3: die hadden door de kou en/of het betonnen bed liggen woelen. De eerste stop, terwijl de zon op het punt van opkomen stond, was bij een veld met geysers. Hartstikke mooi, maar het was nog steeds erg koud en na een paar foto´s zaten we alweer in de jeep, op weg naar een warm bad. En dan bedoel ik ook echt een warm bad, een natuurlijke warmwaterbron van rond de 33 graden Celsius. Gelukkig arriveerde onze jeep als een van de eerste en konden we snel vanuit de kou het hete water in. Oahhhhhhhhhhhhh, fijn! De zon net op, flamingo´s in de verte en dan dat warme bad. Beter nog dan een goede douche. Na een half uurtje was het aardig druk geworden en gingen we er maar eens uit. Oahhhhhhhh, niet fijn want hartstikke koud en ijs op de grond. En er waren geen keurige omkleedhokjes zoals in het aangeharkte platte Holland, dames en heren, nee, in de openbaarheid staan klooien met een handdoek om je middel. Stefan was dat na enige tijd zat en trok gewoon zijn zwembroek naar beneden, wat hem op een welgemeend Shalom van de aanwezige Israeliërs kwam te staan; strakke actie.
Toen we eenmaal waren opgewarmd stond het ontbijt klaar, waarna we doorgingen naar de Laguna Verde, het groene meer. Onderweg reden we door de woestijn van Dali, zo genoemd omdat het veel wegheeft van de surrealistische schilderijen van Dali, met aparte bergen. En inderdaad, het doet zijn naam eer aan. Prachtig mooi!
Volgende stop het Laguna Verde, groen, maar op het moment dat wij er waren minder groen dan mogelijk. Dat hield verband met de wind; die heeft een bepaalde werking op het in het water aanwezige arsenicum, waardoor het kleureffect maximaal wordt. Echter geen wind. Toch mooi, niet in de laatste plaats omdat de achterliggende berg/vulkaan er prachtig in werd weerspiegeld. Hierna zou onze weg zich scheiden van de andere jeeps, die alle teruggingen naar Uyuni, terwijl wij zouden gaan beginnen aan wat een spectaculaire reis richting Tupiza zou blijken te zijn.
Over deze reis zeggen wat mij betreft de foto´s wederom veel meer dan woorden dus ik zal het kort houden, dit gedeelte dan. Onderweg vele schitterende bergketens met vele kleuren, dalrivieren, struisvogels, flamingo´s en veel natuurschoon meer. Ook enkele bergweggetjes met afgrond naast de auto, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat allen het volste vertrouwen hadden in Ruben, die een rustig en bekwaam chauffeur bleek te zijn.
Om een uur of 4 stopten we in een klein dorpje aan een drooggevallen rivier, om daar ons te installeren voor die nacht. Ons nachtverblijf bleek een slaapzaaltje met 5 bedden te zijn met aangrenzend een kamer met nog eens 6 bedden, die echter buiten gebruik was. Wederom geen douche aanwezig en een wc buiten die wel zo vies was dat noch N. noch ik er ons aan waagden, ook al bleek ´s avonds dat Nena hem had schoongemaakt. Gewoon, ouderwets hurken achter een muurtje leek ons een beter alternatief. ´(Terug naar) de natúúúúúúúrrrrrrrrrrrr!´, om met Anton Gleuf van de onvolprezen Ko de Boswachtershow te spreken. Inmiddels was bij alle vier de pijp behoorlijk leeg en werd de rest van de middag besteed aan rondlummelen en eten en ging het licht nog vóór negenen uit. En dat tijdens een vakantie; Hallo Piet!

---