Waar is toch die sleutel?

---

Wederom vroeg uit de veren, niet zo vroeg als gisteren maar wat ons betreft nog steeds een onchristelijk tijdstip, wederom zonder douche; kan je nagaan hoe het rook in die jeep... Vandaag de laatste en kortste etappe, naar Tupiza, waar we om ongeveer 1 uur aan dienen te komen. Op het programma staan slechts twee stops, een voor de lunch en een in San Vicente, de plek waar Butch Cassidy en de Sundance Kid aan hun einde kwamen. Er is een museum, maar het is geheel de vraag of dat open is. Anders kunnen we altijd nog naar het plaatselijke kerkhof, zegt Ruben erbij.
Onderweg weer de meest prachtige vergezichten, met bergen in de meest bijzondere kleuren en met bergen die soms doen denken aan maanlandschappen, bevolkt door struisvogels, een grappig soort kipjes, vossen en de onvermijdelijke alpaca´s en llama´s. Volgens Ruben leven er zelfs leeuwen, die nu en dan een alpaca te grazen nemen. Of dat nou echt zo is, moeten we nog steeds een keer googlen...
De route is een voor ons ongewone, op zandwegen over bergen en door dalen, met soms flinke afgronden vlak langs de jeep.
Na een dik uur rijden komen we aan in San Vicente, waar het ondanks dat het een zondag is, een drukte van belang is; ze timmeren er hard aan de weg. En in mijnen. Ruben parkeerde de auto, waarna zowel hij als zijn vrouw uitstapten en ons vroegen te blijven zitten. Nena ging een rondje lopen en hij begaf zich naar een kantoortje met in de ingang een geuniformeerde meneer. Het duurde een half uur eer Ruben terugkwam; in de tussentijd hadden we hem zien praten met de geuniformeerde man, die het daarnaast erg druk leek te hebben met andere zaken. En Ruben in de tussentijd maar geduldig wachten, geleund tegen een lantaarnpaal (erg Wild West, dat dan weer wel). Wij vonden dat Ruben allang had kunnen terugkomen; zo nodig hoefden wij ook niet naar dat museum en dat hadden we hem ook gezegd. Ruben echter had een groot plichtsbesef; hij wilde alles gedaan hebben om ons in dat museum te krijgen. Bij terugkomst keek hij ernstig. Er was een sleutel van het museum, dat wel, maar het was onduidelijk waar die was en de meneer in charge wilde niet erg veel moeite doen om hem te zoeken. Nou ja, dan maar naar het kerkhof. Eenmaal daar bleek dat we er niet inkonden. Ja maar, zei Ruben, de lichamen liggen inmiddels in het museum. Ehh, dat had hij er eerder niet bijverteld. Wat doen we dan bij het kerkhof? Nou ja, ff plassen en een foto, en de jeep maar weer in. Typisch, in San Vicente hebben ze weinig boodschap aan toeristen. Niet raar, want mijnwerken is er big business en dat levert - blijkbaar - genoeg geld op.
Vlak voor de lunch hebben we de eerste lekke band van de hele tour. In de Lonely Planet staat dat lekke banden onderweg eerder regel dan uitzondering zijn en wi zijn allang blij dat wij er nu pas een hebben. Bovendien heeft Ruben de middag ervoor zijn reserveband met nota bene een fietspomp staan prepareren, daarbij meerdere malen onze aangeboden hulp afslaand, en zit die er na een kwartiertje ook alweer op.
Na een paar uur bereiken we een prachtige plek, met een schitterend uitzicht. Ruben vraagt of we nu hier willen lunchen of in Tupiza, een half uurtje verderop. We besluiten dat dit een prima plaats is voor een laatste gezamenlijke maaltijd en zo geschiedde.
Stefan en Dianne vragen of we zin hebben vanavond samen te gaan eten en dat lijkt ons een prima plan; we hebben het fijn met ze gehad en mede daardoor is het ook een gedenkwaardige trip naar de Salar geweest. Dat dient goed te worden afgesloten. Maar eerst naar een hotel en lekker een paar uur pitten, want de hoofden zijn overvol en de tanks geheel leeg.
´s Avonds eten we met zijn vieren, pizza (vandaar dat het hier ook Tu-piza heet, want dat is ongeveer het enige dat hier te krijgen is in de plaatselijke restaurantjes). Fijn, gezellig, bedankt & houdoe! En heel misschien nog tot ziens in Buenos Aires, waar zij wellicht ook zullen zijn met Oud & Nieuw.

---