Work in Progress

---

Succes!

Tupac krijgt zijn nieuwe kooi!! Dat is wel het belangrijkste nieuws van deze blog, maar tevens wil ik jullie wat verder inwijden in het leven in het park.

Enige tijd geleden had ik de droom een puma een beter leven te geven en schreef ik een blog en een e-mail voor jullie hulp daarbij. En wat er toen op gang is gekomen, heeft werkelijk al mijn verwachtingen overtroffen. Zoveel van jullie waren bereid te geven, omdat jullie mijn idee van natuur en leven begrepen en het deelden. Het resultaat daarvan is veelzijdig: voor Tupac betekent het dat hij het formaat van zijn huis ziet (nou ja... voelt dan) verveelvuldigen. Voor het park betekent het steun en groei. Voor mij persoonlijk staat het voor wat er in Nederland voor me is en psychologisch was het ook wel lekker dat het geen enorm fiasco werd. Daarnaast heb ik voor mezelf een aantal besluiten genomen op basis van deze actie. En de andere vrijwilligers en ik staan nu voor de klus van de constructie in erbarmelijke omstandigheden. In deze blog een update over Parque Life en uiteraard het project.

The Flesh is Weak

De flexibiliteit van het menselijk lichaam is ontzagwekkend en de complexiteit adembenemend. Maar bovendien is de zwakheid van ons voertuig op aarde intrigerend. In twee maanden tijd heb ik heel wat verwondingen opgelopen en deze genazen ook bijna allemaal... op mijn voeten na. Een sprong uit het stapelbed leerde me dat kleine steentjes en kleine tenen geen goede combinatie zijn: open zenuw. Daarnaast was mijn linkervoet host aan een exotische insectenbeet en een simpele schaafwond. Het probleem met de laatste twee was alleen dat wonden nogal snel infecteren en ontsteken als je de hele dag in smerige rubberen laarzen loopt zweten. De voorheen nog beproefde techniek van negeren en doorwerken (ik kon Tupac niet in zijn kooi laten zitten) is op heden gefalsificeerd. Mijn teen was een open gat en mijn andere voet 1 grote smerige infectie. Wat toen begon als een vertrek uit het park voor een paar dagen, resulteerde in een drieweekse routine van rusten, lezen, eten, slapen en - vooruit - het ontmoeten van wat interessante mensen. Mocht je een keer al 8 maanden zonder hagelslag zitten en je dichterbij Bolivia dan Nederland op de landkaart bevinden, kan ik je van harte aanraden een bezoek te brengen aan Finca la Vispera in Samaipata. Dit rustieke dorpje, is idyllisch gelegen tussen groene heuvels en biedt onderdak aan een door Nederlanders gerunde biologische boerderij, hostel en restaurant. Voor een week rust had het niet perfecter kunnen zijn: als enige op de camping met mijn tent, vergezeld door witte paarden die dachten dat het gras groener was rondom mijn tent. En dan het genot van het driemaaldaags in mijn mond! Slow soul food dat onder je ogen uit de groenten- en kruidentuin wordt geplukt en tot tongstrelende (en ook zeer ontvankelijk voor de andere zintuigen) creaties wordt geschapen. En na twee maanden aardappelpastasoep smaakt alles goed natuurlijk... De twee weken in de rijkste en meest Europese stad die Bolivia rijk is, Santa Cruz, waren na een test van mijn geduld, vermakelijk. De reeks injecties, antibiotica, cremes, Boliviaanse ziekenhuisbezoeken en alternatieve geneeswijzen (honing en moddermaskers) hebben mijn wachten beloond en ik ben inmiddels terug in het park.

D'r is ook altijd wat...

Gebeurtenissen in het park hebben een hoog 24-uurs karakter. Een ocelot die iemand's armen openhaalt wordt al snel overschaduwd door een fout van een vrijwilliger die leidt tot een aantal gaten in zijn been (in de vorm van jaguarklauwen). En dacht je dat rustig kon gaat genieten van je aardappelpastasoep? Fout. Nicole, de puma van een paar weken oud, is ontsnapt uit haar kooi en loopt ergens in het donker rond. (Laten we Pachita, het alles consumerende wilde varken, even in haar kooi stoppen.) Wanneer je dan rustig je soep zit te slurpen, breekt een Tejon (das-achtig dier) de keuken binnen en begint daar stampij te maken. Mundy, de hond, is helemaal van slag en de Australische vrijwilliger moet nieuwe eieren kopen. De tejons in het park hebben zich tot levensdoel gesteld zoveel mogelijk tijd te spenderen aan het eten van andermans voedsel en zo nodig het hele park ervoor af te breken en degene die ertussen komt zijn vingers af te bijten. Verder zijn het best lieve beesten.

Het leven in het park zit zo stampvol met ervaringen; maximaal. Met de mensen waarmee je al een paar maanden in dezelfde situatie zit en samen mee werkt bouw je een band op die normaal tijdens reizen door tijdgebrek niet tot uiting komt. Onder het mom van 'All work and no play makes Jack a dull boy' of liever 'All work and no beer makes Homer go crazy' gaan we 1 of 2 keer per week naar een klein dorpje een kwartier verderop. Alleen het liften daar naar toe is al de moeite waard: met 30 personen op een flatbed truck, op de boomstammen van een logging truck, bovenop een vrachtwagen met koeien of met zijn 13en in een stationwagon. Het nuttigen van slechte maar goedkope rum en het spelen op scheve pooltafels zorgen altijd voor meest hilarische avonden. Park Life is Good.

In de tijd dat ik weg was, is de constructie van de nieuwe enclosure voor Herbie afgerond. Deze tapir is nu nog een baby (je kan 'm nog net optillen) maar doordat 'ie weinig anders doet dan eten, zal hij uitgroeien tot 250-300 kilo. Met dat formaat zou hij werkelijk te groot zijn voor zijn oude kooi. Hij heeft nu een mooie plek bij een meer waar hij meer alleen kan zijn en zo ook kan acclimatiseren, zodat we hem hopelijk later kunnen vrijlaten. Dan is er de kooi van Jaguaru (Ru voor vrienden) die beschadigd is door een omgevallen boom en die naast herstelling ook verbeterd moet worden, door het bouwen van een kleine noodkooi. Verder is er de komst van Maggie, een puma uit het andere park, die plotseling dringend is geworden door beschadiging van haar kooi daar. Feit is dus dat vele projecten vechten om aandacht en informele diplomatie noodzakelijk is voor de haalbaarheid van een project. Tupac is next.

La construccion ya esta empezando

Hoewel de mogelijkheid tot doneren nog steeds loopt, hebben jullie genoeg bij elkaar gebracht om de perfecte kooi te bouwen. Wanneer ik zeg 'kooi', bedoel ik eigenlijk 'enclosure'. Na overleg hebben we besloten om zijn oude kooi uit te breiden met een enclosure (of omheining). Het voordeel hiervan is dat het dak het meeste en zwaarste werk is en tevens veel geld kost. Aangezien Tupac blind is, zal hij er niet uit kunnen klimmen. De oude kooi van 7,5m bij 4m gaan we uitbreiden met een enclosure van 75 meter omtrek. De nieuwe oppervlakte zal dus ruimte 300 vierkante meter bedragen! De twee ruimtes verbinden we met elkaar, zodat hij nu zowel een groot open terrein als een overdekt gedeelte heeft. De oude kooi is nu slechts gedeeltelijk bedekt met aluminium platen, maar dit wil ik volledig bedekken omdat het een zwembad wordt met het huidige weer.

Tot zover hebben we de loopgraaf voor het hekwerk en de gaten voor de posten gegraven. Met een paar dagen zal al het materiaal in het park zijn en kunnen we het naar de kooi dragen en beginnen met de posten. De loopgraaf zullen we eerst gedeeltelijk vullen met stenen (katten kunnen nou eenmaal graven) en dan zullen we de posten vastzetten met stenen, gravel en cement. Het hek zal boven de grond 3,5 meter hoog zijn: 3 meter hekwerk en daarboven een halve meter prikkeldraad. Elke 5 meter plaatsen we een post en door het gebruiken van de hoeken van de oude kooi zullen er 13 posten geplaatst worden. Wanneer dat allemaal stevig staat en weer- en windbestendig is, zetten we er een nieuwe dubbele deur in (nodig voor wanneer we hem in en uit de kooi laten) en eventueel een deur tussen de twee kooien. Verder zorgen we ervoor dat hij bomen vlakbij het hek niet helemaal kan beklimmen (bomen lukken hem wel) en willen we platformen in de kooi maken. Dit laatste is een beetje afhankelijk van hoeveel geld er over is na al het noodzakelijke. Tot slot zijn er nog zaken als zijn nieuwe runner, medicijnen en alles wat onvoorzien is.

De

keerzijde van de medaille

Ik wilde er niet meteen over beginnen, maar het moet er echt even uit: de omstandigheden waarin we moeten werken zijn hels. Voor mijn kleine ziekteverlof was het nog wel te doen: dat alles smerig is maakt niet uit, koude douches is geen probleem, dat eten went ook wel, temperaturen van boven de 30 graden en enorme vochtigheid trek ik ook nog en de insecten zijn vrij irritant, maar goed. En ik was er al voor gewaarschuwd, maar ik kon het gewoon niet bevatten. Ik was onwetend en naief.

Muggen. Meedogenloos. In de regen (het regenseizoen is aangebroken!) zijn hun eieren uitgekomen en van de ene op de andere dag is het leven in het park compleet veranderd. Ze zijn er altijd en overal. Als je in bed ligt houden ze je uit je slaap, als je op de WC zit steken ze in je kont, als je even rust in de fumador kom je er gillend uit. We eten in de eetzaal met brandende eierdozen onder de tafel. Smakelijk is het niet, maar het houdt ze weg. Dit is echter nog niks vergeleken met in de jungle zelf. Ik heb het geluk dat op Tupac's trail naar de lagoon en bij zijn kooi de meeste muggen van het hele park zijn. Hoeveel muggen dan? Een voorzichtige schatting is dat er binnen een straal van 10 centimeter om je lichaam er zich honderden bevinden en standaard zo'n 100 ergens op je lichaam zitten, al proberend je bloed te zuigen. Na de eerste dag weer terug te zijn in het park waren mijn handen opgezwollen als ballonnen en mijn hoofd (eigenlijk mijn hele lichaam) zag eruit alsof ik een hele beroerde imker ben. Eventjes naar de dokter voor een spuit. Niet te doen.

Het is de combinatie van de muggen en de hitte die het ondoenlijk maakt. Voor bescherming tegen de klauwen en tanden van de katten en de muggen dragen we: laarzen, 1 of 2 dikke broeken, 3 lagen bovenkleding (2 dunne lagen steken ze door) en een hoed met een net over ons gezicht en werkhandschoenen om de lichaamsventilatie totaal stop te zetten. Je gaat echt kapot met de kleding in de jungle; thermometers hebben we niet, maar 40 graden gevoelstemperatuur lijkt me aannemelijk. Echter, zo gauw je iets afneemt of uittrekt, heb je een zwakke plek en word je kapot gestoken. Heel eerlijk gezegd: het is niet leuk. Het is verschrikkelijk. Het park is nog steeds dezelfde magische plaats, het is gewoon veel, veel zwaarder met de muggen. (Weet iemand hoeveel een mug weegt? We wilden berekenen hoeveel kilo muggen we in het park hebben en ik kwam uit op een aantal van 300 000 000 muggen... nu alleen nog het gewicht...)

Toch wordt dit door sommige ervaringen weer helemaal overtroffen. Een aantal dagen terug werd me gevraagd met Jaguaru te lopen (1 van de vaste vrijwilligers uitgeschakeld). Ru is met 100 kilo niet heel makkelijk onder controle te houden, zelfs niet met 2 of 3 personen. Wel is het zo dat hij altijd speelt. Hij is gewoon een beetje zwaar, sterk en heeft wapens. Geniaal is zijn klem & rol-techniek: hij grijpt 1 of allebei je benen met zijn voorpoten en duikt dan langs je heen naar achter. Na een aantal keer ronddraaien lig je dan toch echt innig met een jaguar op de grond. Dan houdt hij in principe op met spelen of je stopt gewoon je volledige vuist (met handschoen) in zijn mond, dan kan hij niet zoveel meer en vindt het niet meer leuk. Dan ga je weer staan en daar komt hij weer aangelopen. 'Hola chico... tranquilo... todo bien' en waar hij het ene moment nog het innemelijk het zweet uit je broek likt, zit hij het volgende alweer op je. Ditmaal face-to-face, voorpoten op je rug, achterpoten op je benen. Langzaam voel je zijn klauwen in je rug doordringen en besef je dat je je meerdere hebt gevonden.

Jaguars zijn veel meer afhankelijk van hun grootte en gewicht vergeleken met pumas, waarvan de kracht ligt in hun snelheid en behendigheid. Ik ben dan ook nog steeds een groter liefhebber van pumas en Tupac is nog steeds de koning van het park voor mij (hoewel een underdog). Wanneer ik kom aangelopen bij zijn kooi zie ik hem van zijn platform afkomen en hoor ik hem luid miauwen. Ik antwoord hem en dit kan zo 10 keer over-en-weer gaan. Dan zie ik hem in zijn aanvalspositie innemen (klaar om te springen) achter in de kooi - hij moet immers zijn territorium verdedigen. Maar dit is tegelijkertijd zo grappig, omdat hij zo benadeeld is doordat hij blind is en je weet, dat hij naar je toe komt gesneld (en tegen de kooi aanbeukt) en het puma-typische knorrende in- en uitademen begint (een teken dat hij vrolijk is) en hij zich zowat door het hekwerk heen tegen je aandrukt. 'Vamos a caminar, Tupac?'

Dankwoord

Iedereen die zich heeft ingezet voor Tupac en alle donateurs wil ik uit de grond van mijn hart bedanken. De droom is in wording dankzij jullie. Ik heb nog niet de kans gehad iedereen direct en persoonlijk te bedanken, maar ik hoop dat er via via wel woord van mij is vernomen. Ik kom je sowieso opzoeken als ik weer in Nederland ben. Over een paar weken zal zijn nieuwe kooi klaar zijn en zal ik een nieuwe blog schrijven met zoveel mogelijk foto's en video's. Dan zal ik ook het hele financiele plaatje presenteren en wat schrijven over het achtergestelde, maar prachtige en betoverende land Bolivia en zijn mensen. Mail alsjeblieft je vragen of reageer op de blog! En donaties zijn nog steeds hard nodig, dus mocht je nog een potje hebben staan of iemand weten... just do it!

Ik keer nu snel terug naar de muggen, regen, stenen, zand en Tupac. With love from Holland.

Groet,

Mick

---

Photos

Gedateerd...
Tupac´s oude kooi

Voldoening na voltooiing
De rollen hekwerk zijn inmiddels bij de kooi, net als het merendeel van de rest van het materiaal. Morgen gaan de posten de grond in. (De andere tekst is enkele dagen verouderd.)

Veelvoorkomend helaas
In hetzelfde restaurant hing een poster met jaguar die oproept tot het redden van wilde dieren...

Domestic Horses
Grappig ontwaken met een wit paard voor je tent.

Ensalada de flores
Er zit nog echt een salade onder ook!

Rumi
Een nieuw klein aapje in het park dat druk bezig is met het ontwikkelen van zijn aap-zijn.

Kieth & Mick
Net zo stoer als de Stones?

Werk in Uitvoering
Machete-action!

Oranje boven!
Tupac met zijn nieuwe bal. Hij is gek op Holland.

Arbol Mick
Geplant door en vernoemd naar de schrijver

Parque Map
Van het kamp naar Tupac is het een klein kwartier lopen. Is leuk met een kruiwagen vol met stenen wanneer het met bakken uit de hemel komt.

Coco!
... heeft serieuze mentale problemen. Is depressief en loopt soms de weg op om zich te laten overrijden. Hij en Faustino slapen in onze kamer en zijn geweldig.

Parque Filosofie
I rest my case.

Comments

[gerard]

"Hij lijkt op z'n vader"
`Hij lijkt op z´n vader´ Mick, in één woord geweldig, ben trots op je!! Groetjes van je vader

[Lizelotte]

U R
U R where u used to be boy. Ik hou mn hart vast voor het moment dat je weer op Nederlandse bodem land en de bekrompenheid (i.p.v. complexiteit) van onze 'grote' stad ervaart. Anyway....ik mis je...ik zal de pijn verzachten. Kom nou maar terug lieve Mick kus Lizzy (p.s. read your personal messages)

[opa bouman]

hoi mick, hartstikke leuk om te lezen. Zorg goed voor jezelf! groetjes vanuit een regenachtig nederland van opa, riek, hennie hubertien erik en saskia.