Advertisement
Published: September 16th 2007
Tupac
Cute, ain´t he?Ik wil jullie graag voorstellen aan Tupac. Mijn nieuwe vriend is een blinde poema van 13 maanden oud en sinds vier weken zorg ik voor hem in een dierenpark in de jungle van Bolivia. Daarmee maak ik deel uit van Comunidad Inti Wara Yassi en heb ik een onvoorstelbare schoonheid van het leven ontdekt. In deze blog wil ik dit park, de dieren en mijn ervaringen met jullie delen en daarnaast doe ik een oproep naar jullie hulp om een nieuwe kooi voor Tupac te kunnen bouwen.
Parque Ambue Arí
Comunidad Inti Wara Yassi is een Boliviaanse non-gouvernementele organisatie (NGO) en opereert not-for-profit met behulp van vrijwilligers en donateurs van over de hele wereld. ´Comunidad´ betekent dat er een groep mensen samen werkt naar een gemeenschappelijk doel met een karakter als een familie. ´Inti, Wara en Yassi´ betekenen ´zon, ster en maan´ in de locale Indiaanse talen Quechua, Aymara and Guarani. De missie van de organisatie is het opvangen en rehabiliteren van misbruikte wilde dieren. Dit wordt waargemaakt in twee parken in Bolivia: Parque Machía en Parque Ambue Arí.
De organisatie is opgericht door Juan Carlos Antezana in 1992 en hield zich toendertijd bezig met het onderwijzen van kinderen
Patricio
Angstig klein aapje dat fantastische geluiden produceert. Houdt van fruit. zonder geld of ouders. Tijdens zijn werk stuitte Juan Carlos op de verwoestende werking van de mens op de natuur, voornamelijk in de vorm van ontbossing en dierenmishandeling. In 1996 werd toen een opvangplaats voor wilde dieren opgezet: Parque Machía. In 2002 maakte het trustfund van Quest Overseas het mogelijk eigen land te kopen, wat ook een noodzaak was gezien het toenemende aantal dieren en hun optimale leefomstandigheden.
Waar Machía redelijk veel comfort biedt in de vorm van warm water, electriciteit en beschikbaarheid van winkels, is dat alles hier niet het geval. Hier in Parque Ambue Arí beschikken we over 800 hectare pure jungle waar we zorgen voor meer dan 20 katten, tientallen apen, talloze vogels en nog veel meer wonderbaarlijke schepsels. Ons water pompen we uit de grond met een generator (wil nog weleens olie-smaak geven) en we hebben een motor - meer ´geavanceerde´ techniek is er niet. De enige verbinding met de buitenwereld is een vrij grote weg die voor het park langs loopt. Verder zijn we afgesloten en zitten we met zijn allen in dezelfde situatie. Het park zit stampvol met leven: in de natuur, de dieren en de mensen zelf. Dat alles heel erg basis
Toekan
Hoewel de snavel een originele asbak maakt, zijn ze levend toch mooier. is, zorgt dat je dingen weer gaat waarderen voor wat ze zijn.
De dag begint om half 7 wanneer de generator aan wordt gezet. Om 7 uur is het dan tijd om de huisdieren eten te geven en hun kooi schoon te maken. Daarna heeft iedereen een huishoudelijke taak en dan is het tijd voor het ontbijt. Ontbijt bestaat uit brood en boter en thee, koffie of warme chocolade. Bizar wat voor status pindakaas krijgt als het niet direct beschikbaar is. In de ochtend gaat dan iedereen naar zijn kat toe of zorgt voor de huisdieren. Als het uitkomt keer je terug voor lunch en in de middag ga je dan weer naar je kat toe. Iedereen heeft dus een vast dier waar hij of zij mee werkt, aangezien dit beter is voor de katten en je zo een kat beter kan leren kennen. Er zijn echter uitzonderingen zoals contructie van nieuwe kooien, zoeken naar vermiste dieren of het bestrijden van vuur. Doordat het weken of maanden achter elkaar niet regent is de jungle erg vatbaar voor vuur afkomstig van boeren die hun land afbranden voor vruchtbaarheid. Dagen achtereen hebben we kansloze pogingen ondernomen om het vuur te bekijken
Tupac y Tio Mick
Ik zie dieren liever zonder mensen op foto´s, maar eentje dan om te bewijzen dat ik niet een maand in een dierentuin heb gezeten... en bestrijden. Maar vorige week hebben we drie dagen (en gedeeltelijk nachten) achtereen met 30 vrijwilligers, mensen uit de locale community en de vrijwillige brandweer een brandmuur (van ruim een uur lopen en enkele meters breed) aangelegd door een pad om het park vrij te kappen en schoon te harken. Een enorm karwei en totaal uitputtend, maar we waren net op tijd: het vuur is op verschillende plaatsen gestopt door het pad.
De werkdag eindigt rond 6 uur en na een koude douche is het tijd voor soep. Soms is er ook soep voor het avondeten, maar meestal is er soep. Het eten is gezond, maar erg basic, dus je moet je zelf toevoegingen kopen. Er is ook een ware voedselcult ontstaan. Als mensen ´s avonds energie hebben wordt er nog wat nagezeten of worden er spellen gespeeld en af en toe gaan we naar een klein dorpje een paar kilometer verderop voor wat muziek, koud drinken en de pooltafel. Al met al een fantastisch ritme, vermoeiend maar vooral voldoenend.
Los animales
Er zijn grofweg drie categoriën dieren in het park: katten, de huisdieren en vrije dieren. Meer dan 20 katten leven bij ons: jaguars, poemas, ocelotten en
Bambi
Heeft een neiging tot het bewijzen van zijn mannelijkheid: stoten met zijn enorme gewei... Lief beestje! tigarillos. Alle katten hebben een eigen kooi en worden zoveel mogelijk gelopen. De huisdieren zijn talrijk: allerlei kleurrijke vogels zoals papegaaien en toekans, brulapen, een tapir, een hond en wilde zwijnen. De vrije dieren leven niet in een kooien, maar zijn wel van ons afhankelijk voor hun eten. Zo is er een grote groep apen en een groep vogels die door ons gevoerd worden. Ook zijn er wilde-wilde dieren, zoals een anaconda, leguanen, armadillos, miereneters, talloze knaagdieren, apen, vogels en niet te vergeten de insecten. Nooit geweten dat zoveel verschillende beesten je kunnen steken.
Het leven hier is even mooi als hilarisch. Of het nou een wedstrijd tong uitsteken met een aap betreft (ze slapen ook bij ons in bed), de apen terughalen van de weg of Panchi het varken onder controle houden. Dat beest is echt een dagtaak. Ze eet alles. Alles. Al ons afvalwater komt uit in een poel die De Zwarte Dood wordt genoemd, maar jawel, Panchi is er gek op. Ongelooflijk dat ze blijft leven - ze stinkt ook enorm. Maar zo is er altijd wel wat dat je bezig houdt: van weggelopen katten tot apenbeten.
Wat we allemaal het liefst zouden doen is
Parabas
Waar twee parabas vechten om een banaan... het weer vrijlaten van de dieren. Dit is echter maar zelden mogelijk. De dieren zijn gewend geraakt aan menselijk contact en zullen dus sneller mensen benaderen, zoals op een boerderij. De kans dat de boer zijn gezin beschermd is erg groot en de waarschijnlijkheid dat de kat wordt afgeschoten eveneens. Ook zijn ze het jagen in het wild verleerd en zouden ze dus moeilijkheden met overleven krijgen. De overheid is daarnaast ook lastig, omdat ze het vrijlaten vaak verbieden (soms in contractvorm). Ten slotte is er een natuurlijke belemmering: deze katten hebben een territorium dat varieërt van 80 vierkante kilometer tot soms wel 1000 vierkante kilometer. Het vinden van zo´n plek is nagenoeg onmogelijk. De dieren zijn daarom bij ons om te leven en om te sterven.
Tupac
Nou wil het zo zijn dat de mooiste kat van het park onder mijn hoede valt. (Dat mensen dit altijd over hun baby zeggen en dat dit zelden waar is, moet je maar even vergeten.) Wat hem zo speciaal maakt is dat hij door een aangeboren ziekte bijna volledig zijn zichtvermogen heeft verloren en dus eigenlijk gewoon blind is. Naast dat het hem een erg innemelijke kop geeft, maakt het hem
@ runner
Mi amigo ook erg angstig en hij staat ook vaak op scherp. Ik vind het echt enorm sneu voor een poema om blind te zijn in de jungle, maar daarom zijn wij er dus. Het is een kat die heel veel aandacht en liefde nodig heeft. Aangezien hij niet op zijn zicht kan vertrouwen en het gevoel in zijn hoofd beschadigd is doordat hij talloze keren tegen van alles en nog wat is opgelopen en opgesprongen, vertrouwt hij nu grotendeels op zijn gehoor en gevoel. Met positieve energie en liefde kom je heel ver bij hem.
Tupac (vernoemd naar de laatste leider van de Inca´s) heeft een eigen kooi die helaas veel te klein is. Hij is nu 13 maanden en zo´n 50 kilo en zal met een half jaar nog bijna 30 kilo groeien. Zoals gezegd is het lot van veel dieren in het park te leven en te sterven. Tupac is daar een goed voorbeeld van: zonder zijn zicht kan hij nooit overleven in de jungle. Daarom zijn we bezig om hem zo goed mogelijk op te voeden - zodat hij de rest van zijn leven ook nog uit zijn kooi kan. Er zijn verschillende dingen die je kan
Herbie
Een baby-tapir. Lieveling onder de huisdieren omdat het gewoon een heel schattig dier is dat graag op je vinger zuigt. doen wanneer je een kat uit zijn kooi laat. Dichtbij de kooi bevindt zich altijd een ´runner´: een gespannen touw waar je de kat aan vast maakt zodat hij min of meer vrij kan bewegen. Maar vooral gaan we (Noemi, de vaste vrijwilligster die hier al bijna 3 jaar werkt, Tupac en ik) naar het meer en we proberen nu naar de rivier te komen. Hij heeft het altijd helemaal naar zijn zin bij het water, speelt daar graag of rust uit en slaapt.
Werken met Tupac is een geweldige uitdaging, omdat hij enerzijds erg innemelijk en lief is en anderzijds een poema zonder zicht is - met alles wat je je daar bij voor kan stellen. In het begin besprong hij me nog erg veel, maar dat wordt steeds minder. Het houdt je wel continue scherp, want poemas zijn enorm snel (veel sneller dan jaguars) en springen en bijten zit in hun bloed. Het is een prachtige kat en ik ben erg aan hem gehecht geraakt.
¡Ayuda, por favor!
Met dit verhaal en deze foto´s hoop ik mijn ervaring van het park overgedragen te hebben. In de maand dat ik nu in het park werk en in
Popular
The Godfather van het park. Voorheen diende deze bergpoema als vermaak van mensen in een circus. Hoepelspringen, dat soort werk. Hij is nu dan ook niet de makkelijkste kat om mee te werken. de jungle leef heeft de natuur beslag op me gelegd. Hoewel iedereen weet dat we grondstoffen plunderen, bossen kappen, lucht vervuilen en dieren voor ons (aesthetisch) plezier gebruiken, is de grove fout van dit alles me nu wel heel duidelijk geworden. Want inderdaad, in het amazonegebied alles wordt 20% van onze zuurstof geproduceerd. Kappen we daarom in een jaar een gebied ter grootte van België? (Lonely Planet Brasil) Ik kan nu eindeloos gaan argumenteren over de schoonheid van de natuur - of het nou bomen, bloemen of dieren zijn - of over hoe slecht de mens wel niet is voor onze leefomgeving. Dit valt allemaal niet te ontkennen (hoewel de mens dit hardnekkig doet) en daarom is onze levensstijl zo belachelijk. Wie heeft bedacht dat wij los staan van de natuur? Is dat gekomen sinds dat we in steden zijn gaan wonen? Of biedt globalisatie en individualisering ruimte voor apathie en ontkenning? De oorzaken zijn veeltallig, enorm in omvang en haast niet meer teniet te doen. Echter, ik wil hier zo min mogelijk aan bijdragen en hoewel ik ben niets anders dan jullie in ons consumentenleven, bevind ik me nu in een situatie dat ik wél een verschil kan maken.
Jaguarupi
Grote goedzak. Met zijn 130 kilo eet ´ie met gemak 3 kilo vlees per dag. Ook met hem wordt gelopen en gezwommen. Al is het één aap een goed leven schenken; het is wel het minste wat ik kan doen in naam van de verwoesting door de mensheid.
En ik wil jullie vragen ook te helpen. De puurheid van het leven die heerst in park is uniek voor mij. Het draait om liefde en het bruist van leven. Echter, van liefde kun je niet eten en geen kooien bouwen. Als vrijwilligers betalen we elke maand zo´n 150 euro. Hiervan betalen we: ons eten, eten en medicijnen voor de dieren, materiaal voor onderhoud, aflossing op de lening voor de grond en loon voor enkele arbeiders (zoals de koks en de bouwers). Voor grotere uitgaven zoals accomodatie voor de vrijwilligers en nieuwe kooien voor de katten zijn we echter volledig afhankelijk van donaties. Zo houden we soms fundraisings onder onze groep zelf; door onszelf te verkopen als slaven voor een dag.
Spontane inzamelingsacties en donaties van mijn familie en vrienden van mijn ouders na het horen van een korte versie van dit verhaal hebben al bijna
500 euro opgebracht. Namens het park, de dieren en mijzelf worden jullie bedankt uit de grond van ons hart. Dit is echter nog lang niet voldoende
Kleuren...
... maken de Toekan. voor een nieuwe kooi voor Tupac en talloze andere katten zitten ook het merendeel van de dag in een te kleine kooi. Aangezien Tupac waarschijnlijk nog een kleine 20 jaar in het park zal leven en nog een stuk groter zal worden, is een nieuwe, grotere kooi van essentieel belang voor zijn welzijn. Daarom doe ik een oproep aan jullie, vrienden, om mij hiermee te helpen. Ik zeg niet dat je je auto moet verkopen of die vakantie moet vergeten, maar wel dat er in Nederland ruim voldoende geld zit waarmee je hier een groot verschil kan maken. Laat die ene DVD een keer liggen, ga een een keer een avond niet uit of eet eens macaroni met ketchup. Of je nou 5, 10, 20 of 100 euro geeft; de kracht van de massa werkt. Ik vraag jullie om te geven wat je missen kan en bovendien om dit aan zoveel mogelijk mensen te versturen of vertellen. Ik zit nu zelf in Bolivia dus ik heb slechts het internet om deze fundraising op gang te zetten, maar ik geloof in het sneeuwbal- of netwerkeffect. Het is een kleine moeite, ook als je zelf niets wil geven voor de dieren, om
Pio
Soort van struisvogel of emoe. Waardeloos in het onderhouden van zijn gezichtshygiëne. het wel door te sturen naar je vrienden, je werk of het aan je huisgenoten voor te leggen. Dus laat het lezen aan de hele Kroon, misschien kan Loveland iets met liefde voor de natuur, is het een mooi project voor Red Revolver, heeft de ING niet ergens een potje staan, praat erover met je ouders of vertel het aan die lekkere verkoopster in de dierenwinkel!
Een bezwaar dat veel mensen hebben tegen doneren van geld aan goede doelen in verre landen is dat er voor hen geen inzicht en controle is. Logisch, want je wil niet dat je geld in handen komt van een incompetente corrupte ambtenaar. Deze keer kan ik garanderen dat er geen cent verspild wordt. Dieren staan in het park op nummer 1, daarna komen de mensen. Er wordt geen cent verspild en ik heb toezicht op alles en inzicht in de boeken. Het betreft een actie die door mij geïnitieerd is, maar volledige steun van het park heeft.
Op de website van de organisatie staat vermeld hoe je kan doneren, maar in dit geval is het beter om het geld over te dragen in één keer, zodat het gericht besteed kan worden aan
Tupac en la laguna
Het heeft dagen geduurd voordat hij er überhaupt ook maar aan dacht om de vrachtwagenband te benaderen. Alsof het een buitenaards object is, hilarisch. de nieuwe kooi van Tupac en eventueel andere projecten. Aangezien ik niet de mogelijkheid heb om een nieuwe bankrekening te openen zal ik mijn bankrekeningnummer tijdelijk gebruiken voor de donaties en dan het totaal overdragen aan de organisatie. Ik neem aan dat ik genoeg vertrouwen geniet om dit zo te doen en zo niet, laat me weten hoe je het wel zou willen doen. Daarnaast wil ik graag dat je me laat weten hoeveel je doneert zodat ik dat daarna kan publiceren. Ik blijf nog een tijd in het park om de constructie te organiseren en uiteraard zelf te bouwen en te genieten van de dieren.
In naam van liefde voor het leven, help ons bij dit project. Geef wat je kan missen en spread the word! Ik stuur nog een aparte e-mail die je ook door kan sturen en vraag desnoods de menselijke standbeelden op de Dam of ze wat kunnen missen!
Donaties kunnen worden overgemaakt naar:
Mick Janssen
Rabobank te Amsterdam:
36 48 40 641 Comunidad Inti Wara Yassi Hartelijk bedankt voor al jullie hulp!
Een rauwe lik van Tupac, een jungle vol met liefde en groeten en al het beste van Mick
Advertisement
Tot: 0.142s; Tpl: 0.017s; cc: 14; qc: 56; dbt: 0.0605s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
rikkie rielekst ;)
non-member comment
jungle master
Hi Mick, Potverdorie man...wat een brute verhalen! Wat lijkt me dat geweldig om een poema te verzorgen. Ik steun je financieel. Goed iniatief! Het leven in nederland gaat door, ik ben op de marnixstraat gaan wonen en 1 oktober begin ik met werken. Het zei zo... Veel plezier amigo!!! Chau, rik