The South Island: Abel Tasman National Park

---

The South Island: Abel Tasman National Park

English (Lisa)
20/1 Camping Ground, Car, Ferry, Car, Bethany’s Christian Camp
We travelled an awful lot this day. At 5.30 p.m. we arrived at a camping ground, which turned out to be a Christian one.

Both of us thought that we’d finally become used to the Kiwi accent. That was until we reached this place. The sentence ‘d’you want the ice in a bag?’ had to be repeated three times in the supermarket before I finally understood it. All vowels are pronounced in a very funny way - especially the ‘i’ and ‘a’/’e’/’ea’. Related to that question, what’s quite strange is that everywhere in New Zealand they pack your groceries in thin, black, plastic bags for you. They must go through tons of those each year.

21/1 Coast Walk in Abel Tasman National Park
Abel Tasman was the first European to ‘discover’ New Zealeand (somewhere in the midst of the 17th century or Golden Century for Dutch people). It took another century for James Cook to arrive in New Zealand. Whereas Cook got along quite well with the Maoris, Abel Tasman landed into a bloody fight with them, after which he withdrew. The bay at which this occurred was dubbed ‘Bloody Bay’ for quite some time until they decided to change it into the much calmer sounding ‘Golden Bay’.
Last Friday, 357 years after Tasman did, we arrived at Bloody/Golden Bay. The water was rough that day, so we decided to do the famous coast walk instead of sea kayaking. After a fun bumpy ride we were dropped off by a water taxi at a beach with sand which literally had a golden colour.
It took us nearly 5 hours to get back to our beloved campervan. One of the many advantages of a campervan is that you always take everything you would possibly need with you. So, we parked our car next to the beach and started cooking.

Nederlands (Anouschka)
20 januari 2011
Eindelijk tijd om onze camping in Wellington – veel te duur, met allerlei speeltuinen en zooi waar we toch geen gebruik van maken – te verlaten. Een kwartiertje rijden naar de ferry, en we zijn op weg naar het Zuidereiland! Helaas regent het, dus lekker buiten zitten op het dek gedurende de 3,5 uur durende vaart is er niet bij. Goeie stoelen hebben ze wel binnen, en wat extra slaap is nooit weg. ’s Middags komen we aan in Picton, middenin de Marlborough Sounds; lange repen land die een soort van netwerk van (schier)eilandjes vormen voor de kust. Vroeger waren het gewoon bergen en dalen, totdat de zeespiegel steeg en de dalen in zee veranderde. Het schijnt heel erg mooi te zijn, maar met de stromende regen en laaghangende bewolking is het geen onvergetelijke ervaring geworden. Snel verder richting het westen, want daar ligt het Abel Tasman National Park. Tegen de avond komen we aan bij Bethany’s Park Christian Camp Ground in Kaiteriteri. Dat ‘Christian’ ontdekten we pas later, maar er ontstond al een vermoeden door het verbod op alcohol.

21 januari 2011
’s Ochtends zijn we nog even een stadje in de omgeving ingegaan om wat boodschappen in te slaan en even een internetcafeetje in te duiken. Daarna zetten we koers naar Marahau, het dorpje het dichtst bij het Abel Tasman National Park. Na dit gehucht houdt de weg op en kan je alleen maar over het water of te voet nog dichter bij het park komen. Dus we boekten een watertaxi die ons af zou zetten in één van de baaien. Het park is beroemd om zijn goudkleurige stranden en de dichte wouden op de heuvels daarachter. Een watertaxi; dat klinkt redelijk gemoedelijk op het eerste gehoor. Maar op een dag als vandaag, met aardig wat wind, is het dat niet. In een klein bootje vlieg je over de golven om vervolgens met een doffe klap daarachter weer neer te ploffen op het water. Ondertussen heb je wel mooi zicht over de baaien, stranden en eilandjes voor de kust. En op de mensen die het wél een goed idee leek om met hoge golven in een kayak te stappen om de zee te verkennen.
Eenmaal door het water gewaad op het strand aangekomen, stonden we versteld van de perfectheid van de baai. Net uit één of andere onbewoond-eiland-film of Expeditie Robinson geplukt. Het is niet heel erg druk, alleen wat mensen die ook met watertaxi’s meekwamen en backpackers die de Abel Tasman Coastal Track lopen; een tocht van ongeveer vier dagen langs de kust van het park. Na te hebben geluncht op het strand beginnen we aan onze wandeling, we lopen een deel van deze Coastal Track weer terug naar onze auto terug. Eerst maakten we een omweggetje via een soort van schiereiland, van waaraf je op uitkijkpunten over de kustlijn van het park kunt kijken. Je kunt je zo voorstellen hoe de ontdekkingsreizigers zich hier vol verbazing in een paradijs waanden een paar honderd jaar geleden. Daarna klimt het pad verder over het heuvelachtige terrein, door wilde regenwouden met varens, palmbomen en kleine beekjes. Af en toe hoor je de golven het strand oprollen of één van de exotische vogels zingen en je ruikt de tea tree (ja, van dat spul wat je bij De Tuinen kunt kopen) bijna overal.
Maar na bijna 5 uur onafgebroken lopen valt het laatste stukje door het dorpje heen toch wat zwaar en zijn we blij als het kleurige busje weer in zicht is. Inmiddels is het ook wat frisser geworden, en heeft de zee zich wonderbaarlijk ver teruggetrokken, dus het ‘diner op het strand’ verandert in een ‘schuilen voor de wind terwijl je eet met in de verte de zee in zicht’. Ook leuk. En het smaakt er niet minder op. Voor het donker zijn we weer teruggeslingerd over de bergweggetjes naar het kampeerterrein.

---

Photos

Abel Tasman Coast
It was a bumpy ride...

Comments

[Renske]

De foto's zien er inderdaad net uit als in een film! Echt alsof je ze even van internet hebt geplukt! Super dat jullie dit in het echt zien dametjes! Een water taxi, echt een grappige ervaring lijkt me dat! Ik had er in ieder geval nog nooit van gehoord ;) Bevalt het samen reizen nog? En het kleurige busje is nog steeds jullie goeie vriendje? Of verlangen jullie al naar een echt bedje? Hahahaha nou ik zou het wel weten hoor, bij deze ruil ik mijn bedje voor het busje ;). Xxxxx.

[leonora en familie]

verjaardag!
Hoi Anouschka, van harte gefeliciteerd met je 20e verjaardag. Ik hed net je supertrotse moeder aan de telefoon die me vertelde waar ik je (misschien) kon vinden. Fantastische reis hoor, maar wel erg ver weg.... Veel plezier nog verder, groetjes van Leonora, Bis, Marleen (riep supervet toen ze hoorde van je auto-busje) en Lisanne

[Travelblog Lisa]

Dank jullie wel!! Het is inderdaad wel erg ver weg, maar de reis is het helemaal waard. En ik zou het busje het liefst meenemen naar Australie en dan naar Europa, maar we hebben hem helaas een paar uur geleden weer ingeleverd...