Advertisement
Published: June 13th 2015
Edit Blog Post
Eind april en begin mei was zowel een enorm drukke en chaotische periode als de gelukkigste paar weken van heel mijn tijd als student in Miami. Mijn ouders en stiefouders kwamen naar Miami om het filmfestival bij te wonen en mij te zien afstuderen. Het was geweldig dat ze voor een laatste keer mij kwamen bezoeken en ik was supergelukkig dat ze er waren voor deze belangrijke dagen in mijn leven. Ze ontmoetten ook Psolomon (hoewel ze natuurlijk al met hem geskyped hadden) en dat verliep allemaal heel soepel.
Tijdens die laatste week moest ik studeren voor een test, waarvoor ik 85 % moest halen - anders kon ik niet afstuderen (even later kreeg ik te horen dat ik 100 % had dus ik had me helemaal geen zorgen moeten maken). Ook moest ik de laatste hand leggen aan het sound design voor Onverdedigbaar, zodat de film zo goed mogelijk kon afgespeeld worden op het filmfestival. Het sound design zal tijdens de zomer nog verbeterd worden, maar ik probeerde het zo goed mogelijk te krijgen.
Ook was het tijd om mijn lessen af te ronden. Het zou misschien de laatste keer zijn dat ik voor een klas zou staan,
want ik heb geen idee of ik in de toekomst nog de kans zal krijgen om les te geven. Toen ik naar mijn kantoor ging om mijn spullen in te pakken, zag ik dat iemand een brief onder de deur geschoven had. Het bleek een anonieme brief te zijn van één van mijn studenten die mij erg ontroerde. Ik heb een foto van de brief aan de blog toegevoegd. Ik was heel blij dat mijn studenten mij apprecieerden als leerkracht, en dat ik op een aangename en plezante manier iets kon bijleren, uiteindelijk is dat de reden waarom je voor de klas staat.
Ik voelde me heel verwend toen mijn ouders, stiefouders, Miami ouders (Cara en Russ) en Psolomon allemaal aanwezig waren op het filmfestival en op mijn graduation. Ik was omringd door iedereen die enorm veel voor mij betekent en dat was heel speciaal voor mij. Ik zal proberen om niet al te sentimenteel te worden wanneer ik deze gebeurtenissen beschrijf, maar ik vond het gewoon belangrijk om te vermelden hoeveel het voor mij betekende dat iedereen er was.
Tijdens het filmfestival werd Onverdedigbaar, mijn thesisfilm die ik geregisseerd, geproduceerd en gemonteerd had, die meer dan een
uur duurt en die in drie verschillende landen werd gefilmd met een cast en crew afkomstig van zes verschillende landen, voor de eerste keer op het grote doek vertoond. Het was heel spannend en ik was enorm zenuwachtig voor de reacties nadien. Ik was bang dat niet iedereen zou beseffen dat deze film werd gemaakt onder tijdsdruk en met een extreem laag budget voor zo'n lange film. De ochtend voor de premiere was ik heel nerveus en tijdens de hele voorstelling was ik enorm gespannen. Toen uiteindelijk de aftiteling begon en de zaal losbarstte in applaus, kon ik pas terug ademhalen. Het applaus duurde een hele tijd en toen de lichten terug aangingen werden Amanda en ik op het podium geroepen en moesten we een speech geven waarin we iedereen bedankten die aan dit project had bijgedragen. Toen we van het podium stapten werden we overspoeld door complimenten, niet alleen van onze familie en vrienden maar ook van mensen die we nog nooit hadden ontmoet! Het was echt een succes en ik kon bijna niet geloven dat men zo under de indruk was!
Enkele dagen later was het de afstudeerceremonie. In Amerika is dat allemaal veel langer en plechtiger
Canes Film Festival
Mijn klas waar ik drie lang mee lessen gevolgd heb! en grootser dan in België. De ceremonie duurde meer dan twee uur en bijna tweeduizend studenten studeerden af die dag. Op voorhand moest ik langsgaan bij de vrouw die alle namen zou afroepen zodat ze de fonetische spelling kon neerschrijven. Toen het tijdens de ceremonie mijn beurt was, ontving ik mijn diploma voordat ik op het podium stapte, en toen werd mijn naam afgeroepen (die verrassend goed werd uitgesproken) en gaf ik de president van de universiteit een hand. Althans, dat was het plan. Maar eerder die dag daagde ėėn van mijn collega's die ook lesgaf aan de universiteit mij uit om iets onnozel te doen op het podium. Hey is blijkbaar traditie dat sommige studenten iets zot doen op het podium. Maar toen ik twijfelde zei die professor dat ik daar waarschijnlijk te braaf voor was. Dus toen ik op het podium stond en ze mijn naam afriepen, besloot ik dat het een goed idee was om een paar keer goed in de lucht te springen. Het was een volledig impulsieve beslissing en de president moest er om lachen. Blijkbaar werd dit later bestempeld als ėėn van de meest memorabele momenten vam de hele ceremonie want de volgende dag
vond ik een foto van mezelf al springend en juichend op de UM website onder de titel 'beste momenten van de ceremonie' 😊
Het voelde heel raar om plots afgestudeerd te zijn. Ik ben het ondertussen zo gewoon om student te zijn: 4 jaar in Gent, 1 jaar in Antwerpen en 3 jaar in Miami. Nu ben ik voor de derde en laatste keer afgestudeerd en laat ik officieel het studentenleven achter mij. Dat is een vreemd en zelfs een beetje een beangstigend gevoel. Hoe dan ook was er niet veel tijd om me zorgen te maken, want die dag en de daaropvolgende dagen werd er feest gevierd! Er was natuurlijk een receptie en ik spendeerde zoveel mogelijk tijd met mijn drie paar ouders en Psolomon vooraleer mijn ouders en stiefouders terug naar huis vertrokken.
Het was een geweldige periode van mijn leven en het deed pijn om terug afscheid te moeten nemen. Maar ik zou nog twee maanden in Miami blijven vooraleer ik terug naar huis zou vertrekken; ik had tijd nodig om In Good Faith af te werken, maar ik wou ook voldoende tijd nemen om van iedereen en van Miami zelf afscheid te nemen. Bovendien
nam Cara mij de week nadien naar de Universal Studios - wat een afstudeercadeau! Ook wou ik nog heel graag Los Angeles bezoeken voor ik terug naar België moest vertrekken. Maar meer over Universal en mijn LA reis in mijn volgende blogs!
Advertisement
Tot: 0.332s; Tpl: 0.019s; cc: 11; qc: 41; dbt: 0.0844s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb