Advertisement
Published: March 3rd 2012
Edit Blog Post
Vanuit McDonalds Corners vertrokken we naar Ottawa. We hebben nog steeds contact met onze vorige WWOOF hosts en Ross heeft inmiddels weer een provinciale prijs in de wacht gesleept voor zijn werk als energie consultant.
Ottawa is de hoofdstad van Canada en hier is ook de zetel van het parlement. Hier werd al een hoop Frans gesproken, omdat Canada volgens de wet tweetalig is en je bij de overheid dus altijd Frans óf Engels mag spreken. Ottawa ligt zoals veel grote steden in Canada bij een samenloop van rivieren en langs één van de oevers was Parliament Hill. Hier stonden de klassiek gebouwde overheidsgebouwen. Op sommige plekken waren nog muren met kanonnen te zien. Je had hier een ontzettend mooi uitzicht over de grotendeels bevroren rivieren. Daar zag je mensen ijsvissen en op een bijzondere plek waren er zelfs jongens aan het snowboarden. Het weer liet het toe, want voor het grootste deel van onze tijd in Ottawa was het ijskoud, stond er een sterke wind en sneeuwde het hevig.
Naast Parliament Hill is een oude sluis met zeven trappen. Het duurt 1.5 uur om door deze sluizen te gaan. De sluis markeert het begin van het Rideau Canal
die de Ottawa River met Lake Ontario verbindt. In de winter wordt het Rideau Canal gebruikt als schaatsbaan en de organisatie schept op dat het de langste schaatsbaan van Noord-Amerika is. Helaas ging de schaatsbaan pas een dag nadat wij Ottawa hadden verlaten (deels) open. Dit terwijl het ijs allang dikker was dan voor een elfstedentocht de norm is! Canada is, helaas voor ons, overbeschermend voor hun burgers en daarom stond er een boete van $75 CAD op het betreden van het ijs. Hun argument is dat er, als het kanaal eenmaal open gaat, zoveel schaatsers gebruik van maken dat het ijs echt dubbel perfect moet zijn voordat ze mensen toelaten. Om aan onze trekken te komen zijn we uiteindelijk maar naar een kleine buurtijsbaan gegaan om een paar rondjes te schaatsen. We moesten wel eerst nog even helpen met sneeuwschuiven.
Het hostel waar we verbleven was op zich ook al een attractie. Het was namelijk een omgebouwde gevangenis uit de 19
de eeuw. Elke avond was er een rondleiding door het gebouw en werden de spookverhalen doorverteld. Dit hostel had als één van de weinigen ook een ontbijt inbegrepen. Elke ochtend konden we heerlijk versgebakken croissantjes eten.
Naast
het hostel zat een kunstgalerie waar je gratis een aantal tentoonstellingen kon bekijken. Dit kwam goed uit, want veel van de andere (grote) musea in Ottawa waren juist deze week gesloten voor onderhoud. Helaas hebben we daardoor wel een aantal dingen gemist, zoals het Musée de Civilisation (volkenkundig museum).
We hadden gehoord dat er in Ottawa een hele gave experimentele boerderij was. De dag dat we daarheen liepen sneeuwde het hevig. We waren allebei goed ingepakt dus hadden niet zoveel last van de sneeuw vanuit de lucht, maar wel van de sneeuw op de grond. De boerderij was bijna 10 Km lopen vanaf het hostel en er lag erg veel sneeuw. We konden het grootste deel van de route echter wel langs het Rideau Canal lopen, wat erg mooi was. Onderweg kwamen we een grote evenementenhal tegen er erg klassiek uit zag. De boerderij zelf was grotendeels gesloten vanwege de winter. Het enige waar we binnen konden gaan kijken waren de stallen. Gelukkig waren het niet gewoon kale stallen, maar was er ook het een en ander te lezen over de dieren. Zo waren er genetisch gemodificeerde geiten die in hun geitenmelk eiwitten produceerden zoals die in spinnenwebdraad. Daarvan
Salif, Judith en Ciarán
Sneeuwschoen lopen in Parc de la Gatineau werden dan ontzettend sterke weefsels gesponnen, waarvan bijvoorbeeld veiligheidskleding kan worden gemaakt.
Judith kende natuurlijk ook iemand in Ottawa. Toen ze haar project in Kameroen deed ontmoette ze daar Salif, hij werd haar beste vriend daar. Salif ontmoette in die tijd ook een andere (Canadese) vrouw en daarmee is hij nu getrouwd en woont in Ottawa. Judith had contact met Salif gehouden en we hadden afgesproken samen wat te gaan drinken. Salif en Judith vonden het erg leuk om elkaar weer te zien. Salif kwam ons ophalen bij het hostel en nam ons mee naar zijn huis. Na bijgekletst en gelunched te hebben moest Salif naar zijn werk. Hij zette ons af bij een bijna helemaal bevroren waterval. We spraken met Salif af dat als we nog langer in Ottawa konden blijven dat we in het weekend een dagje ergens heen zouden gaan. Wij vonden het leuk om een keer met sneeuwschoenen te gaan lopen. Vlak buiten Ottawa is er een groot park waar je allerlei wintersporten kunt beoefenen. Samen met Salif zijn we daar dus heen gegaan en hebben we een paar kilometer met sneeuwschoenen gelopen. Dit was niet altijd even prettig, want de gehuurde sneeuwschoenen vielen meer
dan eens van onze voeten. Met als gevolg dat je erover struikelt maar de omgeving was wel erg mooi.
We hoorden dat je in Ottawa tenminste één keer een Beavertail (beverstaart) moest eten. Dit is een lekkernij met de structuur van een appelbeignet maar dan platter en groter. Met appel en ahornsiroop belegd wordt het echt een stevige hap. We hadden geen idee hoe groot ze waren en Ciarán had er dus maar twee meegenomen van een rondje boodschappen doen. Ze bleken echter zo groot dat we er maar eentje besloten te delen en de andere voor later bewaarden.
Elke dag hielden we in de gaten of het Rideau Canal misschien open ging, maar niet één dag kon het. Tot de dag nadat we uit Ottawa weg waren gegaan. We waren verdergetrokken naar North Hatley in Québec. Hier wordt nog overwegend Engels gesproken. De dag nadat we hier waren aangekomen hoorden we dat een groot stuk van het Rideau Canal vrijgegeven was om te schaatsen.
We gingen helpen in het restaurant van Donia. Donia was een Belgische immigrante die inmiddels al jaren in North Hatley woont. Het restaurant was dicht voor de winter en wij gingen helpen
schilderen. We waren niet de enige hulptroepen. Een man uit Frankrijk was ook via dezelfde vrijwilligerswebsite als wij bij Donia terechtgekomen. De eerste dag werd Donia echter gebeld of ze niet kon invallen op een school en besloot ze ons dus al meteen een dag vrij te geven. Sebastien (de Fransman) en konden toen naar Mont Orford, wat een recreatiepark is waar je kan langlaufen. Ietwat overmoedig hebben we die dag de makkelijke route van 12 Km gedaan. De volgende dag hadden we allemaal onwijze spierpijn.
Vanwege het koude weer vonden wij het wel lekker om even een tijdje ergens binnen te kunnen zitten. We schilderden overdag een paar uur en Ciarán werkte tussendoor aan Donia’s computers die wel wat onderhoud konden gebruiken. In onze vrije tijd liepen we op mooie dagen een stukje rond in North Hatley of net daarbuiten en op de slechte dagen keken we met z’n allen een film in de huiskamer.
Donia gaf ons een lift naar Montréal, waarover we in een volgend bericht zullen vertellen.
Advertisement
Tot: 0.204s; Tpl: 0.018s; cc: 11; qc: 25; dbt: 0.1658s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb
Tineke de Boer
non-member comment
Goedemiddag!
Hoi Judith en Ciarán, het wordt wel steeds spannender met jullie verhalen hoor. Op een groot meer schaatsen en dat is nog niet open. Prachtig lijkt me dat, wel jammer dat jullie er niet op hebben geschaatst. Zie dat jullie ook geschilderd hebben, ben wel benieuwd wat jullie dan schilderen of is dat meer voor onderhoud schilderen. Ik denk natuurlijk aan kunstschilderen. Bedankt voor je berichtje Judith, ja ik wil wel weten wat jullie allemaal beleven. Erg leuk om allemaal te volgen. Tot de volgende blog. Liefs van Tineke