Tisha Ba'Av, klantenservice en ambassades

---

Niet dat de woorden in de titel iets met elkaar te maken hebben.

Gisteren was Tisha Ba'Av, de joodse rouwdag waarin de vernietiging van de tempel en de andere noodlotten die het joodse volk heeft moeten verduren in de afgelopen millennia herdacht worden. Als ik al verbaasd was hoe keurig men zich aan de sabbat houdt hier, dan werd ik nu compleet verrast. Alle straten waren volledig leeg, wat wel heel prettig was omdat ik besloten had een stuk te gaan fietsen. Hoewel er veel fietspaden zijn in Tel Aviv, is het op grote stukken gebruikelijk over het voetpad te fietsen. De fietstocht was prachtig, en erg bijzonder door alle stilte. Ik ben de rivier HaYarkon gevolgd voor enkele kilometers, waarbij ik onder meer gnoes en papegaaien passeerde, maar geen mensen. Ook vreemd was hoe, door de verdeling van dagen hier, om een uur of acht het leven weer opstartte en zijn gewone gang ging, alsof er niet net een rouwdag geweest was.

Verder heb ik kennis gemaakt met de fameus slechte Israëlische klantenservice. Na een uur verschillende (niet-Engelssprekende) mensen met wisselende resultaten respectievelijk mijn telefoon- en klantnummer te geven, werd de telefoon opgehangen, zonder dat ik mijn probleem had kunnen melden. Het is opvallend hoe slecht de klantvriendelijkheid in Israël op veel plekken is. Deze klantenservice was slechter dan wat ik heb meegekregen van Ziggo en Vodafone bij elkaar, maar het is niet alleen daar waar de klantvriendelijkheid tekort schiet. Ik heb nog nooit zulke inefficiente winkelmedewerkers en kassabedienden gezien, al begin ik aan die laatste groep al een beetje te wennen. Minutenlang wachten voor een kassa met maar een wachtende voor je is in Israël geen uitzondering. Serveersters hebben de (in mijn ogen redelijk prettige doch klantonvriendelijke) gewoonte geen initiatief te nemen in het opnemen van bestellingen. Ik denk (maar dat is puur speculatief) dat dit te maken kan hebben met de grote influx van laaggeschoolde arbeiders uit West Afrika en Latijns-Amerika gedurende de laatste decennia. Veel kinderen van deze arbeiders, die werk op zich nemen die de meeste Israëli's niet willen doen, hebben de status van Israëli gekregen maar leven in afgezonderde wijken. Dit, samen met de grote verschillen tussen arm en rijk en de nogal directe vorm van aanspreken van arbeiders ('ik wil een pita' zeggen is absurd, wie Israëlisch wil overkomen moet gewoon 'pita' roepen, vooral in goedkopere restaurants) zou kunnen leiden tot wederzijdse afkeur en onbegrip, wat resulteert in veel te lang aan een telefoon hangen op zoek naar iemand die snapt hoe mijn internet werkt.

Iets waar ik ook kennis mee heb gemaakt via mijn vriendin Aimee uit Ecuador is het Israëlische ministerie van binnenlandse zaken, dat schijnbaar de mening heeft dat eenieder die zich in Israël bevindt, ook pro-Israël moet zijn. Nadat Ecuador zich een paar dagen terug aan Palestijnse zijde schaarde, is de ambassade van het land uit Israël gezet. Aimees aanwezigheid in Israël is echter niet aan de aandacht ontglipt, en daarom moest zij zich melden om in een afspraak waarvoor drie uur ingepland is, uit te leggen dat zij wèl pro-Israël is. Hoe dit precies gegaan is, heb ik nog niet gehoord, maar ik ben erg benieuwd. Indien er spannende conclusies of speculaties aan te verbinden vallen met betrekking tot dit mooie en vreemde land waar ik nu ben, zullen jullie die ongetwijfeld van mij horen.

Voor nu ga ik mij voorbereiden op de sabbat, die ik waarschijnlijk op geheel onreligeuze wijze zal vieren in het appartement van een vriendin, met een gevulde kip. Ook daarover, hopelijk later meer. Ik hou jullie op de hoogte!

---

Photos

Mijn fiets
Ik heb er maar een foto van gemaakt, want ik moet hem helaas achterlaten als ik weer naar huis ga:(. Deze fiets is namelijk beter dan die die ik thuis heb!

Rivier HaYarkon
Ongeveer halverwege HaYarkon Park heb ik deze foto genomen. Het lijkt wel Drenthe.

Rivier HaYarkon
Naar het schijnt kun je op deze rivier fantastisch kanoën, maar ik heb helaas nog geen kanoverhuur gevonden.

De weg naar huis
Een van de kortste routes van mijn kamer naar het centrum leidt via deze route, die tussen een klein vliegveld en de zee loopt. Zolang je richting zee kijkt, is het er prachtig.

Israëlisch koken
Hoewel ik eindigde met een hoop plakkerige couscous, is mijn eerste poging tot Israëlisch koken redelijk geslaagd!