Advertisement
Published: April 2nd 2015
Edit Blog Post
Winterochtend
zicht op de haven/oceen vanuit de keuken Ieder paradijs heeft zijn slang. Zo ook Madeira. Dit eiland is een heerlijk oord om te wonen, de mensen zijn vriendelijk en hartelijk, het is er altijd lente (uitzonderingen, zoals afgelopen winter, bevestigen de regel, nietwaar). En als kers op de taart: geen belasting betalen de eerste 10 jaar na vestiging. Dat geldt overigens alleen voor gepensioneerden die hun pensioen uit het buitenland ontvangen, en uiteraard voor heel Portugal.
Goed, we hebben vorig jaar juni ons huis in Frankrijk verkocht en toen waren we even een tijdje statenloos. Dat is ook wel aardig, alleen op onze leeftijd niet echt verstandig, behalve als je bulkt van het geld en dus altijd en overal prima medische zorg kunt betalen.
Maar wee je gebeente als dat niet zo is, dan kan het pensioen wel eens te klein zijn om zelf voor die eventuele kosten op te draaien. Wij hebben natuurlijk altijd nog onze Nederlandse EHIC kaart, en die zorgt ervoor dat we nooit helemaal in de kou komen te staan wat dat aangaat. Maar geen enkel bureaucratisch land is er dol op als je nergens echt ingeschreven staat. We hadden geluk en zijn er zorgenloos en gezond doorheen gerold.
Wijn uit de Alentejo
Zo verdwijnen alle problemen in de wijnkoeler
In januari hebben we ons eindelijk gemeld bij de betreffende authoriteit op dit eiland. Voor een land dat buitenlandse gepensioneerden hier naar toe probeert te lokken, schiet Portugal toch wel te kort in informatie over hoe dat dan in de praktijk in zijn werk gaat.
Niets gaat hier online, alles moet in persona gebeuren en op diverse plekken in de stad.
Hier in Funchal is een Loja de Cidadão, ofwel de burgerwinkel, een soort stadsdeelkantoor van de gemeente. Daar kun je voor van alles en nog wat terecht, ook het betalen van de rekeningen van electra en water. Behalve als je je hier wilt inschrijven, dan moet je naar het stadhuis zelf. En daar kom je alleen achter door bij de Loja te vragen. Geen enkele van onze Portugese vrienden had enig idee. En de enkele buitenlandse vrienden die we hier hebben, zijn hier (nog) niet ingeschreven, dus die weten ook van niets.
Toen we eenmaal op de goeie plek waren, ging het best snel. Gelukkig troffen we iemand die Engels sprak, want mijn Portugees is nog niet helemaal opgewassen tegen allerlei bureaucratische handelingen. Vooral het verstaan wat mensen zeggen, valt niet altijd
Vuurwerk op oudejaarsavond
Gezien vanaf het dak van ons flatgebouw mee. De Madeirensen brabbelen, daar is iedere Portugees het over eens. Woorden worden half ingeslikt en ze ratelen net zo als de Fransen.
Bij het stadhuis was het zo gepiept. Geen wachtenden voor ons, aardige dame die Engels sprak en in no time de formulieren had ingevuld. Daarna moest de burgemeester zijn handtekening zetten en daar konden we de volgende dag voor terugkomen.
Tot zover prima. Nu nog een sociaal nummer voor de ziektekostenverzekering. Daar moesten we echt voor naar de Loja, wist iedereen zeker. Drie loketten waar iedere dag rijen wachtenden stonden en zaten. Een nummertje trekken, en dan maar hopen dat de mensen voor je snel klaar waren. De eerste keer dat ik dat deed, waren er nog 25 voor me. Toen ben ik dus weggelopen en heb ik Paul gemeld, dat ie niet hoefde te komen.
Een paar dagen later op een ander tijdstip waren er slechts 7 wachtenden voor ons. Uiteindelijk waren we na een half uurtje aan de beurt. Maar toen begon de ellende. Want de dame sprak weinig Engels en ze kon alleen maar zeggen dat we hier niet moesten zijn om aan te melden, het loket in
de Loja was alleen voor werkenden. Oké, waar dan wel. Daar moest ze eens goed over nadenken en met deze en gene overleggen. Nee, echt, iedereen zei dat we hier niet moesten zijn. Maar waar dan wel? Tja, waar… Even bellen met een superieur, soms weten die wat meer dan de mensen op de werkvloer. Na een heftig gesprek 10 minuten kwam ze terug aan het loket en wist ons te vertellen dat we naar het ziekenhuis (!?) moesten, daar was een balie/afdeling speciaal voor buitenlanders. Ze had zelfs het telefoonnummer voor ons opgeschreven en de naam van de dame die we daar konden spreken.
Morgen maar, dachten we, want je kan maar zoveel bureaucratie op één dag hebben.
Toch zat het me niet lekker, en ik dacht, laten we voor de zekerheid maar een afspraak proberen te maken. Het ziekenhuis is weliswaar op loopafstand bij ons vandaan, maar je komt natuurlijk liever niet voor niets.
Dus gebeld met het ziekenhuis. Een allervriendelijkste dame aan de telefoon gekregen die me vertelde dat we helemaal niet bij haar moesten zijn. Nee, haar afdeling was er voor als buitenlanders opgenomen werden in het ziekenhuis, dan konden
Santa Catarinapark
Ook in de winter groeit en bloeit er nog van alles zij assistentie verlenen met de taal. Jeetje, wat nu?
Gelukkig wist ze me te vertellen waar we wel moesten zijn. Bij het hoofdkantoor van de Segurança Social (Sociale Verzekeringen).
De volgende dag zaten we daar, en tot onze grote verrassing waren we aan het juiste adres. Zoekt en gij zult vinden 😊
We kregen ieder een kaart, helemaal volgeschreven met onze gegevens, nummers, stempels, en daar kunnen we mee naar het Centro de Saúde, medisch centrum zeg maar, waar wij onder vallen: Bom Jesus. Die weet gelukkig alles van genezen 😉
Daar zijn we afgelopen vrijdag geweest om ons in te schrijven, niet zonder de nodige zweetdruppels van de dame die ons aan haar bureau had, want die was geen enkele taal machtig, behalve Portugees. We kwamen een heel eind, maar op een bepaald moment zat ze toch vast en moest er een collega bij komen. Na heen en weer gepraat en veel gefrons, vroeg ze ons uiteindelijk: Holanda, dat is toch Alemanha (Duitsland)? Neeeee, Holanda is Países Baixos, ofwel de Nederlanden. Oh, ja dat stond wel in haar uitklapmenuutje. Waarom ze dan bij de Sociale Dienst een groot stempel HOLANDA op onze kaart zetten…
Nog een afspraak gemaakt met de ons toegewezen dokter, en daarna konden we eindelijk een wijntje gaan drinken bij een van onze favoriete restaurantjes, dat daar vlak bij is (dat komt goed uit!).
Bij dat alles vergeleken was het inschrijven bij de belastingdienst een peulenschil. De man die ons daar hielp, sprak Frans en kon zich ons nog herinneren van de keer dat wij ons fiscale nummer daar haalden, anderhalf jaar geleden. Dat hadden we nodig om een flat te kunnen huren, ook al waren we toen nog niet officieel woonachtig in Portugal. Die man hebben wij vaak voorbij zien schommelen (het is een ongelooflijke dikkerd) toen we nog in het centrum woonden, vlak tegenover het belastingkantoor. Hij kwam altijd te laat!
Nu schreef hij ons zonder moeite in en stonden we in de korste keren weer buiten, met de verzekering dat we de eerste 10 jaar geen belasting hoeven betalen. Muito obrigada 😊
Tegen die tijd zoeken we wel weer een ander belastingparadijs, eentje zonder slang 😉
Advertisement
Tot: 0.212s; Tpl: 0.012s; cc: 5; qc: 44; dbt: 0.0525s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 2;
; mem: 1.1mb