Advertisement
Published: January 9th 2014
Edit Blog Post
Elk land heeft tradities die jaren, eeuwenlang in ere worden gehouden en op gezette tijden uit de kast worden getrokken. Vooral tijdens de dagen rond kerst en oud en nieuw. In de westerse wereld hebben de meeste van die tradities met geloof (heidens of christelijk) en kerk te maken. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, en die hebben meestal iets met eten van doen.
Vroegah, toen de mensen zichzelf nog konden bedruipen met hun moestuinen, kippen en konijnen, en de boer op gingen voor vlees en melk, was het hier (net als in Frankrijk en Nederland) op het platteland gebruikelijk om tegen het eind van het jaar een varken te slachten. Dat beest was uiteraard diervriendelijk vetgemest, mocht de hele dag in de modder spelen en was nooit met honderden soortgenoten tegelijk in een vrachtwagen gepropt om met gebroken poten uiteindelijk in het slachthuis terecht te komen.
De halsslagader werd doorgesneden, dan bloedt hij snel dood. Het bloed werd opgevangen voor bloedworst (tja, je moet ervan houden), de rest werd uitgebeend, gepekeld en ingemaakt. Worsten en paté en weet ik veel wat nog meer.
In december kun je daarom overal carne vinho alho eten in Portugal en dus ook op
Madeira. Dat is (varkens)vlees met wijn en knoflook, met (zoete) aardappels en wortel of op een broodje.
Naast dat traditionele varkensvlees, waar wij als karige en kieskeurige vleeseters niet zo dol op zijn, is er ook de al even traditionele canja, kippensoep. Want de kippen die geen eieren meer legden gingen de pan in, net als het varken tegen het eind van het jaar.
Dat kwam allemaal op tafel bij de mensen waar wij oudjaar hebben gevierd. We waren uitgenodigd door vrienden, Cristina & Carlos, bij zijn ouders en grootmoeder, die hogerop in Santo António wonen, een wijk in Funchal.
Het huis waar zij wonen hebben ze eigenhandig gebouwd op een stuk grond dat al jaren in de familie was. Groot huis met veel kamers. Oma woont er, Carlos’ vader en moeder en zijn broer. Op iedere verdieping een zitkamer en wat slaapkamers en badkamers. Beneden de keuken annex eetkamer.
Daar werden we heengeloodst toen de carne vinho e alho op tafel kwam. Een grote schaal met daarop het vlees, twee soorten aardappel, zoet en gewoon, en wortel. Ernaast een stapel bordjes en vorken, en prikken maar.
Een deel van d tafel werd in beslag
genomen door flessen, glaasjes, schalen, vazen en (kerst)beeldjes en wat andere dingen die er blijkbaar altijd staan, waardoor niet iedereen kon zitten. Dus stonden oma en mama te kijken hoe iedereen zich tegoed deed. Pa zat in de zitkamer boven TV te kijken, die had al eerder gegeten; het was inmiddels bij tienen.
De aardappels waren lekker, en ik heb een stukje vlees geprobeerd dat er redelijk vetloos uitzag. Heel smakelijk en kruidig. Maar dat ene stukje was voor mij genoeg, want de rest zat vol vet en zenen, daar zag ik geen heil. Paul heeft het bij de piepers gehouden. Daarbij kregen we een door Carlos gemaakte likeurachtige drank met kaneel en honing.
Rond half twaalf gingen we naar boven, naar het terras met het schitterende uitzicht over Funchal en de baai. Twaalf of dertien cruiseschepen lagen in de haven en buitengaats, te wachten op het vuurwerk. Het worden er ieder jaar meer, geloof ik.
Intussen deelde Cristina de rozijnen uit, twaalf voor ieder. Die twaalf staan symbolisch voor een wens per maand voor het komende jaar. Dus eén rozijn in je mond, één wens doen. Je kunt ze ook allemaal tegelijk in je mond stoppen
en dan een hele grote wens doen. Wat er gebeurt als je een rozijn laat vallen, weet ik niet. Daar kom ik misschien nog achter...
En toen was het middernacht en begon het vuurwerkspektakel. Dit was voor ons de vierde keer dat we het hier in Funchal zagen, en we hebben altijd ergens beneden gestaan. Nu keken we er van bovenaf op en dat gaf het een heel andere dimensie. Schitterend!
Daarna een knal op het terras en we waren aan de bubbels. En toen moesten we naar beneden, want de toetjes stonden op tafel. Niet zomaar een paar cakejes en taartjes, maar een heus dessertbuffet. et een nog lekkerder dan het ander, en het smaakte prima bij de bubbles. Maar genoeg is genoeg, en meer dan de helft bleef over. Carlos zei dat ze waarschijnlijk de hele week nog zouden ontbijten met toetjes. Pa was er ook bij en het bleek een hele gezellig man te zijn die wel van een geintje hield. Paul zette het ijzerwerkje van de champagnefles op zijn neus en dat zorgde voor veel hilariteit, vooral oma had het niet meer.
Daarna moesten Carlos en Cristina alle gasten weer thuisbrengen. Wij als
Oma aan de bubbels
Het was frisjes, vandaar de deken laatsten, want wij wonen niet ver van C&C. Carlos rijdt als een F1 coureur. Niets bijzonders, dat doen ze in alle zuidelijke landen. De rustigste mensen veranderen in agressieve snelheidsduivels als ze eenmaal in een auto stappen. We waren dus lekker snel thuis :-)
Advertisement
Tot: 0.093s; Tpl: 0.011s; cc: 9; qc: 48; dbt: 0.056s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb