Madeirense feestjes

---

Onze kerst hebben wij nu voor de 3e keer hier in Funchal doorgebracht. Hebben we er inmiddels genoeg van? Neeeee, nog lang niet ;-)
We hebben dit keer veel Portugees geconsumeerd.
Het begon al met het kerstdiner van Holmes Place. Voor ons was het de eerste keer dat wij er aan deelnamen. Ieder jaar wordt een ander etablissement ergens in of rond Funchal uitgekozen, dit jaar de Quinta do Monte. Monte was vroeger een dorp apart, nu is het een van de districten van Funchal. Wij zien het liggen vanuit ons apartment, op 500 m hoogte boven de zeespiegel.
Je kunt er vanuit de oude stad met de kabelbaan naar toe, met de bus, of met de taxi. Maar wij mochten meerijden met Igor. Hartstikke aardig aangeboden natuurlijk. Maar eenmaal onderweg en boven in Monte aangekomen, bleek dat hij geen flauw idee had waar de Quinta do Monte zich ergens bevond. We volgden het bordje, maar misten het tweede bordje en eindigden nog veel hoger op de berg. Prachtig uitzicht natuurlijk, maar totaal eenzaam en verlaten daar boven, en geen restaurant te bekennen.
Gelukkig dat er mobiele telefoons bestaan en dat er daar boven midden in het niets toch bereik was. Terug naar beneden was het advies, en weer opnieuw dat bordje volgen. Afijn, met ongeveer een half uur vertraging vonden we de Quinta. Maar intussen was het parkeerterrein vol en moesten we ons geluk elders beproeven. Nu laat een Madeirens zich wat dat aangaat niet zo gauw uit het veld slaan, ze kunnen in de gekste en krapste hoekjes en gaatjes parkeren. Igor ook, onderaan de trap naar de Quinta, uiteindelijk zo gek nog niet.

In de Quinta werden we verwelkomd met een glas champagne en wat borrelgarnituur (nee, helaas geen bitterballen!). En niet lang daarna mochten we de zaal in waar de ronde tafels klaar stonden. En in het midden een buffet van heb ik jou daar. Toen iedereen eenmaal een plek gevonden had, kwamen de wijnobers in aktie om de glazen te vullen. Witte or rode wijn, en water. Broodje en boter en vervolgens konden we tafel voor tafel aansluiten voor het buffet, warme en koude voorgerechten. Teveel om op te noemen, maar ook om op te eten, vonden wij. Dus van alles een klein pietsie, dan heb je toch je bord vol. Het gezelschap aan onze tafels waren allemaal lid van Holmes Place die elkaar nog nooit getroffen hadden. We hebben er weer een paar facebook vrienden aan overgehouden.
Over onze wijnober waren we erg te spreken. Hij hield alle glazen goed in de gaten en vulde en vulde maar...

De trainers liepen alle tafels af om overal te toosten op de kerst, de leden, de trainers en Holmes Place in het bijzonder. De sfeer was heel plezierig en ontspannen en wij hadden het ontzettend naar ons zin. De avond vloog voorbij. Aan het eind was er nog een loterij, met als hoofdprijs een lang weekend ergens in een sjiek hotel. Die prijs was helaas niet voor ons, maar ik heb wel een echte Holmes Place trolley gewonnen! Daar kan ik mijn sportkleren in doen en dan rollen maar naar de sportzaal. Dat heb ik welgeteld één keer gedaan, want die wieltjes maken toch een pestherrie op straat! Daarom voortaan gewoon weer met de rugzak.

Het is deze keer wel raak, want de avond voor dit kerstdiner, hadden we ook al een feestje waar we wat mensen hebben leren kennen. Bij een tentje vlak bij de huurflat. We hadden daar vorig jaar al eens een blik op geworpen, maar nooit binnengegaan. Dit keer wel, en het klikte gelijk met de jonge mensen die daar rondliepen. Het café was een jaar geleden opgezet door drie vrienden met hun miesjes. Een paar dagen later ging dat eenjarig bestaan gevierd worden en zouden de iets doen met hapjes. Of we ook kwamen. Dat hoef je ons dus echt maar een keer te zeggen! Het was die avond erg druk, en wij waren wat aan de late kant, dus alle tafeltjes waren bezet. Maar er was een grote tafel, waar familie en vrienden van de eigenaren aan zaten. En daar werden wij bij uitgenodigd. We hadden het niet beter kunnen treffen. Allemaal gezellige mensen, de meesten spraken Engels, en met een paar anderen (ouders en tantes) konden we toch in het Portugees en wat gebarentaal een babbel hebben.
Een warmhartig volkje, die Portugezen. Als je een van hun kent, wordt je meteen als het ware in de familie opgenomen. En zien ze je later weer eens dan wordt je hartelijk gekust. Gelukkig maar twee keer, per persoon bedoeld ik ;-)

Twee avonden achter elkaar feesten, leuk leuk leuk! Maar het lijkt wel of het steeds langer duurt om weer een beetje mens te worden daarna.

De dag voor kerst waren hadden we gefitnesst en daarna gingen we even een hapje doen bij la Pasta. We komen aan en Edi dirigeert ons naar onze stamtafel. Die is gedekt met rood en wit, kaarsje aan, fles rosé in de koeler, en hij zegt: Jullie kunnen eten wat je wilt, alles is betaald!
Wij waren helemaal overbluft, en dachten, zijn we zulke goeie klanten dan? Nee, niet Edi, maar zoon en schoondochter betalen dit, als kerstverrassing. Verrassing, dat was helemaal het goeie woord. We waren er sprakeloos van... tot Edi de kurk uit de fles trok en wij een slok konden nemen om de keel te smeren. Maar jeetje peetje, wat een feestje was dat. We hebben genoten. Edi en Maggie hebben we een glas mee laten drinken natuurlijk, en daarna kwam er nog een fles, die Edi voor zijn rekening nam. En toen was het nog niet eens kerstavond!

Ons zelf geprepareerde kerstmaal vonden wij ook een succes. Als voorafje hadden we gekozen voor muxama; dat is aan de lucht gedroogde tonijn, vervolgens in ragdunne plakjes gesneden en geserveerd besprenkeld met citroensap en olijolie, verrukkelijk!
Dit gerecht hadden we voor het eerst bij Dona Mécia geproefd, een vriendin bestelde het toen we met haar een glas wijn dronken. Wij waren meteen verslingerd, zo lekker. En wij zijn niet de enigen. We hebben het aan de mensen van La Pasta laten proeven, en die waren er helemaal weg van. Dat gaat een hit worden hier op Madeira, wat ik je brom ;-)
Daarna zwarte bonen op zijn madeirens, met ui, knoflook, gember en wat komijn. Aaardappelpuree erbij en een paar plakjes varkenshaas.

Als toetje hadden we iets typisch Portugees: Aletria. Aletria is een soort angel hair pasta die wij altijd gebruiken voor de miehoen. Rui vertelde over het kerstmaal dat zijn moeder altijd maakt, en ook over dit toetje, maar hij was niet helemaal zeker over de ingrediënten en de bereiding.
Toen we het er met Edi over hadden, kwam Suzy met het volledige recept aanzetten op haar telefoon, in het Portugees, maar ik heb het later voor de zekerheid nog eens nagekeken in het Engels.
Ik heb het gemaakt, de pasta in melk gekookt met kaneel, suiker erbij, van het vuur af met melk losgeklopte eidooier erdoor - die ik met de egg yolk trick gescheiden had van het eiwit! -, en dan het geheel op een bordje storten en nog kaneel erover strooien. Koud laten worden en in punten snijden.
Voor de zekerheid had ik toch maar ook een ijstoetje in huis gehaald. Gelukkig! Want wij vonden er geen bal aan, die zoete Aletria. Net een soort dikke pudding. Maar we hebben het geprobeerd!
Bij dit geheel hadden we een mooie witte Quinta do Carmo, en bij het dessert een Boal (half zoete madeira).
The egg yolk trick:

De dag na kerst wordt er gewoon gewerkt in Portugal, hier geen 2e kerstdag. Dus ook Holmes Place was weer open, en het was er giga druk. Nooit meegemaakt dat bijna alle loopbanden en zo bezet waren toen wij rond 11 uur binnenstapten. Alle pondjes van het kerstmaal moesten er weer af.

In die gekke dagen tussen kerst en oudjaar besloten wij een ochtend naar Cabo Girão te gaan. Deze klif is met zijn 580 meter de een na hoogste zeeklif van Europa. Een indrukwekkend geheel, wij hadden hem al eens gezien vanuit zee. En als je er bovenop staat is hij al even imposant.
Twee maanden geleden is het nieuwe uitkijkpunt geopend, voor een deel bestaand uit glas - ze noemen het een “skywalk”- , waar je dus zo doorheen kijkt naar het strandje onderaan de klif. Duizelingwekkend, er waren mensen die zich er gewoon niet op waagden, anderen liepen angstvallig langs het randje. Fabuleus uitzicht, alle kanten op. Het was jammer dat de zon maar af en toe langs de wolkenrand tevoorschijn kwam.
Tegelijk met het nieuwe uitkijkplatform zijn er ook een paar gebouwtjes neergezet, eentje waar een cafetaria in moet komen, en eentje met toiletten. Die waren op slot. Uit nijd, of hoge nood, hadden daar mensen de nodige uitscheidingen achtergelaten en het stonk er als de hel. Een groot minpunt (ik stond op springen), en zo on-Portugees :-(

Intussen bleef het druk in de straten van Funchal, en het aantal cruiseschepen dat Madeira in 2012 heeft aangedaan brak een bestaand record. Vooral in de maanden oktober, november en december liep het storm.
Met oudjaar lagen er 7 schepen in de haven en buitengaats, onder andere om het vuurwerkspektakel mee te maken. ‘s Avonds om kwart over zeven hielden die schepen een scheepshoorn concert, grappig:

De stad was vol met feestvierders, er was bijna niet doorheen te komen. Wij hebben een drankje gedronken bij La Pasta en hebben daarna het vuurwerk bekeken vanaf de boulevard. Altijd weer even indrukwekkend. Ondanks de crisis, daar moeten de Madeirensen dit jaar voor boeten in de vorm van hogere gas- en elektriciteitsprijzen en meer van dat soort leukigheden.

Drie schepen bleven liggen op Nieuwjaarsdag, uniek, tenminste wij hadden dat nog niet meegemaakt. Ook niet dat er op nieuwjaarsdag zoveel volk op de been was. En op de boulevard langs de haven was een soort vrijmarkt gaande.
Tot 6 januari blijft Funchal verlicht en versierd en spelen de diverse muziek- en fanfarecorpsen hier en daar in de stad. Daarna is het feest over... tot de carnaval, en dan begint het weer opnieuw :-)

Terwijl ik een deel van dit verhaal zat te schrijven op de avond van nieuwjaarsdag, viel het licht ineens uit. Maar dan ook al het licht, heel Funchal, vroegen wij ons af? Zover we konden zien was alles donker, behalve hier en daar wat noodverlichting. En natuurlijk gingen diverse alarmen af als gevolg van de uitval. Het duurde 20 minuten voor we in het oostelijk deel van de stad de lichten weer zagen aangaan. Daarna kwam alles straast voor straat weer goed. Wij hebben zelf ruim een half uur zonder elektriciteit gezeten. Maar we hadden nog kaarsen. Voor restaurants en hotels is zoiets altijd penibeler.
Gisteren hoorden we dat heel Madeira zonder stroom had gezeten. Hoe dat kwam, niemand die het nog wist.

---

Photos

de strandjes onder de klif
gezien vanaf de skywalk (over de railing hangend)

de kliffen
richting câmara de lobos en funchal

feestfontein ;-)
hele fles afwasspul in leeggespoten

de straatvegers
om de laatste restjes rotzooi van 2012 weg te werken