De Notenkraker!

---

Ha! Laat ik de draad eindelijk oppikken. Ik had dus zondagavond frituurtje gespeeld. De daaropvolgende dagen waren er van veel sneeuw, terug naar de les gaan, erasmusvrienden die weer Warschau binnensijpelden, een nieuw koffiepak kopen en mijn bankrekening checken. Dat had ik lange lange tijd niet meer gedaan en zo stilletjes aan groeide het besef dat ik dat ook maar beter zo liet.
Soit, erasmus blijkt een enorm kostelijke trip. En niet omdat ik mijn geld spendeer aan dure dingen. Je leeft gewoon enorm intens. Waar ik thuis tevreden zou zijn met een avondje voor de tv hangen of fietsen door Bokrijk bestaat hier haast elke avond uit een of andere activiteit. Je bent gewoon altijd altijd wat aan het doen. Is het niet wat gaan drinken en babbelen in de bars aan Foksal dan is het wel een film of een concert of tegenwoordig een avond uit in het nationaal theater;

Donderdag werd voor de laatste keer van deze reeks de Notenkraker van Tchaikovsky opgevoerd. En als je je de moeite wilt getroosten om een uur op voorhand te gaan dan kan je een ticket op de kop tikken voor maar 15 złoty, je krijgt dan geen stoel toegewezen maar moet jezelf gewoon tevreden stellen met een van de overige vrije plaatsen. Kan dus voorkomen dat je haast de beste plaats van de zaal bemachtigt...
De Notenkraker, een ballet van 'maar' 90 minuten, is kindvriendelijk, zo bleek. Kerstmis, pakjes, sneeuwmannen, naardromenland op een grote slee, prinsen, de muizenkoning. Het theater zat vol met schaterlachende kinderen, prachtig! Nooit heb ik ballet echt begrepen. Vond het eigenlijk alleen maar mooi in een schilderij van Degas. Maar er hoort dus een verhaal bij, en kostuums, en een decor, en mooie muziek. En mopjes. Vele mopjes.

Achteraf hielden we een WelkomIedereen!InWarschau avond in Monobar, onze ondertussen traditionele stek voor donderdagavonden. Geïnspireerd door het ballet heb ik er mijn beste dansmoves tentoongespreid op de muziek van het jammende orkestje aldaar. En toen ik wou doorgaan ben ik toch niet doorgegaan want toen klom er een Latino-Amerikaanse zwarte op het podium en ook zijn vriend, een blanke stevige kerel met een grote broek zoals ik ze droeg toen ik zestien was en een al even grote T-shirt met daarop "Stop Hating the South". Man wat waren die kerels goed. En de band al even geweldig. De drummer was trouwens dezelfde als diegene van op het feestje van de afgelopen zaterdag waar een DJ begeleid werd door een trompet en een drum. In onze gesprekken komt hij nu voor als Zbigniew. Geen idee hoe de rare jongen - hij heeft een veel te strakke jeansbroek, een veel te grote bril, en een Geert Kumpenige baard - echt heet. Jammin'. Oh baby yes! They kicked some ass.

---

Comments

[Mamski]

Leuke verhalen, Pieter. Ik ben wel benieuwd naar meer details over uw kookfestijn in dat kleine keukentje!!!! En wat een belevenissen! Je zal serieus moeten afkikken eens thuis. Alhoewel.... Zal blij zijn als je terug bent maar deze verhalen ga ik zeker missen. Dikke kus.