Advertisement
Published: November 20th 2014
Edit Blog Post
Tijdens mijn verblijf in Noorwegen ben ik een beetje afhankelijk van mensen die me van hot naar her brengen. Ik zit redelijk geïsoleerd en ik heb hier geen auto tot mijn beschikking. Het eerste bezoek aan mijn tijdelijke thuis wordt dan ook even uitgesteld, omdat het praktischer is als ik eerst met iemand mee rijdt naar de stad. Al het veldwerk zal plaats vinden bij de fjorden ten westen van de stad Tromsø. Daar zal ik ook gaan verblijven, maar het hoofdkantoor van de organisatie waar ik voor zal werken is in de stad. Daar zal ik dan ook een introductie krijgen van de methodes die gebruikt gaan worden. Alle onderzoekers van noord-Noorwegen lijken te zijn samengebracht in één gebouw, het FRAM-centrum. Het voelt wel goed om te kunnen zeggen dat ik daar wel wat mensen ken, en zowaar kom ik twee mensen tegen die ik heb leren kennen tijdens eerdere projecten in Noorwegen. De uitleg die ik vandaag krijg bestaat voornamelijk uit de uitleg dat er nog het een en ander moet worden aangeschaft voor we daadwerkelijk aan de slag kunnen. Dus, als er iemand nog een theodoliet heeft liggen, of anders een differentiële GPS unit, laat het dan even
weten, want dan kunnen we hier aan de slag. Dan komt het moment dat ik eindelijk mijn verblijfplaats te zien kan krijgen, want inmiddels loop ik alweer twee dagen met mijn hele hebben en houwen te zeulen. Gelukkig heb ik mijn tas inmiddels iets lichter kunnen maken, door me te ontfermen over een deel van de borrelnootjes. Onderweg krijgen mijn chauffeur van die dag en ik echter bericht dat het misschien toch wel handiger is om me met de boot naar het huisje te brengen, dan hoeft er ook niemand mee te lopen. Oh ja, en het fjord zit vol met walvissen, dus daar kunnen we dan ook wel even naar gaan kijken, als we toch bezig zijn. Nou vooruit dan maar, als het dan moet.
Vanuit de auto zien we de eerste walvis-fonteinen in de verte, zo te zien een stuk of zes. Vanuit het bootje zien we ook snel de eerste orka’s. Inmiddels heb ik al best vaak orka’s gezien, maar dit was ongekend. Ik denk dat er tussen de dertig en vijftig orka’s waren en misschien een stuk of tien bultruggen. Deze dieren worden bijgestaan door een flinke vloot vissersboten in hun queeste om alle haring
Daar gaat mijn bootje
Daar sta je dan, met al je spullen op een steigertje, ver van de beschaving, 1,5 km lopen naar de dichtstbijzijnde autoweg... uit het fjord te vangen. Het zou me verbazen als jullie in Nederland nog meeuwen hebben, want het lijkt erop dat alle meeuwen uit heel Europa zich hier hebben verzameld om het spektakel nog groter te maken.
Het mooiste van dit alles is misschien nog wel dat dit hele spektakel (iets anders kan ik er echt niet van maken) zich vlak bij een klein houten huisje afspeelt, dat ik herken van een foto die me laatst werd gestuurd. Een klein houten huisje aan de waterrand waar een zekere student uit Nederland de komende twee maanden zal gaan verblijven. Uiteindelijk weten we ons los te rukken van alle walvissen en wordt ik afgezet op een gammel houten steigertje in de buurt van dat huisje. Van buiten lijkt het een schattig, mooi, romantisch en knus huisje, maar in werkelijkheid blijkt het een uiterst geheime, hightech testlocatie te zijn. Zodra je namelijk door de deur stapt, ga je direct 100 jaar terug in de tijd. Ik had me allerlei scenario’s voorgesteld van te voren, maar dit slaat echt alles. Er is geen stromend water. Geen douche, geen wasbak, geen wc. Er staat een bed dat ongeveer 1.50 meter lang is, en uit
een museum komt. Door de kieren tussen de houten balken die de muren vormen zie je stukken berkenschors steken die aan de buitenkant voor isolatie zouden moeten zorgen. Om de arctische winter te trotseren moet je eerst een vuurtje maken in een houtkacheltje en het hele huisje is duidelijk niet gebouwd voor lange Nederlanders. Ik sta met mijn mond open, en ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet, dus ik bel Linde op om aan haar te beschrijven waar ik ben terecht gekomen. Het is absoluut fantastisch. Als er iets is wat het avontuur van een arctische winter, met walvissen, noorderlicht, en echte, eerlijke kou, waarbij ik afgezonderd zit en twee kilometer moet lopen voor ik bij de beschaving in de buurt kom, dan is het wel een huisje als dit. Ik hoef geen douche, ik heb voldoende aan het portapottie dat in de gang staat, ik ga fantastisch slapen in dat antieke korte bed en het vooruitzicht om ’s avonds nog wat te kunnen lezen terwijl ik op een dekentje op de grond voor een houtkacheltje zit is echt helemaal te gek. Overigens werkt de tijdmachine nog niet helemaal naar behoren, want ook al voelt alles
als 100 jaar geleden, en ziet alles er zo uit, er zitten wel stopcontacten, ik heb wel een koelkastje en een oventje met twee gaspitten (maar dan elektrisch). Er staat een grote jerrycan met water boven een zelfgebouwde “wasbak”, dus ik heb alles wat ik nodig heb. Een fotocamera werkt niet goed bij deze tijdmachine, dus het de foto’s doen het effect weinig eer aan. Ik wou dat jullie het konden beleven. Ik hoop ook heel erg dat Linde aan het einde van deze twee maanden nog even langs kan komen, want ik weet zeker dat zij hier ook heel erg van zou kunnen genieten.
De volgende keer kan ik misschien al iets schrijven over wat ik hier allemaal aan het doen ben (qua werk), of misschien heb ik dan al wel wat van het Noorderlicht gezien.
Nu ga stoppen en een houtkachel aanmaken, want er moet nog wat gelezen worden, en ik geloof dat er nog wat borrelnootjes over waren gebleven.
Advertisement
Tot: 0.047s; Tpl: 0.011s; cc: 10; qc: 24; dbt: 0.0272s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Kitty
non-member comment
geweldig
Hi Evert, Wat een geweldige tijd maak jij door. Met heel veel plezier heb ik jouw blog gelezen en de foto's bekeken. Wat is dat noorderlicht spectaculair!!! Ik heb jouw mail die ik gisteren ontving aan een groot aantal familieleden doorgestuurd omdat ik weet dat iedereen in de reizen van de ander heel geïnteresseerd is. Je gaf aan dit geen probleem te vinden. Gisteren ook even jouw moeder gebeld. Het gaat redelijk met haar. Als zij maar stil ligt heeft zij geen pijn. Ze klonk opgewekt! Ik blijf jouw blog volgen dus tot een volgende keer. Hartelijke groet, Kitty