(Vr)eetfestijn

---

Onze nieuwe buren - nee niet de drugsbaron - Roger en Dominique hebben een lap grond van 1 hectare langs de Toulourenc, een bergbeek die grens vormt tussen de Drôme Provençale (ons departement) en de Vaucluse. Er groeien wijndruiven en pruimebomen, en langs de Toulourenc is een kiezelstrand, waar ze af en toe picnicken in de zomer. Vorige week waren wij ook van de partij en gingen we er met een paar auto’s om een uur of zeven in de avond naar toe . Vanaf de weg naar Entrechaux over een verhard pad, met diepe geulen, naar een plek waar de auto’s konden staan, en dan gepakt en gezakt met alle picnickspullen tussen bomen en struiken door naar de oever van de Toulourenc.
Wat een gouden plek. Iets verderop zaten een paar vrouwen met hun kinderen en honden, omdat Roger het terrein niet omheind heeft. Dat was hij wel van plan, maar of hij dat nu nog gaat doen is maar de vraag, want ze willen het terrein gaan verkopen.

We waren met een heel gemêleerd internationaal gezelschap: 4 Fransen, 2 Denen, 1 Amerikaanse en 2 Nederlanders, en een klein teckeltje;-)

Anita, de Amerikaanse, is getrouwd met Pierre, een Franse diplomaat die nu met pensioen is. Hij is erg ziek, kanker, en krijgt regelmatig chemokuren die maar deels effect hebben en hem erg moe maken. Daarom was hij er ook niet bij.
Ze hebben zo'n beetje overal op de wereld gewoond, ook in Leiden. Daar waren ze erg van gecharmeerd, en Anita weet van tijd tot tijd nog wat Nederlands op te hoesten.

Net als onze buurman Roger trouwens. Die heeft als jongeman in Nederland gewerkt, Sneek en omstreken. En af en toe vraagt hij : oe kaat et? Natuurlik is ook een van zijn graag gebruikte woorden. Verder vindt hij het erg leuk om Engels te spreken, en dat doet hij ook graag tegen ons. Al wordt het meestal een mengelmoesje van Frans, Engels en een woordje Nederlands ertussen. Je moet soms je aandacht er goed bijhouden om te begrijpen wat hij allemaal koeterwaalt. Zij vrouw Dominique verstaat goed Engels maar spreekt het wat minder, alleen omdat ze niet goed durft. Ze heeft een tijdlang wel regelmatig wat Engels moeten spreken, want zij was in Nice binnenhuisarchitecte en had veel stinkend rijke Arabieren als klant.

Carsten en Kirstin, de Denen, spreken goed Engels en steeds wat beter Frans. Ze hebben met een ander stel Denen een huis midden in het dorp gekocht een jaar of vijf, zes geleden. Pal naast Serge, een van de "onaangepasten van ons dorp", die al veertig jaar aan zijn huis, dat hij ooit voor een habbekrats kocht, bezig is.
Niet echt een goed voorbeeld dus voor de Denen die in hun huis ook nog steeds verbouwen en renoveren. Iedere vakantie dat ze hier zijn, soms maar een week, wordt er gewerkt. Waar ze zin in hebben:-(

En dan waren er nog Noël en Marcelle. Die wonen naast Roger en Dominique en zijn dus ook van onze straat. Hij heeft een stevige buik, die ik iedere ochtend voorbij zie deinen als hij zijn baguetje gaat halen, zij is een klein broodmager vrouwtje, heel schuchter en rustig. Aardige mensen. Ik geloof niet dat we daar nou vrienden mee worden, maar het zijn goeie buren, want we hebben geen last van ze;-)

Toen we aankwamen moesten eerst alle stoelen en tafels uitgeklap worden, de koelboxen in de schaduw gezet en de eerste flessen eruit gehaald voor de apéro. Daarna moest er een barbecue gemaakt worden. De mannen verzamelden grote stenen die ze in een kring legden en daar werd een vuurtje in gestookt van gesprokkelde takjes. Vervolgens de kooltjes erop en die heet laten worden. Daarna ging het rooster erop en tenslotte de worstjes, die Dominique had meegebracht. Wij zijn niet zulke worsteters (behalve dan Unox rookworst!), dus ik had een paar spiesjes met gemarineerde stukjes kip meegenomen voor onszelf.
De zon ging onder tussen de bomen aan de andere oever, met een mooie weerschijn in het water.
De wijn vloeide bijna even hard als de rivier voorbij stroomde en aan het eind liep iedereen een beetje als een kip zonder kop rond te strompelen om alles weer te verzamelen en naar de auto’s te brengen, want intussen was het knap donker en was de wijn in de benen gezakt.

Een paar dagen later, precies op Paul’s verjaardag, waren we uitgenodigd bij vrienden in onze oude straat voor een méchoui, lam (of schaap) aan het spit geroosterd boven een houtvuur. Een traditie die is komen overwaaien uit Noord Afrika waar de Fransen nadrukkelijk aanwezig zijn geweest. Het woord komt van het Arabische sawadat gebarbecued of geroosterd betekent.
Het lam was al weken geleden uitgezocht door René, een vriend van onze vrienden, die een broer heeft met schapen en lammeren. René is ook degene die het roosteren voor zijn rekening neemt. Hij heeft een speciaal draaispit met generator voor dit soort grote bouten. Hij heeft het lam halal gekeeld, volgens hem de meest diervriendelijke manier van doden.
Toen het houtvuur brandde en het lam erboven draaide, vertrok hij weer naar zijn kraam op de markt in het dorp, waar iemand even voor hem de verkoop van zijn olijven en olijfolie had waargenomen. Het lam moest af en toe beolied worden, dat deed Alain, onze gastheer, met een stok waar een lap aan zat die hij in de olie doopte en waarmee hij dan over het lam veegde. Daardoor werd het velletje heerlijk krokant.

We waren met een man op dertig en iedereen had een salade of een toetje meegenomen. En gelukkig maar voor Paul en mij, want van het lam zijn wij nooit zo kapot. Er zullen ongetwijfeld hele mooie stukjes vlees aan zitten, maar op de een of andere manier komen die nooit op ons bord terecht.
Ik stond bij René terwijl hij het beestje in stukken trok en knipte en sneed. Van het knapperige vel heb ik wel lekker gesmuld en ik kreeg een paar plakken van de overheerlijke niertjes.
Ik vind het vaak best lastig dat wij zoveel vlees niet echt lekker vinden. We eten het sowieso heel weinig, en dan nog alleen de mooie stukken (!) van de diverse beesten, zoals bijvoorbeeld een varkenshaasje. Het is natuurlijk veel handiger om alles te lusten en alles te eten, dan als we ergens voor het eerst worden uitgenodigd, te moeten vertellen wat we allemaal niet lusten. Maar zo is het nu eenmaal. Gelukkig denken we er allebei hetzelfde over, dus hier thuis geen problemen!
En als we ergens zijn waar het vlees ons niet zint (en dat gebeurt vaker dan ons lief is), eten we gewoon wat meer brood en salade en kaas, en nemen we een extra glas wijn. Genieten van wat er is en niet zeuren over wat er niet is!

Omdat we toch ook Paul’s verjaardag even samen wilden vieren gingen we naar een restaurant waar we jaren niet meer geweest zijn. Bistro du’O in Vaison la Romaine. De O staat voor Ouvèze, en door de combi met du, werd het duo om aan te geven dat er twee eigenaren waren. De ene was het restaurant Grand Pré in Roaix (michelin ster) en de andere het prestigieuze wijndomein Santa Duc in Gigondas. De laatste keer dat wij er waren was het giga druk en liep er niets gesmeerd. Toen we na een uur vroegen waar ons eten bleef zei het meisje dat zij daar niets van wist. We vroegen het dus aan de gérant en die zei: sorry, en dat ons eten er gauw aankwam. Dat was toen ook wel zo, maar we hadden eigenlijk wel op zijn minst verwacht dat hij ons de koffie aanbood. Niet dus. Nou, toen zijn we niet meer geweest.
Nu is het sinds 3 jaar in andere handen en dachten we het maar weer eens te proberen. Goed idee, want we hebben er heerlijk gezeten, lekker gegeten (al was het wat veel voor ons) én een erg lekkere wijn gedronken.
Een witte van domaine Mourchon. Dat is een wijndomein in de heuvels boven Séguret. Wij zijn daar al een aantal keren geweest. De eerste keer naar aanleiding van een proeverij in een restaurant in Nyons. We liepen daar de trap af naar de kelder, waar de proeverij plaatsvond, en werden meteen aangesproken idoor een Nederlandse vrouw. De Manon van der Laan werkte voor domaine Mourchon en toen zij onze stemmen hoorde afdalen, dacht ze dat we het misschien wel leuk vonden om in het Nederlands over die mooie wijn te praten. Het domein is jarenlang verwaarloosd geweest tot een Schot het geheel in 1998 opkocht en er een klassewijn ging produceren. Eerst voornamelijk rood en een enkele rosé. Maar nu sinds twee jaar ook een witte. En steeds meer variatie in het rood, ook wat de prijs betreft gelukkig.

Het domein is een bezienswaardigheid, supermodern en een model van efficiency. Een mooie combinatie van enorme roestvrijstalen vaten en oude houten wijntonnen.

http://www.domainedemourchon.com/English/viniculture.html



Tot slot nog wat goed persoonlijk nieuws.

De bonen zijn gerooid van het veld. Letterlijk, want na eerst een aantal dagen geplukt te hebben van de lage struiken, zijn ze op een gegeven moment de planten met bonen en al gaan oogsten. Op de trailer achter de tractor en dan op de boerderij de bonen eraf halen. Tenminste zo stellen we ons dat voor, want wij zijn geen dikke vrienden met deze boerenfamilie en dus weten we eigenlijk niet precies hoe het allemaal gaat.
Nu hoeven ze alleen nog maar de buizen van de bewatering weg te halen. Iedereen in de straat is blij dat ze oprotten, want vooral de zoon is een hork eerste klas, die met zijn quad de straat doorracet en iedereen de stuipen op het lijf jaagt. Vooral vervelend voor mensen met (klein)kinderen. Maar voorlopig zijn we weer van ze af.
Paul heeft voor ons een maaltje bonen bij elkaar gesprokkeld door af en toe wat peulen van het veld te jatten. Die zitten nu in de vriezer. Ik moet nog bedenken hoe ik ze ga klaarmaken en waarbij. Kopen vonden we geen optie voor iets waarvan we niet weten of we het wel lekker vinden, want die krengen kosten van 4,50 voor 10 kg, tot 6,90 voor 1 kg, waanzinnige prijzen voor een witte boon.

En tot slot: Gisteren heb ik weer gefietst, naar het dorp en terug, zonder problemen. Alleen het opstappen is wat lastig, maar het lukt. Mijn been is nog steeds niet volledig op sterkte maar het scheelt nu niet veel meer. Eigenlijk niet verwonderlijk als je bedenkt dat ik erg lang heb lopen kreupelen en dus dat been steeds minder gebruikt heb. De spieren waren dus behoorlijk verzwakt. Maar ik doe trouw mijn oefeningen, en vanmorgen ben ik lekker vroeg naar ons oude huis gefietst om het zwembad te borstelen en een paar baantjes te trekken. Goh, wat heb ik dat gemist!

---

Photos

toulourenc
met ondergaande zon

Ha, weer een fles
Roger vertelt over de wijn... geloof ik

Méchoui
het lam wordt geroosterd

Gastheer Alain
het lam wordt beolied

René
snijdt het beest aan stukken