Buren

---

Een goede buur is beter dan een verre vriend. Daar zit veel waars in, en we hebben hier in dit dorp wat dat aangaat erg geboft. Ook weer op onze nieuwe stek, dachten we...

Toen we in ons nieuwe huis trokken, was dat net voor we naar Madeira gingen. We kenden de naaste buren, links, rechts en achter ons al redelijk goed.
De achterbuurman is een aannnemer(tje) en hij had al af en toe voor ons gewerkt, in het nieuwe zowel als het oude huis. Hij en zijn vrouw (die we veel minder goed kennen) zijn allebei lid van de vrijwillige brandweer van ons dorp. We hadden de indruk met hem net zo’n goede verstandhouding te hebben als met de andere buren rondom ons.

Toen we hier terugkwamen na de winter begon hij ons echter lastig te vallen met kleine irritaties die al snel groter werden. Het ging eigenlijk alleen om het parkeren van zijn en onze auto’s. Paul en ik hebben er samen één. Hij heeft er twee (plus een tractor) en zijn vrouw heeft haar eigen auto. Die laatste parkeert ze altijd achter hun poort. Daar wil hij dan zijn bestel- en vrachtauto niet bij zetten, hoewel er ruimte zat is, want ze kunnen daar alleen achter elkaar parkeren, en dan moet er altijd een auto weggereden worden voor de ander eruit kan. Dus hij parkeert zijn bestelauto ergens op straat. Bij voorkeur pal voor ons huis omdat dat het dichtst bij hem is. Tegenover zijn poort loopt het irrigatiekanaal, dus daar kan geen auto staan. Tegenover ons is wel parkeerruimte, want daar is het kanaal ondergronds, maar die plek is tevens toegang tot het veld erachter, waar een boer eens in de twee/drie jaar zijn “coco de village” laat groeien. En in de jaren dat het veld is ingezaaid, wordt er natuurlijk veel af en aan gereden door de boer en zijn kornuiten (zijn vader en zijn zoon).



De eerste keer stonden wij toevallig op die plek en kregen we een beetje mot met de zoon. Waarna de boer de volgende ochtend al voor achten voor de deur stond om te klagen. Paul lag nog op een oor, en ik kwam strompelend met een kruk aan de deur, want mijn nieuwe heup was er net een week geleden ingezet. Toen Paul later op was en de boer ook weer kwam om zijn veld in ogenschouw te nemen, ging Paul maar even een babbeltje hebben met hem. Natuurlijk mochten wij de auto daar tegenover ons huis parkeren. Behalve in de maanden dat hij met zijn veld bezig was. Zo van half mei tot half augustus. En de achterbuurman kon zijn auto iets verop neerzetten aan de rand van het veld waar niets verbouwd zou worden. Bovendien kunnen wij onze auto altijd naast ons huis half voor de poort van de Belgische buurvrouw parkeren. Zij is er steeds een paar weken wel en een paar weken niet, en ze vindt het wel een veilig idee als er een auto voor haar huis staat.

Alles in de minne opgelost, naar ons idee. Ware het niet dat de buurman ook graag zijn bestelauto voor onze poort (die vlak naast zijn poort is) parkeerde, eigenlijk het verlengde van ons terras, en dus nog op ons terrein. Even maar, zei hij altijd, deux minutes op zijn Frans. Zoiets duurt dan meestal een hele ochtend of middag. En dat deed hij niet alleen, ook zijn vele vrienden/bezoekers zetten graag de auto deux minutes voor onze poort.
Dus om te voorkomen dat dit ons tot in de eeuwigheid blijft ergeren, hebben wij twee grote plantenpotten met photinia’s erin voor de poort neergezet, op onze eigen grond, zodat in ieder geval daar niet geparkeerd kon worden, en wij vrij uitzicht hielden vanaf ons terras op veld en bomen.
Dit leidde weer tot groot ongenoegen bij de achterbuurman. De potten stonden er nog geen ochtend, toen de hij aankwam met zijn bestelauto en een van de potten omver reed, expres, ik zag het namelijk allemaal gebeuren vanuit de woonkamer. Hij reed een pot omver, en scheurde daarna hard achteruit om verderop te parkeren. Toen Paul, die net zijn siësta deed, weer boven water kwam, is hij meteen op de buurman afgegaan, met een pittige discussie tot gevolg.
‘s Avonds zaten wij op het terras te eten toen de buurman naar ons toekwam en zijn excuses maakte voor de pot. Hij was nogal geënerveerd, zei hij. En hij trok zijn portemonnee om de pot te vergoeden. Dus weer dikke vrienden.

Zelfs met de vader van de boer (een rasechte boerenhork overigens, die vader), die eerst behoorlijk overstuur was van onze auto die op een ochtend toch op de toegang van het veld geparkeerd stond, terwijl hij erbij moest en dat kon uiteraard alleen maar via de plek waar onze auto stond, vond hij, terwijl er één boom verder nog een ruime toegang is.
Maar goed, Paul heeft de auto weggezet en daarna hield het gerommel met de boerenfamilie op. Toen opa hork lindenbloesem kwam plukken, en wij hem groetten terwijl we langsliepen, had hij hele verhalen over hoe het vroeger ging. Toen bracht de lindenbloesem, waar deze streek bekend om was, nog wat op. Nu mag je blij zijn met 1 euro per kilo, want er komen containers vol van dat spul uit China.

Alles dus pais en vree. Tot vorige week dinsdag. Ik was om 7 uur op en deed de luiken open van de voordeur. Zie ik ons stukje straat vol met auto’s van de gendarmerie staan. En ook een bestelauto van een smid uit Buis. Ik vroeg aan een gendarme wat er aan de hand was. Niets, zei hij, een contrôle. Ja ja, vier auto’s vol gendamrmes, kevlar vesten, latex handschoenen, allemaal voor een gewone controle. De poort van de achterburen stond open, en hun hond was ergens fanatiek aan het blaffen. Van de smid hoorde ik dat hij erbij gehaald was door de gendarmes om het slot van de poort open te breken. Verder wist hij ook niets. Toen ik even later naar de bakker liep, zag ik de hond van de buren aangelijnd aan de vrachtwagen die even verderop geparkeerd stond. Dat arme beest snapte er natuurlijk helemaal niets van, net als ik.

Terug van de bakker, hield ik het hele gebeuren natuurlijk met spanning in de gaten. Het was een komen en gaan van gendarmes, die allemaal met hun kevlar vesten en blauwe latex handschoenen aan naar binnen gingen. Op een bepaald moment zag ik er eentje met een hond naar buiten komen.
Paul en ik zijn tijdens het ontbijt natuurlijk hevig aan het speculeren geslagen. Huiselijk geweld? Drugshandel (vanwege de hond)? De buren aan de andere kant wisten alleen te vertellen dat ze om een uur of half zes wat lawaai gehoord hadden. Dat was natuurlijk de smid geweest die de poort had opengebroken.

Uiteindelijk zijn buurman en -vrouw meegenomen door de gendarmes. De kinderen ondergebracht bij vrienden. ‘s Avonds werd de buurvrouw teruggebracht door de gendarmes, ze was vrijgelaten, kennelijk omdat er geen bewijs tegen haar was. De buurman werd nog vastgehouden in Valence. En of hij daar nu nog zit of niet, niemand weet er het fijne van. Verder zijn er nog wat arrestaties verricht van maatjes van hem.

We begrepen van de gendarmes dat hij en zijn kornuiten al maanden in de gaten werden gehouden. Misschien is hij begonnen met de drugshandel omdat er als aannemer zowat geen droog brood meer te verdienen is, en er moet toch brood op de plank komen, de huur moet betaald (aan de buurman ernaast die eigenaar is van het pand), en de kinderen moeten onderhouden worden. Maar toch, een drugshandel is niet echt je van het, als je opgroeiende kinderen hebt.
Nu begrijpen we trouwens ook waarom hij zo graag de muur tussen ons terras en zijn ingang wilde verhogen! En waarom hij baalde dat hij niet meer pal voor zijn (en onze) poort kon parkeren, want hij wilde natuurlijk zo onopvallend mogelijk bezig zijn.

Overigens is allang bekend dat er in het dorp een levendige handel in drugs is, al sinds voor dat wij hier kwamen, en dat is negen jaar geleden. Nooit echt iets aan gedaan, voor zover wij dat hebben gemerkt.. Maar misschien was het allemaal maar kruimelwerk tot de serieuze handel begon - met onze buurman?

De buurvrouw zien we regelmatig in en uit de poort rijden. De kinderen zijn er af en toe. Sommigen zeggen dat de buurman inmiddels voorlopig op vrije voeten is sinds vorige week vrijdag, al heeft niemand hem sindsdien gezien. Misschien zit hij in huis met een enkelband? Van de hond is ook geen levensteken meer vernomen sinds een dag of wat. Uitbesteed?

Gisteren en vandaag kwam de maatsschappelijk werkster langs om met de buurvrouw te praten, want zij schijnt haar baan kwijt te zijn door dit alles. Ook dat nog. Ze werkte bij een middelbare school als assistente van het lerarencorps, een verdachtmaking schijnt al genoeg te zijn voor ouders om te protesteren tegen het tewerkstellen van een dergelijk persoon. Dat kon er dus ook nog wel bij. Als ze echt niets geweten heeft, dan is het wel extra zuur en zwaar voor haar en vooral de kinderen..

De buurman moet kennelijk in oktober voor de rechter verschijnen. Maar dat is van horen zeggen. Gonzende geruchten zijn er genoeg.

Kom ik gisteren thuis van de fysiotherapie, zie ik dat de plantenpot die al aangereden was door de buurman, nu helemaal in stukken lag. Bleek dat de smid die bij de buurman ernaast aan het werk was, de pot achteruit rijdend omver had gegooid. Ja, er zat al een barstje in, zei Paul toen de buurman kwam aangesneld met excuses en aanbod voor een nieuwe pot. Die moet overigens nog komen. Hij heeft niet eens de moeite genomen de scherven op te ruimen, en wij hebben ze laten liggen om de buurman en zijn smid er aan te herinneren.

---

Photos

het veld tegenover ons huis
net ingezaaid

voorkant van ons huis
met de potten in de verte

nog eens het veld
nu met de opgekomen coco plantjes

een aardewerken pot
en een zinken emmer - noodopvang -voor onze poort, waarnaast de poort van de buren (blauw)

brug en toren
15 juni