Jim Thompson, Wat Pho & de liggende buddha

---

Jim Thompson huis is zeker de moeite om te doen (kost wel 100 baht per persoon). Hier zie je een traditioneel huis dat werd overgebracht uit het Noordelijke Chiang Mai door een rijke man, Jim Thompson.
Na WOII besloot Thompson hier permanent te blijven wonen. Hij leerde Bangkok kennen en de bevolking, werd verliefd op de stad, kocht enkele traditionele huizen op die hij verbouwde met enkele westerse toetsen in het huis. Zoals een toilet en badkamer want normaal is dat buitenshuis (Thai vinden een toilet zeer vies). Ook werd het een Westers toilet...en geen hurktoilet. Hij liet ook 2 voordeuren plaatsen. 1 aan het water, voor mensen met een boot de 2e met een parking. En hij bracht houten latjes aan de binnenkant van zijn ramen (luiken) zodat niemand naar binnen kon 's nachts.
Thompson was een echte kunstverzamelaar. Hij was ook architect en kunstenaar. Waar hij vooral bekend voor stond was het herinvoeren van zijde! Daar heeft hij echt enorm veel geld mee verdient. Zijde werd niet meer gemaakt op het moment dat hij er kwam wonen (rond 1950) en na enig zoekwerk besloot hij mensen werk te geven om zijde te spinnen voor zijn fabriek. Alle zijde wordt met de hand vervaardigd door de locale bevolking rondom zijn woning. Tot op de dag van vandaag! Jim verdween op 61 jarige leeftijd na een bezoek aan Cameron Highlands in Maleisië. Hij werd nooit teruggevonden. Niemand weet wat er met hem gebeurd is....wij denken dat hij tegen een machette is gelopen!

Vanaf de pier achteraan Jim's huis neem je een locale boot (15 baht per persoon) – 15 minuten varen naar Chinatown. In Chinatown deden we een andere bekende tempel, daarna wandelden we richting Wat Pho, één van de meest beroemde tempels van Bangkok.
Een tuk tuk bracht ons naar de liggende buddha. Een tuk tuk is ook al een avontuur op zich! De driewieler wringt zich overal tussen. Blij dat we er veilig uitkwamen gingen we naar de 46 meter lange en 15 meter hoge buddha gaan kijken. Deze buddha is ongelofelijk mooi! Vergeet ook hier je sarong niet want topjes, shorts tot boven de knie en kleedjes komen er niet in zonder sjaal. Een 'Wat' is altijd een monnikenklooster op dezelfde grond dus je mag de monikken niet beledigen. Ook zijn er aparte ingangen voor monikken en voor toeristen.
Een vrouw mag nooit naast een monnik staan of zitten! Ook niet in de bus! Je mag er nooit tegen praten , tenzij ze jou aanspreken. Man tegen man kan wel! Van discriminatie gesproken!
De voorste en de achterste rijen op alles van openbaar vervoer is altijd voor een monnik of een buddhistische non.
Een buddhistische monnik draagt de traditionele gele en oranje kleuren. De vrouwen dragen wit, grijs of bruin. Als je denkt dat ze beiden in dezelfde orde wonen, vergeet het! Iedereen apart! Waar je ze ook kan aan herkennen is hun afgeschoren haar. Kaal!
Ik heb veel respect voor een buddhistische non, maar mijn haar zou ik nooit kunnen afdoen.
Alle tempels hebben 1 groot voordeel! Ze liggen bijna vlakbij het water! Je neemt een overzetboot naar de andere tempels tov de rivier (3 baht per persoon). Voor een fastboot naar Hua Lampong station – grootste treinstation- betaal je 30 baht per persoon (halfuur).
Zo'n Klong rit is wel iets speciaals. Klong is eigenlijk de binnenwateren van de stad, zeg maar de riolen! De stank is vreselijk! Dode vissen drijven op het water, afvalbergen rijzen uit het water. Maar het is wel de enige manier om te kijken naar de armere bevolking die in uit mekaar vallende paalwoningen in het water wonen. We waren geschokt van het beeld dat kinderen in de supervuile rivier aan het spelen waren. In een onderbroek waren ze van een drijvend stuk isomo in het water aan't springen. Ik hoop dat iedereen die dit gezien heeft op de boot even erbij stilstond dat wij, Europeanen het geluk hebben om te reizen en zeer rijk te zijn! Als je dit ziet, deze beelden weet je dat je absoluut niet mag klagen!
We zijn enorm blij dat we hier niet geboren zijn...

---