Advertisement
Published: August 17th 2017
Na een vlotte busrit werden we in Goyambokka afgezet aan de rand van de grote baan, waarna we verder wandelden tot aan onze guest house. Zoveel luxe hadden we onszelf deze vakantie nog niet toegekend: een in onze ogen gigantische kamer met airco én een zwembad voor de deur. Heerlijk! We amuseerden ons in het zwembad, wandelden in twee minuten naar het rustige strand vlakbij en verorberden
seafood in een van de
beach bars.
Om 20u steeg de spanning, want vanaf dat uur kan je contact opnemen met Turtle Watch Rekawa om te horen of er die avond een schildpad aan land is gegaan om eieren te leggen. De eerste avond werd ons geduld op de proef gesteld, want pas om 21u40 konden we vertrekken. Snel een tuktuk ‘bestellen’ en Yves en de kinderen in allerijl wakker maken. Gelukkig zijn schildpadden trage beesten, want na een klein half uurtje rijden en een tweetal kilometer wandelen door mul zand, had de kolos haar nest nog steeds niet verlaten. De setting was betoverend: de volle maan verlichtte het strand en tekende de contouren van de palmbomen haarscherp af terwijl op de achtergrond het beuken van de Indische Oceaan klonk. We bleven ademloos
staren naar de gigantische
green turtle die ijverig haar nest dicht
flipperde en ongeveer een uur later op een gezapig tempo zich een weg naar de oceaan baande. Zwaar onder de indruk wandelden we weer richting tuktuk, toen de sereniteit ineens doorbroken werd: er waren net babyschildpadjes uit het ei gekropen een eind verderop en wie de
hatchlings wilde zien klauteren over in hun ogen ongetwijfeld immens grote zandheuvels kon maar beter een sprintje inzetten. Met kinderen op de rug hardlopen door mul zand kan echt wel tellen voor wie graag aan zijn conditie werkt, maar onze Olympische sprint werd gelukkig beloond door het allerschattigste tafereel van deze vakantie. Ieniemienie schildpadjes die vertederend onhandig maar onverzettelijk dapper zich een weg banen naar die grote, woeste en vijandige oceaan. Slechts 1 op duizend van deze kleintjes zal volwassen worden en op termijn haar weg terugzoeken naar ditzelfde strand om eieren te leggen. Wat een titanenstrijd! Tegen middernacht kwamen we terug thuis, spoelden we het zand van lijf en leden en doken we onder de lakens.
De volgende ochtend hadden Casper en ik het strand voor ons alleen en doken we daarna ook nog eens het zwembad in. Zware dagen… Na een
uitgebreide middagdut van Ella vertrokken we naar Ho-o-maniya Blowhole, een 6-tal kilometer verderop. Door een soort natuurlijke ‘schouw’ duwt de oceaan bij hoogtij het water soms wel 23 meter de hoogte in. Een spectaculair zicht! Deze keer wachtten we niet op een positief telefoontje van Turtle Watch Rekawa, maar zorgden we er gewoon voor dat we om 20u paraat stonden. Na een klein half uurtje wachten hadden we al prijs en begaven we ons op het strand met een hele hoop andere kijklustigen. Deze keer hadden we iets minder geluk. Wel zagen we maar liefst drie
green turtles, maar eentje had al eieren gelegd en zocht weer woelige wateren op en de andere twee keerden terug zeewaarts zonder een nest te maken. Soms vinden de kritische dames het zand te hard, te koud, te warm, te druk of vinden ze dat er te veel wortels van palmbomen in de weg zitten om een nest te graven. Dan trekken ze zich terug in de zee om na een uurtje terug aan land te gaan in een nieuwe poging. Als ze na 4 à 5 dagen nog steeds geen nest hebben gegraven, lozen ze hun eitjes in de zee om pas na
Gieren van plezier
Mango House - Galle2 à 3 weken terug te keren. Vandaag ook geen babyschildpadjes, maar wel een ellenlange wandeling door het zand en op een gegeven moment zelfs wat regen op ons dak. Wij gaan dus toch vooral onze eerste avond onthouden.
Van Goyambokka bracht de bus ons naar een boomhut in Mirissa. De namiddag spendeerden we met de voeten in zand en zee. ’s Anderendaags om 6u30 plukten we twee naakte, slapende kinderen uit bed om in de haven van Mirissa aan boord te gaan van een
whale watching tour. Het enthousiasme was groot de eerste paar zeemijlen, maar bij Ella sloeg het – ondanks een pilletje tegen reisziekte - al snel om in zeeziekte. Kotszakjes werden ijverig uitgedeeld en gebruikt, en bijlange niet alleen door Ella… De kwelling werd beloond met een school
spinner dolphins en wat verderop een
fin whale die na een paar
sightings zelfs twee keer zijn staartvin liet zien. Jammer genoeg hebben we nauwelijks fotomateriaal van dit tweede grootste dier ter wereld. Te druk in de weer met de kotszakjes… In de namiddag hadden we wat rust verdiend dus zochten we het strand voor een laatste keer op.
We namen afscheid van onze boomhut en
probeerden een lift te vinden naar Galle. De eerste bus die we staande hielden, ging een andere kant uit, maar de tweede was weer een ervaring apart. Een groepje vrienden / businesspartners had net een minibus gekocht en was pas de garage uitgereden; de prijs en verkoopsvoorwaarden stonden nog geschilderd op de voorruit. Zij vonden het hilarisch om ons als eerste “klanten” op te pikken en voor ons was een zaligheid om voor een keer in een privé-aircobus te zitten. In Unawatuna namen we afscheid van het bonte gezelschap en stapten we over in een tuktuk die ons naar onze laatste overnachtingsplaats bracht. Leisure Land in de rijstvelden buiten Galle was een zaligheid: een enorme kamer, voor de eerste keer een douche die de toiletbril niet natregent en een zwembad met uitzicht over de rijstvelden, recht voor onze deur. Heerlijk! In de late namiddag verruilden we het zwembad voor de oude binnenstad van Galle, waar we afgesproken hadden met een collega van Yves. Als “wormenspecialist” bij Boehringer (lees: voormalig manager van de afdeling parasieten) werd Fabien door Casper aan een spervuur van onmogelijke vragen onderworpen. We lachten heel wat af en hadden een gezellige avond met Fabien en Cathérine.
De volgende ochtend doken we na de obligate ochtendplons opnieuw de oude stad in. We gingen op souvenirjacht, wandelden op de oude omwalling van het fort, keken uit over de eindeloze oceaan, aten het zoveelste ijsje, verkenden de straten en speelden spelletjes in de koelte van een mooie tuin. Moe van dat alles bleven we tot lang na zonsondergang in ‘ons’ zwembad.
Onze laatste dag in Sri Lanka verliep net iets minder vlot dan alle vorige: de tuktuk die ons naar het treinstation zou brengen, kwam niet opdagen, waardoor we maar net op tijd de trein haalden en natuurlijk geen zitplaatsen meer hadden voor de twee-en-een-half-uur durende rit naar Colombo. Ondanks onze tweedeklastickets was er in die coupés geen plaats meer, dus belandden we in derde klas waar na een tijdje iemand zo vriendelijk was om zijn plaats af te staan aan de kinderen. Puffend van het zweet, hongerig (want door de vertraging hadden we geen tijd gehad om ontbijt/lunch te kopen) en kreunend van het ongemak tufte het landschap voorbij. Dat de route langs de kust als erg mooi omschreven wordt (en eigenlijk ook is), kon ons eerlijk gezegd niet bijster veel meer interesseren.
Eindelijk aangekomen in
het station, bleek de
luggage storage weel zeer wisselvallige openingsuren te hanteren, wilde geen enkel hotel in de nabije omgeving onze bagage tegen betaling in bewaring nemen en waren we genoodzaakt om een kamer te nemen in een vreselijk groezelig kot. Bovendien werd Yves ook nog serieus onder uitwerpselenvuur genomen door een opvliegende kraai toen we wilden uitvlooien welke bus we ’s avonds moesten nemen naar de luchthaven. Dat alles hadden we gemakkelijk kunnen vergeten als de stad ons had weten te charmeren, maar driewerf helaas: Colombo weet ons totaal niet te bekoren… Op het oude Nederlandse militair hospitaal na zagen we niks dat ons de moeite leek, zelfs de zeedijkpromenade Galle Face Green bleek niet
green te zijn.
Een wegsprintende rat begroette ons bij aankomst aan onze degoutante kamer. Na een laatste douche en nog wat aanpassingen aan de bagage namen we in het donker een tuktuk, die ons natuurlijk op de verkeerde plaats afzette. We kregen te horen dat onze bus niet reed en Yves vergat zijn grote rugzak (valies) doodleuk midden op de stoep toen hij voor Casper verjaardagsballonnen wou kopen (ik was al verder met de kinderen, handbagage en andere grote rugzak zodat Casper de
verrassing nog niet kon zien). Toen we onze bus eindelijk vonden en we geduldig gewacht hadden tot die vol zat, bleek die niet te kunnen vertrekken omdat de zijspiegel eraf was en zodra we uiteindelijk toch op de luchthaven geraakt waren, vroeg de chauffeur ineens het dubbele van het normale bedrag. Sri Lanka was geweldig, maar Colombo gaan we toch maar snel vergeten.
Omdat onze vlucht met maar liefst een uur vertraging rond 1u ’s nachts vertrok, kan Casper vandaag zijn zevende verjaardag in maar liefst 5 landen vieren, wat hij – ondanks de vermoeidheid – geweldig vindt natuurlijk. Vannacht vertrokken in Colombo - Sri Lanka, een tussenlanding in Kiev – Oekraïne, binnen een uurtje aankomen in Düsseldorf – Duitsland en dan nog via Nederland terug naar België.
Het was een heerlijke vakantie, maar we kijken er ook allemaal naar uit om weer thuis te komen en Irma eindelijk terug te zien. Vooral Ella, die haar allerliefste hond het meest van iedereen gemist heeft.
Advertisement
Tot: 0.093s; Tpl: 0.015s; cc: 7; qc: 24; dbt: 0.0391s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Verelst Myriam - Jansen Karl
non-member comment
Vakantie
En prachtige blog. Hebben er echt van genoten. Hoe heb je de moed nog gevonden deze zo vermoeid nog af te maken? Op naar de volgende reis!