Advertisement
Vanmorgen ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. Na drie dagen aan het infuus te hebben gelegen waarbij 19 flessen met een halve liter vloeistof mijn lijf ingepompt werden vond men het wel welletjes en vanmorgen werd ik dus weer op straat gezet. Nu had ik al een beetje van de vrijheid mogen genieten, want gisteren werd ons toegestaan om het huwelijk van Marloes en Sagun bij te wonen. Dat was een bijzondere gebeurtenis. De plechtigheid vond plaats in de tuin van het Patan Museum op Durbar Square (Patan). Dat wordt gerund door het Summit hotel, waar we Koninginnedag vierden en waar Niels-Ingvar ook voorlopig zijn intrek heeft genomen tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis had ik het huwelijk van Marloes al in de strijd gegooid om eerder weg te kunnen. Eigenlijk had ik het daar na 2 dagen al ruimschoots gezien, maar de dokter wilde niets weten van een zo spoedig ontslag. Eerst moest ik weer volledig gehydrateerd zijn. Het was een hele belevenis om in Nepal in een ziekenhuis te zijn. Ook weer leuk om alle verschillen tussen thuis in Nederland en hier te zien. Zo beperkt het ziekenhuis zich tot het geven van medische zorg.
Alle overige dingen worden aan de familie overgelaten. Het duurde even voor we daar achter waren. Op een gegeven moment kreeg ik toch wel behoorlijk trek en vonden de verpleegsters het maar raar dat ik niets at (en ikzelf dat ik niets te eten kreeg, maar dat ze wel bleven vragen of ik al iets gehad had). Uiteindelijk kwam Saligram langs met yoghurt en fruit en hij legde uit dat het in Nepal de gewoonte is dat familie niet alleen voor eten, maar ook voor zaken als het wassen van de patiënten en hun dagelijkse verzorging zorg draagt. Misschien een leuke bezuinigingspost voor minister Klink?
Na de yoghurt met fruit volgde langzamerhand de rijst met groenten en zo kon ik langzamerhand steeds meer eten. Wel vervelend als je aan zo’n infuus vastzit en voor elke beweging ongeveer afhankelijk bent van de goede wil van een verpleegster. Dat werd vooral een probleem toen de hydratatie eenmaal op gang kwam en ik ongeveer ieder kwartier naar het toilet moest. Infuus afsluiten, naar het toilet, infuus aansluiten, en ik lag nog niet op bed of ik moest al weer. ’s Nachts kon ik gelukkig wel behoorlijk slapen; ik werd ook behoorlijk loom
van de medicijnen die ik kreeg.
Op dag 3, 10 mei dus, ’s morgens iets dringender aan de dokter gevraagd of ik niet naar huis kon. Ik had toch de indruk dat ik rond het zwembad in het Summit hotel beter zou opknappen dan in een bedompte kamer waar de afvoer van het toilet niet helemaal vlekkeloos verliep - hetgeen in de kamer zelf toch wel ruikbaar was (ik lag dan ook op een “de luxe extra”-kamer). De dokter leek onvermurwbaar, maar toen we het huwelijk van Marloes in de strijd gooiden met de mededeling dat we daar toch echt bij moesten zijn, ontdooide hij wat. Ik mocht tijdelijk op borgtocht vrij, op voorwaarde dat ik mijn ’s middags weer zou melden.
Niels-Ingvar had met Saligram voor ons beiden een traditionele Nepalese
daura suruwal met
topie gekocht - de traditionele Nepalese kleding. Staat ons erg leuk, hoewel we als twee blonde westerse jongens die ook nog eens een kop groter zijn dan de doorsnee Nepalees natuurlijk wel opvallende verschijningen blijven. Ook in het ziekenhuis vonden ze het erg grappig. Vooral de jongens die de bestellingen van de catering rondbrachten kregen er maar geen genoeg van om onze kamer
binnen te lopen om te vragen of we nog afwas hadden. En met een big smile liepen ze dan weer verder om de volgende ronde (3 minuten later) doodleuk weer te kloppen en te vragen. Toen de dokter binnenkwam gaf hij toestemming om voor enkele uren het ziekenhuis te verlaten, op voorwaarde dat Niels-Ingvar een verklaring tekende waarin het ziekenhuis gevrijwaard werd van eventuele schadeclaims, mocht ik onderweg toch nog flauwvallen of zo. Niels-Ingvar heeft getekend en vervolgens zijn we naar het Summit Hotel gereden, waar ik lekker heb gedoucht (mocht wel weer eens, na bijna een week) en me heb omgekleed. Daarna richting de tuin van het museum van Patan.
In de tuin vond rond een uur of 12 de huwelijksplechtigheid tussen Marloes en Sagun plaats. Behalve wij waren uiteraard Sjoerd en Jaco aanwezig, met wat andere collega’s van het KJC, familieleden van Sagun en een zus van Marloes die als verrassing die morgen was aangekomen in Kathmandu. Bedoeling was geweest dat ze die ochtend bij de gemeente een trouwcertificaat zouden ophalen, maar volgens goed Nepalees gebruik was het kantoor dicht en waren ook de formulieren niet in orde, dus kwam het gehele gezelschap eerst maar naar de lunch. Daar hadden Sjoerd en Jaco een soort alternatieve ceremonie bedacht (de huwelijksvoltrekking is hier echt alleen een formaliteit en ze wilden natuurlijk wel wat meer aandacht aan dit heugelijke feit besteden). Met een speech en een geweldig a capella gezongen nummer werd het huwelijk bekrachtigd en werden de ringen uitgewisseld. Daarna werd de bruidstaart van de Duitse bakker aangesneden en kwamen er allerlei lekkere Nepalese hapjes op tafel. Rond half drie moesten wij helaas weer weg, omdat ik me om 3 uur weer in het ziekenhuis moest melden.
In het Norvic Hospital aangekomen bleek dat de testresultaten vanuit het lab waren binnengekomen. Alles zag er goed uit en met een handtekening van de dokter mochten we gaan. Nou en als je dan denkt dat dat alleen in Nederland lang duurt… Met een prima imitatie van westerse ziekenhuizen hebben we zes uur op de dokter zitten wachten. Rond een uur of negen hebben we gezegd dat we het genoeg vonden en dat ik mee zou gaan naar het Summit Hotel. Dat bleek opvallend snel geregeld te kunnen worden. (Ik moet nog een beetje leren om wat eerder effectief boos te worden.) Samen met Niels-Ingvar dus in het Summit Hotel geslapen (wat een verschil!!!) en de volgende ochtend na een heerlijk Engels ontbijt inclusief spek en worst (ja sorry, kon het even niet laten) teruggegaan naar het ziekenhuis voor de definitieve afhandeling. Ook hier had Kafka duidelijk instructies gegeven, ik zal u niet met de details vermoeien. Na drie uur stonden we volledig klaar buiten en was ik weer een vrij man! Alleen de komende drie dagen nog doorgaan met enkele medicijnen, daarna kan ik dit hoofdstuk definitief afsluiten.
’s Avonds kwam een blije Kari langs, die ons feliciteerde met de goede afloop en ons als dank voor het organiseren van Koninginnedag mee uit eten nam in een restaurant van een Franse vriendin van haar. Niels-Ingvar ging aan de biefstuk, ik heb me zelf bezondigd aan raclette met heerlijke chocolademousse toe. Flesje wijn erbij en ik was weer helemaal de oude!
We gaan morgen even plan de campagne maken wat we de komende dagen gaan doen. We dachten nog even om eerder terug te vliegen, maar dat kost zoveel omboekkosten dat we voor dezelfde prijs ook nog een week in het Summit kunnen blijven. En dan is de keus snel gemaakt.
Tot blogs!
Advertisement
Tot: 0.142s; Tpl: 0.017s; cc: 8; qc: 47; dbt: 0.0618s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Ronald
non-member comment
beter
Hoi jongens, Goed om te lezen dat het weer beter met Bastiaan gaat (en daarmee natuurlijk ook met Niels-Ingvar). Tip voor de laatste 10 dagen: doe een beetje rustig aan en relax: je hebt vakantie! Straks kom je nog 'overwerkt' terug van je vakantie. En je moet er natuurlijk wel lekker fris bijzitten op onze bruiloft. Veel plezier daar nog. Kus, Ronald