Annapurna Circuit 11-23 Jan 2011

---

---

This entry has a map of the trek!!! click (-) on the map to see the full scope of the trek

First English and Dutch is below!!
Ok, It has been a while, but I made it. My first big trip is done. The Apparurna Circuit was a 12 day long trek through one of the most beautiful mountain ranges in the world, with one on the highest passes there is.
The first day I started in Besi Sahar, about a 7 hours bus drive from Kathmandu, where I arrived the night before. Early in the morning i took my 18 KG heavy back pack an started walking the first part to Bhulbule ate 840M high. At first everything went fine and I could find my way easy. Dirt road and small paths guided me to through villages, but the last part to Bhulbule was something different. I think I took the wrong road somewhere en ended up at a road construction place, where i could only find one way. And that was straight up the mountains, so I did. Through bushes and so, I found my way to the top. Getting there full of scratches, but I made it. Time for some water. Then a big australian group came bay, wondering where I came from i guess. we made a small chit chat and then they moved on. I thought they were going the same direction so I followed them. But I was not 100% sure so I ran a bit and, exhausted as I was, asked the last man where they where going to. "Besi Sahar" he told me, so I turned around and walked back, up hill to find myself lost again at the bottom of some rice fields. An Old man told me to climb up the rice fields, bcs that was the shortest (normal) way to Bhulbule. And there I went again. 50 meter straight up climbing the rice fields above me. Finally after 7 hours walking and cimbing I arrived in Bhulbule, tired and ready to have some food. The owner of the restaurant smiled and called me the men who came through the bush bush. After some food he asked me if it was not a good idea to get a porter, and I agreed. After an 45 min he cam back with an 57 year old man who was willing to carry my back, but most important to show me the way. And there we went. This small but strong man infront of me with my backpack and me wandering behind him, releaved from the heavy load. Our goal was Ghermu, another 2 hour walk. It took us indeed 2 hours, but the man was wracked. That eavening I hade a nice showed and a hot meal and went to bed, bcs the next way was about to become a long day aswell. Our goal was Tal, 6 hours walking. I made a deal with the old man, to feel a bit better about myself, and the deal was: I carried the backpack in the morning and he in the afternoon. And there we went again, Me with the bag and he guiding me. it all went smooth and fast. and at lunch we changed the back pack. When we arrived in Jagat (half way lunch and Ghermu) I stopped at a school. just wanting to stay there for a week and start teaching the kids something, but my porter walked on and I had to run to cash up so that I did not get lost again in the mountains. That afternoon we arrived in Ghermu, where we ran in into 2 Dutch boys and their guide. Bcs my porter would only stay one more day, bcs of the height and cold, I made an agreement that I would join their group the next day. That night a big gruop of Koreans came to the same Guest House. 35 Koreans, teachers and students, part of an medical research, together with their guides, mountainear staff and porters. in total a group of 150 people. they carried all their food and kitches equipment from Seoul to Nepal. We had some fun and some small talk that evening. The next day my porter and me took off early in the morning and started walking again. First I had the back pack and after lunch my porter, but after an hour he had to stop, bcs we has getting tired. Not so strange as you know that we where climbing 150 meter straight up a hill to decent 50 meters again. So I gave him my small back pack and took the big one again and started walking. He thought this was so funny and started smilling again. Off to Chame, another 2 hours walk at up hill and down hill. The village before Chame he wanted to stop and have a drink, which was ok with me. He told me how to continue, which was super easy, so that I gave him the money and walked on, to arrive as a zombie. Just putting one foot infront of the other. I was so tired pf walking that I dropped my back at the first Guest house I found and asked for something to drink. then I started to look for the 2 Dutch guys, which where at the total end of the village. I quickly said hello and picked up my back pack. That evening we all had a nice dinner and desided that we, as agreed the previous day, whould walk together. the guys told me that they walk slowely, and they did. It took us about 1 hour longer to reach Upper Pisang, our next stop, then scheduled. t was a lot of fun, but it got me so tired. That evening I went up to a village above upper Pisan and start taking pictures of the area. it was soo impresseve being surrounded by the 7000-8000 meter heigh mountains, of which the tops are covert in snow. wind blowing the snow of the tops and al the peace around you. Unbelievable beautifull. then I wanted to enter the village, but was stopped by a big bull at the top of the stairs. Normally i'm not so scared of animals, but this was another story. Already from 20 above me he looked at me as he was saying: NO WAY MISTER, you will not eneter the village. And there I was, waiting for him to move, but knowing that I could wait till summer time, so I decided to turn around and call it a day. The next day we went to Manang, 3540 meters high and a place where we would spend 2 night to acclimatise to the height. the moment I walked in the Guest House I saw 2 guys sitting at a table and asked them straight away where they where from. "Holland and Serbia". "Then you are the guys I have been chaising for from the begining of the trek", and that was true. In Besi Sahar I saw that they registered at the local police and that they where 2,5 days ahead of me, without ported. So that is the reason why I walked long days to see if I could join them, bcs I did not want to hire a porter or guide. And now after 5 days, I found them. We had a great night and had a lot of fun. Also the Koreans arrived that same day and it was getting more and more crouded. but is was fun. That evening I saw that the medical docter conducted some test to see if everyone was fit or not. One of the test was to check the oxigen in the blood. above 90% wa sgood and the lower it became the more rest you needed to acclimatise. But I was feeling great, No problems with the altitude or what so ever. Even my stomach was in order.
Bcs of the height it was getting colder and colder, so I was sleeping in my thermo underwear, with sock's on in my sleeping bag with an extra blanked. the next morning I know that the Dutch, Serbian and his Malysian boy friend would leave. And I wanted to go with them, but I was not sure if that was of, bcs of the acclimatasion day which I would skip. So I went to the Korean dortoc and asked him. He tested my blood and the first time I have 93% oxigen in my blood and te second time I had 91%. He told me I was ready to go, so I packed my bag and joined the Dutch/ Serbian / Malaysian group. Up to Letdar and the next day to Thorong Phedi 4850 M heigh and Base Camp and hour straight up from Thorong Phedi. This was the last stop before we would crawl over the Thorong La pass at 5416 meter High. Getting to Base camp was a long steep difficult path, straight up with the wind hauwling around our faces.
Sleeping there was cold and I did not sleep most of the night, but I had no problem with the altitude or what so ever. i also did not have to go to the toilet in the middle of the night. But I have to say thatmy normal routine was reduced to ones every 2 / 3 days. Not that I tried to stop anything, but there was simply no so much to get rid off. The next morning I had planed to join the Dutch guy and and British team at 05.00, but bcs of my lack of sleap I did not hear the alarm and slept till 05.30. So I joined the Premil and Krishna (serb and Malaysian) together with their porter. We crawled 3 hours straight up in a temp of -15 with harsh winds that kept on bloowing us in the face (windforce 6) so that I had to turn around to breath before I could only walk another 5 - 10 meters. It was the most energy taking walk of my life so far. It took us 3 hours to climb 600 meters straight up and then we reached Thorong La Pass at 5416 meters high. We stayed there maybe 5 or max 10 min and then we walked on, over the pass and 1700 meters down. Straight down I should say, over Icy small paths where 1 miss stap could take you down by 20-40 meters. this was no fun for me, still carying the 18 kg heavy back pack on my back. but at 14.30 we finally arrived in Muktinath, 3710 meters high where we stayed for the night. and where I slept like a baby. the next day I would have my first day of reast during this trip and we used this to visit the nearby holy monatary. One of the most holy places in Bhuddism and Hinduism. It was really nice to walk around these holy places, drink water from the 108 holy watersprouts, see the eternal flame and sacred water temple and be in a place that means so much to 2 world religions. The next day we continued to Marpha, the apple capital of Nepal, where we had to stay outside of the village, bcs no Gueste House was open. The village of Marpha is somthing different then anything we have seen so far in Nepal. It has uniform white houses, max 2 floors high with red doors and windows, shich gives it a sirene look. Soo bueatifull and peacefull to see.
From Marpha we took the bus the next day to Totapani which means Hot Water. it got is name bcs of the hot springs close by the village. Here we took a bath in the hot springs and relaxed for the day. Jhe next dat we took the Jeep to Beni where we switch to the local buss that brought us to Pokhara. Where I right now, alreday for the last 5 days. So ready to take up a new adventure.
Sorry I can not show you any more pictures, but I gave my memory card to someone and now it is corrupted and I cannot see any of my pictures of videos anymore. I hope that I can still get this fixed so that not everything is lost.

Ok, Het is alweer een tijdje geleden, maar ik heb het gered. De Annapurna trek was een 12 dagen lange trek door een van de mooiste berg gebieden op deze wereld, met een van de hoogtste bergpassen die er bestaan
De eerste dag ben ik begonnen vanuit Besi Sahar, ongeveer 7 uur rijden vanuit Kathmandu, waar ik de avond vantevoren ben aangekomen. Vroeg in de morgen ben ik begonnen met lopen met mijn 18gk zware rugzak op. Het eerste gedeelte richting Bhulbule, op 840 M hoogte, ging voorspoedig. De kleine stoffige weggetjes en bergpaadje waren makkelijk te vinden en leidde mij door mooie bergdorpjes.
Maar het laatste gedeelte was een ander verhaal. Ik denk dat ik ergens een verkeerd pad ben ingeslagen, want ik kwam op een gegeven moment bij een wegwerkzaamheden uit waar ik alleen nog maar een weg kon vinden. En die was recht de berg oplopen, door bosjes en struiken. Uiteindelijk boven aangekomen, onder de schrammen, ben ik gaan zitten en heb wat water gedronken. Op dat moment kwam er een groep Australische jongeren aan die zig verwondelijk afvroegen waar ik vandaan kwam. Na wat te hebben gepraat gingen zij er weer vandoor. omdat ik dacht dat zij de zelfde richting op gingen ben ik hen achterna gelopen. Op een gegeven moment begon ik te twijfelen en heb de pas der goed ingezet zodat ik de laatste van de groep kon aanklampen om toch maar te vragen waar zij heengingen. Toen hij zij Besi Sahar (waar ik net vandaan kwam) heb ik rechts om keerd gemaakt en ben de berg weer opgelopen. Op een gegeven moment ben ik onderaan wat rijstvelden terecht gekomen en daar heb ik, aan een oude man, gevraagd waar ik heen moest. Recht omhoog de rijstvelden op. En daar ging ik weer. 50 meter bijna recht omhoog klimmen. Eindelijk na 7 uur te hebben gelopen en geklommen kwam ik dan eindelijk in Bhulbule aan. Moe en toe aan wat eten. De eigenaar van de restaurant begon te laggen en noemde mij de man die door de bush bush kwam.
Na wat te hebben gegeten vroeg hij mij of het niet een goed idee was dat ik een porten (drager) nam en ik stemde toe. Na 45 min kwam hij terug met een 57 jaar oude man die dan bereid was mijn rugzak te dragen, maar nog belangrijker, die mij de weg kon wijzen.
En daar gingen we weer. De man, sterk als een os, voorop en ik der achteraan, ontlast van mijn zware rugzak. Ons doel, ghermu, bereikte we na 2 uur lopen, maar de man was op. Die avond heb ik een heerlijke douche genomen en heb heerlijk gegeten.
Ons doel de volgende dag was Tal, zo'n 6 uur lopen. Om mijzelf een goed gevoel te geven heb ik een deal gemaakt met de oude man: ik s'ochtends mijn rugzak dragen, hij na de lunch. En daar gingen we wer. ik met mijn rugzak en hij voorop de weg wijzend. Het verliep allemaal erg goed en na lunch heeft hij mijn rugzak overgenomen, zoals was afgesproken. Halverwege het 2de gedeelte liepen we door een super mooi klein bergdorpje Jagat. Ik stopte bij het plaatselijke schooltje met allemaal kinderen op de schoolpleintje. Dit was nou een plek waar ik wel een paar dagen zou willen les geven, hoe idillisch, maar voor dat ik het door had was mijn porder der alweer van door en moets ik mij haasten om niet weer de weg kwijt te raken.
de Volgende dag zijn we naar Ghermu gelopen. zonder verdere problemen, waar we 2 nederlandse jongens tegen zijn gekomen. Zij waren aan het lunchen waar ik de nacht door zou brengen. Na wat de hebben gebabbeld hebben we besloten dat ik me de volgende dag bij hen zou aansluiten. Dit omdat mijn porter niet verder zou lopen, ivm de kou en hoogte. Die zelfde avond kwam een groep van 35 Koreanen aan in het Guest House + hun gevolg, nog eens 115 portens, artsen koks etc. Zij waren allemaal onderdeel van een medisch onderzoek en hadden hun eigen uitrusting en eten mee genomen vanuit Seoel. Die avond hebben we hele wat afgelachen. 'S ochtends zijn we weer optijd vertrokken. Ik weer de rugzak en na de lunch mijn porter, maar na een uur stijle wanden te hebben beklommen, 150 meter omhoog en 50 meter omlaag, was mijn porter bekaf. En heb ik mijn rugzak weer terug genomen. Hij vond dit blijkbaar wel grappig, want hij begon te lachen toen ik de laatste 2 uur inging, berg op en berg af met mijn rugzak weer op mijn rug. Bij het dopje voor Chame, ons doel voor die dag, heb ik afscheid genomen van mijn porter en ben ik alleen doorgelopen, om vervolgens als een zombie in Chame aan te komen. Ik ben bij de eerste de beste geust house gaan zitten en heb wat gedronken. Toen ik weer een klein beetje bij krachte was heb ik mijn rugzal laten staan en ben verder het dorp in gelopen opzoek naar de 2 nederlandse jongens die ik de dag ervoor was tegen gekomen. Nadat ik hen ben tegen gekomen heb ik mijn rugzak weer opgehaald en heb mij bij hen gevoegd. De volgende dag, zoals afgespoken, ben ik samen met hun mijn trek gaan voortzetten. Zij hadden mij al gezegt dat ze wat langzamen liepen, maar ik was inmiddels gewend goed de pas der in te houden. Dus het was wel degelijk een versnelling langzamen schakelen voor mij. Maar het was super leuk. Het zijn 2 erg relaxte jongen en we hebben goed kunnen lachen. Maar die avond, in Upper Pisang, ons doel voor die dag, was ik wel kapot. Om wat te wennen aan de hoogte ben ik nog een kleine stuk gaan lopen naar het dorpje dat boven Upper Pisang op de berg lag. Wat een mooie omgeving. zo indrukwekken dat ik niet kon ophouden met foto's maken. Daar sta je dan, omringd door 7000-8000 meter hoge bergen waarvan de toppen bedekt zijn met eeuwige sneeuw. Waar de wind zo hard blaast dat die de sneeuw met zich mee neemt. Zoveel rust en vrede om je heen. Heerlijk even een moment voor je zelf. Na dit op me te hebben laten inwerken ben ik door gelopen naar het dorpje, maar toen ik de trap neer het dorp wou oplopen zag ik een inmense stier boven aan de trap staan.
Normaal gesproken ben ik niet zo benauwd voor dieren, maar deze liet duidelijk merken dat ik der niet in kwam. Geen sprake van. En daar stond ik dan, recht tegen over de stier en niks anders dan een stijle trap tussen ons in. oog in oog met deze stier die, naar mijn gevoel zo de trap af zou kunnen komen draven, recht op mij af. Na een tijdje status quo heb ik maar besloten om mij om te keren en terug te gaan naar mij Geust house

Do volgende dag zijn we naar Manang gegaan, op 3540 meter hoogte, waar we 2 nachten door zouden moeten brengen, om te wennen aan de hoogte. Op het moment dat ik het Guest House binnen kwam zag ik daar 2 jongens zitten. Benieuwd waar ze vandaan kwamen heb ik het hen maag gevraagd. "Holland and Serbia" zeiden ze. "Dan zijn jullie de jongens die ik al vanaf Besi Sahar aan het achter volgen ben" In Besi Sahar zag ik dat zij 2 dagen eerder waren vertrokken , zonder porter. en het was mijn planning om ze in te halen en verder met hen de trek te gaan doen. Maar hier was ik dan. Net aangekomen en in de wetenschap dat die jongens de volgende dag der alweer van door zouden gaan. En ik moets nog een dag blijven vanwege het aclimatiseren.
Die avond arriveerden ook de Koreanen in het Guest House, dus het was een drukte van jewelste, maar het was gezellig. Met z'n allen zittend om de stoof, om ons warm te houden, kijkend naar de Koreaanse doctor die zijn medische testjes deed om te zien hoe het met de gezondheid van zijn teamleden stond. Bij een van die testje werdt het zuurstof percentage in het bloed gemeten. Boven de 90% was alles in orde, der onder moest je meer tijd nemen om aan de hoogte te wennen. Gelukkig voelde ik mij super. Totaal nergens last van. Zowel niet van de hoogte en ook geen last van het eten.
Vanwege de hoogte begon het wel steeds kouder te worden. En vanaf die avond ben ik ook met mijn sokken en thermo ondergoed in mijn slaapzak gaan slapen met een extra deken over mij heen.
De volgende ochtend zouden de nederlander, serv en zijn maleisische vriend vetrekken en ik wou eigenlijk wel graag mee gaan, maar ik wist niet of ik hier wel goed aan zou doen ivm het overslaan van een dag aclimatiseren. Dus ging in naar de Koreaanse dokter en heb hem om advies gevraagd. Hij heeft mijn zuurstof percentage in mijn bloed gemeten. Bij de eerste meeting zat die op 93% en de tweede meeting gaf 91% aan. Kern gezond en geen reden om het niet te doen, zei de doktor. Dus daar ging ik. Snel mijn rugzak pakken en de jongens achter na. Op na Letdar en de volgende dag naar Thorong Pedi (4850M) en een uur later stijl omhoog klimmend naar High Kamp
Dit laatste gedeelte was een goede beproeving voor wat ons te wachten stond, voor naar de Top: Thorong La Pass. Het was een goede anderhalve uur stijl omhoor met steeds minder zuurstof en een harde wind die het alleen maar moeilijker maakte.
De kou maakte het bijna onmogelijk voor mij om te slapen, ondank het feit dat ik geen last had van de hoogte. Gelukkig hoefde ik niet in het holst van de nacht der uit voor een sanitaire stop, maar dit was bij mij zo wie zo al verminderd naar 1 keer in de 2 - 3 dagen, puur om dat er niet genoeg binnen kwam om dagelijks te gaan.
de volgende dag zou ik met een van de teams om 05.00 uur vertrekken, maar omdat ik zo weinig had geslapen ben ik totaal door de wekker heengeslapen. Daarom heb ik mij weer aangesloten bij Premil en Krishna (serv en maleisier). Het koste ons3 uur naar de top. Stijl omhoog kruipend, in een temperatuur van -15 met een constante wind kracht 6-7 die in ons gezicht bleef waaien, waardoor ik moest omdraaien om adem te halen, om vervlgens weer 5 of 10 meter vooruit kon lopen. Dit waren de meets vermoeiende 600 meter van mijn leven, maar daar was ons doel dan ook. Thorong La Pass, op 5416 meter hoogte. Boven alles en iedereen uit torend. We konden het er niet langer van 5 - 10 minuten uithouden en zijn toen begonnen aan onze daling van 1700 meter. recht naar beneden, over smallen ijzige paadjes waarbij elke mis stap je 20-40 meter naar beneden viel. Dit was geen pretje met mijn 18 kg zware rugzak op mijn rug, maar om 14.30 bereikte we dan toch Muktinat, op 3710 meter hoogte waar we de nacht zouden doorbrengen. Die nacht sliep ik als een baby. eindelijk de grote tocht overleefd, die veel energie en doorzettings vermogen had geeist. Maar het was gelukt. De volgende dag had ik mijn eerste rust dag sinds het begin van mijn trek. En die hebben we gedeeltelijjk in het heilige klooster van Muktinat doorgebracht. Het is een van de meest heilige plekken voor zowel Hindoes als voor Buddhist. Het was een verademing om hier rond te lopen, die rust en vrede die van dit klooster uit gaat was heerlijjk om te ervaren. Lopend langs de heilige 108 water spuitende dieren koppen en er van te mogen drinken. De eeuwige vlam en water bron van beide geloven te mogen aanschouwen, die zoweel betekenen voor vele miljoenen mensen op deze aarde. Zeer speciaal.

de volgende dag zijn we naar naar Marpha gegaan, de appel hoofdstad van Nepal. Een zeer schattig dorpje met in het centrum huizen, niet meer dan 2 verdiepingen hoog, allemaal wit geschilderd met donker rode duren en ramen, die het geheel een sereen aanblik gaven.
Van Marpha hebben we de volgende dag de bus genomen naar Totapani (heet water), waaraan het dorp zijn naam heeft ontleend. Daar hebben we een uur tot anderhalve uur in warme mineraal water gebaderd om heerlijk bij te kunnen komen van alle belevingen tot nu toe.
De dag der na zijn we per jeep naar Beni gereden waar we vervolgens zijn overgestapt op de bus naar Pokhara.
Na hier 7 dagen te hebben vertoefd zijn we weer toe aan een nieuw avontuur.
Morgen vertrekken we naar Chitwan voor een 2 daagse safarie en als alles goed verloopt blijven we daar 2 weken om vrijwilligers werk te doe. Misschien met de olivanten of krokodillen of anders in het locale schooltje om daar let te geven. Dan komen we rond 15 Feb weer terug om vervolgens 4 dagen te gaan Raften in the middle of no where. Echgt een expiditie. dus we nemen alles zelf mee. Zeer spannend.
Daarna nog een mooie trek, en dan op naar Singapore.

---