Advertisement
Published: March 4th 2008
Varanus Komodoensis
Oftewel de KomodovaraanDag allemaal,
Het is al lang geleden dat we nog eens een internetverbinding tegengekomen zijn, vandaar onze afwezigheid in blog-land. Onze excuses voor de verjaardagen die we zonder mailtje voorbij hebben laten gaan en de misschien spannende dagen voor onze familie, zonder nieuws van ons. Nogmaals sorry maar voor een tijdje zaten we helemaal afgesloten van de wereld.
Vanuit het overtoeristische Kuta op Bali zijn we zo snel mogelijk naar de Gili Islands vertrokken. Drie idyllische eilandjes zonder gemotoriseerd verkeer, het leek wel alsof de tijd had stilgestaan. De paardenkarren die mens en goederen over de stoffige paadjes vervoeren, de ruisende zee die op elk punt te horen is, het was zalig. We hebben weer van de gelegenheid gebruik gemaakt om uitgebreid te gaan snorkelen en te duiken. Vijf duiken brachten ons naar vijf verschillende sites en hoewel het koraal behoorlijk beschadigd is door de effecten van El Nino van '98, bleef er toch nog meer dan genoeg te zien: cuttlefish, octopussen, een massa schildpadden en zelfs baby-haaitjes (white tips) waar we op minder dan een meter vanaf zaten. Niettegenstaande Gili Trawangan voor en door toerisme leeft, is de sfeer er veel rustiger en aangenamer dan in Kuta (Bali).
Flandria
Ferry van Bali naar Lombok (ongeveer 25 km) Hoewel twee dagen voor ons ruimschoots voldoende zouden geweest zijn op dit eiland, bleven we er uiteindelijk vijf dagen, want we hadden een heuse vierdaagse cruise geboekt die de zesde dag vanuit Gili Trawangan vertrok.
Onze fameuze cruise bleek een tegenvaller van formaat. Alles wat mis kon gaan, ging ook mis: we zijn zelfs nooit vertrokken... Nadat we op Gili Trawangan waren opgepikt bleek bij aankomst op het eiland Lombok dat de cruise niet doorging omwille van het weer: er was te veel wind en de golven waren te hoog. We hadden nochtans uitgebreid naar de weersomstandigheden geinformeerd voordat we boekten. Dat was allemaal geen enkel probleem volgens hen, tot ze ons geld in hun zakken hadden natuurlijk... Na heel veel discussie (en een fikse korting, we hadden gelukkig alleen maar een voorschot betaald) hebben we ons ticket geruild voor een bus- en boottrip, maar geen enkele van de verwachtingen en beloften werd ingelost. Onze prive-aircobus bleek een publiek vehikel en onze beide zetels waten kapot (mijn kon niet recht, yves zijn ging niet plat) en dat voor een nachtbus! In Bima liet onze aansluiting maar liefst vier uur op zich wanten (dus wij midden in de nacht met
slaperige oogjes maar wachten tot het licht werd) en tot overmaat van ramp bleek de ferry niet uit te varen toen we eindelijk in Sape aankwamen, ook omwille van het weer. We hebben daar drie dagen vastgezeten, onze hele groep was op den duur ten einde raad (wie ooit in Sape geweest is, zal meteen begrijpen waarom: het walgelijkste, stinkendste dorp van dit stuk van de wereld, bezaaid met vuiligheid, afval en ratten die zich zelfs niet generen bij daglicht, en in de wijde omgeving niks te doen). Drie mensen van de groep konden het na twee dagen niet meer aan, besloten er anderhalf miljoen tegenaan te smijten en namen privebus terug naar Bima, dan vliegtuig naar Denpasar en ´s anderendaags een vlucht naar Labuanbajo. De ironie wil natuurlijk dat wij door ongelofelijke chance diezelfde dag ook in Labuanbajo geraakten, dankzij de zeldzame ferry die eens per maand een uurtje aanmeert in Bima (waar wij dus in allerijl naartoe gereden zijn, ondertussen de boot bellend dat ze niet mochten uitvaren voordat wij aan boord waren). Ondertussen was er van drie maaltijden per dag, koffie en thee plus fles water per dag niets meer te merken. Toen we in Labuanbajo aankwamen
Gili Trawangan
Zwaar bootverkeer in de haven en daar opeens zowel ons eten als onze nacht weer zelf moesten betalen waren we het beu. De rest vond het allemaal precies zo erg niet, al die leugens en oplichterij en extra kosten waarvoor we eigenlijk al betaald hadden maar wij hielden voet bij stuk en zeiden dat we wel op de grond buiten voor het kantoor zouden slapen. Uiteindelijk hebben we ons avondeten betaald gekregen en mochten we in het kantoor op de grond slapen. De rest van de groep had zonder reclamaties zelf alles betaald, maar de meesten steunden ons in ons beklag: uiteindelijk vroegen wij alleen maar wat ons beloofd was en waarvoor we betaald hadden. De volgende dag kondigde onze mislukte gids doodleuk aan dat de boot niet zou uitvaren, wederom wegens de weersomstandigheden. Wij zaten weer op ons paard, probeerden geld terug te vragen, maar dat ziet ge NATUURLIJK nooit meer terug. Uiteindelijk kon de kapitein toch uitvaren, maar bleek dat we in plaats van de beloofde 3 uur op Rinca en 5 uur op Komodo maar 1 uur op elk van beide eilanden zouden doorbrengen. Weer waren wij de enigen die onze mond opentrokken, tot grote ergernis van enkele groepsgenoten. Ondertussen was de
Gili Trawangan
Bootjes kijken groep al wat verdeeld: een deel had zich tegen ons gekeerd, een ander deel steunde ons maar verkoos zelf hun mond te houden. De sfeer was behoorlijk gespannen bij momenten, de pret was er wat af. Uiteindelijk hebben we de Komodovaranen wel te zien gekregen, en waren ze indrukwekkend genoeg om de problemen van de afgelopen dagen te doen vergeten. We onthouden dus de mooie herinneringen van die tour, dat we na vijf dagen problemen uiteindelijk toch de boot konden nemen en de lang verwachte Komodovaranen te zien kregen, dat het snorkelen rond Komodo magnifiek was, dat het slapen op het bovendek van de boot een speciale ervaring was enzovoort.
De dag na onze thuiskomst van Komodo was het slecht weer dus konden we onmogelijk gaan duiken in het nationaal park. We hebben dan maar de bus genomen naar Bajawa, ergens halverwege het eiland. Van de brommer die we daar gehuurd hebben hadden we weinig plezier: ik had koorts, we zochten meer dan twee uur tevergeefs naar een vulkaan, maar werden van het kastje naar de muur gestuurd en uiteindelijk begon het pijpenstelen te regenen. Leuk is anders. ´s Anderendaags zijn we doorgereisd naar Kelimutu waar we met heel
Sape
Vrachtwagenchauffeurs spelen voetbal tot de ferry vertrekt. Partijtje duurde 10 dagen... veel chance (en dankzij de ongelofelijke service van de hoteluitbater die om 4 uur was opgestaan om speciaal naar het optrekken van de wolken te kijken, om ons vervolgens om 6.30u wakker te maken als de visibiliteit optimaal was) de crater lakes hebben kunnen zien: drie meren in een vulkaankrater en ze hebben allemaal verschillende kleuren, afhankelijk van de mineralen erin. Dat was echt wel een spectaculair zicht en we waren dan ook heel blij dat wij bij de weinige mensen waren die de meren in het regenseizoen te zien hadden gekregen. Een tien uur durende busrit later zaten we weer in Bajawa waar we probeerden het thuisfront te contacteren, maar de satellietverbinding lag plat waardoor we niks konden laten weten. De volgende dag zijn we om 6u opgestaan voor bus, maar die deed bijna 14u over de luttele 256km tot Labuanbajo waar we pas na sluitingstijd van de duikshops aankwamen. Gefrustreerd konden we de volgende dag dus weer niet duiken, alleen snorkelen aan een nabijgelegen eilandje, wat natuurlijk ook altijd leuk is. De twee dagen erna meer geluk. Een gigantische priveboot voor ons twee met een divemaster en vier man crew te onzer beschikking en zo konden we de
Samen sterk
Interculturele samenwerking duiksites van Komodo onveilig maken. Het was zalig, we hebben zoveel haaien gezien dat we letterlijk de tel zijn kwijt geraakt (en behalve black tips en white tips ook een gray reef shark gezien!), we hebben voor de eerste keer in ons leven manta´s gezien (immense beesten met hun drie meter spanwijdte, maar oh zo elegant en gracieus) en zelfs een school bumphead parrotfishes (joekels van bizar uitziende vissen met enorme konijnentanden). Maar het mooie liedje kon niet blijven duren: toen we de laatste dag wilden betalen bleek dat we weer bestolen waren. Iemand van de crew had 400000 rupiah uit mijn tasje gestolen terwijl wij onder water waren. Uiteindelijk was het veel gedoe, het is natuurlijk een heel ernstige beschuldiging, maar we waren heel zeker (zelfs over de persoon die het gedaan had, want we hebben een confrontatie met de crew gevraagd). We hebben het geld terug gekregen van de eigenaar van de duikclub en die persoon wordt naar alle waarschijnlijkheid ontslaan, hij werkte er nog maar een maand en ze hadden ervoor ook al problemen met hem gehad.
Net zoals het vervoer in Indonesie vaak gigantisch mis kan lopen, zo kan het op de meest onverwachte momenten
opeens supervlot gaan. We wilden net een ticket kopen voor de ferry terug naar het verdoemde Sape toen we de machtige "toet-toet" van de grote ferry hoorden. De maandelijkse ferry kwam toevallig net aan in de haven toen wij wilden vertrekken (echt miraculeus want als ge informatie gaat vragen, lijkt niemand ooit te kunnen zeggen wanneer welke boot naar waar gaat). In plaats van een lange ferry-minibus-bus-bus-ferry-bus-ferry-rit konden we nu gewoon de lange-afstands-ferry helemaal naar Bali nemen. Het was wel een zware trip: 34 uur in de verstikkende lucht van een gesloten ruim in economy class, omringd door kakkerlakken, tientallen rokers, veel lawaai en bijzonder onaangename geuren, overlevend op droge rijst. Maar na bijna anderhalve dag zetten we opgelucht voet op Balinese bodem, het eiland-hoppen in Nusa Tenggara was niet meer dan een bewogen herinnering.
Advertisement
Tot: 0.328s; Tpl: 0.019s; cc: 21; qc: 97; dbt: 0.2669s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
