een dag in lucknow

---

Een dag in India

17 november in Lucknow. Het is bewolkt en fris, zoals in België op een grijze zomerdag. Ik herinner me dat ik mijnheer Varma's rijbewijs nodig heb voor Vodafon. Vodafon kan namelijk enkel aan buitenlanders, met een Indische waarborg, een blackberry plan leveren . Amerikaanse studenten vertelden me dat dit in Amerika ook het geval is.

Mijnheer Varma geeft me, een beetje aarzelend zijn rijbewijs, maar vernoemt erbij dat hij hem gauw terug nodig heeft omdat hij zonder, het huis niet uit kan. Hij suggereert me een kopie te nemen.

Er is echter geen mogelijkheid dichtbij om een kopie te nemen en ik beslis hem zijn rijbewijs terug te geven. Ik mail Abhinav, mijn zakenpartner, om vanuit Delhi met Faraz de winkelverantwoordelijke, te bellen en zijn gegevens door te mailen of the faxen.

Ondertussen vraag ik aan Naheed, de gastvrouw van de B&B waar ik logeer, of zij Gautom, de riksjawwallah kan telefoneren en of hij me kan brengen naar mijn afspraak met mevrouw Sharma, de hoofdredactrice van I-next, een krant in de buurt van Alexandar park.

Eenmaal aangekomen zegt Gautom dat hij iemand anders moet vervoeren en of ik een half uur kan wachten. Ik zeg dat dit niet kan omdat ik afspraak en hij adviseert me een fietsrickshaw te nemen.

Naheed's echtgenoot, Mr Varma roept een fietswallah en legt hem uit waar hij me moet brengen. Wanneer ik buitenkom is deze fietswallah weg. Ik sta er alleen voor nu. De fietswallah's hebben meestal - ondanks dat ze voortdurend rondfietsen en de stad doorkruisen - zeer beperkte kennis van de straatnamen. Daar bovenop een erg zwak orientatievermogen (gek genoeg) en een arm geheugen. Ze rijden verkeerd ook al leg je de weg uit en ze vergeten de gegeven uitleg vrijwel onmiddellijk. Dan trachten ze je te overtuigen dat je meer moet betalen omdat ze verder hadden moeten rijden dan aanvankelijk gedacht of omdat ze hebben moeten terugrijden.

Na wat zoeken en inderdaad verkeerd rijden kom ik dan toch aan bij mevrouw Sharma's tweetalig Engels-Hindi krantje. Eerst moet ik beneden al mijn gegevens neerpennen met telefoonnummer en al. Ik doe dat slordig en ik vermoed dat dat niet erg gevonden wordt, wellicht omdat niemand het echt ooit nakijkt. Dan moet ik boven, net voor het bureau van mevrouw Sharma, alles opnieuw neerpennen - ditmaal spreekt de wachter enkel slordig Hindi en ik schrijf mijn naam en adres even slordig in het Hindi - hij lacht en ik mag binnen.

Mevrouw Sharma is heel hartelijk en begrijpt meteen waar ik, als studente Hindi, naartoe wil en wat ik nodig heb. Ze haalt er de sub-editor bij en we bespreken wat er mogelijk is. Dat klinkt een pak interessanter dan, wat ik gisteren meende te begrijpen van het gemompel in het Urdu van de hoofdredacteur van de Urdu krant "Aag" wat "vuur" betekent.

Ik spreek af dat ik morgen zal opdagen voor de ochtendvergadering en vertrek met een exemplaar van deze uitzonderlijke krant. I-Next maakt gebruik van het met Engels doorspekte Hindi dat de meeste moderne Indiërs spreken. Het is zo dat je als een formulier klinkt als je zuiver Hindi spreekt. Alle taalvervuiling ten spijt, wordt puur Hindi spreken naast archaïsch en grappig, zelfs onnozel gevonden.

Eenmaal buiten bevind ik me terug in de typische Indische gekte van chaotisch verkeer en rondslenterende koeien, heiligen en straatkinderen naast zaken- en kantoorlui, brommertjes, driewielers en steeds meer sjieke wagens van makelij die ik niet onmiddellijk kan thuisbrengen.

Ik ben op zoek naar het Vodafonkantoor maar wil niet opnieuw met een fietswallah op stap gaan. Een willekeurige auto stopt en de dame achterin vraagt me in perfect Engels wat ik zoek. Ik zeg haar dat ik op zoek ben naar het Vodafonekantoor. Ze stelt voor me daar af te zetten. Omdat ik geen gevaar voel stap ik in. De chauffeur is haar man en hij blijkt, als reactie op mijn Belgische afkomst, Frans te kunnen spreken. Hij werkt voor een bedrijf dat zaken doet met Noord-Afrika, vandaar zijn kennis van de Franse taal.

Ik word afgezet bij het Vodafonkantoor. Er wordt warm en vriendelijk afscheid genomen, haast alsof ik een zeer goede vriendin of zelfs familielid ben. Ik stap het kantoor binnen.

Daar stelt Faraz me teleur, hij heeft nog niets ontvangen van Abhinav. Ontgoocheld en triest van frustratie stap ik buiten en troost ik me met de gedachte dat het wellicht erg westers is om me te hechten aan het idee van logistieke effectiviteit. Ik flaneer door de steegjes en straten van Lucknow, onderscheid de eenmaal prachtige maar nu totaal verkommerde en met reclamepanelen volgehangen gebouwen en boulevards. Ik krijg veel blikken op mij geworpen en er wordt veel naar mij gestaard. Dat is nu eenmaal zo in Lucknow, dus heeft het geen zin om je daartegen te verzetten. Af en toe vraag ik in het Hindi "is er iets?" Men schrikt dan wat, men lacht en ik laat wat verwarring en verdwazing achter.

Ik herken plotseling een steegje waar ik vorige zomer af en toe een internetcafee'tje kwam opzoeken wanneer Naheed's provider het liet afweten. Ik beslis ernaar toe te gaan en Abhinav te mailen. Hij zegt dat de pasfoto het probleem is en suggereert me naar Airtel te gaan, een andere Indische telecomaanbieder die prepaid pakketten verkoopt. Voor deze heb je geen Indiër nodig (als waarborg). Hij forwardt me een artikel met de promoties van Airtel. Het ziet er allemaal goed uit en beslis het erop te wagen.

Onderweg bedacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn de weg te vragen bij de vriendelijke kruidenier die ik inmiddels had leren kennen. Zoals mij, heeft hij ook een zwak voor lekker eten.

Hij zegt dat Airtel zijn kantoren ver buiten het stadscentrum heeft. Ik vraag me af of dit geval is omdat Vodafon meer smeergeld heeft betaald. Het lijkt alsof Airtel in Lucknow geboycot wordt. Airtel is de grootste en meest gereputeerde provider in India. Lucknavis zweren echter om een of andere reden bij Vodafon "cheap and best".

De kruidenier suggereert me naar Tata te gaan, naast de Pizzahut, nog een ander telecombedrijf. Ik bedank hem vriendelijk, hartelijk zelfs maar beslis dat dit een slecht idee is en dat ik naar Airtel wil.

Cafee Day biedt wat soelaas in de gezellige Indische gekte. Airco lounges, westerse menu's en fantastische koffie. Uniek in India. Ik koop de "Times of India" en stap CD binnen. Ik weet op voorhand dat er zeer veel van het menu niet beschikbaar zal zijn en beslis om mijn enthousiasme te bewaren tot ik bevestiging krijg van de bediening. Zoals verwacht was er veel niet maar ik stel me tevreden met een sandwich met leuk klinkende naam en een cappuccino die heerlijk is.

Om niet voor niets me zo ver te vervoeren, bedenk ik dat ik beter eerst even bel naar Airtel. Ik zoek een STD om te telefoneren. Ik vraag rond en de mensen zeggen me dat er normaal gezien een in de buurt is maar dat die nu gesloten is. Plotseling is die toch open. Ik bel naar Airtel maar er blijkt iets met het nummer te zijn. Daarna bel ik naar Yussuf, mijn leerkracht Hindi en Urdu, maar die neemt niet op. Een dame die achter me zit vraagt of ik een Afgaanse ben. Ik vraag haar hoe dat ze erop komt en ze zegt dat ik lijk op haar grootmoeder die van Turkmeense afkomst is en dat ik even groot ben als haar. Hoewel ik meestal zeg dat ik Belgische ben zeg ik ditmaal dat ik Griekse ben - Grieks klinkt Oosters in het Hindi. "Ach, daarom dat je zo mooi Hindi spreekt" is haar reactie daarop.

Ik bel naar Gautom, de autowallah, dat hij me hoe dan ook naar Airtel brengt. Hij zegt dat hij heel ver is en niet kan komen. Vermoeidheid en moedeloosheid overvallen me en ik wil naar huis. Ik zoek een fietswallah. Onderweg maak ik de bedenking dat ik eigenlijk heel veel mooie dingen heb meegemaakt - de mensen die me zomaar opgepikt hebben en hebben afgezet waar ik moest zijn. Mevrouw Sharma die meteen aanvoelde wat ik nodig had en dat ik, op het eerste zicht, een leuke en boeiende stageplaats gevonden heb, dat ik me niet moest laten ontmoedigen door de logistieke rompslomp. Ik kom aan bij Naheed, de B&B waar ik verblijf en zet mijn computer aan. Naheed's provider is in pan gevallen is. Ik vraag me af waarom ik een blackberry heb aangeschaft.

---