23 oktober

---

De dag in Jodhpur begon met een tocht door de woestijnachtige omgeving per jeep. Lekker crossen over slechte wegen waar de bus in een wandeltempo overheen was gereden, hoewel de chauffeur van de jeep waar ik in zat wel de Captain Slow van het stel was. Onderweg werden we vaak toegejuicht en achterna gerend door de lokale jeugd, vaak erg leuk maar één keer sloegen ze naar ons en probeerden ze mij uit de jeep te trekken (zonder veel succes). Dat accepteerde de chauffeur niet, die trapte meteen op de rem en ging achter de jongens aan die maakten dat ze wegkwamen. Kwajongensstreken zijn dus ook een wereldwijd fenomeen...

Het kwam ook voor dat zowel kinderen als volwassenen hun hand ophielden en ordinair om geld vroegen ('money, money´). Dit is zowiezo een heel veel voorkomend verschijnsel in heel India, en niet iets dat zich beperkt tot westerse toeristen, hoewel er bij ons wel hogere eisen worden gesteld aan het bedrag. In het caste-systeem zit nu eenmaal berusting in je ellende ingebouwd: als je arm bent zul je dat ook je hele leven blijven (in dit leven in elk geval) en met name de untouchables, die onder de normale casten vallen en de onderkant van de samenleving vormen, moeten vaak van bedelen rondkomen; een andere optie is er voor hen simpelweg niet. De rijkere Indiërs werken hier actief aan mee door vaak geld aan bedelaars te geven: moslims zijn op basis van hun geloof verplicht 5% van hun inkomen aan de armen te geven, en hindus doen het voor hun karma (wat ze in een volgend leven vooruit helpt en uiteindelijk tot nirvana leidt, de ontsnapping aan de cyclus van reïncarnatie).

We maakten tijdens de jeeptocht een aantal stops bij dorpjes rondom Jodhpur. De eerste stop was niet in een dorp maar juist in de savannah, om antilopen en kraanvogels te bekijken. Daarnaast hebben we demonstraties gehad bij een pottenbakker en een weverij en zijn we langsgegaan bij wat vrouwen die op het land aan het oogsten waren. Tenslotte zijn we bij een Bishnoi dorpje geweest, waar de lokale bevolking al het level als heilig beschouwd, en waar in de 18e eeuw 363 Bishnoi hun leven hebben opgeofferd om een boom te beschermen tegen de maharaja deze wilde kappen. Deze gebeurtenis wordt nog jaarlijks herdacht en naar aanleiding hiervan heeft de maharaja van Jodhpur verklaart dat de wetten van de Bishnoi rondom hun dorpen door iedereen gerespecteerd moeten worden en zijn zaken als kappen en jagen dus verboden. De Bishnoi staan ook bekend om hun opiumthee. Maar zoals cocathee weinig van doen heeft met cocaïne, zo is opiumthee niet hetzelfde als opium. Het is wel een oppepper die de Bishnoi de dag gebruiken om de dag door te komen als ze op het land moeten werken. Deze thee mochten wij natuurlijk, in hele kleine mate, proeven maar er zat niet veel smaak of effect aan. Een enkeling mocht ook een opiumpijp proberen maar dat leek ook weinig effect te hebben, hoewel de man die ons dit aanbood deed wel veel vaker en in veel grotere hoeveelheiden opium leek te consumeren. Tenslotte kregen we een demonstratie tulband wikkelen waarna het tijd was om naar Jodhpur zelf te gaan.

Jodhpur is één van de grotere en rijkere koninkrijken in Rajastan door z´n strategische ligging op de handelsroute van Delhi naar de kust, als één van de weinige rustplaatsen midden in de onherbergzame Marwar woestijn (Marwar = Land van de dood). Het staat bekend als de Blue City omdat de huizen in de oude stad allemaal helder blauw zijn geschilderd, de kleur van zowel de scheppergod Brahman als de hoogste caste, de brahmin (de caste van priesters en wetenschappers). Tegenwoordig schilderen ook de niet-brahmins hun huizen blauw, mede doordat de indigo die in de verf gebruikt wordt insecten schijnt te weren. Dit geeft de stad een bijzonder aanzien. Boven de oude stad torent de Merhangarh uit, een groot imposant fort dat als een acropolis op een heuvel staat rondom welke de rest van de stad is gebouwd. Een combinatie van locatie, formaat en architectuur maakt de Merhangarh tot één van de meest indrukwekkende forten van India. Ook hier was weer een processie gaande vergelijkbaar met die van Jaipur en ook hier waren er weer vele toeristen om het fort te bewonderen, maar het complex was ruimschoots groot genoeg om dit alles te kunnen bevatten. Er was een uitstekende audiotour beschikbaar die veel over de geschiedenis en het gebruik van het fort wist te vertellen, dat toch enkele decennia geleden de residentie was van de maharaja van Jodhpur. Deze heeft zich nu verplaatst naar een ander paleis elders in de stad, terwijl de Merhangarh enkel nog voor ceremonies wordt gebruikt. Er zijn in het fort wederom een heleboel gebruiksvoorwerpen en kunst van de maharaja en zijn familie te bewonderen, alsmede de schitterende architectuur van het gebouw zelf en de spectaculaire uitzichten die het geeft over de stad Jodhpur.

Na het fort uitgebreid te hebben bezichtend zijn we bergaf naar de oude Sardar bazaar en de klokketoren die hier middenin staat toegewandeld, dwars door de oude wijken van de stad. Hier hebben we wat inkopen gedaan want één lid van de groep had voorgesteld om een voedselpakket samen te stellen voor enkele van de vele arme mensen die we onderweg tegenkomen. Dus er werden rijst, aardappelen, uien, bloem, kruiden en wat snoepgoed ingeslagen. Daarna gingen dineerden we op het dak van een restaurant met een fantastisch uitzicht over de stad en de bij nacht prachtig verlichte Merhangarh.

Eenmaal terug in het hotel later die avond hoorden we een hoop muziek en gezang van naast het hotel komen, het klonk alsof er een groot festival gaande was. Enkele van ons besloten hierop af te gaan. Het bleek uit een piepklein gammel hutje te komen waar enkele jongens voor stonden. Binnen zagen we één of twee dames zagen zitten. We werden van harte uitgenodigd om vooral binnen te komen, waar bleek dat deze hut nog een grote achterkamer had waar zo te zien het merendeel van de mannen uit het kleine dorp waar ons hotel gevestigd was (zo’n 30 man) zich daar hadden verzameld en zaten te luisteren naar het gezang van iemand van de brahmin caste. Dit werd begeleidt door wat primitieve muziekinstrumenten en dit alles werd idioot hard versterkt met een geluidsinstallatie, wat ons de indruk had gegeven dat er een veel en veel groter evenement plaatsvond. Wij werden uitgenodigd om vooraan in het mini-zaaltje plaats te nemen en kregen thee en Indische zoetigheden voorgeschoteld. Hier hebben we ik den zo’n uur meegeluisterd naar de hymnen van de lokale dorpsleiden en een bezoekende guru met begeleidster. Terwijl dit alles plaatsvond was er ook een hoekje waar kinderen probeerden te slapen. Dit geheel bleek de wijze te zijn waarop dit dorpje het Festival of Lights vierde. De dorpelingen leken nog uitgelatener door onze aanwezigheid dan wij onder de indruk waren van deze hele bijzondere ervaring. Na verloop van tijd moesten wij weer weg omdat we er de dag erna vroeg uit moesten, wat de aanwezigen zichtbaar teleurstelde hoewel we niets aan de festiviteiten toevoegden en alleen maar beste zitplaatsen in beslag namen.

---