Advertisement
Published: January 9th 2012
Edit Blog Post
India is geen gemakkelijk land. Je wordt er dagelijks geconfronteerd met schrijnende armoede en een gebrek aan basisvoorzieningen die we in het westen voor lief nemen. Hier merk je pas echt hoe goed wij het hebben en hoe absurd de dagelijkse berichten over 'de crisis' in Europa zijn.
Om Angelique, Bep en Leen te laten wennen aan India zijn we op aanraden van Lucas begonnen met 'India Light': Goa. Goa is een prettige provincie met mooie stranden, een paar supermarkten met westerse producten en westerse toiletten. Ook is er airco voor westerlingen die moeilijk kunnen wennen aan de tropische temperaturen en - minstens even belangrijk - er is meestal ook stroom voor de airco (in veel andere plaatsen is stroom op rantsoen).
Na een paar weken acclimatiseren in Goa zijn Leen en Bep naar Thailand afgereisd en zijn wij het 'echte' India ingegaan met Bombay als vuurdoop. Alhoewel het een bijzonder fascinerende stad is, is het bepaald geen gemakkelijke stad. Dit ondervonden we de eerste dag toen we in een voorstad een kniespecialist gingen bezoeken (Angelique had haar knie verdraaid na 3 dagen scheef lopen door een blaar). Lucas was al eerder met de trein door Bombay gereisd en had bedacht
dat we beter 1e klas konden reizen. Bij het loket werd verbaasd gereageerd: 1e klas?? In de trein bleek waarom: alleen bij de eerste paar stations was er nog ruimte om te bewegen, daarna was er ook in de 1e klas 'peak load'. In Bombay betekent dit: 4000 mensen in een trein waar er theoretisch 1600 in passen, circa 8 mensen per m2. Een deel van de passagiers hangt uit de deuropening. Dit is niet zonder gevaar: elk jaar sterven er in Bombay 4000 mensen bij spoorongelukken.
Na deze rit kwamen we doorweekt aan in de voorstad en gingen naar het luxe ziekenhuis, op internet aangeprezen als een van de beste van India. Met een riksha kwamen we door een volkswijk, daarna door een miniem tunneltje om vervolgens over een stoffig pad bij een aftands gebouw aan te komen; het ziekenhuis. De kniespecialist bleek een extreme variant van ADHD te hebben en begon meteen te vertellen over zijn vakantie in Nederland. Hoogtepunt was Coconuf. "You mean coconut? In Holland?"
"No, no coconut, flowers!" Keukenhof dus. Na 20 seconden naar Angelique's knie te hebben gekeken ging hij verder over Amsterdam en Oetrek, even onderbroken door enkele militaire commando's in het Marathi.
Hij ging vervolgens verder over de plaatsen die we in India zeker moesten bezoeken, terwijl hij tot afgrijzen van Angelique een enorme injectienaald van een assistent kreeg. "You should certainly visit the Ajanta caves. No problem, you will feel no pain (de naald verdween in Angelique's knie-natuurlijk erg pijnlijk) just an inflamation, and when you are in Ajanta you should certainly also visit Ellora".
De volgende dag (waarop Angelique's knie boven verwachting weer beter was) besloten we luxe te reizen en een taxi te pakken. Ook deze luxe is relatief in India; in plaats van airco in het tropische Bombay hadden we verwarming door het gat tussen de motor en de voorstoelen. Het werd nog veel warmer toen we op een flyover in de file kwamen te staan in de brandende zon en op smelteld asfalt. Dan was de trein zo gek nog niet.
In het noorden van India bleek de trein toch verre van ideaal. De winter was opeens begonnen en het hele noorden was in mist verdwenen. We konden geen kaartjes voor de luxere klassen krijgen en waren veroordeeld tot een rit tussen het gewone volk. Dat bleek wel voorbereid en had dekens bij zich. Toen
de trein in beweging kwam bleek dat de ramen niet goed dicht konden zodat een ijzige wind door de trein woei. Het koelde af naar zo'n 5 graden, maar de gevoelstemperatuur lag veel lager. We hebben beiden rugzakken tot aan de washandjes toe uitgepakt en over ons heen gelegd. We voelden ons erg zielig toen we met 11 uur vertraging en tot op het bot verkleumd in Benares aankwamen, tot we de krant lazen. Er waren al meer dan 100 doden gevallen door de kou; wij kwamen er met keelontsteking (Angelique) en een flinke griep (Lucas was sinds Evert van Benthem de Elfstedentocht won niet meer zo verkouden geweest) genadig van af. Veel Indiers bleken behalve geen onderdak ook geen dekens en geen warme kleren te bezitten; zij stierven van de kou, alhoewel het boven het vriespunt was.
In Benares bleek ook nergens verwarming te zijn, terwijl de maximum temperatuur bleef steken op 13 graden. Gelukkig hadden we dekens in het hotel.
Behalve deze ongemakken is India een bijzonder land, met op elke straathoek een fantastische kleurrijke chaos ( we hebben dit in 6000 foto's proberen vast te leggen) en een grote hoeveelheid ontzettend aardige mensen (1,2 miljard). Het
is ook een bijzonder goedkoop land, wat niet verwonderlijk is als je bedenkt dat de meeste Indiers ongeveer een euro per dag verdienen. Een kopje thee op straat kost 3 cent. In de trein rekenen ze het schandalige tarief van 7,5 cent, terwijl je ook in het Taj hotel in Bombay thee kan drinken voor 6 euro, maar hier krijg je een koekje bij. Sinds het glas champagne in Dubai is dit nog altijd redelijk, alhoewel het 200 keer zo duur is als op straat. Op straat krijg je wel weer een gratis aardewerk kopje, dat je stuk mag gooien als de thee op is - als je je glas champagne in Dubai kapot gooit is dat waarschijnlijk circa 2000 keer zo duur.
Advertisement
Tot: 0.043s; Tpl: 0.015s; cc: 8; qc: 24; dbt: 0.0202s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Alfons
non-member comment
Incredible India
Hoi Lucas en Angelique, wat een avonturen, daar in dat India! Als ik het zo lees, dan is er maar één ding dat ik wil: weer terug naar India! Al die chaos en toestanden, heel erg herkenbaar en... very special! Angelique, gelukkig dat het goed is afgelopen met je knie! Ik ben erg benieuwd naar jullie volgende verhalen! Heel veel plezier, hartelijke groet, Alfons