Op weg naar Liping.

---

Vrijdag 9 februari



Wim en Berna gaan om 6u45 al tickets voor de bus naar Liping kopen en nog zijn ze niet de eersten.
Na het ontbijt maken we ons klaar voor de busreis van ca. 8 uur, die uiteindelijk op 12 uur uitloopt. Eens we buiten de stad zijn, gaat het eerste stuk vlot over een soort snelweg tot vlak voor Kaili. Vanaf dan moeten we over kronkelwegen door de bergen. De weg is in niet al te beste staat. De chauffeur heeft een DVD opgezet met mooie traditionele muziek, gezongen door een jonge vrouw met een hoge stem. Ze staat op een scène met dansers en een trommeltoren op de achtergrond.
De reis verloopt niet al te smakelijk. In de bus zitten alle slag van mensen. De man die voor Wim en Berna zit rookt aan de lopende band sigaretten en om de 5 minuten rochelt en spuwt hij in het vuilbakje naast zijn stoel in het gangpad. "Vroeger spuwden ze gewoon op de grond", zeggen Berna en Wim, "en moest je opletten dat je niet uitgleed als je uitstapte". Achter hen en naast ons zit een jonge man de hele tijd te spuwen in een plastic zakje. We horen niet echt overgeefgeluiden, maar hij ziet er erg bleek uit. Voor ons zitten jonge ouders met een baby. Ze geven het kindje een sinaasappel te eten met als gevolg dat het een eindje later ook moet overgeven.
Het landschap is heuvel- en bergachtig en ligt vol velden, vooral natte veldjes omgeven door een dijkje. Op de dijkjes staan lange staken waartegen het rijststro vastgebonden is, soms tot 3 m hoog. Elk plekje is benut: sommige velden zijn maar een paar vierkante meter groot. We zien rijststoppels en groenten, maar ook koolzaad in gele bloei. Sommige velden hebben een rode laag op het water liggen, waarschijnlijk door een of andere soort eendenkroos. Dat alles geeft mooie gele, groene en rode vlakken in het landschap, dat veel weg heeft van een bonte lappendeken.
Het land is ook druk bevolkt: her en der staan houten en natuur- of bakstenen huizen en op de velden werken mensen, zowel oude als jonge. Er zijn ook veel mensen onderweg. Ze zijn meestal te voet en dragen een vracht op de rug of aan een juk op hun schouders. Ze sleuren met suikerriet, hout, groenten, houtskool, balen stof, enz.
Na twee of drie uur rijden stopt de bus aan een benzinestation om de reizigers naar het toilet te laten gaan. Ze vormen 3 rijen bij de stenen uitbouw met houten deuren. In het midden van de tegelvloer in het toilet is een gleuf van een meter diep die naar het volgende hokje doorloopt. We nemen een uiterst sober middagmaal: koekjes en cola.
De rit duurt lang en de bus schokt erg. Het is onmogelijk om te schrijven of zelfs te lezen. De meeste reizigers dommelen in en ook onze oogleden zijn zwaar en vallen dicht. We passeren regelmatig door dorpjes, vaak met een bedrijvig marktje. De mensen verplaatsen zich te voet of met de fiets, met handkarren, kleine tractors of driewielers. Ze zijn goed en fleurig gekleed.

Het is al lang donker voor we in Liping aankomen. Wanneer we uitstappen, spreken vrouwen ons onmiddellijk aan om een slaapplaats aan te bieden, maar Berna en Wim stappen resoluut naar een wat verder gelegen guesthouse. Daar is zogezegd alles volgeboekt, maar waarschijnlijk vinden ze hun kamers niet goed genoeg voor buitenlanders. We lopen dan verder naar het Liping Hotel, dat ons een ongekende luxe biedt voor een nog lagere prijs dan in Guiyang.


Ria en Pieter

---