Φαουντ Φακτ. Και πήραμε τα βουνά.

---

Στον παραδεισο μου παρακαλεσα τον ήλιο να βγει. Στο monsoon ή αλλιως στην εποχη των βροχων ειναι λιγο ρουλετα η καλοκαιρια. Παρακαλεσα λοιπον και εταξα να μην γκρινιαξω στις επομενες κοντρα συνθηκες. Εσυ εισαι που το λες. Νατες οι κοντρα συνθηκες παει και η γκρινια μου μιας και ο ηλιος βγηκε και βασιλεψε. Πηραμε τα βουνα, και πιο συκριμμενα τα Cardamon βουνα, εκει οπου η ζουγκλα μπερδευευται με τα rainforest. Εκει δηλαδη που χανει η μανα το παιδι. Chi phat. Μια κοινοτητα κοντα στα συνορα με την Ταιλανδη που πηρε πνοη με τον eco τουρισμο. Φτασαμε ορεξατοι και εγω δεν συμβιβαζομουνα με μια βαρκαδα στο χαραμα. Ηθελα mountain bike για τους καταραχτες τρομαρα μου.
Και δωσε βροχη και παρε λασπη. Και δωσε πεταλι. Και δωσε πονο. Φανη, δικο σου σκεφτομουν. Για οσους δεν ξερουν τον Φανη, φιλος και πρωταθλητης ποδηλατης που εχει καταντησει προβλεψιμος με τις πρωτιες του. Αν και για την κορυφη του αυτο θα ηταν μαλλον μια προπόνηση. Οχι για εμας.
Βουτηξαμε στις λασπες, κολλησαμε και σπρωχναμε και γλιστραγαμε. Λασπη απο στερια και βροχη απο ουρανο. Σωτηρια καμια. Ηταν τρελλος ο ξεναγος και γελασαμε. Και το ονομα αυτου Ρατ. Ο πρωτος και τελευταιος Ρατ που θα συμπαθησω στη ζωη μου. Καταραχτης ενα ομως εκει. Δυο σκεψεις. α. Ποσο βλαμμενα μπορει να ειμαστε και β. καντο να αξιζει τουλαχιστον. Μπα. Μειναμε στο ποσο ειμαστε μιας και ο καταρακτης ενα δεν αξιζε της ταλαιπωριας. Βαλτε το παντελόνι μέσα απο τις κάλτσες μας λέει, γιατί εδω έχει βδελλες. Βδελλες? Ποσο ακόμη θα φρικαρω σκέφτομαι. Η βλάστηση έχει γίνει τόσο πυκνη που νομιζω οτι αυτό που ζούμε είναι εικονικό. Ηλεκτρονικο είναι σκέφτομαι δεν μπορεί. Κλαδιά του Ταρζάν, πελώριοι κορμοί δέντρων με αγκάθια. Όλα τρόμαζαν. Και δεν ημασταν καν στη ζούγκλα. Θέλω καυσαέριο και μποτιλιαρίσμα σκεφτόμουν. Θέλω μετρο και excuse me. Αυτό είναι το ταβάνι μου. Δεν κρατησε για πολύ. Σε λίγο βρεθηκαμε στο απόλυτο ξέφωτο, με ενα καταραχτη τόσο ψηλό όσο άντεχε η πλάτη τον πόνο καθώς επέφταν τα νερά. Ναι, ήμουν και παλι χαρούμενη. Ξέχασα τις βδελλες, ξέχασα τις λάσπες,ξεχασα τις νυχτεριδες και θυμομουν μονο τα γέλια που κάναμε καθώς προσπαθούσαμε να περάσουμε τα ποταμάκια μάταια χωρίς να χάσουμε ισορροπία. Θα γυρνουσαμε στη μια αλλά ο Ρατ θελησε να μας κανει ξενάγηση στο χωριό και για το καλωσορισμα καταληξαμε να πινουμε τοπικό λικέρ απο ρύζι με τα φιλαράκια του. Δεν θα μας άφηνε νυστικους και μας κάλεσε για dinner ανοιγωντας μας το σπίτι του και τη καρδιά του. Ενα ξύλινο καλύβι σχεδόν δίπλα στο σχολειο οπου και δουλεύει και μερικά κοτόπουλα να περπατάνε στα πόδια μας ενω τρωγαμε. Να μη λείψει το κρεας απο τη φαμίλια. Τα γέλια και η ζεστασιά τόση πολυ που έφερε την μελαγχολια καθώς αποχαιρετουσαμε την Καμπότζη.
Δεύτερο παράδεισο στα βουνά δεν βρήκαμε αλλά στην Καμπότζη ήρθαμε για τους ανθρώπους της και το καλυτερο τελικά μας το φύλαξε για φινάλε.

---

Photos

Στο ξέφωτο
Φαουντ. Το μεγαλείο.

Στην κούραση
Φαουντ. Τον καταραχτη ένα.

Στην εκδρομή
Φαουντ. Τον Ρατ.

Στη λίμνη
Φαουντ. Τον καθρέφτη.

Στην βαρκάδα.
Φαουντ. Μια υπόσχεση.