Een Chineese imitatie van de Europese Unie

---

Mijn motoriek is, om het zacht te zeggen, nooit mijn sterkte punt geweest. Mijn motorisch vermogen is zo slecht, (hier kan je je eigen grap invullen). Ook fijne motoriek kan ik werkelijk helemaal niks van. Met stokjes leren eten was dan ook geen sinecure voor mij. Hoe vaak ik die lieve Chineesjes ook heb uitgelegd dat met stokjes eten toch echt onhandig is, moest ik er toch aan geloven.

Op de 'night market' van Pnom Penh staan aan de kant van de rivier een aantal etenskraampjes in een ruim vierkant opgesteld. In het midden van dit vierkant ligt behoorlijk veel tapijt. De bedoeling is dat je wat eten koopt bij een, of meerdere stalletje(s), en dit vervolgens nuttigt al zittend op het tapijt. De nachtmarkt, die alleen in het weekend gehouden wordt, is een van mijn favoriete plaatsen. Er staan veel kraampjes, er zijn veel mensen en er is live-muziek. Het ligt aan de Mekong rivier, wat 's avonds een prachtig uitzicht geeft en, niet onbelangrijk, voor een "verkoelend", dat wil zeggen onder de 35 graden Celsius, briesje zorgt. Door de live muziek en de enthousiaste verkopers hangt er altijd een gezellige sfeer.

Er is echter een probleem. De kraampjes hebben alleen eetstokjes en geen bestek. Dat betekent dat ik dus ook met stokjes moet eten. "Dat kan toch niet zo moeilijk zijn", zou je denken. Je zou ook denken dat men er in China wel over uit is, wat de beste manier is, na al die jaren ervaring. Dat bleek nogal tegen te vallen. Elke provincie, ruwweg, blijkt zijn eigen manier te hebben. Het is hetzelfde als met dialecten. Toen ik aan de Chineesjes vroeg of iemand zo vriendelijk wilde zijn om mij even uit te leggen hoe je het beste met die stokjes eet, begonnen er dan ook vijftien mensen me tegelijkertijd een verschillende grip uit te leggen. Een fascinerend aangezicht, dat zich daarna voortzette in een discussie welke manier nou de beste was. Toen het eten bevroren was (hoe dat kan met een temperatuur van boven de 30 graden, vraag ik me ook nog steeds af), alle andere aanwezigen waren gestorven van ouderdrom en de stokjes in slaap waren gevallen, werd er eindelijk consensus bereikt. Een knappe imitatie van de Europese Unie dus.

De bereikte overeenstemming bleek, oh oh wat jammer, helaas niet al te veel praktische waarde te hebben. Als je die stokjes namelijk intu<span>ïtief vastpakt, kan je er ook al mee eten. De Chineesjes noemen deze manier van vastpakken, "the wrong way", maar hij werkt wel. Hoewel een Chinees meisje nog wel probeerde om me de Hong Kongse manier aan te leren, was dit toch echt te veel gevraagd van mijn motorisch vermogen. De voordelen van het eten met stokjes zie ik wel. Het gaat een stuk sneller en er is een stuk minder gezeik over tafelmanieren. Noedels met stokjes eten is namelijk niet bepaald het toppunt van elegantie.

Ik had gezegd dat ik nog wat zou zeggen over religie. Na het schrijven van mijn vorige blog, realiseerde ik me, als je echt religieus bent, je een heerlijk leven hebt. Je weet van alles dat gebeurd dat het zo moet zijn, dat het Gods plan is. Dit moet een gevoel van sereniteit geven. Je maakt je nergens meer zorgen over, want je weet dat alles wat gebeurd Gods plan is. Je hoeft nooit boos te zijn op jezelf of op iemand, want je weet dat alles wat gebeurd Gods plan is. Als je er van uit gaat dat God het beste met iedereen voor heeft, gebeurt er dus altijd wat voor jou het beste is. Dat lijkt me een heerlijk gevoel, als je je eenmaal over de machteloosheid betreffende je eigen leven hebt heen gezet. Aan de andere kant, hoeveel procent van de religieuzen zou echt zo volledig op God vertrouwen? Waarschijnlijk niet al te veel. Wat kunnen we daaruit concluderen over de geloofwaardigheid van hun mening dat ze gelovig zijn?

Ik heb het er met William over gehad. Hij zei dat hij voorbestemd was om mij te ontmoeten en dat hij voor mij zou bidden. Ik bedankte voor deze eer en zei dat hij moest bidden voor zijn naasten. Er zijn vele onderzoeken geweest naar het effect van bidden voor anderen. Een van de studies gaat als volgt: Een Amerikaanse groep diep religieuze Christenen werd gevraagd te bidden voor Zuid-Koreaanse kankerpati<span>ënten. De Amerikanen kregen elk een persoon toegewezen waarvoor zij moesten bidden. Elke bidder wist van de persoon waarvoor hij/zij bad hoe hij/zij eruitzag, wat haar naam was en hoe het precies zat met de kanker. Deze groep Zuid-Koreaanse kankerpati<span>ënten was de helft van een behandelingsgroep, voor de andere helft werd niet gebeden. Als bidden effect zou hebben, zou je verwachten dat de mensen waarvoor gebeden wordt sneller herstellen. Dit is de enige variabele die varieert, aangezien de behandeling hetzelfde is en de groepen gerandomiseerd (dat wil zeggen: pati<span>ënten werden willekeurig in helften opgedeeld waardoor variabelen als fase van de ziekte, leeftijd en geslacht gerandomiseerd zijn over de groepen, en dus min of meer gelijk verdeeld zijn. Zo controleer je voor het effect van deze variabelen) zijn. Wat denk je dat de uitkomst was van de studie?

Er was geen effect. De mensen waarvoor gebeden werd, herstelden niet sneller. Deze mensen wisten niet dat er voor hen gebeden werd. Uit andere onderzoeken blijkt dat als je mensen verteld dat anderen voor hen bidden, dit een negatief effect heef, dan herstel je dus langzamer. De verklaring hiervoor is nog niet vastgesteld. Sommigen opperen dat het komt door de druk die de pati<span>ënten dan voelen ("het gaat immers om God..."). Deze waargenomen druk zou het proces vertragen. Een andere mogelijke verklaring is dat dit bidden leidt tot laksheid bij de patienten ("God regelt het wel...") en dat dit het herstelproces vertraagt. Verder komt dit niet in alle studies naar voren, dus over dit al dan niet bestaande, negatieve effect van bidden voor anderen bestaat geen consensus.

---