Advertisement
Published: November 29th 2010
Edit Blog Post
Esau komt slingerend en mopperend de steile rolstoelhelling voor de Rehab Department op gereden. De wilde blik onder zijn dreadlocks verraadt dat hij ergens erg ontevreden over is. Het linker voorwiel van zijn rolstoel is duidelijk niet het originele onderdeel en heeft een andere maat dan het rechter. Dat is lastig want niet alleen zit hij nu de hele dag scheef, ook draait het linkervoorwiel niet meer om als hij van richting verandert. Het wiel is zo groot dat het tegen de voetsteun aankomt als hij een bocht maakt. Nu hij op drie wielen rijdt kiest de rolstoel zo nu en dan zijn eigen route. Het rechtervoorwiel is een massief en robuust wiel dat behoort tot de speciale uitvoering van Esau’s rolstoel. Hij heeft een rolstoel die is uitgerust met extra stevige onderdelen die geschikt zijn om gebruikt te worden in de veeleisende omgeving van Opuwo en omstreken. Esau heeft het geluk gehad dat hij één van de mensen is die een rolstoel hebben gekregen via een bijzonder project.
De rolstoelen die met me mee waren gekomen uit Windhoek waren de opbrengst van een project van VSO om in te gaan tegen het “one size fits all”- principe dat in Namibia
wordt gehanteerd bij het verstrekken van rolstoelen door de overheid. Het komt er op neer dat bijna altijd dezelfde type rolstoel wordt verstrekt. Als je een uit de kluiten gewassen Herero-dame bent met zes petticoats onder de jurk of een frêle San-“bosjesman”; als je je armen niet kan gebruiken of een been mist: we’re all Namibians dus hoppa, in dezelfde rolstoel. Voor de overheid maakt het verder weinig verschil of je op asfalt in Windhoek rijdt of over de stenige savanne rond Otjikondavirongo. Nu ik er over nadenk maakt het ook eigenlijk niet zoveel verschil, maar dat zegt meer over de kwaliteit van het asfalt. De levensduur van de rolstoelen is dan ook erg laag. Vergelijk het met een verplichte aquarel autolak voor het Nederlandse wagenpark. Waar je wel eerst ruim een jaar op moet wachten, als je überhaupt aan de beurt komt. Tot die tijd moet men hopen op hulp van familieleden of dorpsgenoten om ergens te geraken. Esau kreeg zijn rolstoel omdat de eigenlijke kandidaat inmiddels was overleden, naar alle waarschijnlijkheid aan de complicaties van immobiliteit.
De rolstoelen binnen dit project zijn allemaal gedoneerd door een Zuid Afrikaans bedrijf. Na een uitgebreid meetproces zijn deze stoelen op maat
gemaakt en aangepast naar de persoonlijke omstandigheden van de gebruikers. Esau zat eigenlijk niet bij deze groep maar was op de afdeling toen de stoelen werden gepast. Hij zat zijn gangsta-imago op te houden in een oude rolstoel die met ijzerdraad bijeen was geknoopt. Deze stoel was gebruikt tot ver over de grenzen van zijn mogelijkheden. Toen bleek dat er een rolstoel over was, is deze aan Esau gegeven omdat deze stoel hem goed paste. Dat was twee weken geleden. Esau vertrok met piepende banden en wij roken verschroeid rubber en onraad.
Nu is Esau weer terug met zijn stoel die er verrassend anders uitziet dan het origineel dat hij meekreeg. Er zit nu een dikke laag zand en stof op, aan en in zijn stoel, zodat de stoel nu zelfs in kleur is aangepast aan de lokale omstandigheden. Het linkervoorwiel is kapot gegaan terwijl het toch echt een massief wiel was. Waarschijnlijk was het wiel wel geschikt voor het ruige wegdek, maar niet bestand tegen zijn gebruiker. Esau gebruikt de rolstoel overdag als een getalenteerde coureur die zo nu en dan de snelheidslimiet overschrijdt, maar ’s avonds komt de rally-rijder in hem los. Zijn parcours verloopt steevast over de
kortste routes en obstakels van shebeen naar shebeen, de lokale straatbarretjes waar hij bijtankt. Nog een voordeel dat ie met een rolstoel minder snel zal omvallen.
Wacht even, gaan we de rolstoelen uitgeven aan de gebruikers? Officieel? Daar hoort een ceremonie bij! Laten we met z’n allen in een te klein zaaltje gaan zitten, we nodigen iedereen uit die een strak gestreken felkleurig overhemd heeft – en vooruit dan maar, ook de gekreukte ergotherapeut – en sleuren nog een paar beduusde mensen uit wat willekeurige kantoren voor opvulling, zorgen dat het eten en drinken te laat komt, saboteren de airconditioning en raken de sleutel van de zaal kwijt vlak voordat we beginnen. Heeft niemand aan de rolstoelgebruikers gedacht? Die zitten nog buiten in de brandende zon? Prima, dan kunnen we beginnen. Eerst even kijken hoe de geluidsinstallatie werkt. Nou, dat valt nog niet mee zonder verlengsnoer. Ah ja, zo knalt het volkslied veels te hard uit de speakers, mooi. ALS DE MENSEN DIE NOG NIET VAN SCHRIK ZIJN OMGEVALLEN EVEN EEN STUKJE ZOUDEN WILLEN MEEZINGEN. Nee hoor, dat hoeft heus niet samen te vallen met de muziek. En tegelijk hetzelfde zingen is ook niet meer van deze tijd. Oh,
we doen het nog een keertje? Terecht opgemerkt door de onder-minister, we stonden inderdaad helemaal niet fier genoeg in de houding voor het vaderland, slappe patriotten die we zijn. Ze heeft groot gelijk dat ze daar een donderspeech van vijf minuten over afsteekt. Zo, we mogen weer gaan zitten geloof ik. En we mogen weer gaan staan. Dat bidt een stuk beter. Ik hoop ook dat er veel maïs aan de planten groeit, de geiten jonkies krijgen met glimmende vachtjes en dat het ministerie heel veel nieuwe auto’s met full options krijgt. Is Onze Lieve Heer hardhorend? Qua volume had het best zonder microfoon gekund eigenlijk. Hij zal het daarboven nu na 15 minuten wel begrepen hebben dat we veel van hem, onze medemensen en het vaderland houden. Blij dat we weer gaan zitten. Zittend slaapt het een stuk prettiger tijdens de volgende speeches. Wel vervelend om na 2,5 uur wakker te schrikken omdat het hoofd van mijn buurman tegen mijn schouder stuitert. Trouwens, is het onderhand niet tijd om iets cultureels te doen? Hè ja, een leuk Himba dansje, dat zal de onder-minister kunnen waarderen. Kijk nou, ze gaat lekker meedoen en dat nadat ze net een toespraak van
50 minuten heeft gehouden. Malle meid. Fijn dat zij haar blousje wel aanhoudt. Nou dames, even lekker warmspringen en gillen, daarna nog jullie dansje doen, toch? Wat, al klaar? Ach, stom van me, tuurlijk, dit was ook een prachtdans. Interessant hoe alles ritmisch meebewoog. Hoe gaan we nou de foto's maken als er geen fotograaf is? Waarom kijkt iedereen nu naar mij en m'n toestel? Nee toe nou, eventjes maar mét een rolstoelgebruiker op de foto, het is niet besmettelijk. Als iedereen nou eens aanvalt op de lunchpakketten die binnenkomen terwijl die man voor in de zaal nog een uurtje verder gaat met het oplezen van zijn Powerpoint presentatie? Gaat trouwens over een heel ander onderwerp. 't Zijn precies veel te weinig lunches, nou hebben de rolstoelgebruikers niets gehad. Stond er ook niet bij dat dit hun lunch was. Daar zullen we het in het afsluitend gebed nog even over hebben. En tijdens het gebed voor onze lunch in de luxe lodge boven Opuwo nog een keer. Heeft niemand de rolstoelgebruikers weer teruggebracht naar hun dorpjes? Die staan weer in de schroeiende zon zonder vervoer, eten of drinken? Fijn. Goed idee om voor vertrek voor onze lunch nog een uur te vergaderen met al het personeel en de onder-minister. Kunnen we mooi de nieuweling naar voren halen en bedelven onder lofuitingen. Knap van de onder-minister dat ze de laatste 2 letters van m’n achternaam heeft onthouden. ‘t Is belangrijk dat iedereen in het ziekenhuis te weten komt dat de nieuwe fysiotherapeut uit Europa komt, een mooie stad in het kleine land Amsterdam, gelegen ergens op de bodem van de zee. Hebben we dat gehad, dan gaan we nu met z’n allen niet zoeken naar de kwijtgeraakte sleutel van de auto die de hele groep naar de lodge op de heuvel moet brengen. We stappen zeker niet in de andere werkloze auto’s. Liever een half uur gewacht, de onder-minister moet toch even weg voor een belangrijke bespreking. Leuk dat ik boven bij de lodge naast haar mag zitten. Daar is ze al met haar boodschappentassen. Best lekker, haar parfum van zo dichtbij. Geeft niks, ik verlies ook regelmatig m’n evenwicht en val dan bij iemand op schoot. ’t Is eigenlijk wel een beetje lastig eten met uw hand op m’n onderarm. Oh, u bent ook niet getrouwd? U bent dus niet getrouwd. Ik heb het inderdaad begrepen, dat u niet getrouwd bent. Lastig te verstaan als u tussen elke zin naar me gromt. En omdat u een rood stuk zebra-steak in uw mond heeft. Tijgertje van me. Zullen we bidden?
Advertisement
Tot: 0.104s; Tpl: 0.021s; cc: 6; qc: 51; dbt: 0.053s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb