Naar Guyuan en bezoek aan Xumishan.

---

Dinsdag 19 juli: naar Guyuan en bezoek aan het Museum


We stonden al om 6 uur op, om op tijd klaar te zijn voor de bus die om 8 uur naar Guyuan vertrok. We namen niet de tijd om te ontbijten, maar pakten alles in en vertrokken ruim op tijd naar het busstation. Het uitchecken uit het hotel, en een taxi vinden verliepen erg vlot en dus kwamen we ruim op tijd aan in het Oostelijke busstation.
Zoals in alle busstations in China moest eerst de bagage door de scanner, zowel de grote als de halfgrote pakken, alleen handtassen en buideltassen mochten zonder controle meegenomen worden.
We werden doorverwezen naar de afdeling “Snelbussen” van het busstation, dit zijn bussen die rechtstreeks naar hun einddoel rijden, zonder tussenstops te maken. De mevrouw die bij de uitgang van onze gate de tickets controleerde, beloofde ons te waarschuwen wanneer onze bus er zou zijn. Nieuw is hier, dat de buitenlanders zich moeten registreren op een lijst. Diezelfde behulpzame dame liep met ons terug om te tonen waar dat was. Aan dat zelfde ‘loket’ (een tafeltje in de grote hal) moest iedereen die het perron op wou maar geen bus nam, een ‘perronticketje’ van 1Y komen halen. Dit ticket innen was ook één van de taken van onze begeleidster. Ze kon echter goed tekeer gaan indien iemand het perronticket niet wou nemen en gaf nooit toe. Dit ticket dient waarschijnlijk om te voorkomen dat de plaats waar de vele bussen toekomen, draaien, een plaats innemen en vertrekken, niet te veel bevolkt is met mensen die enkel komen uitzwaaien. In andere busstations hebben we dit nog niet eerder waargenomen.
Op het moment dat de bus toekwam, werden we persoonlijk verwittigd. Niet door onze helpster. Haar shift was ondertussen afgelopen, maar ze had haar opvolgster met veel gebaren naar ons op de hoogte gebracht en klaarblijkelijk met succes. We zaten heel snel op de bus. Omdat alle vertrekkende bussen gecontroleerd worden of het aantal passagiers wel klopt met de tickets en de ingevulde lijsten, was er een aardige wachtrij om het busstation uit te rijden.
De passagier naast Wim sprak redelijk Engels. Hij woonde in Shanghai en kwam voor een paar dagen de familie van zijn vrouw in Guyuan bezoeken. Hij was heel verbaasd dat buitenlanders naar Guyuan kwamen: “Wat is hier in hemelsnaam te zien?”. Dat we het museum wilden bezoeken vond hij aannemelijk (familieleden van zijn vrouw werkten er trouwens) maar van Xumishan had hij niet gehoord. Waarschijnlijk kende hij de streek hier niet zo goed want toen we later aankwamen, was hij direct weg terwijl we toen wel even hulp konden gebruiken.
We reisden met deze snelbus de hele tijd over snelwegen, dat betekende wel dat we 2maal de afstand Lanzhou – Guyuan aflegden. We schrokken wel even toen we op maar 117 km van Zhongwei kwamen. Daar waren we in 2006 geweest op een reis die een heel stuk Noordelijker lag. Maar het kwam in orde, snel daarna nam de bus een afrit naar een autosnelweg naar het Zuiden.
Op dit eerste stuk van de reis reden we de ganse tijd tussen kleiheuvels en dorre kleiplateaus in. Het was er kennelijk zó droog, dat er niets groeide. We kwamen ook nauwelijks dorpen of steden tegen. Na onze bocht zuidwaarts reden we door de vallei van een riviertje, dat blijkbaar voldoende water leverde om plots overal groen te doen verschijnen. We zagen nu ook weer huizen en mensen.
Toen we Guyuan naderden stopte de bus bij een parkeerplaats, en reed een busstation binnen in plaats van door te rijden naar een stad. Dit was nieuw voor ons: volgens de laatste info lag het busstation van Guyuan midden in de stad, maar het zag er zeer verlaten uit. We vroegen ons af of we we nu in of buiten de stad of buiten de stad waren? De antwoorden van de lokale mensen waren niet duidelijk en men verkocht er geen stadsplannen. Uiteindelijk bleek dat de stad zelf een paar km verderop lag. We namen een taxi om ons naar het Guyuan Binguan te brengen, maar dat bleek niet meer te bestaan… We wachtten rustig af waar de taxi chauffeur ons zou afzetten, het bleek een hotel met een andere naam, maar op de locatie van het verdwenen Guyuan Binguan.
We kregen een goede kamer in het oude gedeelte van het hotel, waar we op de gang zelfs spuugbakjes ter beschikking hadden.
Het was koel in Guyuan, iets waar we zeker prijs konden op stellen. Deze aangename temperaturen hadden we te danken aan de hoogte, wist Ludo ons te vertellen, we zaten rond de 2.000 meter.
We aten snel wat, want we wilden in de namiddag het stadsmuseum bezoeken, daar hadden we positieve dingen over gelezen. Het hotel had geen stadsplan, en toen we vroegen of het Museum ver weg was, was het antwoord: 4Y met de taxi. Dus hielden we een taxi aan die ons voor een groot Museum afzette, waar we oorspronkelijk geen personeel zagen (zodat we dus ook niet konden betalen!). We konden er wel zonder probleem naar binnen wandelen. 10 minuten later was het ganse beveiligingspersoneel opgeroepen, en bemande de zalen maar de inkom bleek gratis. Na een uur kwamen er toch ook nog wat andere bezoekers langs …
Het museum was toch zeker de moeite waard. Het stelt heel wat voorwerpen tentoon uit de zeer vroege geschiedenis van China, en dit aan de hand van vondsten uit het eigen stadsgebied. Er zijn ook wat voorwerpen die met het Boeddhisme te maken hebben, aangezien de stad op de Zijderoute lag. De stad werd ook een belangrijk bolwerk langs de Grote Muur. De oprichting van een museum op deze plaats had veel te maken met de vondst van enkele graven van vooraanstaanden. Deze opgravingen leverde heel wat belangrijke stukken. Een grote vaas met Griekse afbeeldingen is in deze streek heel bijzonder. Het prachtige en intacte exemplaar dat hier werd gevonden, wordt door Guyuan graag gebruikt als uithangbord. We kwamen in het Museum ook een kijkje nemen, omdat er goede overzichtsinformatie en beeldmateriaal zou zijn over de Xumishan, een heilige berg die voor de volgende dag op ons programma stond. We werden niet ontgoocheld en kregen eindelijk een beetje een overzicht van wat we daar konden verwachten.
Na 2 uur hadden we alles grondig bestudeerd, en zochten een taxi terug naar het hotel.
Toen werd het tijd om een aantal praktische zaken te regelen. Eerste opdracht was, Euro’s wisselen in Chinese Yuans. Normaal gezien is dat geen probleem, maar hier had de jonge bankbediende dit nog nooit gedaan, en ging door een lang en moeilijk leerproces. Na een klein uur was het eindelijk rond en konden we verder op zoek naar een stadsplan en een supermarkt. De grote Xinhua boekenwinkel bezorgde ons het stadsplan. Het personeel toonde ons ook een ondergrondse supermarkt, die de ganse oppervlakte onder het grote stadsplein in beslag nam. We vonden echter nog niet het aperitief dat we zochten. Nog eventjes volhouden, en na het bezoek aan een andere winkel konden we uitpuffen bij een lekker aperitief op de kamer. Onze verbazing was groot toen er iemand aan de deur klopte en naar Ludo vroeg. Het was de jonge bankbediende, die vergeten was servicekosten aan te rekenen (25Y), en deze alsnog kwam opvragen. In de bank hadden we het adres van ons hotel niet achtergelaten. We waren op dat moment waarschijnlijk de enige buitenlanders in de stad zodat we snel werden gevonden.
Ondertussen waren we erg hongerig geworden, en konden in het restaurant van het hotel een hapje eten. Het verliep er vlot, en het eten was lekker.
Niet lang daarna kropen we onder het laken en vertrokken onmiddellijk naar dromenland.


Woensdag 20 juli: de grotten van Xumishan


We kwamen weer vroeg onder het laken vandaan, want na ons ontbijt wilden we voor 8 uur op pad zijn om de bus naar Sanying te zoeken. Die zou ergens in de stad zelf vertrekken, maar de aanwijzingen waren uitzonderlijk vaag. Een vriendelijke meneer liep met ons mee tot aan de vertrekplaats, één van de vele lokale busstationnetjes op ons stadsplan. Deze man praatte honderduit met Wim, die moeite had om het dialect te kunnen volgen. Ludo bleek ondertussen last te hebben van diarree en besliste om toch niet mee te vertrekken.
De busrit naar Sanying bracht ons eerst door een oud stukje stadsmuur, en later reden we ook dwars door de Grote Muur heen, die nog zichtbaar loopt rond het Noorden van de stad. Drie kwartier later werden we afgezet bij een kruispunt waar busjes stonden te wachten richting Xumishan. Er moest onderhandeld worden over de prijs, 100Y om onmiddellijk te vertrekken maar voor 10Y per persoon wilde één chauffeur het wel doen maar hij moest wel eerst meer volk vinden… Een half uurtje later vertrok hij toch en zette ons weer een half uur later af aan de straatkant in de buurt van het grottendomein.
Het was nog een eindje wandelen tot aan de ingang. We waren nogal verbaasd over de uitbouw van deze site: een groot parkeerterrein, een reusachtige ontvangsthal waar inkomkaartjes verkocht werden, zeer goede toiletten ter beschikking stonden en wat slaperige gidsen rondhingen. Verder was alles leeg, ook waren er nauwelijks andere bezoekers. Er was nergens iets van uitleg te vinden, laat staan in het Engels. Dus gingen we op stap, en kwamen langs een ander reusachtig gebouw, nu met als opschrift “Service building”, leeg en verlaten. Het gebouw was open, maar had geen meubilair en was nog nooit gebruikt. Het summiere kaartje op ons inkomticket gaf aan dat we de rivier moesten oversteken, en zo kwamen we bij de oorspronkelijke ingang terecht. Hier was een vriendelijke parkeerwachter die een idee kon geven hoe we eraan konden beginnen. Hier waren ook een overzichtskaart, en wat pijlen met bestemmingen (alleen Chinees!).
We beslisten links te beginnen bij de grote zittende Boeddha, het “kenmerk” van dit grottencomplex. Hij is inderdaad indrukwekkend met zijn 26 meter hoogte en links van hem staat nog een zeer goed bewaard beeld, maar het is merkelijk kleiner. We werkten de verdere berg af van links naar rechts, en gingen overal kijken of er nog beelden stonden in de grotten en grotjes. Over een beperkt aantal hadden we wat uitleg gevonden op Internet, maar deze info was niet steeds accuraat.
Het was er in ieder geval leuk wandelen: er waren steeds nieuwe grotten te bekijken en er waren mooie uitzichten over de omgeving. Maar het was ook vermoeiend: steeds bergop en bergaf, en we wilden natuurlijk alles gezien hebben!
De grotten die het meeste indruk hebben gemaakt waren de grote Boeddha (grot 5), grotten 45 en 46 die zich op de tweede verdieping van de Yuanguang tempel bevinden en grot 51 die achter de Xiangguo tempel ligt. In deze 3 laatste grotten zijn grote beelden te vinden in een vierkante ruimte met middenzuil. Er staan beelden zowel op de buitenkanten van de ruimte als op de middenzuil. Velen zien nog helemaal zwart van de rook, of zijn beschadigd, maar er is nog indrukwekkend veel te bekijken. Vormen, uitdrukkingen en resterende kleuren trekken de aandacht.
Op en rond het domein worden prullaria verkocht, gemaakt uit amandelnoten, die daar in het wild groeien; vooral kinderen en vrouwen zijn bezig met deze handel.
Voor we vertrokken dronken we nog iets in een winkeltje. We kochten wat postkaarten en een boekje met zwart-wit foto’s van de voornaamste beelden (een deel hadden we gezien maar er waren toch veel beelden die we niet hadden kunnen zien omdat sommige groten dicht waren). De vriendelijke mevrouw gaf ons gratis een brochure over het grottencomplex en over het spiksplinternieuwe museum. Dit was nu eigenlijk de info die we verwacht hadden bij het begin van ons bezoek, in de superuitgeruste hal bij het onthaal waar echter geen personeel was! We hadden vooral spijt, dat er geen tijd meer overbleef om het nieuwe museum te bezoeken, dat te ver weg lag om nu nog te voet te bereiken.
Het was tijd om te proberen vervoer terug te vinden naar Guyuan. Een taxichauffeur bood zich aan tegen een te hoge prijs. We wimpelden hem af en probeerden op de openbare weg een busje te doen stoppen. Nog eer er een busje was gepasseerd, stopte een sjieke personenwagen, waarvan de bestuurder ons uitnodigde om mee te rijden. Het bleek dat hijzelf ook naar Guyuan moest, en dat we de ganse weg konden meerijden. Het was een oudere, rustige man, die luisterde naar prachtige polyfone muziek; een geschenk uit de hemel. Achteraf nodigde hij nog andere mensen uit, één ging erop in. Van deze andere passagier leerden we dat je voor dergelijke rit, gewoon de prijs van de bus betaalt aan de bestuurder. Iedereen blij, en wij waren snel terug bij Ludo, die verder geen last had gehad van zijn diarree.
Voor het eten hadden we nog wat tijd om aan foto’s en verslagen te werken. We aten weer lekker in het restaurant van het hotel en namen nog een kijkje op het plein waar een fietser-showman stuntwerk verrichte op een podium. Daarna kropen we vroeg in bed. Moe maar tevreden.

Verslag: Berna en Wim

Foto’s: Berna en Wim

---

Photos

B & B
Betekenis: Berna en Boeddha.

Comments

[Dancing Dave]

Xumishan
I have an obsession with carved grottoes in China...I have consided Ninxia...your pictures excite me to do it...Xumishan looks great...you did it in summer...winter...mmm