Costa Rica, Go team Adventure!

---

Wij kunnen geen titels verzinnen over onze blogs maar wat kunnen wij verhalen vertellen...

Vlak na de grens tussen Panama en Costa Rica ligt Peninsular Osa met haar nationaal Park Corcovado, volgens sommige het mooiste nationaal park van de 19 beschermde reservaten van Costa Rica.
Om in Corcovado te komen moet men tijd hebben en tijd is gelukkig altijd onze vriend geweest, na 14 maanden maakt het ons niet uit of we 1 of 2 dagen achter lopen op ons schema, we hebben trouwens niet eens een schema.

Hoewel Corcovada in het hoogseizoen haar meeste bezoekers ontvangt blijft het een nationaal park wat een stuk minder bezocht wordt dat andere parken. Reisgidsen geven aan dat de paden naar het rangerstation duidelijk zijn aangegeven, wij weten inmiddels beter dat er de eerste acht uur richting het rangerstation geen enkel bord te bekennen was. Bij het eerste rangerstation had men geen kaarten van het gebied, ons werd geadviseerd een foto te maken van een map die verscholen lag achter een glas plaat aan de receptie.

Op de vraag “is het veilig om hier te wandelen?” zei de ranger “ja, maar het is regenseizoen en hoogtij is om vier uur dus loop stevig door anders kun je de de rivier aan het einde van de trail niet oversteken” .

Na een kwartier lopen werden we geconfronteerd met sterk stromend water tot onze middel dat ons nauwelijks overeind hield. Na het eerste half uur was al onze kleding en bepakking al zeiknat.
We wisten dat we nat zouden worden, het was immers regenseizoen. Waar we niet op gerekend hadden was dat alle paden weggespoeld waren en hoogtij ons dwong om via de jungle onze tocht door te zetten wat zorgde voor enorme vertraging. Inmiddels scheen de zon en realiseerde we ons dat Corcovado inderdaad een wild park is, zo wild dat we vijf uur later onze laatste druppel water verloren.

De rivier die we ruim voor vier uur 's middags moesten oversteken had inmiddels de hoogte van onze nek bereikt en dan praat ik over mijn nek, niet die van Anka.

We hadden geen andere keus dan wild kamperen, doorlopen zou te gevaarlijk zijn en de rivier oversteken is flirten met de dood, rivieren in Corcovado tijdens het regenseizoen zijn anders dan de Tongelreep in Eindhoven. De rivier bereikt de oceaan waardoor tijdens hoogtij bullsharks tegen de stroom opzwemmen om te jagen, zoutwaterkrokodillen die Anka in één hap op kunnen slokken waren sowieso al aanwezig in het park. Wat ons het meeste zorg baarde was het drinkwater, anders gezegd "geen drinkwater" en we waren al wanhopig geraakt door het gebrek aan water. Barstende koppijn en er werd overwogen wie als eerste wiens urine zou drinken.

Door een jerrycan te vullen met stromend water uit een rivier en dit aan de kook te brengen in kleine tinnen drinkbekers konden we uitdroging voorkomen. Het gezicht van Bear Gryll's of een andere survival specialist tijdens het drinken van een slok water na uren droog te staan is geen vorm van theatrale acteerkunst maar werkelijkheid, water warm of koud geeft een hoeveelheid energie aan het lichaam waardoor je het gezicht trekt alsof je je eerste orgasme beleeft.

Kokosnoten openbreken is een depressieve kunst wanneer je alleen een aardappelschilmesje ter beschikking hebt. Het duurt 30 minuten voordat je bij de binnenste noot van de kokosnoot bent en het resultaat is 1/3 van een plastic koffiebeker waarvan 1 deel bestaat uit zand.

Die nacht op het strand regende het hard en om vijf uur in de ochtend verlieten wij ons kampement in de jungle op weg naar de rivier die om 11 uur in de ochtend haar laagste punt zou bereiken. Geen enkele toerist was te bekennen en kilometers lange voetafdrukken was alles wat we achter ons lieten aan het prachtige strand van Corcovado.

De rivier had haar laagste punt nog niet bereikt en tijdens het wachten op laagtij werden we verrast door een flink lawaai uit de jungle achter ons, alleen mensen kunnen zo veel lawaai maken en Michael en ik gingen kijken wat er gaande was, niet veel later zagen we een enorm beest ter grote van een koe struinen door de dichte begroeiing. Wonderbaarlijk genoeg sloeg het enorme zoogdier niet op de vlucht door onze aanwezigheid, sterker nog toen de Tarpir (familie van de olifant en deze lijkt zelfs een beetje op een baby olifant) weg baande naar het strand was ik bang dat hij bovenop mijn cameratas zou gaan staan.

De Tarpir kon niet minder dan 350 kilo gewogen hebben en omdat we zo dichtbij konden komen zagen we dat het arme beest flinke verwondingen had opgelopen aan zijn nek en schouderbladen. Een enorme rechte snijwond aan de heupen van het beest. Later toen we hierover spraken met een Ranger van het park gaf deze te kennen dat de Tarpir een aanval had overleeft van waarschijnlijk een Jaguar. Wat een gezellig park om er eens lekker tussen uit te trekken met de familie.

Het Rangerstation aan het einde van de tocht bood gelegenheid om onze kleding te drogen. Anka was vermoeid maar voldaan met de tocht door de jungle.
De volgende dag vertrokken we vroeg via de weg waar we eerder vandaan kwamen, ditmaal rekening houdend met hoogtij en laagtij wat ons 5 uur winst opleverde ten aanzien van die dag ervoor.

Reizen in het regenseizoen heeft voor en nadelen, het voordeel is dat je lege stranden hebt en schoonheid niet met honderden andere toeristen hoeft te delen, in Corvovado liepen wij uren rond zonder één andere toerist te hebben gezien. Het weer in het regenseizoen is wisselvallig en het kan kei en kei hard regenen en een uur later kun je je speedo weer te voorschijn halen.
Het nadeel is dat het dus ontzettend hard kan regen en dat rivieren kunnen overstromen, in ons geval zo erg dat we niet terug konden naar ons hotel .
Een lokale vrouw bood ons een overnachting aan, zodra de wedstrijd Costa Rica tegen Mexico afgelopen was zouden we met z’n vieren naar haar huis lopen. Naar gelang de avond vorderde werden de mensen om ons heen aangeschoten door het bier en later was iedereen stomdronken.
In gesprek met een verschrikkelijk chagrijnige barman kwam ik erachter dat logeren bij deze lokale mensen misschien wel het stomste was wat je als toerist kon doen, je kon beter het geld en al je waardevolle spullen gelijk overhandigen.

“Klote”, dacht ik en vroeg iedereen om langzaam zijn spullen bijeen te rapen zodat we ongemerkt konden vertrekken.
Vijf minuten later liepen we op een zandpad richting een ecohotel waar we die nacht verbleven. Gelukkig bleef het droog waardoor we slechts 1.5 uur hoefde te lopen en drie rivieren over moesten steken om met een taxi terug te kunnen naar Puerto Jimez.

San Jose, de hoofdstad van Costa Rica is mij niet onbekend. Acht jaar geleden had ik mijn eerste solo reis buiten Europa hier naar toe gemaakt. Ik werd destijds om 3 uur ’s nachts verwelkomd in mijn gast gezin in San Jose. Familie Sonia Alvarado Artavia was destijds mijn huis ver van huis. Wandelend door de straten van de talenschool waar ik probeerde Spaans te leren, ik zeg bewust probeerde want na 3 weken les ontving ik mijn diploma “Spaans niveau 1” (wat gelijk staat aan het vocabulaire niveau van een peuter met het syndroom van down ) bracht levendige herinneringen bij me op.

Vaak heb ik gedroomd over mijn verblijf in San Jose en vlak voordat ik de straat van mijn talenschool binnen liep voelde ik me gespannen. Ik was op zoek naar het adres van het gastgezin en na een uur zoeken en praten met medewerkers kwamen we steeds dichter bij de bron. Ik had me niet voorbereid en tussen de tijd dat ik Anka gedag had gekust en ik binnenstapte in de talenschool was mijn gedachte enkel gericht op het vinden van het juiste adres.

“Hier, Sonia Maylena” zei de mevrouw achter de balie en gaf me een vel papier in mijn hand met daarop een foto van Sonia en een foto van Mariana, haar dochter.
En zonder enige kans van slagen om mijn emoties te beheersten stond ik daar te huilen als een klein schoolmeisje en liep toen ook nog eens de dames w.c. in, hier heb ik me vijf minuten schuil gehouden en liep direct naar buiten met het formulier nog in mijn hand. Terug de straten van San Jose in.
Anka genoot van de ruime hotel kamer met internet en kabel televisie en ik bereidde mezelf mentaal voor op mijn bezoek aan Sonia Maylena.
Het was 11 uur in de ochtend toen ik bij de bloemist stond voor een bos (verwelkte) bloemen en om 12 uur stond ik voor de straat waar ik acht jaar geleden dagelijks de bus nam. Het huis zag er van buiten nog het zelfde uit met een hek voor de deur en links van de deur had ik voor mijn vertrek 8 jaar geleden een foto gemaakt van mijzelf en Mariana, toen 8 jaar oud.

Ergens hoopte ik dat Sonia niet thuis zou zijn zodat ik de bloemen voor de deur neer kon leggen, dan had ik in ieder geval de straat nog eens gezien en geen gebrekkige Spaanse zinnen hoeven te bedenken maar de bel werd direct beantwoord.

“Soy Roel y estudar Espanol acui ocho anjos despues” (ik ben Roel en studeer Spaans hier acht jaar geweest) gelukkig sprong het gezicht van Sonia direct op vrolijk en zo stapte ik het huis binnen waar ik destijds voor de laatste keer naar buiten stapte. Niks was er veranderd, de televisie was verschoven van de ene hoek naar de andere. Anders dan dat was alles gelijk zelfs de geur herkende ik vreemd genoeg meteen.

Sonia was verrast en zag er gelukkig uit met mijn bezoek. Ik ging direct naar het hotel om Anka het nieuws te vertellen.

Hotels en/of hostels in Costa Rica zijn prijzig, maar je krijgt waar je voor betaald en de meeste kamers zijn ruim en gelegen in een prachtige tuin vaak met zwembad. We waren met onze Amerikaanse vrienden Michael en Meredith in Samara, een prachtig strand met uitstekende golven gelegen aan de Peninsular Nicoya.

In het zwembad van het hotel hadden we “Costa Rican Frisbee” ontwikkeld. Een spel tussen twee spelers met ieder een leeg blikje bier op het hoofd, diegene die er het blik van het hoofd gooit verdient 5 punten, diegene die de frisbee tegen zijn kanus ontvangt zonder enige vorm van verdediging te tonen verdient wederom 5 punten voor heldhaftigheid, bij verdediging verloor men 3 punten.

Het was een prachtig spel en Anka was een enthousiaste toeschouwer van dit uitdagende spel.

Later die avond namen Anka en ik een romantische wandeling op het strand met een prachtig ondergaande zon, iets wat we in Valkenswaard wel kunnen vergeten.

Enkele dagen later gingen we (nog steeds met onze Amerikaanse maten) naar Nicaragua.

---

Comments

[jolanda]

Ha!
Ha beiden! De verhalen kunnen inderdaad niet op bij jullie! Maar ja, in aanwezigheid van Roel valt er altijd wel iets te beleven, niet waar Roel? :) Maar toch wel fijn dat jullie iedere keer wel weer veilig en wel aankomen in een hotel of andere bestemming! De foto's zijn wederom weer super! Hoeveel hebben jullie er al inmiddels??? Hier alles prima. Na twee subtropische dagen van warmte is het gister afgesloten met flink wat onweer en storm. Vandaag is dus dus weer (lekker) 20 graden en smelten we niet meer weg. Al was het warme weer ook wel ff fijn na al die regen die we daarvoor weer hadden.... wanneer is het goed he? Wel lekker kunnen zwemmen in de tuin en lekker genieten van de zomeravond op het bankje voor in de tuin. Tja, ook eindhoven kent mooie romantische plekjes! hahaha goed, fijne dagen verders!