Advertisement
Published: June 20th 2011
Edit Blog Post
Zeven Polen, vier Amerikanen, een Engelsman en Anka en ik zaten samen aan boord van de
Luka, een Poolse zeiljacht onder leiding van Tom hij is de kapitein en heeft de uitstraling van Jaws uit de James Bond series en is 2 meter lang en breed. Zijn vrouw wiens naam ik blijf vergeten is de first officer en haar dochter Sara.
Ola en Tomac, Piotrech en Magdalena uit Polen zijn knechten aan boord van de Lucas en Michael en Meredith zijn vrienden die we ontmoet hebben in
Parque Nacional Tayrona, Fransico en Alicia zijn geboren in Cuba en woonde 25 jaar in Puerto Rico en daarna in Amerika. Daniel komt uit Londen en reist rond met zijn fiets.
Behalve Tomac die de godganse dag in een afgrijselijk strak blauwe Speedo rondliep en altijd met zijn benen gespreid tegenover Anka stond of zat was de bemanning op het schip misschien wel het meest divers wat we ooit mee gemaakt hadden.
De kapitein van het schip is wereldberoemd in Polen want hij staat in het Guinnes book of records omdat hij samen met zijn hond “vatsig” in 3 jaar de wereld heeft rond gezeild.
De dochter gedroeg zich als een prinses
en gaf ons te kennen op de tweede dag dat ze ons de saaiste groep mensen vond sinds een hele lange tijd. Vatsig een jonge Jack-Russel rende heel de dag op en neer tussen het begin en eind van het schip.
In Cartagena hadden we genoeg bier gekocht voor een Pools weeshuis maar de first officer raadde het ons ten strengste af om alcohol te drinken omdat de zee wild kan worden zodra we een eind uit de kust waren.
De eerste 36 uur werden onze zeemansbenen flink getraind want de oversteek van Colombia naar Panama duurt nu eenmaal meer dan een dag, veel meer dan hangen en ergens in slaap vallen deden we dan ook niet. Terwijl ik drinken in schonk voor Anka (die zowat verdooft was door 2 zware pillen tegen zeeziekte) hoorde ik Vatsig flink te keer gaan op het dek en niet veel later hoorde ik “Roel! Dolfijnen!” ik sprintte naar boven, stootte mijn kop voor de tiende keer aan een rand en zie links en rechts een groepen van tientallen dolfijnen in en uit het water springen.
Dit was zo spectaculair dat mijn hart als een dolle te keer ging. Op een gegeven moment
sprong een dolfijn meer dan een meter boven de zee uit en niet veel later waren ze allemaal weer verdwenen.
De volgende ochtend rolde Anka en ik uit onze cabine en bevonden ons richting het dek waar de zon ons tegemoet scheen, overal om ons heen bevonden zich kleine groene eilanden sommige niet groter dan een parkeer vak met één of meerdere palmbomen.
Dit waren de
San Blas eilanden met de oorspronkelijke bewoners van Panama de
Kuna indianen die leven en rieten hutten. De omgeving en het gevoel wat je ervaart bij het zien van zo’n perfecte combinatie van tropische elementen is moeilijk te omschrijven. Laten we zeggen dat dit het mooiste was wat betreft omgeving wat Anka en ik gezien hadden tijdens deze reis. Een paar uur later gooide de kapitein zijn anker overboord en iedereen bevond zich binnen een paar minuten in het kraakheldere warme blauwe water, onder ons zwommen manta’s en in de verte zagen we Kuna indianen vissen naar kreeft.
We werden met een rubberboot naar een eiland gebracht wat zo tropisch was dat het leek alsof de Hallmark kaarten tot leven waren gekomen, we waren ook nog eens de enige mensen op het
eiland. Tijdens het snorkelen zagen we de pufferfish, doktervissen, triggerfish en noem maar op. Een eind verderop lag een blacktip haai op een grasbodem te rusten of weet ik veel wat ie deed.
Kokosnoten vallen hier als regen uit de hemel maar niemand mag deze oprapen omdat deze gebruikt worden als betaalmiddel op de San Blas eilanden. De dag ging zo snel voorbij dat 24 uur te kort was en terwijl iedereen die avond op het dek sliep keken wij naar het onweer in de verte die het laatste stukje palmenstrand telkens deed oplichten voordat de nacht werkelijk elk licht ontnam en er een enorme sterrenhemel vrijkwam.
Elke nieuwe dag vaarden we naar een ander eiland met of zonder Kuna indianen die met hun houten kanoe’s kreeften verkochten aan boord van de Luka. Dit waren geen kleine kreeften maar knoeperts van dertig tot veertig centimeter.
Kuna indianen doken tien tot vijftien meter met een speer naar beneden om kreeft te vangen. Ik zelf heb dit ook één keer geprobeerd maar kwam toen tot de conclusie dat na vijf meter diepte het zeewater zowat mijn rechteroor in knalde, hier heb ik 4 dagen last van gehad.
Vis en
kreeft wat overdag werd gevangen door de Kuna’s werd ’s avonds voor ons bereid, de vis was geheel doorbakken en zag zwart van binnen tot buiten. Anka had twee aardappels en een hand rijst gegeten en ik een zwartgebakken stuk vis en kreeft, het maakte niks uit, de situatie was schitterend. Dit doet me denken aan Fransisco, een schitterende man van 60 die net gepensioneerd was. Fransisco is geen alledaagse man, hij heeft suikerziekte, een pacemaker en gilles de la tourrete iets wat voor onvergetelijke momenten heeft gezorgd. Telkens wanneer Fransisco gespannen raakte gaf hij een geluid wat lijkt op iemand die de hik heeft maar dan kei en kei hard waardoor de Kuna indianen steeds schrokken en zelfs wegrende. Dit waren vaak ook de momenten waarop zijn suikerniveau te laag was waardoor hij wat van zijn grenzen leek te “verliezen” dit resulteerde door “viva Panama!” te schreeuwen in een bus (aan het einde van ons San Blas avontuur) en mensen te motiveren om met hem mee te schreeuwen.
Echter Fransisco was geen gestoorde man, hij was een gerespecteerd gynaecoloog en had een klinische les gegeven hoe een baby geboren dient te worden door de armen van de kapitein
als vagina te simuleren en een ananas als pasgeboren kind. Hij had al zijn kennis over het vrouwelijke geslacht orgaan gedeeld en alles bij elkaar meer dan twee uur gesproken over de verboden vrucht.
Honderd meter verwijderd van onze zeilboot lag een klein eilandje, ter grootte van een halve gymzaal met daarop drie palmbomen. Een ideaal eiland voor een nachtje kamperen. De kapitein bracht ons naar het eiland, Anka had geen zin in zandvliegen- en vlooien en krabben die ’s nachts actief zijn en zo eindigde alle vrouwen op het schip en alle mannen op het eiland.
Het duurde lang voordat het vuur op het eiland op gang kwam, na ongeveer 3 uur op het eiland hoorde we vreemde geluiden en de ontspannen sfeer waar we ons in verkeerde keerde zich in een fractie van een seconde om tot een gespannen situatie toen Daniel zijn zaklamp scheen op een drijvend lichaam een paar meter van de kust.
De omgeving was pikdonker en het enige licht van de zaklamp scheen over een volwassen man met zijn gezicht naar de bodem. Je moet je voorstellen wat voor emoties er allemaal door je heen gaat wanneer je een lichaam voorbij ziet
drijven. “Oh my God“ hoorde ik om mij heen..
Ineens kwam het hoofd boven water en zagen we dat het Piotrech was samen met de kapitein die als een walrus op de kant lag en de meest vreemde geluiden maakte zodat we op zoek zouden gaan waar het vandaan kwam.
Dit was de tweede keer de afgelopen maand dat ik dacht een hartverzakking te krijgen.
Slapen op het strand was avontuurlijk maar niet geheel comfortabel, hoe droog het ook mocht zijn, alles was nat in de ochtend.
Bij het laatste eiland lag een gezonken scheepswrak begroeid met koraal.
Deze avond maakte we ons klaar om naar
Portobelo in Panama te varen; onze eindbestemming.
In
Panama stad waren we verrast door het minimale aanbod van hotels waardoor we zes uur lang gezocht hadden naar een hotel. één hotel was anders dan alle andere. Hostel La cigara wat ons aanbevolen was, was onze eerste keus na een lange taxirit vanaf het busstation. La cigara was spotgoedkoop maar omdat alle bedden voorzien waren van een plastic matras en alle gasten geen bagage bij zich hadden kwamen we tot de conclusie dat La cigara inderdaad spotgoedkoop was; per uur. La cigara
was een hoerenhotel en daar stonden we allemaal met kilo’s aan bagage kijkend naar de poetsvrouw die kamer na kamer aan het schoonmaken was. Na uren zoeken verbleven we in een aangenaam hotel in het oude gedeelte van Panama stad.
Panama
Advertisement
Tot: 0.139s; Tpl: 0.017s; cc: 13; qc: 28; dbt: 0.0485s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
van hoofkes
non-member comment
jeeeeeeejjjjj
hey lieverds.. Wat een mooi verhaal weer en die foto's echt super zeg, wat jullie allemaal meemaken. En wij zitten hier in de regen hoor, wat een bras. Maar met jullie verhaal en die foto's waanen we ons ook in tropiche sferen hahahahah... En die hond is echt mooi.. wil ik ook hahaha... Geniet er nog effkes van he!!! want over effe zijn jullie weer bij ons.. heel veel liefs uit bels