Advertisement
Published: September 16th 2010
We hebben inderdaad al een tijd niets van ons laten horen, maar dat komt omdat we druk bezig waren/zijn hier in Cusco.
Het is alweer bijna 5 weken geleden dat we aankwamen in Cusco. Na een lange nacht in de bus vanuit Arequipa, kwamen we erg vroeg in de ochtend aan in Cusco. Omdat we een uur eerder aankwamen dan verwacht, moesten we Yuliana (Proyecto Peru) uit haar bed bellen om half 6 's ochtends (op een zaterdag) en moesten we een half uurtje wachten voordat we opgehaald werden. Met een taxi werden we naar ons appartement gebracht. Niets nieuws daar, we hadden de foto's natuurlijk al en alles zag er exact hetzelfde uit. Alleen rook het er niet erg fris, maar we konden niet echt achterhalen waar het vandaan kwam. We waren erg moe en blij toen Yuliana ons alleen achter liet. Toen Mathieu de slaapkamer in liep, had hij al snel ontdenkt waar de stank vandaan kwam: er lag hindenpoep (!!!) op ons bed! Debora rende direct naar buit om Yuliana terug te halen, die zich natuurlijk ontzettend schaamde. Na een boel excuses en beloftes dat we die avond nog een schoon dekbed zouden krijgen, vertrok ze weer.
Na die ontzettende busreis vonden wij het al snel goed, als we nu eindelijk maar konden gaan slapen. Wanneer we de overgebleven schone lakens wegsloegen, bleek echter al snel dat het bed nooit verschoond was nadat de vorige bewoners vertrokken waren! Dit was het moment dat wij eindelijk eens goed om ons heen gingen kijken en bleek dat het appartement hartstikke vies was. Achteraf gezien hadden we op dat moment gewoon de rugzakken moeten pakken en naar een hostel moeten gaan, maar nogmaals we waren erg moe en nu blijkt dat onze hersenen niet op volle kracht aan het werk waren. We zijn naar de supermarkt gegaan, hebben een berg schoonmaakmiddelen gekocht en hebben 2 uur schoon staan te maken, wat opzich best een prestatie is, gezien de opp van het appartement.
We hebben Proyecto Peru (de spaanse school, zij hebben ons appartement ook geregeld) gemaild dat we toch wel erg teleurgesteld waren en hebben als 'vergoeding' een tegoedbon voor een goed restaurant in het centrum gekregen, waar we heerlijk gegeten hebben. Ook hebben ze direct nieuwe dekens en lakens voor ons gekocht nadat Debora maar bleef niezen wanneer ze in bed lag.
Het begin was dus niet al
te denderend, maar we hebben het overleefd en vermaken ons nu prima in ons appartementje. Kennelijk wonen we in de ' rijke' wijk van Cusco en het is er dus heel veilig.
De eerste twee weken in Cusco hadden we in de ochtend spaanse lessen en waren we de middagen vrij. In de middag moesten we dan ons huiswerk maken en Mathieu moest ook werken aan zijn woordenschat maar dankzij de kabeltelevisie werd er voornamelijk tv gekeken door hem. Je zou denken dat hij alle afleveringen van Law & Order inmiddels gezien heeft. Gelukkig is Debora ook in Peru een goede student en maakte wel netjes haar huiswerk, onder veel gevloek op de TV.
Na twee weken begon Debora met haarr stage en Mathieu met zijn vrijwilligerswerk. Thieu werkt van 4 tot 8 in de middag bij een bibliotheek en een kinderdagopvang. De eerste twee uur helpt hij kinderen in de bibliotheek met hun engels huiswerk en daarna speelt hij met kinderen op een kinderdagopvang. Nou dacht hij altijd, net als vele mensen, dat het verstandig was om je kind op een opvang of peuterdagverblijf te doen zodat kinderen leren spelen met elkaar. Als je een uur op
zo'n opvang doorbrengt leer je dus dat daar niets van waar is. Ze pakken voornamelijk elkaars speelgoed af en ze slaan of schoppen elkaar voortdurend. Zelfs die van 1 jaar oud pakt dan een kleine van 9 maanden die net kan lopen, want das de enige die kleiner is en rondwandeld. De eerste dag was hij ook samen met de andere professor en heeft hij alleen gespeeld met de kinderen, dat was erg leuk zeker omdat de meeste kinderen hem gebruiken als klimrek. De tweede dag kreeg hij direct zijn eigen groep van 6 kinderen. Hij is er achter gekomen dat zes kinderen moeilijk rustig zijn te houden en zeker als ze een andere taal spreken en hij totaal niks begrijp van wat ze zeggen. Inmiddels worden de kinderen anders verdeeld en is Thieu meestal samen met de professor en alleen het laatste half uur let hij in zijn eentje op de kinderen. Meestal breken ze dan alsnog de boel af maar er zit verbetering in.
Helpen met het huiswerk is niet moeilijk, het Engels huiswerk bestaat gerust uit: schrijf 5 dierennamen in het Engels, vijf objecten en vijf kleuren. Dit doen ze dan alleen in het engels dus
als je ze 30 minuten later vraagt wat een backpack is in het spaans weten ze het niet. Afgelopen donderdag was hij wel een beetje zenuwachtig want een meisje van 5 of 6 jaar oud had vrijdags een toets en hij moest haar helpen leren. Ze moest de vijf kamers van het huis leren en vijf acties als koken, eten, lezen en tv kijken. Vaak wist ze alles maar soms was alles weer watching tv, de duidelijke favoriete van Thieu en de kleine meid. Gelukkig had ze een 20. Dat is dus een 10 in NL, meisje blij, lerares blij en Thieu opgelucht. Hij zag het alweer gebeuren dat hij dat kind helpt en ze komt thuis met een 3.
Hij helpt de kinderen ook met hun wiskunde huiswerk, als hij het zelf begrijpt. De eerste dag zag hij allemaal sommen met breuken en hij wist zelf niet eens hoe hij die moest maken, dat heeft hij dus ook overgelaten aan de andere leraar. Ook is het voor hem heel simpel om 4008 te delen door 8 maar hoe leg je dat uit aan een 7 jarige terwijl je de taal niet goed spreekt. Het standaard excuus in deze situatie
is, we gebruiken in NL een andere methode dus vraag maar aan de andere leraar. De afgelopen week hebben ze minder huiswerk en zijn ze vaak na een half uur klaar en dan speelt Thieu spelletjes met ze, waarbij ze het geweldig vinden om van hem te winnen. Het is ook onvoorstelbaar maar ze spelen ook vaker vals dan hijzelf doet.
Het weekend voordat Debora haar stage begon werd ze uitgenodigd om de zondag in de bergen door te brengen. Haar toekomstige stagebedrijf had een project afgesloten en vierde dit met een bbq voor alle werknemers. Ook zou de burgemeester zich bij hen voegen om een overeenkomst te tekenen.
Debora moest erg vroeg op, want ze zou 2 uur met een bus moeten reizen de bergen in. Ze hadden afgesproken bij een centrale plek en zouden daar met zijn allen de bus nemen. Ze ontmoet een aantal van haar collega's en wordt een bus ingeduwd. Haar collega's hebben allemaal eten bij zich. 1 heeft een zak aardappelen, de ander een zak met fruit en 1 van de jongens heeft een plastic zak met een kilo of 6 rauw rundvlees. De zak wordt op de grond van de bus gezet
en we vertrekken. Een bus in Peru betekend een soort van Transit busje van 20 jaar oud die niet meer op de weg zouden mogen rijden. Helaas is er hier geen ander vervoer en Debora waande zichzelf weer in de Colca Canyon, alleen nog erger! Zandpaadjes breed genoeg voor 1 auto, helaas komen er gewoon auto's en busjes van de berg af en moeten ze elkaar passeren met weer zo'n ontzettend ravijn naast je. Na 2 uur bijna dod ervaringen komen ze eindelijk aan in een hartstikke leuk dorp. Het is zondag en er blijkt een enorme markt te zijn. Wegen zijn afgesloten en overal wordt vlees, fruit, groente en dvd's verkocht. Hier ontmoet Debora Cora, de directrice van CEDNA. Cora is Nederlands en Debora is blij dat ze eindelijk weer even kan praten zonder na te denken, het is uiteindelijk nog maar 9 uur 's ochtends.
De groep loopt het dorp uit na iets gegeten te hebben en we vertrekken naar het project. Het gaat hier om een bouwproject. Jongeren leren hier meer cement te bouwen. In de bergen wordt er nog veel gebruikt gemaakt van een soort klei. Dit wordt al een tijd niet meer gebruikt in
de stad en de jongeren die geen ervaring hebben met het bouwen met cement, kunnen hierdoor geen baan krijgen. De jongeren bouwen hier een pand met cement, wat later weer gebruik zal worden om dingen te gaan verkopen, zoals brood, keramiek etc. Dit kan dan weer gedaan worden door studenten van andere projecten en zo kunnen zij weer hun geld verdienen en zelfstandig functioneren in de samenleving.
Na de uitleg over het project blijkt dat er niet echt een planning is en iedereen ploft op de grond neer. Er wordt een oventje gemaakt van droge klei die op de grond ligt, het vuur wordt aangestoken en de wijn wordt tevoorschijn gehaald. Het is ondertussen al zeker half 11 ofzo, en dat betekend dus tijd om te proosten! Niemand schijnt dit erg te vinden en vullen hun glas al snel voor een 2e en 3e keer etc.
Begin van de middag worden de aardappelen in de over gegooid en gaat het vlees (dat al de hele ochtend in de zon staat) op de bbq. Het vlees smaakt heeeeerlijk en lekker aardappelen pellen met je handen.
Helaas is de burgemeester nooit op komen dag, erg Peruaans, maar al met al
was het een verschrikkelijk gezellige dag. En een heerlijke ontspannen omgeving voor Debora om haar nieuwe collega's te leren kennen.
De maandag was een feestdag in Peru. De dag van een of andere maagd (daar hebben ze er nog al wat van in Peru). Dus haar eerste werkdag was op dinsdag. Bij aankomst blijkt dat er nog een stagiaire komt te werken bij Cedna. Ivan. Ook hij blijft voor 5 maanden en doet commerciele economie, dus ik verwacht dat we elkaar ook wel hier en daar kunnen helpen, mochten we vastlopen met onze onderzoeken.
Debora haar stage zal bestaan uit een onderzoek. CEDNA heeft sinds een aantal jaar een restaurant geopend om extra geld te genereren om hun projecten van de kunnen bekostigen en om onafhankelijker te worden van donaties. Een prachtig idee, echter wil het nog niet helemaal lukken. Het restaurant loopt, maar er moet zeker meer uit te halen zijn. Er zijn ondertussen al 3 marketingplannen geschreven, maar daar is tot op heden nog niet mee gedaan. Debora gaat onderzoek doen naar hun huidige formule en wat daar eventueel aan veranderd dient te worden. Onderzoek doen naar hun klanten, wie zijn ze, wat zijn hun wensen
etc. En ze gaat de kosten van het restaurant eens goed bestuderen en kijken wat ze daar aan zouden kunnen wijzigen.
Tot nu toe gaat alles erg goed en kan Debora het erg goed met Ivan vinden op het werk. Ze zijn bang dat er binnenkort aan Debora gevraagd wordt of ze niet vanuit huis kan gaan werken omdat haar gelach nogal storend is... hahaha. Ook hebben zij een collega, Cherie, zij werkt in het restaurant en is een 62-jarige Australische vrouw die zelf nog denkt dat ze 28 is.... Ook met haar hebben we erg veel lol.
We ontmoeten hier heel veel leuke mensen. We hebben vorige week een Engels stel ontmoet, Ian en Geoff, waarmee we helemaal dubbel hebben gelegen. Cherie had hen ontmoet in de bus en ging maandag met hen uit eten en nodigde ons ook uit. Uiteindelijk in een kroeg beland met het gevolg dat we om 3 uur ´s nachts thuis kwamen terwijl we de volgende dag moesten werken en naar school moesten. Tja het was gezellig en € 2,40 voor een mojito is ook geen geld. Op het laatst liep het personeel al met zijn jas aan omdat ze naar huis
wilden en waren we nog met z´n vijfen. De volgende dag ook een lekkere kater. Een paar dagen later ook de engelsen weer uitgenodigt, samen met Cheri en Ivan om bij ons te komen eten. Echt Hollands, hutspot met een balgehakt. De NL-ers blij met hutspot en de engelsen blij dat er gepureerde aardappelen in zaten. Het was duidelijk een van de beste maaltijden in Peru. Er zit hier ook een NL restaurant maar dat is het niet helemaal. We hebben daar ook hutspot gegeten, maar die was te nat en ze hadden er iets van kruiden ingedaan. Ook serveren ze pannenkoeken maar in plaats van hollandse dunne pannenkoeken krijg je die dikke Amerikaanse. Als Thieu zich gaat vervelen kan hij altijd nog gaan solliciteren als kok daar.
Inmiddels zijn de Engelsen weer vertrokken uit Cusco maar we hebben in 2012 afgesproken met ze in Australie. Na hun reis in Zuid-Amerika gaan ze emigreren vandaar.
In de weekenden hebben we nog niet veel gedaan. Beetje uitslapen, weer tv kijken en even de stad in om te eten. Tot nu toe hebben we alleen het Inka museum bezocht maar binnenkort gaan we de tempels in de Heilige Vallei gaan bezoeken.
Wel hebben we het getroffen met Proyecto Peru, afgezien van het feit dat we veeeel te veel betalen voor ons appartement, zijn het hartstikke aardige mensen, een hartstikke goede school en organiseren ze iedere week een uitje voor hun studenten.
Zo hebben we al een kookles, een filmavond en een salsales. Ook zijn we al 2 keer uit eten geweest. De salsales was hilarisch!!!! De salsales werd gegeven i de gang van de school. Dit is op de eerste verdieping op een houten vloer. En het blijkt dat lichtvoetigheid niet Mathieu zijn sterkste punt is. Als je dan ook nog maat 47 hebt, word het natuurlijk wel een erg grappig tafereel! Debora blijft proberen om Mathieu ervan te overtuigen dat het een kwestie van oefenen is en het uiteindelijk beter zal worden wanneer ze les nemen, maar hij is er voorlopig even van genezen.
Nou dit is het even voor nu. Wanneer het weer even op zich laat wachten voordat we iets publiseren, geen paniek, dan zijn we gewoon erg druk.
Hasta luego!
Besos,
Mathieu y Debora
Advertisement
Tot: 0.114s; Tpl: 0.021s; cc: 7; qc: 45; dbt: 0.0793s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Gerard
non-member comment
Hallo Debora en Mathieuy
Zo het is nu zondag 19 september. En ik ben is lekker gaan zitten om jullie verhalen te lezen. hele ervaring in zo"n land mooi om te lezen. Een beetje hindepoep lekker warm in bed haha. maar goed ik blijf jullie volgen . Veel succes jullie en pas op je zelf. Groetjes Gerard