Advertisement
Published: October 28th 2010
Omdat we tijd zat hebben en Peru groot genoeg is hebben we besloten dat het goed is als Thieu wat extra gaat reizen.
Hij wilde graag Huancayo en Ayacucho bezoeken en dat kan mooi in weekje.
Op zondag geprobeerd nog een vlucht naar Lima te boeken maar dat ging hem natuurlijk niet worden. Internet boekingen in Nl kunnen soms moeilijk verlopen, probeer het maar eens in Zuid-Amerika.
Na 3 maal proberen te betalen met de creditcard heeft Thieu het maar opgegeven. Maandag maar weer eens proberen. Natuurlijk was het betaalbare ticket $136 op maandag alweer weg. Mocht hij nog willen vertrekken op dinsdag dan ging jhet $160 kosten voor een enkeltje.
Het wordt tijd dat Ryan Air ook hier gaat rondvliegen. Dan maar kijken wat de opties zijn met de bus.
Niet alleen krijg je dan meer waar voor je geld maar het is nog goedkoper ook. De bus doet er een 22 uur over waar het vliegtuig je in 1,5 brengt. Het prijsverschil is er ook naar,
een buskaartje komt op 80 soles, 24 euro dus.
Dus er wordt besloten met de bus te gaan. De bus vertrekt op dinsdagavond om 5 uur en komt op woensdagmiddag aan in
Lima.
De volgende bus naar Huancayo kan genomen worden op donderdagochtend. Het is dus belangrijk dat het hotel wordt geboekt voor de nacht van woensdag op donderdag en dat er een buskaartje naar Huancayo gekocht wordt voor de donderdagochtend.
Natuurlijk kan Thieu dat prima onthouden met het gevolg dat het hotel voor de verkeerde nacht wordt geboekt en als Debora het niet gezegd had het 2e buskaartje ook verkeerd gekocht was.
Uiteindelijk komt het goed en op dinsdag kan er vertrokken worden.
Omdat Thieu meerdere busmaatschappijen uit wil proberen wordt er deze keer gekozen voor CIAL, deze maatschapij staat ook goed aangeschreven en is bovendien goedkoper dan Cruz Del Sur waar er tot nu toe meegereisd is.
Dit is al wat meer een echte Peruanen bus, er zijn maar 6 toeristen aanboord en de bus vertrekt natuurlijk een half uur te laat. Als de bus achteruit begint te rijden komen er ook gerust nog Peruanen aanlopen die dan ook nog mee moeten en na 3 meter rijden staan we al stil om ze in te laten stappen.
Een lekker begin. Gelukkig krijgen we ook films te zien in deze bus, om het spaans van de toeristen te oefenen wordt
de eerste film in spaanstalig en met spaanse ondertiteling uitgezonden, erg handig.
Gelukkig was het een actiefilm met Silvester Stallone, Dolph Lundgren en andere jaren 80 actiehelden dus de dialogen waren niet erg belangrijk.
Na 22 uur in de bus is daar eindelijk Lima, gelukkig blijf ik hier maar een nacht. Omdat ik aan de kust was dacht ik dat ik eens lekker vis wilde gaan eten. Totdat ik de prijzen zag. In Lima, wel in Miraflores (het veilige toeristen gedeelte) is het normaal om zelfs 40 soles voor een simpele pasta te vragen.
In Cuzco ga je in het beste restaurant voor dat geld eten.
Dus ik heb maar een van de vele Chifa's of chinezen hier bezocht.
Na het eten even in het hostel gevraagd of ze een taxi voor me konden regelen de volgende ochtend, dat kon kostte maar 20 soles.
Voor een ritje wat me 11 soles op straat kost, gezegd dat ik het zelf wel regel.
Volgende dag vroeg op en een taxi naar het busstation genomen. Daar aangekomen zie ik dat er nog 3 blanken in de bus zullen zitten, valt me mee.
Ik zit naast een klein Peruaans vrouwtje en binnen 10
minuten heeft ze me verteld wat ze gaat doen, dat ze 2 dochters in de US heeft en waar ze wonen en werken. Vervolgens ratelt ze door en kan ik het niet meer volgen.
Ik blijf maar goed ja knikken en doe alsof ik haar begrijp. Op een gegeven moment heeft ze het over een lagune en zegt tegen me, moet je dit niet opschrijven. Ik verbaasd en zoek maar een pen en krabbel wat in mijn tijdschrift, zij weer gelukkig.
Gelukkig gaat ze daarna als een goede Peruaan slapen.
Ik rij al snel door de bergen en je kan zien dat er hier meer water is dan in de omgeving van Cuzco, alles is veel groener. Hierdoor deed het me ook meer denken aan de bergen in Europa.
Na een rit van 8 uur komen we in Huancayo aan en loop ik naar het hostel. In het hostel zit een Duits stel en een Frans stel waarmee ik al snel in gesprek raak. De Duitsers zijn voor een jaar aan het reizen en het Frans stel gaat voor 10 maanden wonen en werken in Huancayo.
Allemaal zijn ze al minimaal een paar dagen in Huancayo en ik bespreek
een beetje wat ik er kan doen.
De volgende ochtend ontbijten we met zijn allen in de tuin en het blijkt dat er een papegaai in de tuin woont. Deze Papegaai kan vrij rondlopen en al snel komt hij om eten schooien.
Hij heeft wel smaak want net als ik vind hij de papaya niet lekker en die eet hij dan ook niet op.
Na het ontbijt besluit ik de ruines van een Huari tempel te gaan bezoeken, de Huari samenleving was de eerste grote samenleving in zuid Amerika, voor de Inca's.
In mijn reisgids staat dat ik een bus moet nemen naar Chiccla en dan kom ik langs de tempel. Op Calle Real moeten deze bussen rijden.
Nou heb ik zo'n 8 blokken op Calle Real gelopen en geen enkele bus ging naar Chiccla, uiteindelijk aan een politieagent gevraagd en die zei dat ik een taxi moest nemen.
Ik nog even verder gezocht en uiteindelijk een taxi genomen. Na een 10 km kom ik bij de tempel en ik ben de enige bezoeker van het museum. De gids legt alles uit in het Spaans en ik denk dat ik wel een 60-70% begrepen heb.
Wanneer we naar de daadwerkelijke
tempel gaan blijkt dat er een school is gearriveerd.
De gids vraagt of ik even wil wachten terwijl zij de entree voor de kinderen regelt (er was maar 1 werknemer). Ik wacht buiten en wil wat foto's nemen.
Al snel staan de meeste kinderen te roepen dat ze op de foto willen en ben ik gepromoveerd tot schoolfotograaf.
Ik praat wat met de leraren en hier leer ik perfect te vertellen wie ik ben en wat ik in Peru doe. Je leert het vanzlf als je het verhaal ongeveer 6 keer verteld.
Hierna bezoek ik de tempel en denk ik weer dat ik het meeste van de gids begrepen heb.
Na het bezoek van de tempel neem ik de bus terug en al snel blijkt waarom ik de bus niet kon vinden eerder. Hij heeft namelijk een geheel andere naam.
Ik kan niet weg avoor dat ik samen met de gids op de foto ben gegaan. Kennelijk spaart zij foto's van buitenlanders.
'S middags ga ik even naar het hostel en hoor ik van Joerg, de duitser, dat ik gewoon kan Lopen naar Torre Torre. Het is ongeveer een 30-45 minuten en een taxi is niet nodig.
Ik besluit
te gaan lopen en het is inderdaad een interresante wandeling. Onderweg kom ik wat kinderen tegen en al snel leer ik dat het woord Gringo hier meer gebruikt wordt dan in Cuzco.
Zo spreekt een jongetje wat op de stoep met zijn zus zit te spelen gewoon aan met "Öla Gringo". Ook kom ik puppy's tegen waar ik natuurlijk mee moet spelen en een paar foto's van neem.
Als ik bij Torre Torre aankom begint het al te druppelen en ik neem snel wat foto's voordat het begint te regenen. Op de terugweg besluit ik ook maar een bus te nemen.
Aangekomen bij het hostel is het toch bij wat druppels gebleven en ik vraag de eigenaresse welke busmaatschapijen naar Huancavelica gaan. Ik loop even langs om te kijken op welke tijdstippen ze gaan en de ene gaat inmiddels niet meer en de andere heeft meerdere bussen per dag, in de ochtend gaat er ieder uur een.
In mijn reisgids staat het adres van busmaatschappij Yuri die ook naar Huancavelica gaat maar op het adres aangekomen blijkt dat het bedrijf is verhuisd of niet meer bestaat. Maar omdat er een maatschappij is met ieder uur een bus in de ochtend
besluit ik daar gewoon heen te gaan de volgende ochtend na het ontbijt.
's Avonds neem ik afscheid van de duitsers omdat zij de volgende dag naar Ayacucho vertrekken, we wisselen emailadressen uit en spreken weer af als we allemaal weer in Cuzco zijn.
De volgende ochtend na het ontbijt check ik uit en loop met mijn rugzak naar de busmaatschappij, hier aangekomen blijkt het erg druk. Ik koop een kaartje en ondanks dat er 6 bussen in de ochtend gaan is er pas plaats op de bus van 16:40. Das dus een tegenvaller, zeker omdat dat betekent dat ik een dag moet wachten op het busstation.
Ik koop toch maar een kaartje en ga zitten balen dat ik niet gelijk de dag er voor een kaartje voor de ochtend heb gekocht.
Kijk ik naar buiten staat er aan de overkant nog een bus, ik besluit daar maar eens te gaan kijken en het blijkt het nieuwe adres van busmaatschappij Yuri. Ik vraag of ze nog plaats hebben en ik kan op een bus mee die over een uur vertrekt.
Ik koop dus ook hier weer een kaartje en gebruik het andere kaartje gewoon niet, gelukkig kosten de kaartjes
maar 4,50 euro. Natuurlijk vinden alle Peruanen het grappig dat er een blanke met de bus meegaat en ik word weer lekker aangestaard.
Ik kan ook gelijk goed het tijdsbesef van de Peruanen bestuderen, zo vertrekt de bus voor mij 10 minuten te laat, heel normaal. Dan komt er iemand nog later, een 10-15 minuten en die mist dan de bus.
Vervolgens wordt deze vrouw boos op de kaartjesverkoopsters want de bus is weg en ze was maar 10-15 minuten na de vertrektijd aankomen lopen. Is natuurlijk ook schandalig dat zo'n bus niet even een 30 minuten op alle Peruanen wacht.
Na een hoop geschreeuw blijkt dat de eerst volgende bus met een plaats 's avonds vertrekt en dat ze een nieuw kaartje moet kopen, het is allemaal erg grappig omdit te aanschouwen.
Dan mag ik instappen. Iedereen die een kaartje koopt krijgt een plaats met een nummer toegewezen, dit nummmer staat ook op je kaartje. Kennelijk is het dan voor Peruanen toch nog moeilijk om op de goede plaats te gaan zitten.
Zo vertrekt mijn bus ook gewoon weer 10 minuten te laat omdat mensen ruzie maken over op welke plaats ze zitten. Vervolgens blijken er ook weer
mensen in de bus te zitten met een kaartje voor de avondbus en er staan gewoon een 5 tal mensen in het gangpad. Dan zijn er ook weer mensen aanboord zonder kaartje maar kennelijk als je gewoon blijft staan gaat die bus vanzelf rijden.
Dan vertrekt de bus en nog geen 2 minuten later staat de eerste verkoper op. Een jongen die chocolade verkoopt maar eerst even een mooie en grappige speech geeft om de verkopen te stimuleren.
Een stuk verder stapt hij weer uit. In de bus praat ik wat met mijn buurman en voor de rest geniet ik van de mooie uitzichten.
Na 4 uur kom ik in Huancavelica aan en in deze stad is er geen busstation. Je stap gewoon op een pleintje uit en dat is het. Er zijn ook geen taxi's dus ik moet lopend op zoek naar een hostel.
Als snel vind ik de hoofdstraat met de winkels en ik kom er achter dat het aan straatnaambordjes in deze stad ontbreekt. Erg makkelijk als je een adres zoekt.
Ik kom langs een verkoopkantoor van buskaartjes en besluit het even te vragen, daar weten ze mijn adres ook niet te vinden en ze verwijzen
me door naar de Plaza des Armas en het daar nogeens te vragen.
Onderweg naar de Plaza merk ik op dat ik de enige buitenlander in de stad ben, overal om me heen tikken mensen elkaar aan en wijzen ze naar me. Kinderen achter me roepen naar elkaar "Mira Gringo, mira Gringo".
Op een gegeven moment ben je daar ook wel klaar mee en wil ik tegen de mensen gaan schreeuwen dat ik weet dat ik blank ben. Op de plaza zit een hotel wat ik binnenloop en ik vraag naar de prijs van een kamer, die blijkt 60 dollar per nacht te zijn, dat lijkt me een beetje te veel en ik vraag of hij een kaart heeft van de stad.
Die is er niet maar hij zegt wel dat er nog een hotel schuin tegenover dit hotel zit. Ik ga daar even langs en een kamer met gedeelde badkamer kost 4,5 euro per nacht. Ik besluit daar maar te gaan slapen.
In mijn reisgids staat dat ik met busmaatschapij Juan Baptista een bus moet nemen naar het volgende dorpje en dan uitmoet stappen en langs de weg moet wachten op een bus naar Ayacucho. Maar omdat het
aan straatnaambordjes ontbreekt hier besluit ik met Google maps het adres maar te gaan vinden.
En natuurlijk heeft google maps nog nooit van plaza Tupac Amuru gehoord in Huancavelica, een lekker begin dus. Ik denk dat er misschien wat info te vinden is op het Lonely Planet forum en daar kom ik weer wat handige informatie tegen.
Blijkt dat de bus idd om 4:30 in de morgen vertrekt vanuit Huancavelica, vervolgens kom je 5 uur later aan in het dorpje waar je moet uitstappen en waar voor de rest niks te doen is. En dan moet je wachten op de bus naar Ayacucho en die moet je aanhouden, in mijn reisgids staat echter niet dat de bussen naar AYacucho pas in de late avond langs komen.
Gelukkig staat dat dus vermeld op het forum voordat ik dus een hele dag naast de weg had gestaan. Er staat ook een andere route vermeld, ik moet een "collectivo" naar Lircay nemen en vandaar kan ik weer een bus nemen naar Ayacucho.
Ik besluit maar te gaan eten en de volgende ochtend op zoek te gaan naar de collectivo. Natuurlijk wordt ik weer aangestaard op straat en erg op mijn gemak voel ik
me niet.
De volgende ochtend vraag ik in het hotel naar de collectivo's naar Lircay. Nou of ze heeft mij niet goed begrepen en ik weet zeker dat ik niks van haar begreep maar ik wordt niks wijzer over het vervoer naar Ayacucho. Ik besluit maar terug te gaan naar Huancayo voordat ik hier nog een dag vastzit en ga mijn spullen inpakken.
Al snel blijkt dat er geen bussen meer gaat maar ik kan met een auto naar Huancayo, duurt maar 2 - 2,5 uur en is maar 3 euro duurder. Ik stap in en dan moet je wachten tot de auto vol zit met mensen en dan gaan we. Gelukkig is het maar een 20 minuten wachten tot de auto op zijn peruaans gevuld is.
Dat betekent 3 passagiers op de achterbank en ook gewoon 2 passagiers op de voorstoel. Met de bestuurder zitten we dus met zijn zessen in de auto en gaan we op pad. Natuurlijk rijden we zo snel mogelijk door de bergen maar deze chauffeur snijdt gelukkig geen blinde bochten af. Inmiddels ben ik ook gewend aan de rijstijl hier en zit ik rustig in de auto. Alle Peruanen liggen te slapen.
Na een
2 uur ben ik weer in Huancayo en kan ik gelukkig gelijk een buskaartje naar Ayacucho kopen voor de volgende ochtend. Vervolgens loop ik weer naar het hostel waar ik eerder heb geslapen en bij terugkomst leg ik de fransen en de Amerikaan uit wat er mis is gegaan.
Ik lees nog wat en breng de avond door door wat te kletsen met de Fransen en de Amerikaan.
De volgende ochtend neem ik de bus en voor mij zit nog een toerist. Een schotse vrouw waar ik tijdens de reis mee af en toe mee klets. De reis gaat ook het eerste anderhalf uur over asfalt en vervolgens verder over een onverharde weg. Dit is zo'n weg die op veel stukken niet breder is dan de bus en meestal zit er een klif van minimaal 30-40 meter rechts gelijk naast de bus met een rivier beneden.
Ik zit aan de rechterkant van de bus bij het raam en vermaak mij door naar de rivier te kijken. Ik kom er al snel achter dat dit niet altijd een slim idee is. Meestal zie je namelijk een smal stuk weg nog naast de bus als je naar buitenkijkt, maar soms zie
je geen weg en dat zijn de minder prettige stukken. Dit schept ook een band tussen mij en de schotse vrouw, wij delen namelijk allebei de angst om het ravijn in te storten.
De Peruanen liggen lekker te slapen.Gelukkig na 5 uur hobbelen in de hitte gaan we weer het asfalt op. Een uurtje later zijn we in Ayacucho, de schotse vrouw en ik besluiten smane op zoek te gaan naar een hostel en lopen de stad in. Ayacucho is een erg leuke en vriendelijke stad en al snel zijn we bij het hotel. Hier checken we alle twee in en ik heb weer een goedkope kamer, weer 4,5 euro per nacht. Oke de kamer is ook 2 bij 2 meter maar dat maakt niet uit.
Ik ga gelijk bij kleren bij een wasserette brengen en mijn reis naar Cuzco regelen. Je kan vliegen voor een 75 euro, duurt 40 minuten of je gaat met de bus voor 18 euro, duur 22 uur. Natuurlijk wil ik weer goedkoop zijn en ik boek de bus. Ook boek ik een tour voor de volgende dag naar de ruines van de hoofdstad van het Huarivolk en naar het monument en de pampa waar
de beslissende veldslag heeft plaats gevonden tegen de spanjaarden bij de onafhankelijkheidsstrijd in Peru.
Helemaal trots op mijn actieve middag ga ik even douchen, eten en naar bed. 's Nachts kom ik er achter waarom mijn hotel goedkoop is, om 2:30 komen mensen schreeuwend thuis van het stappen en om 6:30 staat het schoonmaak personeel door het trappenhuis te gillen naar elkaar over drie verdiepingen.
Hierdoor sta ik dus vroeg op en ga ik de stad in voor ontbijt. Ik kom in een sapbar terecht waar je voor 1,20 euro een duitse bierpul vol met vers gemaakt vruchtensap krijgt. Na het ontbijt ga ik opzoek naar een internetcafe en al snel blijkt dat de stad een beetje langzaam opgang komt.
Gelukkkig is er 1 open en ik ga even internetten tot mijn tour vertrekt.
Om 9:30 vertrekt mijn tour en samen met een frans koppel en een spaanse vader en zoon gaan we op pad. Het franse meisje is het peruaanse verkeer nog niet gewend en af en toe in de bocht vind ze het maar niks. Ik daarentegen verveel me dood en begrijp niet waar ze zich druk om maakt. Dit was echt de sloomste chauffeur tot nu
toe. De hele tijd zat im me op te vreten en af te vragen wanneer die eens ging opschieten.
Verstand van schakelen had hij ook niet want hij zat altijd een versbnelling te hoog. Het schiet natuurlijk op als je bijna geheel moet afremmen voor een verkeersdrempel en vervolgens in zijn 3 of het liefst in z'n 4 gaat optrekken. Na een lange rit bezoeken we de ruines van de hoofdstad en krijgen van de gids een korte rondleiding.
Hierna vertrekken we naar de pampa en het monument. Hier legt de gids uit hoe de veldslag heeft plaats gevonden en verteld dat ondanks dat de spanjaarden over bijna dubbel zoveel manschappen, 13 stuks artillerie ipv 1 en over een voordeel van op het hoge punt gestationeerd te zijn de veldslag hebben verloren.
Mijn spaans was niet goed genoeg om te begrijpen hoe dit nou precies kon gebeuren, wel begrijp ik dat terwijl de vrijheidsstrijders de berg op gingen de spanjaarden naar beneden kwamen en zo hun voordeel verloren. We bekijken het monument, een pilaar van 44 meter hoog en vervolgens stappen we weer in de auto naar het dorpje Quinea.
Dit dorpje staat bekent om zijn keramische werk en omdat
ieder huis in het dorp een klein tempeltje/kerkje van keramiek op zijn dak heeft staan om de boze geesten af te weren. Zelfs de kerk beschikt over 13 mini kerkjes op zijn dak. We bezoeken 2 galleria's en ik besluit om ook een klein kerkje te kopen als souvenier. Natuurlijk houdt ik er al rekening mee dat het kapot is voordat ik uberhaupt in Cuzco ben laat staan NL.
Hierna gaan we terug naar Ayacucho en zit de tour erop. De rit duurt weer een eeuwigheid en ik leg het franse meisje uit dat deze chauffeur als een oude vrouw rijd.
In de stad kom ik de schotse vrouw weer tegen en we drinken samen wat op een terras. Zij besluit met het vliegtuig naar Cuzco te gaan en ik kom als nog in de verleiding om dit ook te doen. Maar ik besluit met de bus te gaan ondanks dat ik blijf twijfelen, ik heb erg weinig zin in de 22 uur in de bus waarvan zo'n 17 uur over onverharde wegen.
Maar ze haalt me over met de woorden dat ik nu de "echte reizigers ervaring heb". Ik zeg dat ik daar aan zal denken als ik
gek word in de bus. Ik loop mee als ze haar ticket gaat boeken en in het verkoopkantoortje praten we even met een Amerikaan die 10 jaar geleden vanuit Alaska naar Ayacucho is verhuisd. Hij vertelt mij over een museum over de Senduro Luminoso en zegt dat het interressant is en het waard is om te bezoeken.
Ik besluit het de volgende da te gaan bezoeken. 's Avonds ga ik uit eten met de schotse vrouw en na afloop nemen we afscheid waarbij we eindelijk onze namen uitwisselen.
De volgende dag ga ik opzoek naar het museum, natuurlijk is het normaal in Peru dat je in een straat aan de ene zijde de even nummers hebt en aan de andere zijde de oneven, net als in NL. Alleen in Peru kan dit opeens veranderen met het gevolg dat sommige adressen onvindbaar zijn. Uit eindelijk vraag ik het en blijk ik er al 3 keer voorbij te zijn gelopen. Ook uithangborden die aangeven dat er ergens een museum zit is in dit land niet nodig.
Het musuem is erg interressant en het beschrijft de periode van terreur in Peru, van ongeveer 1980 tot aan 1995. Ayacucho was het centrum van
deze terreur en de ontwikkeling van deze stad en deze omgeving heeft ook gewoon een 15-20 jaar stil gestaan. In het museum kom ik er achter dat er ongeveer 69.000 mensen zijn omgekomen door geweld van 2 terreur groepen en het leger, voornamelijk onschuldige boeren uit de bergen. Senduro Luminoso (lichtend pad) is verantwoordelijk voor ongeveer 9.000 slachtoffers.
Tupac Amuro voor een paar duizend en de meeste slachtoffers zo'n 50.000-55.000 zijn omgekomen door geweld van het leger. Het leger heeft hier flink huisgehouden en is verantwoordelijk voor de meeste slachtoffers. Tot op de dag van vandaag zijn er onderzoeken en protesten in Peru tegen de regering om duidelijk te maken wat er allemaal is gebeurd.
Ik vind het allemaal erg indrukwekkend, het museum lijkt in principe op de vele musea in europa over de genocide in de tweede wereldoorlog.
Na het bezoek aan het museum ga ik even internetten en bellen naar NL en lees ik nog wat op mijn kamer voordat ik 's avonds de bus neem naar Cuzco.
Ik neem om 7 uur de bus naar Andahuaylas waar ik over moet stappen op een bus naar Cuzco. De onverharde weg blijkt erg goed en het heeft gelukkig
net even geregend waardoor het stof blijft liggen. Natuurlijk kan ik bijna niet slapen en nog voor vijfen zijn we in Andahuaylas. Hier moet ik overstappen en een uurtje wachten voordat de bus naar Cuzco vertrekt. Nog maar 12 uur te gaan.
De bus vertrekt en we schieten lekker op. We rijden op grote hoogte door de Andes en op een gegeven moment rijden we door de wolken heen, ik denk dat we hier tussen de 4000 en 5000 meter hoog zitten. Na een 5 uur komen we op de verharde weg naar Abancay en om elf uur stoppen we in Abancay voor een korte pauze. We lopen voor op schema en we kunnen al om 3 uur in Cuzco zijn.
Sommige Peruanen bellen hun familie al dat ze eerder aankomen in Cuzco. Vervolgens gaan we weer verder en besluit de buschauffeur brandstof te gaan besparen of hij krijgt per gewerkt uur betaalt ofzo. We rijden evenhard de berg op als naar beneden, ongeveer 25 km per uur. Het wordt warm en iedereen zit gaar in de bus. En zo gaat het verder tot we voor Cuzco op een vlakte komen waar de weg gewoon horizontaal loopt. Ook hier wordt
er geen gas gegeven en we worden aan alle kanten ingehaald.
Een 20 km voor Cuzco is iemand het zat en die opent de deur naar de chauffeur en vraagt waarom er niet wordt doorgereden. Natuurlijk komt er geen antwoord en we gaan weer verder met 40 km per uur. Door dit tempo komt de bus als nog aan om kwart voor 6 in de avond en verlaat iedereen de bus chagerijnig. Ik stap uit en neem een taxi naar huis en loop iets na zessen naar binnen.
Groetjes en liefs Mathieu en Debora
Advertisement
Tot: 0.077s; Tpl: 0.02s; cc: 8; qc: 41; dbt: 0.0407s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
anonymous
non-member comment
leuk verhaal en mooie foto,s gr.jan en ietje