Advertisement
Published: March 16th 2009
Eyre Peninsula
Eyre Peninsula staat onder andere bekend om zijn mooie duikstekken en goede 'surfbreaks'. Als wij aankomen blijkt dit op ons niet van toepassing te zijn; de zee is strakblauw en de duikstekken zijn nogal 'sharky'. Omdat we nog even rustig aan willen doen voor de grote oversteek naar West-Australie kamperen we een aantal dagen in Cactus Beach waar we ons wanen in een kruising tussen een wintersportgebied (hagelwitte duinen) en een woestijnlandschap (rode zoutmeren met hier en daar een struikje). De weg hier naar toe is een 'gravel road', waarvan de informatie medewerkster ons verzekerde dat hij makelijk te rijden is met een 2WD. Na 20 kilometer (waar we een uur over doen) zijn wij er slechter aan toe dan de auto; het lijkt wel alsof we een powerplate-sessie achter de rug hebben. Vanaf een steiger testen we de net aangeschafte hengel en slaat Bas binnen 10 seconden een trekkersvis aan de haak (uiteraard na een uur hopeloze pogingen van Eva).
Nullarbor Plain
Gewapend met jerrycans water en benzine wagen we ons aan de 1200+ kilometer weg naar West-Australie. Deze weg is nagenoeg recht en wordt omgeven door een handvol dorpjes met het gemiddelde inwonersaantal van
vijf (de benzinepompeigenaar en zijn familie). Als we met een licht geval van witte-lijnen ziekte aankomen bij de grens wordt onze bus compleet doorzocht op producten die fruitvliegen kunnen bevatten. Dit wordt gedaan door een zeer vrolijke vrouw (niet echt...) die maar niet wilt geloven dat we geen honing bij ons hebben. We nemen het haar maar niet kwalijk. Je zou maar honderden busjes (met een boel rotzooi), vrachtwagens (vieze blaadjes) en auto's per dag moeten doorzoeken...
We vervolgen de laatste 800 kilometer van de weg en bedenken ons dat de vlaktes van de Nullabor Plain op de savannes van Afrika moeten lijken. We zien naast uitgestrekte dorre grasvelden en hier en daar een boom ook nog een groep kamelen!
Weer aangekomen in de bewoonde wereld slaan we gretig voedsel in bij de supermarkt (na twee dagen vette trukkershappen) en rijden we door naar de kust.
Cape le Grand National Park
Hoewel Australie voor het grootste gedeelte plat is, rijzen er in de National Parks nog aardig wat bergpieken op. Cape le Grand NP staat vooral bekend om de goed zichtbare gelaagdheid van deze pieken, wat helemaal goed te zien is door de afwezigheid van bomen
(veroorzaakt door bosbranden). Naast een beetje wandelen, vangen we voor het eerst een vis van substantiele grootte (een Trevally) die 's avonds uiteraard de pan in gaat. Ook krijgt Eva de schrik van haar leven als ze tijdens de schemering bijna over een Python struikelt die besluit het paadje naar de toiletten over te steken.
Stirling Range National Park
Omdat het tijd is voor een beetje actie, beklimmen we de hoogste berg (Bluff Knoll) van het Stirling Rangen NP (bijna 1100 meter). Na een kwartier stond het zweet al op onze rug, maar het uitzicht vanaf de top maakte dat meer dan goed. Onze verbazing was groot toen we tijdens de afdaling een bejaard stel tegenkwamen dat beduidend minder moeite had met de klim (vast en zeker roestvrijstale knieen).
Omdat we toch wel een duikje willen wagen aan de zuidkust rijden we door naar Albany. Daar over volgende keer meer!
Advertisement
Tot: 0.097s; Tpl: 0.013s; cc: 13; qc: 55; dbt: 0.0449s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
willemijn
non-member comment
haaaai
hey there!!! Hoe gaat het daar? zo te zien en te lezen wel goed ;) Vind het echt zo super om jullie verhalen te lezen! Zit iedere keer weer af te wachten tot het volgende verhaal en de foto´s zijn ook zo super mooi!!! Ik heb nu de close up van de kangoeroe als bureaublad achtergrond :D. Nog maar 6 weekjes en dan komen mama en ik, zien we jullie eindelijk weer eventjes! Mama slaapt er nu al slecht van ;) Tot snel!! Liefs Willemijn