De schaduw van de wind

---

Ajajaj. Ik denk dat ik jullie een verklaring verschuldigd ben. Het antwoord is echter doodeenvoudig; ik slaag er niet in om De schaduw van de wind, van Carlos Ruiz Zafón, aan de kant te leggen. Op een kleine twee weken tijd heb ik mij tot op een luttele afstand van het einde gewerkt, te bedenken dat ik in het gewone leven minstens twee of drie maanden over zulk een stoepsteen zou doen.

Vorige woensdag was het Andrzejki, een analoog feest aan carnaval, in de zin van nog vlug te feesten voor de advent. De Polen doen dan vanalle spelletjes om je toekomst te voorspellen. Ik zou dit jaar trouwen, de naam van mijn geliefde, tja, na veel naampjes trekken kreeg ik eindelijk Justyna en ik veranderde het spel zo dat enkel de eerste letter telt... Voorts zal ik beroemd worden, een kind krijgen en op het huwelijksfeest zal er een kabouter komen saxofoon spelen.

Vrijdagavond zouden we Alberto's 26e verjaardag vieren op een feestapartement in de stad. Ik dacht dat ik een halfuur laat zou zijn dus belde Fabio dat ze niet op mij moesten wachten met de pizza's te bestellen. Bleek nog dat ik de eerste was en voor een gesloten deur stond. Stomkop, ik had het kunnen weten, bij Spanjaarden tel je er minstens anderhalf uur extra bij. Het feest zelf vond ik maar niks, van de 25 gegadigden waren er 21 Spanjaarden, 3 Poolse meisjes die Spaans kunnen en ikzelf. Ik had geen halfuur nodig om verveeld te raken... Natuurlijk kon ik her en der met Endika, David, Fabio, ... wel individuele gesprekken voeren in het Engels, maar als de voertaal Spaans is en er regelmatig een luid algemeen gelach oprijst om iets waarnaar ik het raden heb, voel je je zo buitengesloten. Natuurlijk lieten de pizza's eeuwen op zich wachten, en mijn vermogen om maar iets te relativeren is mijlenver zoek wanneer mijn maag gromt van ellende. Zodra we gevreten hadden - iedereen was uitgehongerd - ben ik naar huis gegaan.
Oh er gebeurden twee grappige dingen. De gastheer, ene Julio, was een onmogelijke dufkop. Toen ik hem vroeg of ze iets in huis hadden om mijn fles wijn mee te openen bood hij mij een van de mixstaven aan van een elektrische keukenmixer. Met zijn glimlach was hij zo overtuigend dat ik haast ging geloven dat het hiermee zou lukken.
Later op de avond waren de glazen allemaal in gebruik en bood hij met diezelfde glimlach iemand anders de houder van een koffiefilter aan als beker. Superhandig, moetie gedacht hebben, het heeft zelfs een handvat, tot ik hem erop wees dat er een gat in zit vanonder.

Zaterdag heb ik aan presentaties voor school gewerkt en in de namiddag, om half 4, ging ik met mijn boek (!) naar de stad. Heb ik daar twee uurtjes gelezen met een koffie in een boekencafé, overal rekken met boeken die je kon lezen en of kopen.

's Avonds ben ik met David, Llorena en Endika een pintje gaan drinken in een bar in de stad.

Zondag ben ik naar het muzeum van de Warsaw Uprising, Muzeum Powstaniu Warszawskiego, gegaan. Supergoed! Jammer dat het niet gelukt is om er met papa naartoe te gaan, het zou hem eindeloos geïnteresseerd hebben. Om maar een voorbeeld te geven, toen de opstandelingen in september 1944 het loodje zouden leggen tegen de Duitsers, vluchtten ze uit hun bastion in het oude centrum van Warschau weg doorheen het oude rioleringssysteem onder de stad. En in de kelderverdieping van het muzeum kon je zelf je weg kwijtraken in zo'n netwerk van buizen. Ik liep daar dan wel voornamelijk vaders met kinderen tegen het lijf. Maar impressionant.
Oh, en de totale opstand heeft geduurd van 1 augustus 1944 tot oktober 1944, en gedurende die tijd waren het een klein legertje van jongens- en meisjesscouts die voor de geheime correspentie zorgden tussen de geïsoleerde bastions in de verschillende stadsdelen, gebruikmakend van de rioleringen. Op de brieven die zij verdeelden stond een stempel met de Lelie.

Vandaag heb ik mijn eerste presentatie gegeven en het was een mooi resultaat! Joepie!

En vanavond heb ik een bankrekening geopend, het leek mij nog steeds de moeite want ik vind dat Fortis toch wel een forse commissie neemt op mijn transacties hoor. Het merendeel van de regeling heb ik in het Pools gedaan!

Oh en voor ik het vergeet, vorig weekend ben ik naar Kraków gegaan, maar daarover vertel ik morgen misschien. Als Zafón uit is.

---

Photos

De kabouter
Je moet wel wat fantasie gebruiken, anders is het maar een saai hoopje.

Endika en ik
De zetel veert met veel plezier vandien!

Comments

[Jasmijn]

Finally een update! Gelukkig dat ik dagelijks een personal report krijg! xxx Cleo

[tanteke]

Inderdaad een goed boek. Ik heb dat ooit eens tijdens een vakantie op enkele dagen uitgelezen. De kinderbescherming moest bijna komen voor verwaarlozing van mijn kindertjes. Gevaarlijk, boeken lezen!