Hoofdstuk 3: Condors en ObladiOblada

---

Ergens tussen de heuvels van de Andes ligt de Colca Canyon, 's werelds diepste kloof. Om een uur of acht in de ochtend, als de warme zon door begint te komen, spreiden de condors hun vleugels. Zoekend naar aas, drijven ze over de bries die door de kloof waait. De mens die dit wil aanschouwen zal daarvoor eerst een hoogte van bijna 5000 meter moeten passeren. Condor Cross is echter niet de eindbestemming van de dappere zielen die de canyon bezoeken. Vanaf het plaatsje Cavanaconde starten troepen toeristen met een afdaling naar de bodem van de kloof. Hemelsbreed is het zo'n vijf kilometer, maar dat is nog exclusief de daling van 1000 meter. De zon is inmiddels bijna op haar hoogste punt en daarmee de gevaarlijkste vijand. Verbranden lijkt onvermijdelijk, want er is weinig schaduw op de bergwand. Er zit niets anders op dan maar door te blijven lopen. Voet voor voet, stap voor stap. Ieder zijn eigen tempo. Het is een uiterst individuele uitdaging. Zo nu en dan is het mogelijk om op een van de weinige schaduwplekken te pauzeren. Een blik naar beneden zegt je dan dat er geen einde lijkt te komen aan het zigzagpad. Je raapt je bij elkaar en zet de afdaling voort. De rest van de groep is inmiddels nergens meer te zien; verspreid over de verticaliteit van de kloof. Ook de zwerfhond die vanaf Cavanaconda met de groep meeloopt is ergens achtergebleven. Het enige teken van leven komt van de insecten, vogels en hagedissen op het pad. Een constant getjirp en gefluit. Zo nu en dan passeert er een treintje van muilezels met voorraden of komt er een eenzame wandelaar vanaf beneden tegenmoet.

Toch komt er uiteindelijk een einde aan. En wat voor een einde: een tropisch paradijs met varens, fruitbomen, hangmatten en een zwembad. De ene keer een outdoor-lodge zonder stopcontacten en telefoonbereik, de andere keer een cottage met een openhaard en op de achtergrond een playlist met panfluitcovers van muziek die je normaal al niet luistert: ABBA, My heart will go on, Obladi Oblada. Hoe dan ook, de reiziger weet dat een weg naar beneden ook altijd andersom gelopen moet worden. Morgen, om vijf uur in de ochtend, begint de weg naar boven, met de heetwaterbronnen in het vooruitzicht. Maar nu eerst, slapen.

---