Advertisement
Welkom terug bij de wonderlijke avonturen van Remco en Sander, we zullen het voor de verandering eens kort proberen te houden. Foto´s ontbreken nog, als we binnenkort ergens echt fatsoenlijk internet hebben zullen we ze met terugwerkende kracht toevoegen.
Vanuit Cordoba ging onze weg verder naar Puerto Madryn, bij het schiereiland Peninsula Valdez: beroemd om zijn wildleven. Omdat we buiten het seizoen van zo´n beetje elk beest kwamen (een kwaaltje dat ons al langer achtervolgd), was onze kans om orka´s, pinguïns en walvissen te zien miniem. Lang verhaal kort: de orka´s die zeehonden van het strand af snacken hebben we niet gezien (dus ook niet lokale “butcher” Mel, wereldberoemd van Discovery Channel). Wat we wel gezien hebben zijn guanaco´s (soort lama´s), armadillo´s, reuzenspinnen, struisvogelachtige vogels, reuzekonijnen, zeeleeuwen, zeeolifanten (met van die lelijke boeien op hun neus), pinguïn (zonder s, z´n vriendjes hadden hem niet verteld dat je in de herfst beter naar de zon kunt gaan) en...... jawel, walvissen!
Onze gids kreeg een telefoontje dat er een paar knoeperts gespot waren in de baai, wij er als een hazewind naartoe, en jawel hoor, ongeveer 100 meter uit de kust lagen ongeveer 4 zwarte pokdalige reuzen. We vielen met onze
neus in de boter want ze waren een ouderwets potje aan het sexen. Bij walvissen is dit nogal een gecompliceerd en tijdrovend proces waarbij drie (!) mannetjes één vrouwtje te grazen nemen. Het komt er op neer dat twee mannetjes met veel geduw en getrek het vrouwtje in de juiste positie manouvreren zodat número tres ongestoord zijn gang kan gaan. Zo gaat dat uren door en uiteindelijk weet niemand wie de vader is. Anyway, wat wij er van zagen was vooral een hoop gepuf en gesteun en veel zijvinnen (een high-five van de mannetjes?). Wij een ervaring rijker, de wereld heeft er een whale´tje bij.
Vanuit Puerto Madryn hebben we de bus gepakt die ons naar Rio Gallegos in het zuiden van Patagonië bracht. Voor ons een kans om het landschap van Patagonië eens te analyseren. Onze conclusie: het is letterlijk niets, een indrukwekkende hoeveelheid niets, dat wel. Zonder te overdrijven denk ik dat we kunnen stellen dat we ongeveer 18 uur door een landschap van heuvels met miniem kleine bosjes gereden hebben. Het maakte voor ons niet uit, wij hebben ons prima vermaakt met de vrouw voor ons die qua uiterlijk en gedrag wel erg veel weg had
van Bassie (die van die acrobaat). Afijn, een kort vluchtje bracht ons uiteindelijk van Gallegos naar Ushuaia.
Ushuaia is de zuidelijkste stad ter wereld, voor ons alleen al reden genoeg om er naar toe te gaan. Wie kan er nou nog meer pronken met een “fin del mundo” stempel in zijn paspoort? Verder ligt de stad prachtig aan het Beagle-channel in een soort Fjord, of in ieder geval, zoals ik (Sander) me een Fjord voorstel. De herfstkleuren en besneeuwde toppen maakten het geheel af. We hebben een klein boottochtje gemaakt in deze baai waar we achtervolgd werden door enthousiaste zeeleeuwen en een eilandje bezocht hebben waar de oude inheemse bevolking ooit rondliep. Waar wij het met onze fleecejes en windstoppers al stervenskoud hadden liep dit volkje continu in hun blote kont en hielden ze zich warm door zich in te smeren met zeehondenvet, zij liever dan ik.
Vanuit Ushuaia ging de tocht door naar Puerto Natales in Chili, waar we nu zijn. Vanuit hier gaan wij morgen de befaamde “W-trek” doen, een route die je in een aantal dagen door het prachtige nationaal park “Torres del Paine” leidt. Normaal gesproken kun je ´s nachts slapen in hutjes, maar
omdat het seizoen officieel voorbij is gaat deze vlieger voor ons niet op. We worden geacht onze eigen tent, kookgerei en voedsel mee te nemen voor een dag of 4. So far so good, alleen wordt het park momenteel geteisterd door een muizenplaag en zullen we het jonge woudlopersboek erbij moeten pakken om ons voedsel voor onszelf te houden. Zolang ze onze tent niet inkomen vinden wij het best. We zullen zien, over een klein half uurtje worden we verwacht bij de lokale goeroe Bill die het ons allemaal uit zal leggen. Deze Amerikaan woont hier al jaren en heeft een baard van het formaat kaptijn Iglo dus hij zal het wel weten.
Oké ik geloof dat ik jullie een klein uurtje geleden een compact verhaaltje beloofd heb, dat is niet helemaal gelukt, maar zuig het maar goed op, misschien is het het laatste wat je van ons hoort.
Hasta la pasta, Remco en Sander
Advertisement
Tot: 0.084s; Tpl: 0.011s; cc: 11; qc: 54; dbt: 0.0474s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Mirel
non-member comment
Overleef deze trip ff..wel zo gezellig!